0112-KDIL2-1.4011.594.2023.2.DJ - Finansowanie posiłków jako przychód pracowników

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z finansowaniem pracownikom posiłków. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 16 sierpnia 2023 r. (wpływ 16 sierpnia 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(...) (dalej: "Wnioskodawca", "Spółka") jest spółką, której przeważającym przedmiotem działalności jest (...). Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka zatrudnia pracowników, dla których zgodnie z art. 31 ustawy o PIT jest płatnikiem obowiązanym do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy.

Celem podniesienia atrakcyjności pracy, przyciągnięcia nowych pracowników oraz zatrzymania wartościowych w swoich strukturach, Wnioskodawca wprowadza dla osób zatrudnionych rożne benefity.

Uważa, iż dzięki dodatkom pozapłacowym buduje wizerunek dbającego o komfort i zadowolenie osób, które zatrudnia. W ocenie Wnioskodawcy, jeśli pracownik/pracownica czuje się w organizacji szczęśliwy i spełniony, zmniejsza się prawdopodobieństwo odejścia do konkurencji. Według Spółki jednym ze skutecznych narzędzi osiągnięcia takiego celu jest właśnie efektywna polityka benefitowa. W jej ramach w (...) 2023 r. Spółka zawarła z innym niezależnym podmiotem umowę w ramach programu (...), tj. nabywa usługi cateringowe dla pracowników Spółki. Posiłki opisane imieniem i nazwiskiem zamawiającego są dowożone bezpośrednio do siedziby Wnioskodawcy i przez niego opłacane.

Spółka w ramach programu finansuje posiłki w kwocie 8 zł dziennie każdemu pracownikowi. Skorzystanie z tego programu przysługuje każdemu pracownikowi zatrudnionemu w Spółce na podstawie umowy o pracę od pierwszego dnia pracy i jest dobrowolne. Pracownik, który chce skorzystać z takiego dofinansowania obowiązany jest wypełnić deklarację przystąpienia do programu. Dokonanie zamówienia powyżej ustalonego limitu 8 zł jest jednoznaczne z koniecznością opłacenia przez pracownika takiej nadwyżki. Jednak w rzeczywistości pracownicy mieszczą się w ustalonym limicie.

Założeniem programu jest dbałość o pracownika w miejscu pracy i w czasie pracy, dlatego pracownik jest uprawniony do zamawiania posiłków w dni, w których świadczona jest praca w Spółce, tj. od poniedziałku do piątku, tj. dni, w których rzeczywiście wykonuje pracę, wynikającą z wiążącej go z pracodawcą umowy o pracę.

Maksymalny limit dla wartości zamówionych w danym miesiącu posiłków został ustalony dla wszystkich pracowników Wnioskodawcy na poziomie 300 zł miesięcznie. Spółka wydatki z tytułu programu (...) pokrywa ze środków obrotowych.

W przypadku rezygnacji przez pracownika z posiłku finansowanego przez Spółkę, nie przysługuje mu z tego tytułu ekwiwalent, czy rekompensata w jakiejkolwiek formie.

W piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku, doprecyzowali Państwo, że Spółka jest w stanie przypisać konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi) wartość posiłków (o których mowa we wniosku, a będących przedmiotem Państwa zapytania) ustaloną dla tej osoby w indywidualnej wysokości.

Na Spółce jako pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek zapewnienia/finansowania pracownikom ww. posiłków.

Pytanie

Czy koszty finansowanych przez Wnioskodawcę posiłków stanowią przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji, czy na Spółce ciążą obowiązki płatnika w tym zakresie?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, w związku z wydawaniem przez Spółkę pracownikom posiłków w trakcie pracy po stronie pracowników nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika w tym zakresie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 UoPDOF, źródłem przychodów jest m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty w powyższym przepisie zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Mając to na uwadze, do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Niemniej jednak, zdaniem Wnioskodawcy, oceniając zasadność zakwalifikowania danego świadczenia pracodawcy na rzecz pracowników do przychodów pracownika, należy mieć na uwadze tezy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13, który wskazał przesłanki jakie muszą być spełnione, aby świadczenie takie mogło być uznane za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Zgodnie z treścią wyroku, w przypadku "innych nieodpłatnych świadczeń" realizowanych przez pracodawcę na rzecz pracownika, za przychód mogą być uznane jedynie takie świadczenia, które łącznie spełniają następujące przesłanki:

Mając na uwadze powyższe, w celu oceny zasadności kwalifikacji świadczeń realizowanych przez Spółkę na rzecz jej pracowników do przychodów na gruncie art. 12 ust. 1 ustawy o PIT należy dokonać ich oceny w kontekście przedstawionych powyżej przesłanek. Pierwszy warunek wskazany powyżej, tj. spełnienie świadczenia za zgodą pracownika jest spełniony. Pracownik ma bowiem pełną dowolność skorzystania bądź nie z posiłku udostępnianego przez Wnioskodawcę. Sam decyduje bowiem zarówno o tym, czy zamierza skorzystać z możliwości dostarczenia posiłku, jak i o jego spożyciu.

Również ostatni warunek wynikający z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego jest spełniony. Spółka bowiem zapewnia posiłki pracownikom obecnym w pracy w danym dniu. Możliwe jest zatem ustalenie wymiernej korzyści przypadającej na każdego z pracowników otrzymujących posiłek.

Odnosząc się natomiast do drugiego warunku wskazanego w przytoczonym wyroku Trybunału Konstytucyjnego, w przytoczonym stanie faktycznym nie będzie on spełniony.

W przypadku Spółki, świadczenie w postaci nieodpłatnego udostępniania posiłku realizowane przez nią na rzecz pracowników jest realizowany w interesie pracodawcy (Spółki), a nie jej pracowników. Spółka bowiem dążąc do poprawy swojego wizerunku oraz mając za cel zatrudniania jak najlepszych z jej punktu widzenia pracowników, jak ich zatrzymania w swoich strukturach zainicjowała współpracę w zakresie posiłków oraz ich finansowanie.

Powyższe, jednoznacznie wskazuje, że zapewnianie pracownikom posiłków w godzinach pracy przynosi znaczącą korzyść pracodawcy, a nie pracownikom. Jak już bowiem wykazano powyżej, działanie to wpływa na zwiększenie przychodów Spółki poprzez wzrost wydajności pracy, poprzez poprawę satysfakcji pracowników.

Mając na uwadze powyższe argumenty, w przedstawionym stanie faktycznym nie będą spełnione warunki do uznania, że po stronie zatrudnionych przez Spółkę pracowników powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i tym samym do uznania, że po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w tym zakresie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn. zm.):

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stosownie do jego treści:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1 pkt 1:

Stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podmiocie dokonującym świadczeń z ww. tytułu (pracodawcy) ciążą natomiast obowiązki płatnika, od 1 stycznia 2023 r. wynikające z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Użyty w art. 12 ust. 1 ww. ustawy zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

W kwestii rozumienia pojęcia "nieodpłatnego świadczenia", zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

- zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

- zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

- korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Z opisu sprawy wynika, że w (...) 2023 r. zawarli Państwo z innym niezależnym podmiotem umowę w ramach programu (...), w efekcie której nabywają Państwo usługi cateringowe dla swoich pracowników. Posiłki opisane imieniem i nazwiskiem zamawiającego są dowożone bezpośrednio do Państwa siedziby i przez Państwa opłacane. W ramach programu finansują Państwo posiłki w kwocie 8 zł dziennie każdemu pracownikowi. Skorzystanie z tego programu przysługuje każdemu pracownikowi zatrudnionemu w Państwa Spółce na podstawie umowy o pracę od pierwszego dnia pracy i jest dobrowolne. Pracownik, który chce skorzystać z takiego dofinansowania obowiązany jest wypełnić deklarację przystąpienia do programu. Dokonanie zamówienia powyżej ustalonego limitu 8 zł jest jednoznaczne z koniecznością opłacenia przez pracownika takiej nadwyżki (jednak w rzeczywistości pracownicy mieszczą się w ustalonym limicie). Założeniem programu jest dbałość o pracownika w miejscu pracy i w czasie pracy, dlatego pracownik jest uprawniony do zamawiania posiłków w dni, w których świadczona jest praca w Państwa Spółce, tj. od poniedziałku do piątku (a więc w dni w których rzeczywiście wykonuje pracę, wynikającą z wiążącej go z pracodawcą umowy o pracę). Maksymalny limit dla wartości zamówionych w danym miesiącu posiłków został ustalony dla wszystkich Państwa pracowników na poziomie 300 zł miesięcznie. Wydatki z tytułu ww. programu pokrywają Państwo ze środków obrotowych. W przypadku rezygnacji przez pracownika z posiłku finansowanego przez Państwa, nie przysługuje mu z tego tytułu ekwiwalent, czy rekompensata w jakiejkolwiek formie. Są Państwo w stanie przypisać konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi) wartość posiłków (o których mowa we wniosku, a będących przedmiotem Państwa zapytania) ustaloną dla tej osoby w indywidualnej wysokości. Na Państwu jako pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek zapewnienia/finansowania pracownikom ww. posiłków.

Z przedstawionego przez Państwa opisu stanu faktycznego można wywieść, że zapewnienie i sfinansowanie pracownikowi posiłku, o którym mowa we wniosku zostanie spełnione za zgodą pracownika i pracownik skorzysta z tego świadczenia dobrowolnie. Zapewnienie pracownikowi przez Państwa cateringu w postaci posiłku sfinansowanego w kwocie 8 zł dziennie pozwoli uniknąć przez tego pracownika wydatku, który poniósłby na zakup żywności przeznaczonej do konsumpcji podczas godzin pracy. Świadczenie to będzie dokonywane na rzecz konkretnego pracownika, a więc przypisane indywidualnemu pracownikowi. Wynika to z faktu, że - jak sami Państwo wskazali w uzupełnieniu podania - są Państwo w stanie przypisać konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi) wartość posiłków (o których mowa we wniosku, a będących przedmiotem Państwa zapytania) ustaloną dla tej osoby w indywidualnej wysokości. Zatem ponosząc z tego tytułu wydatek, będą Państwo znali wartość pieniężną tego świadczenia przypadającą na danego (konkretnego) pracownika.

Wobec powyższego podkreślić należy, że na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie/finansowanie pracownikowi wyżywienia, bądź zwrot kosztów wyżywienia związanego z wykonywaniem zadań służbowych pracownika. Nie oznacza to jednak, że zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do Państwa obowiązków jako pracodawcy. Powyższe potwierdza również Państwa wypowiedź, zawarta w piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku, w treści, którego doprecyzowali Państwo, że: Na Spółce jako pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek zapewnienia/finansowania pracownikom ww. posiłków. Stąd zapewnienie pracownikowi wyżywienia, bądź zwrot kosztów wyżywienia, stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

W omawianym przypadku spełnione zostały zatem wszystkie warunki określone w ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. dla uznania otrzymanego świadczenia za świadczenie nieodpłatne, gdyż pracownik wyraził na jego przyjęcie zgodę, zostało spełnione w jego interesie, zaoszczędził bowiem na wydatku, który sam musiałby ponieść, świadczenie ma określoną wartość pieniężną i indywidualny charakter.

Nadmienić także należy, że świadczenia w postaci sfinansowania pracownikowi posiłków (wyżywienia) nie można utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy czy wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy. Czym innym jest bowiem organizacja stanowiska pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi wyżywienia w sytuacji, gdy dobowa norma czasu pracy pracownika nie obejmuje wyżywienia, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków żywieniowych pracownika.

Sfinansowanie przez Państwa ww. pracownikowi wydatków za posiłek jest wydatkiem ponoszonym w interesie pracownika i to jemu przyniesie wymierną korzyść, zważywszy, że koszty wyżywienia pracownik musi ponosić niezależnie od wykonywania (bądź nie) obowiązków pracowniczych. Należy bowiem zauważyć, że koszty wyżywienia pracownik musi ponosić niezależnie od tego, czy jest w pracy, czy w domu.

Zatem wartość dofinansowania posiłku jest wydatkiem ponoszonym przez pracodawcę w interesie pracownika i w ten sposób stanowi dla pracownika korzyść, ponieważ nie musi on w czasie pracy ponosić całkowitych wydatków na wyżywienie (które tak czy inaczej by ponosił).

W konsekwencji, kwota sfinansowanych pracownikowi wydatków na posiłki będzie stanowić dla tego pracownika świadczenie skutkujące powstaniem przychodu określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Państwo - jako płatnik - powinni obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie z dyspozycją art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie ma bowiem racjonalnego uzasadnienia, aby finansowanie wyżywienia pracownika podczas wykonywania przez niego obowiązków służbowych/pracowniczych nie uznać za przychód podatkowy. Tego rodzaju świadczenie otrzymywane przez pracownika ma dla niego charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności, w jakich zostało mu ono przekazane.

Reasumując - zapewnienie pracownikowi wyżywienia (a więc sfinansowanie kosztów posiłków, o których mowa we wniosku) stanowi dla niego przychód zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Państwo - jako płatnik - obowiązani są obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

* Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 259 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

* w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn. zm.).