0112-KDIL2-1.4011.849.2020.1.DJ - Określenie skutków podatkowych nieodpłatnego udostępniania miejsc parkingowych pracownikom.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2020 r. (data wpływu 20 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego udostępniania miejsc parkingowych pracownikom - jest prawidłowe.

W dniu 20 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego udostępniania miejsc parkingowych pracownikom.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest (...) i nadzoruje zadania wykonywane przez (...) i (...) na terenie (...).

Wnioskodawca zatrudnia pracowników i pełni rolę płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

A, B oraz Wnioskodawca stanowi (...) (zwany dalej: "ABC"). ABC znajduje się w nowo wybudowanym kompleksie budynków (...), którego elementem infrastruktury jako całości jest firmowy parking zewnętrzny oraz wewnętrzny - mieszczący się w (...). Na przyległej do ABC działce znajduje się budynek (...) (zwany dalej: "D"), który posiada swój firmowy zewnętrzny parking. Parkingi udostępniane pracownikom oraz klientom należą do infrastruktury i znajdują się w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Parkingi są niestrzeżone i bezpłatne. Czynne w dniach i godzinach (...). Zasady udostępniania miejsc parkingowych zostały uregulowane w (...) Wnioskodawcy w sprawie wprowadzenia zasad przydzielania stanowisk parkingowych i parkowania na terenie ABC oraz D. Parkowanie przez pracownika na stanowisku parkingowym dozwolone jest po jego przydzieleniu lub wylosowaniu, przekazaniu niezbędnych danych i zapoznaniu się z Regulaminem. Pracownikowi w celach porządkowych przydziela się konkretne, oznaczone miejsce parkingowe.

Miejsca parkingowe są udostępniane pracownikom i klientom (...) nieodpłatnie. Na dzień dzisiejszy w okolicy ABC i D nie funkcjonuje strefa płatnego parkowania. Pracownicy w okolicy mają możliwość pozostawienia samochodu prywatnego bezpłatnie poza terenem ABC i D na okolicznych placach i ulicach lub na płatnych parkingach strzeżonych. W przyszłości może się jednak zdarzyć, że miejsca parkingowe ABC i D będą dla pracownika jedynymi miejscami bezpłatnymi, gdyż okolice ABC i D od przyszłego roku będą włączone w strefę płatnego parkowania.

W związku z wprowadzeniem od 2021 r. w okolicy ABC w całości strefy płatnego parkowania Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej "ustawą o PIT" w zakresie swoich obowiązków jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych względem doliczenia do przychodu pracownika równowartości nieodpłatnego świadczenia związanego z udostępnianiem miejsc parkingowych i poboru podatku z tego tytułu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy nieodpłatne udostępnianie miejsc parkingowych należących do ABC, stanowi przysporzenie majątkowe (nieodpłatne świadczenie rzeczowe) dla pracownika ze stosunku pracy, od którego należy pobrać podatek dochodowy w myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT)?

2. Czy ewentualną wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń dla pracownika ustalić należy według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o PIT, tj. w przypadku udostępniania bezpłatnie miejsc parkingowych pracownikom wg art. 11 ust. 2a pkt 4 - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępniania rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne udostępnienie miejsc parkingowych ABC i D pracownikom w sytuacji, gdy powstanie w okolicy strefa płatnego parkowania nie jest nieodpłatnym świadczeniem rzeczowym i nie powoduje dla Wnioskodawcy (płatnika) obowiązku doliczenia do przychodu pracownika równowartości tego świadczenia i poboru podatku z tego tytułu.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatków.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów osób fizycznych, podlegających opodatkowaniu, jest m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy o PIT nie definiują pojęcia nieodpłatnego świadczenia. W orzecznictwie sądowym ukształtowała się powszechnie stosowana definicja tego pojęcia, zgodnie z którą na gruncie przepisów o podatku dochodowym pojęcie to obejmuje wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, a także te wszystkie zdarzenia, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Istotą nieodpłatnego świadczenia jest więc brak świadczenia wzajemnego, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia jego pasywów kosztem drugiej strony.

W świetle przedstawionych okoliczności należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie udostępnia swoim kosztem parkingu na rzecz pracowników i klientów. Firmowe miejsca parkingowe są elementem infrastruktury wykorzystywanym przez Wnioskodawcę na potrzeby wykonywanej działalności. Zatem parkingi te będą funkcjonowały bez względu na to, czy pracownicy będą z nich korzystać, czy nie. Trudno w tym zakresie przypisać konkretną wartość ewentualnego przychodu, jaki miałby osiągnąć pracownik z tytułu umożliwienia mu parkowania samochodu na parkingu należącym do ABC i D.

Zdaniem Wnioskodawcy pracodawca nie powinien rozpoznawać po stronie pracowników przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, gdyż pracownicy nie uzyskują korzyści kosztem Wnioskodawcy i to niezależnie od istnienia w okolicy strefy płatnego parkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy uwzględniając powyższe przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy że nieodpłatne udostępnienie pracownikom miejsc parkingowych na terenie ABC i D nie skutkuje obowiązkiem doliczenia do przychodu tym osobom wartości tego świadczenia. Nie można powiedzieć, że po stronie pracownika powstaje jakiekolwiek przysporzenie majątkowe (świadczenie w naturze), które należałoby opodatkować podatkiem dochodowym. Tym samym Wnioskodawca z tego tytułu nie będzie miał obowiązku poboru podatku w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 grudnia 2015 IPPB4/4511-1410/15-3/JK oraz Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 25 lipca 2013 r. Nr ITPB2/415-406/13/MU.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 31 powołanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wedle zaś art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z uregulowań prawnych zawartych w art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

O sposobie określania tej wartości stanowi, art. 11 ust. 2a ww. ustawy, z którego wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za "nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenie "niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne". Wobec tego należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Istotą nieodpłatnego otrzymania jest więc brak świadczenia wzajemnego, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów.

W związku z powyższym, nieodpłatne świadczenie wiąże się z powstaniem przysporzenia majątkowego dla jednej strony (strona nie płaci za korzystanie z rzeczy, wykonanie usługi) oraz zmniejszenia aktywów, nie uzyskania przysporzenia przez drugą stronę.

Pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" zostało wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub z inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kwestii rozumienia pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" w aspekcie świadczeń pracowniczych zasadniczego znaczenia nabrał jednak wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 974), w którym Trybunał Konstytucyjny oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenia do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Na tym tle wskazano, że "za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)."

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny pokreślił, że "inne nieodpłatne świadczenia" na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie - z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny - w ślad za uchwałami NSA - uznał, że zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, "których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy - po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, jest (...) i nadzoruje zadania wykonywane przez (...) i (...) na terenie (...). Wnioskodawca zatrudnia pracowników i pełni rolę płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. A, B oraz Wnioskodawca stanowi ABC. ABC znajduje się w nowo wybudowanym kompleksie budynków (...), którego elementem infrastruktury jako całości jest firmowy parking zewnętrzny oraz wewnętrzny - mieszczący się w (...). Na przyległej do ABC działce znajduje się budynek D, który posiada swój firmowy zewnętrzny parking. Parkingi udostępniane pracownikom oraz klientom należą do infrastruktury i znajdują się w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Parkingi są niestrzeżone i bezpłatne. Czynne w dniach i godzinach (...). Zasady udostępniania miejsc parkingowych zostały uregulowane w (...) w sprawie wprowadzenia zasad przydzielania stanowisk parkingowych i parkowania na terenie ABC oraz D. Parkowanie przez pracownika na stanowisku parkingowym dozwolone jest po jego przydzieleniu lub wylosowaniu, przekazaniu niezbędnych danych i zapoznaniu się z Regulaminem. Pracownikowi w celach porządkowych przydziela się konkretne, oznaczone miejsce parkingowe.

Miejsca parkingowe są udostępniane pracownikom i klientom (...) nieodpłatnie. Na dzień dzisiejszy w okolicy ABC i D nie funkcjonuje strefa płatnego parkowania. Pracownicy w okolicy mają możliwość pozostawienia samochodu prywatnego bezpłatnie poza terenem ABC i D na okolicznych placach i ulicach lub na płatnych parkingach strzeżonych. W przyszłości może się jednak zdarzyć, że miejsca parkingowe ABC i D będą dla pracownika jedynymi miejscami bezpłatnymi, gdyż okolice ABC i D od przyszłego roku będą włączone w strefę płatnego parkowania.

W związku z wprowadzeniem od 2021 r. w okolicy ABC w całości strefy płatnego parkowania Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie swoich obowiązków jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych względem doliczenia do przychodu pracownika równowartości nieodpłatnego świadczenia związanego z udostępnianiem miejsc parkingowych i poboru podatku z tego tytułu.

Mając na uwadze opisane wyżej zdarzenie przyszłe oraz przytoczone przepisy prawa, a także wyrok Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt K 7/13 stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie udostępnia swoim kosztem parkingu na rzecz pracowników. Miejsca parkingowe są elementem infrastruktury wykorzystywanym przez Wnioskodawcę na potrzeby wykonywanej działalności. Zatem parkingi te będą funkcjonowały bez względu na to, czy pracownicy będą z nich korzystać, czy nie. Trudno w tym zakresie przypisać konkretną wartość ewentualnego przychodu, jaki miałby osiągnąć pracownik z tytułu umożliwienia mu parkowania samochodu na parkingu należącym do ABC i D. Pracownicy nie uzyskają korzyści kosztem Wnioskodawcy. Nie będzie miał w tym przypadku znaczenia fakt istnienia w okolicy strefy płatnego parkowania. Ponadto nie można również wskazywać na istnienie jakiegokolwiek stosunku zobowiązaniowego pomiędzy pracownikiem a pracodawcą w zakresie konieczności udostępnienia miejsc parkingowych. W takiej sytuacji nie można zatem mówić, że po stronie pracownika powstaje jakiekolwiek przysporzenie majątkowe, które należałoby opodatkować podatkiem dochodowym.

W świetle powyższego, nieodpłatne udostępnienie pracownikom Wnioskodawcy miejsc parkingowych na terenie ABC i D jest neutralne w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (nie jest nieodpłatnym świadczeniem rzeczowym). Tym samym Wnioskodawca z tego tytułu nie będzie miał obowiązku poboru podatku w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu wskazać należy, że z uwagi na fakt, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 uznano za prawidłowe (tj. uznano, że u pracownika Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia), rozpatrywanie kwestii będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, a dotyczącej określenia wartości pieniężnej nieodpłatnych świadczeń dla pracownika (pytanie nr 2), jest w tym przypadku niecelowe.

Końcowo, w odniesieniu się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.