0112-KDIL2-1.4012.517.2017.2.AS

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2017 r. (data wpływu 27 października 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia 30 października 2017 r. (data wpływu 3 listopada 2017 r.) oraz z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 12 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży niezabudowanej działki gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 27 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży niezabudowanej działki gruntu. Wniosek został uzupełniony pismami w dniu 3 listopada 2017 r. o pełnomocnictwo oraz w dniu 12 grudnia 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT i nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni, w roku 1999 wraz z mężem (wspólność majątkowa) nabyła od gminy niezabudowaną nieruchomość (dalej: Nieruchomość), przeznaczoną, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, pod teren usług turystycznych, zabudowy pensjonatowej. W umowie postanowiono, że w związku z tym, że Nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniowo-pensjonatową, Wnioskodawca i jej mąż, są zobowiązani do rozpoczęcia budowy w ciągu dwóch lat od zawarcia umowy i jej zakończenia w ciągu 5 lat od zawarcia umowy. Gmina miała uprawnienie do odstąpienia od umowy, na wypadek gdyby Wnioskodawczyni wraz mężem powyższego warunku nie spełnili.

Transakcja, o której mowa powyżej, nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni oraz jej małżonek warunku z umowy nie spełnili. Nie podjęto żadnych działań zmierzających do postawienia na Nieruchomości budynku. Nigdy nie wynajmowano/dzierżawiono Nieruchomości, nie umożliwiono korzystania z Nieruchomości na podstawie innej umowy cywilnoprawnej, nie podzielono Nieruchomości, nie oferowano Nieruchomości do sprzedaży. Jedynymi nakładami, jakie Wnioskodawczyni i jej małżonek ponieśli na Nieruchomość, były nakłady związane z doprowadzeniem wody i prądu do Nieruchomości. Wnioskodawczyni i jej małżonek uzyskali również pozwolenie na budowę na Nieruchomości. Nieruchomość zawsze stanowiła majątek prywatny Wnioskodawczyni i jej męża. Wnioskodawczyni i jej małżonek nie podejmowali w stosunku do Nieruchomości żadnych działań zmierzających do zwiększenia atrakcyjności Nieruchomości.

Mąż Wnioskodawczyni w przeszłości dokonywał sprzedaży innych nieruchomości (lokali mieszkalnych). Mąż Wnioskodawczyni lokale te otrzymał w wyniku podziału majątku spółki komandytowej, jako wspólnik tej spółki, w ramach likwidacji spółki komandytowej.

W wydanej dla męża Wnioskodawczyni interpretacji z dnia 29 lipca 2015 r. nr ILPP1/4512-1-353/15-4/NS, Minister Finansów stwierdził, że sprzedaż 4 lokali otrzymanych w ramach likwidacji spółki komandytowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ mąż Wnioskodawczyni nie występuje przy sprzedaży Nieruchomości w charakterze podatnika VAT.

Wnioskodawczyni wraz z mężem podjęli decyzję o sprzedaży ww. Nieruchomości.

Z uzupełnienia z dnia 12 grudnia 2017 r. do wniosku wynika, że:

1. W dacie zakupu działki, mąż Wnioskodawczyni był członkiem zarządu spółki, która na terenie gminy przeprowadziła inwestycję polegającą na wybudowaniu zakładu produkcyjnego zatrudniającego około 1200 osób w strefie ekonomicznej. Możliwość zakupu działek dla członków zarządu spółki była pewnego rodzaju wynagrodzeniem od gminy dla członków zarządu Spółki. Gminie zależało ponadto, aby członkowie zarządu na stałe osiedlili się na terenach gminy (mimo, że zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, działka była przeznaczona pod teren usług turystycznych, zabudowy pensjonatowej). Pierwotnie taki cel przyświecał Wnioskodawczyni i jej mężowi, tj. kupili tę działkę z zamiarem zabudowy i zamieszkania. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupili nawet gotowy projekt domu jednorodzinnego, wystąpili do właściwych organów o przyłącza sieci wodnej i elektrycznej oraz uzyskali pozwolenie na budowę, jednakże do rozpoczęcia budowy nigdy nie doszło.

2. Działka nigdy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię i jej męża ani w celach prywatnych, ani w działalności gospodarczej; był jedynie zamiar prywatnego jej wykorzystania, ale nie został on zrealizowany.

3. Wnioskodawczyni nie będzie ogłaszała o zamiarze zbycia działki w żaden sposób.

4. Wnioskodawczyni z mężem posiadają:

* 5 nieruchomości, które Wnioskodawczyni wraz z mężem wynajmują i które zostały nabyte przez nich w drodze umów sprzedaży, kolejno w latach: 1993 r., 1997 r., 1999 r., 2001 r., 2010 r.,

* 1 nieruchomość, którą nabyli w drodze umowy sprzedaży,

* 2 nieruchomości, które mąż Wnioskodawczyni otrzymał w drodze likwidacji spółki komandytowej (o których była mowa we wniosku o interpretację),

* 1 nieruchomość, w której mieszkają i którą nabyli w drodze umowy sprzedaży w roku 1984.

5. Wnioskodawczyni wraz z mężem po zakupie działki wystąpili do właściwych organów o przyłącza do sieci wodnej i elektrycznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż Nieruchomości będzie opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż Nieruchomości przez Wnioskodawczynię i jej męża nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, w świetle ustawy VAT, jest łączne spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Nie ulega wątpliwości, że nieruchomości stanowią towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika tego podatku.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2 tego artykułu).

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Nawet osoba posiadająca status podatnika czynnego VAT nie zawsze będzie uznana za podatnika VAT przy danej transakcji rozporządzenia mieniem. I na odwrót - osoba nieposiadająca takiego statusu może być uznana za podatnika VAT przy danej transakcji, jeżeli okoliczności danej sprawy wskazują na profesjonalny charakter takiej czynności.

Należy jeszcze raz podkreślić, że aby przypisać danemu podmiotowi działalność podlegającą opodatkowaniu, konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca zarząd majątkiem prywatnym w ramach przysługującego jej prawa własności. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.

Natomiast jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, ani też nie ma związku z działalnością gospodarczą, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przy prawnopodatkowej ocenie przedmiotowej sprawy, należy wziąć pod uwagę orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydane w sprawach C-180/10 i C-181/10. Z treści wskazanych orzeczeń wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Reasumując, przyjąć należy, że zgodnie z przyjętą konstrukcją podatku od towarów i usług, opodatkowaniu mogą podlegać tylko te czynności, w przypadku których został spełniony zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, a więc podmiot mający cechę podatnika (kryterium obiektywne) dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawczyni wraz z mężem planuje sprzedaż nieruchomości, którą nabyła nie będąc zarejestrowanym podatnikiem VAT i nie prowadząc działalności gospodarczej w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości. Nieruchomość zawsze stanowiła majątek prywatny Wnioskodawczyni i jej męża. Nigdy nie wynajmowano/dzierżawiono nieruchomości, nie umożliwiono korzystania z nieruchomości na podstawie innej umowy cywilnoprawnej, nie podzielono nieruchomości, nie oferowano nieruchomości do sprzedaży. Jedynymi nakładami, jakie Wnioskodawczyni i jej małżonek ponieśli na nieruchomość, były nakłady związane z doprowadzeniem wody i prądu do nieruchomości. Wnioskodawczyni i jej małżonek uzyskali również pozwolenie na budowę na nieruchomości. Wnioskodawczyni i jej małżonek nie podejmowali w stosunku do nieruchomości żadnych działań zmierzających do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości.

Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonywali w przeszłości sprzedaży nieruchomości, ale nieruchomości te stanowiły majątek prywatny Wnioskodawczyni i jej męża i transakcje te nie były opodatkowane podatkiem VAT (co potwierdza indywidualna interpretacja wydana wobec męża Wnioskodawczyni). Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni, nie można przyjąć, aby przy przedmiotowej transakcji występowała Ona w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, co determinowałoby opodatkowanie transakcji podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego nie wynika bowiem, aby aktywność Wnioskodawczyni wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności i poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Nic nie wskazuje na zaangażowanie środków ze strony Wnioskodawczyni, które mogłyby kwalifikować jego działania jako zbliżone do podejmowanych przez podmioty profesjonalnie zajmujące się obrotem nieruchomościami. A zatem, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 tej ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT, nie wystarcza stwierdzić jedynie, że nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą, jako podatnik podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 k.r.o., oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy, jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży, nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Należy również podkreślić, że ww. sprawy dotyczyły osób fizycznych, które prowadziły działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, niezależne od woli tych osób, w grunt pod zabudowę.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT i nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. W roku 1999 wraz z mężem nabyła od gminy niezabudowaną nieruchomość przeznaczoną w planie zagospodarowania przestrzennego pod teren usług turystycznych, zabudowy pensjonatowej. Wnioskodawczyni z mężem zobowiązani byli, zgodnie z umową nabycia, do rozpoczęcia budowy w ciągu dwóch lat od zawarcia umowy i jej zakończenia w ciągu 5 lat od zawarcia umowy. Transakcja nabycia nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni oraz jej małżonek warunku z umowy nie spełnili. Nie podjęli żadnych działań zmierzających do postawienia na nieruchomości budynku. Nigdy nie wynajmowali/dzierżawili nieruchomości, nie umożliwili korzystania z nieruchomości na podstawie innej umowy cywilnoprawnej, nie podzielili nieruchomości, nie oferowali jej do sprzedaży. Jedynymi nakładami, jakie Wnioskodawczyni i jej małżonek ponieśli na nieruchomość, były nakłady związane z doprowadzeniem wody i prądu do nieruchomości. Wnioskodawczyni i jej małżonek uzyskali również pozwolenie na budowę na nieruchomości. Nieruchomość zawsze stanowiła majątek prywatny Wnioskodawczyni i jej męża. Wnioskodawczyni i jej małżonek nie podejmowali w stosunku do nieruchomości żadnych działań zmierzających do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości. Mąż Wnioskodawczyni w przeszłości dokonywał sprzedaży innych nieruchomości (lokali mieszkalnych), które otrzymał w wyniku podziału majątku spółki komandytowej, jako wspólnik tej spółki, w ramach likwidacji spółki komandytowej. Czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ mąż Wnioskodawczyni nie występował przy sprzedaży nieruchomości w charakterze podatnika VAT. W dacie zakupu działki, mąż Wnioskodawczyni był członkiem zarządu spółki, która na terenie gminy przeprowadziła inwestycję polegającą na wybudowaniu zakładu produkcyjnego zatrudniającego około 1200 osób w strefie ekonomicznej. Możliwość zakupu działek dla członków zarządu spółki była pewnego rodzaju wynagrodzeniem od gminy dla członków zarządu Spółki. Gminie zależało ponadto, aby członkowie zarządu na stałe osiedlili się na terenach gminy (mimo, że zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, działka była przeznaczona pod teren usług turystycznych, zabudowy pensjonatowej). Pierwotnie taki cel przyświecał Zainteresowanej i Jej mężowi, tj. kupili tę działkę z zamiarem zabudowy i zamieszkania. Zakupili nawet gotowy projekt domu jednorodzinnego, wystąpili do właściwych organów o przyłącza sieci wodnej i elektrycznej oraz uzyskali pozwolenie na budowę, jednakże do rozpoczęcia budowy nigdy nie doszło. Działka nigdy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię i Jej męża ani w celach prywatnych, ani w działalności gospodarczej męża; był jedynie zamiar prywatnego jej wykorzystania, ale nie został on zrealizowany. Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy transakcji zakupu działki. Wnioskodawczyni nie będzie ogłaszała o zamiarze zbycia działki w żaden sposób. Zainteresowana wraz z mężem posiadają: 5 nieruchomości, które wynajmują i które zostały nabyte w drodze umów sprzedaży, kolejno w latach: 1993 r., 1997 r., 1999 r., 2001 r., 2010 r.; 1 nieruchomość, którą nabyli w drodze umowy sprzedaży; 2 nieruchomości, które mąż Wnioskodawczyni otrzymał w drodze likwidacji spółki komandytowej; 1 nieruchomość, w której mieszkają i którą nabyli w drodze umowy sprzedaży w roku 1984.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii ustalenia, czy czynność sprzedaży opisanej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanej, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań, istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowana podejmowała działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika zatem taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowana nie podjęła ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawczyni posiadaną działkę zakupiła do majątku osobistego, z planem wybudowania domu i zamieszkania w nim. Zainteresowana kupiła gotowy projekt domu jednorodzinnego i uzyskała pozwolenie na budowę oraz poniosła nakłady związane z doprowadzeniem wody i prądu do nieruchomości. Nigdy nie wynajmowała, ani nie wydzierżawiała nieruchomości, nie umożliwiła korzystania z nieruchomości na podstawie innej umowy cywilnoprawnej, nie podzieliła nieruchomości, nie oferowała nieruchomości do sprzedaży. Nieruchomość zawsze stanowiła majątek prywatny Wnioskodawczyni i jej męża. Zainteresowana i jej małżonek nie podejmowali w stosunku do nieruchomości żadnych działań zmierzających do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości. Wnioskodawczyni zatem nie będzie zachowywała się jak handlowiec, a podejmowane przez Nią czynności będą stanowiły jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego majątku prywatnego.

W konsekwencji, brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT, nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że o ile wskazane we wniosku czynności były podejmowane celem wybudowania domu na potrzeby osobiste, sprzedaż nieruchomości będącej przedmiotem wniosku (udziału Wnioskodawczyni), nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie nie będzie bowiem występowała w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i w konsekwencji nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Dotyczy to w szczególności sytuacji, gdyby okazało się, że Wnioskodawczyni wszystkich wyżej opisanych czynności nie podjęła w związku z zamiarem budowy domu mieszkalnego na potrzeby osobiste (w ramach zarządu majątkiem prywatnym), lecz w innym celu.

W kwestii skutków prawnych, jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze to, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Panią B, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla męża Zainteresowanej. Mąż Wnioskodawczyni, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.