0112-KDIL2-1.4011.429.2020.2.TR - Składniki wynagrodzenia wypłacane pracownikowi naukowemu z tytułu realizacji obowiązków wykonywanych przez pracownika naukowego jako wynagrodzenie za pracę o charakterze twórczym.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2020 r. (data wpływu 4 maja 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 31 lipca 2020 r. (data wpływu 31 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 4 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 29 lipca 2020 r. nr 0112.KDIL2-1.4011.429.2020.1.TR wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłane w dniu 29 lipca 2020 r. zostało skutecznie doręczone w dniu 29 lipca 2020 r. Natomiast w dniu 31 lipca 2020 r. wniosek został uzupełniony.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej też jako "Instytut" lub "Wnioskodawca") jest państwową jednostką naukową, działającą w oparciu o regulacje zawarte w ustawie z dnia 30 kwietnia 2010 r. o Polskiej Akademii Nauk (Dz. U. z 2019 r. poz. 1183 z późn. zm.), zwaną dalej "ustawą o PAN", oraz na podstawie Statutu zatwierdzonego przez Prezesa Polskiej Akademii Nauk.

Instytut nie jest uczelnią wyższą ani jednostką badawczą.

W dniu 16 października 2019 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy o Polskiej Akademii Nauk oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2227). Zgodnie z przyjętą nowelizacją w ustawie o PAN dodano art. 94 ust. 1a w brzmieniu: "1b Wykonywanie obowiązków pracownika naukowego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231)."

Przytoczona zmiana weszła w życie w dniu 30 listopada 2019 r.

Zgodnie z art. 53 ust. 3 ustawy o PAN Prezes Akademii powołuje na dyrektora instytutu osobę wybraną w drodze konkursu. Kandydat na dyrektora jest wyłaniany spośród osób posiadających co najmniej stopień naukowy doktora. Kandydatem na dyrektora instytutu może być także obywatel innego państwa lub obywatel polski, który uzyskał za granicą stopień naukowy lub stopień w zakresie sztuki, o którym mowa w art. 328 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, albo stopień uznany za równoważny z polskim stopniem zgodnie z art. 328 ust. 3 tej ustawy.

Zgodnie z art. 53 ust. 5 ustawy o PAN jeżeli osoba powołana na dyrektora nie jest pracownikiem instytutu, Prezes Akademii nawiązuje z nią, na czas pełnienia funkcji dyrektora, stosunek pracy na stanowisku pracownika naukowego zgodnie z art. 89 ust. 1-3, 5-6 i 8.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 ustawy o PAN pracownicy naukowi mogą być zatrudniani na stanowiskach: profesora, profesora instytutu, adiunkta i asystenta.

Dyrektor od dnia (...) jest zatrudniony w Instytucie na podstawie umowy o pracę na stanowisku profesora.

Prezes Polskiej Akademii Nauk powołał Dyrektora Instytutu na kolejną czteroletnią kadencję (...).

Prezes Polskiej Akademii Nauk osobnym dokumentem ustalił, że w związku z powołaniem na stanowisko Dyrektora Instytutu od dnia (...) przysługuje Dyrektorowi Instytutu na obecnie zajmowanym stanowisku wynagrodzenie miesięczne w okresie pełnienia funkcji dyrektora składające się z: wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego, dodatku stażowego.

Z kolei, zgodnie z art. 53 ust. 9 ustawy o PAN, liczbę, sposób powoływania i odwoływania zastępców dyrektora oraz zakres ich zadań określa statut instytutu.

Na podstawie § 9 ust. 2 Statutu Instytutu Dyrektor powołuje Zastępcę Dyrektora ds. Naukowych oraz Zastępcę Dyrektora ds. Ogólnych, po pozytywnym zaopiniowaniu przez Radę Naukową.

Zastępcy Dyrektora ds. Naukowych oraz ds. Ogólnych są zatrudnieni w Instytucie odpowiednio na stanowiskach naukowych: profesora instytutu i adiunkta.

Wynagrodzenie zastępców Dyrektora zatrudnionego na stanowisku naukowym w okresie pełnienia funkcji składa się z: wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego, dodatku stażowego, innych świadczeń dodatkowych, o których mowa w ustawie z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi.

Zgodnie z art. 94 ust. 1 ustawy o PAN do podstawowych obowiązków pracowników naukowych należy wykonywanie zadań statutowych jednostek naukowych, w szczególności prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych, ogłaszanie i upowszechnianie ich wyników oraz udział w realizacji podjętych przez jednostkę zadań w zakresie kształcenia.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o PAN pracownicy naukowi podlegają ocenom okresowym, dokonywanym przez radę naukową, obejmującym wyniki ich pracy, nie rzadziej niż raz na 4 lata.

Szczegółowy tryb i częstotliwość dokonywania ocen określa rada naukowa instytutu w regulaminie zatwierdzonym przez wiceprezesa Akademii nadzorującego prace wydziału.

Zarówno Dyrektor jak też wskazani Zastępcy Dyrektora zatrudnieni są na stanowiskach naukowych i podlegają ww. ocenie pracownika naukowego.

Poza kadrą kierowniczą, w Instytucie zatrudnieni są inni pracownicy naukowi na stanowiskach: profesora, profesora instytutu, adiunkta i asystenta, o których mowa w art. 88 ust. 1 pkt 1,2, 4 i 5 Ustawy o PAN.

Wymienieni pracownicy otrzymują wynagrodzenie nie podlegające ustawie z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi.

Zasady wynagradzania tych pracowników zostały uregulowane w Regulaminie wynagradzania pracowników Instytutu.

W skład wynagrodzenia tych pracowników naukowych mogą wchodzić: wynagrodzenie zasadnicze, dodatek funkcyjny, dodatek specjalny, dodatek zadaniowy, dodatek za staż pracy, dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych, nagroda za szczególne osiągnięcia, a nadto inne świadczenia wynikające ze stosunku pracy pracownika naukowego, takie jak: nagroda jubileuszowa, wynagrodzenie chorobowe, wynagrodzenie za czas urlopu, ekwiwalent za niewykorzystany urlop, odprawa emerytalna i rentowa, odprawa z tytułu likwidacji stanowisk pracy. Instytut, będąc płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, ma obowiązek obliczać, potrącać i odprowadzać zaliczki od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom, w tym z tytułu wykonywania pracy twórczej, w prawidłowej wysokości.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że w odniesieniu do innych świadczeń dodatkowych, o których mowa w ustawie z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi, Wnioskodawca wypłaca nagrodę jubileuszową przyznawaną nie częściej niż co 5 lat i odprawę pieniężną w razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Jednocześnie, Wnioskodawca wskazał, że w zakresie wynagrodzeń pracowników naukowych, liczy 50% kosztów uzyskania przychodów od całości wynagrodzeń, niezależnie od składników tego wynagrodzenia. Stąd w zapytaniu, po wyliczeniu składników wynagrodzenia wskazano na inne składniki, bez ich nazwania.

Jednakże, Wnioskodawca ogranicza zapytanie do następujących składników wynagrodzenia: wynagrodzenie zasadnicze, dodatek funkcyjny, dodatek specjalny, dodatek zadaniowy, dodatek za staż pracy, dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych. Jednocześnie Wnioskodawca, poza składnikami wynagrodzenia wypłaca pracownikom naukowym nagrodę za szczególne osiągnięcia, nagrodę jubileuszową, wynagrodzenie chorobowe, wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego, wynagrodzenie za czas urlopu naukowego, ekwiwalent za niewykorzystany urlop, odprawę emerytalną i rentową oraz odprawę z tytułu likwidacji stanowisk pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku.

Czy biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego przedstawiony w uzupełnieniu wniosku należy uznać, że od dnia 30 listopada 2019 r., w związku z dodanym do ustawy o PAN art. 94 ust. 1a, w stosunku do całości wynagrodzenia Dyrektora Instytutu oraz Zastępcy Dyrektora ds. Ogólnych (zatrudnionych na stanowisku naukowym) oraz pozostałych pracowników naukowych, zatrudnionych w Instytucie, Wnioskodawca ma prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów? Przez całość wynagrodzenia Wnioskodawca rozumie wszelkie składniki wynagrodzenia pracowników naukowych, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, dodatek funkcyjny, dodatek specjalny, dodatek zadaniowy, dodatek za staż pracy, dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych. Jednocześnie Wnioskodawca, poza składnikami wynagrodzenia wypłaca pracownikom naukowym nagrodę za szczególne osiągnięcia, nagrodę jubileuszową, wynagrodzenie chorobowe, wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego, wynagrodzenie za czas urlopu naukowego, ekwiwalent za niewykorzystany urlop, odprawę emerytalną i rentową oraz odprawę z tytułu likwidacji stanowisk pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika, zgodnie z art. 12 ust. 4 ww. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy. W myśl art. 22 ust. 1 powołanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 9 pkt 3 tejże ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami - określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

W myśl art. 22 ust. 9b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., przedmiotowe koszty stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

Powyższa regulacja tworzy zamknięty katalog działalności twórczych, do których można stosować 50% koszty uzyskania przychodów.

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje zatem fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych, jak np. "utwór", zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Stosownie do art. 1 ust. 2 ww. ustawy: w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia, nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 powołanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej "licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Tym samym aby możliwe było zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

* praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

* przychody muszą być uzyskiwane z tych rodzajów działalności, o których mowa w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, naukowej, naukowo-dydaktycznej, badawczej, badawczo-dydaktycznej.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 30 listopada 2019 r. art. 94 ust. 1a Ustawy o PAN, wykonywanie obowiązków pracownika naukowego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust, 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z art. 94 ust. 1 ustawy o PAN do podstawowych obowiązków pracowników naukowych należy wykonywanie zadań statutowych jednostek naukowych, w szczególności prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych, ogłaszanie i upowszechnianie ich wyników oraz udział w realizacji podjętych przez jednostkę zadań w zakresie kształcenia.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o PAN pracownicy naukowi podlegają ocenom okresowym, dokonywanym przez radę naukową, obejmującym wyniki ich pracy, nie rzadziej niż raz na 4 lata.

Szczegółowy tryb i częstotliwość dokonywania ocen określa rada naukowa instytutu w regulaminie zatwierdzonym przez wiceprezesa Akademii nadzorującego prace wydziału.

Zarówno kadra kierownicza jak i inni pracownicy naukowi podlegają ww. ocenie pracownika naukowego.

Z postanowień ww. regulacji wynika, że wykonywanie obowiązków pracownika naukowego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Działalność naukowa jest zaś działalnością preferowaną w rozumieniu art. 22 ust. 9b pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.

Powyższe regulacje literalnie stanowią, że praca pracownika naukowego ma twórczy, indywidualny charakter, a ustawowy zakres obowiązków pracowników naukowych wymaga podejmowania we wszystkich obszarach aktywności zawodowej (całość wykonywanych obowiązków) działalności twórczej (utwór) w rozumieniu ustawy o prawie autorskim. Zakresem podmiotowym powyższej regulacji objęto wszystkich pracowników naukowych (osoby zatrudnione na stanowisku pracownika naukowego).

Dyrektor Instytutu otrzymuje miesięczne wynagrodzenie za pracę składające się z: wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego, dodatku stażowego.

Wynagrodzenie zastępcy Dyrektora zatrudnionego na stanowisku naukowym w okresie pełnienia funkcji składa się z: wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego, dodatku stażowego, innych świadczeń dodatkowych z ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi.

Pozostali pracownicy naukowi otrzymują wynagrodzenie zgodnie z Regulaminem pracy, składające się z wynagrodzenia zasadniczego oraz różnych dodatków, nagród, odpraw.

W konsekwencji, całość wynagrodzenia pracowników naukowych uzyskiwanego w związku z realizacją obowiązków pracowniczych jest wynagrodzeniem za pracę o charakterze twórczym, bez konieczności dokumentowania faktu powstania utworów realizowanych w ramach stosunku pracy.

Zatem należy uznać, że wszystkie składniki wynagrodzenia Dyrektora Instytutu, jego Zastępców i innych pracowników zatrudnionych na stanowiskach naukowych, stanowią element wynagrodzenia za pracę twórczą w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, bez konieczności dokumentowania faktu powstania utworów realizowanych w ramach stosunku pracy.

Tak więc na podstawie art. 31, art. 32 ust. 2 w związku z art. 29 ust. 9 pkt 3, art. 22 ust. 9b pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. oraz w związku z art. 94 ust. 1 i 1a ustawy o PAN, od dnia 30 listopada 2019 r. w stosunku do całości wynagrodzenia Dyrektora Instytutu, jego Zastępców i innych pracowników zatrudnionych na stanowiskach naukowych, Wnioskodawca ma prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Wątpliwość nasuwa jedynie objęcie powyższą regulacją zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego i innych, bowiem stanowią one dochód osoby fizycznej, w rozumieniu art. 1 i 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obok przychodów, wymienionych w art. 12 ww. ustawy. Jednak z uwagi na fakt, iż nie stanowią one wynagrodzenia, o którym mowa w art. 94 ust. 1a ustawy o PAN, zdaniem Wnioskodawcy zasiłki te (w tym chorobowy i macierzyński) nie powinny być zaliczane do wynagrodzenia pracownika naukowego, objętego wymienioną regulacją ustawy o PAN.

Podobnie odprawy: emerytalna, rentowa oraz odprawa z tytułu likwidacji stanowiska pracy, a także ekwiwalent za urlop wypoczynkowy nie powinny być zdaniem Wnioskodawcy objęte 50% kosztem uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy zawartym w piśmie z dnia 31 lipca 2020 r. przedmiotowa interpretacja odnosi się jedynie do następujących wskazanych przez Wnioskodawcę składników wynagrodzenia: wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego, dodatku specjalnego, dodatku zadaniowego, dodatku za staż pracy, dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych. Nie dotyczy natomiast wypłacanych przez Wnioskodawcę, poza ww. składnikami wynagrodzenia nagród za szczególne osiągnięcia, nagród jubileuszowych, wynagrodzenia chorobowego, wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego, wynagrodzenia za czas urlopu naukowego, ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, odprawy emerytalnej i rentowej oraz odprawy z tytułu likwidacji stanowisk pracy.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi, w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ww. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, z późn. zm.), pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Jak stanowi art. 32 ust. 7 cytowanej ustawy, zakład pracy przy obliczaniu zaliczki nie stosuje kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1-3 od miesiąca, w którym otrzymał pisemne oświadczenie pracownika o rezygnacji z ich stosowania, albo od następnego miesiąca, jeżeli w miesiącu, w którym otrzymał oświadczenie, nie miał możliwości pobrania zaliczki bez zastosowania tych kosztów. Oświadczenie to składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.

Ustawodawca zobowiązał płatnika do poboru zaliczek w prawidłowej wysokości, tj. od dochodu ustalonego zgodnie z regułami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z uwzględnieniem kosztów w takiej wysokości, w jakiej ustawodawca w danych okolicznościach przewidział. Tym samym, jeśli zgodnie z uregulowaniami wskazanej ustawy pracownikowi mogą być uwzględnione 50% koszty uzyskania przychodu, to płatnik winien takie koszty zastosować.

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku, koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

Powyższa regulacja tworzy zamknięty katalog działalności twórczych, do których można stosować 50% koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Jak stanowi art. 22 ust. 10a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231).

Ustawa podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, takich jak "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych, jak np. "utwór", natomiast ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności - jak stanowi ust. 2 tego przepisu - przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast, z przepisu art. 8 ust. 2 tej ustawy, wynika, że domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

W rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej "licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Należy podkreślić, że 50% koszty mogą być stosowane wyłącznie do przychodów autorów uzyskanych z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami.

Tym samym, aby możliwe było zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

* praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

* pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

* przychody muszą być uzyskiwane z tych rodzajów działalności, o których mowa w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym prowadzonej działalności naukowo-dydaktycznej, a także prowadzonej na uczelni działalności dydaktycznej.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Instytut jest państwową jednostką naukową, działającą w oparciu o regulacje zawarte w ustawie o PAN, oraz na podstawie Statutu zatwierdzonego przez Prezesa Polskiej Akademii Nauk. Zgodnie z art. 53 ust. 5 ustawy o PAN jeżeli osoba powołana na dyrektora nie jest pracownikiem instytutu, Prezes Akademii nawiązuje z nią, na czas pełnienia funkcji dyrektora, stosunek pracy na stanowisku pracownika naukowego zgodnie z art. 89 ust. 1-3, 5-6 i 8. Zgodnie z art. 88 ust. 1 ustawy o PAN pracownicy naukowi mogą być zatrudniani na stanowiskach: profesora, profesora instytutu, adiunkta i asystenta. Dyrektor od dnia 1 sierpnia 2015.r. jest zatrudniony w Instytucie na podstawie umowy o pracę na stanowisku profesora. Prezes Polskiej Akademii Nauk osobnym dokumentem ustalił, że w związku z powołaniem na stanowisko Dyrektora Instytutu od dnia 1 sierpnia 2019 r. przysługuje Dyrektorowi Instytutu na obecnie zajmowanym stanowisku wynagrodzenie miesięczne w okresie pełnienia funkcji dyrektora składające się z: wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego, dodatku stażowego. Z kolei, zgodnie z art. 53 ust. 9 ustawy o PAN, liczbę, sposób powoływania i odwoływania zastępców dyrektora oraz zakres ich zadań określa statut instytutu. Na podstawie § 9 ust. 2 Statutu Instytutu Dyrektor powołuje Zastępcę Dyrektora ds. Naukowych oraz Zastępcę Dyrektora ds. Ogólnych, po pozytywnym zaopiniowaniu przez Radę Naukową. Zastępcy Dyrektora ds. Naukowych oraz ds. Ogólnych są zatrudnieni w Instytucie odpowiednio na stanowiskach naukowych: profesora instytutu i adiunkta. Wynagrodzenie zastępców Dyrektora zatrudnionego na stanowisku naukowym w okresie pełnienia funkcji składa się z: wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego, dodatku stażowego, innych świadczeń dodatkowych, o których mowa w ustawie z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi. Poza kadrą kierowniczą, w Instytucie zatrudnieni są inni pracownicy naukowi na stanowiskach: profesora, profesora instytutu, adiunkta i asystenta, o których mowa w art. 88 ust. 1 pkt 1,2, 4 i 5 Ustawy o PAN. Wymienieni pracownicy otrzymują wynagrodzenie nie podlegające ustawie z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi. Zasady wynagradzania tych pracowników zostały uregulowane w Regulaminie wynagradzania pracowników Instytutu. W skład wynagrodzenia tych pracowników naukowych mogą wchodzić: wynagrodzenie zasadnicze, dodatek funkcyjny, dodatek specjalny, dodatek zadaniowy, dodatek za staż pracy, dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych, nagroda za szczególne osiągnięcia, a nadto inne świadczenia wynikające ze stosunku pracy pracownika naukowego, takie jak: nagroda jubileuszowa, wynagrodzenie chorobowe, wynagrodzenie za czas urlopu, ekwiwalent za niewykorzystany urlop, odprawa emerytalna i rentowa, odprawa z tytułu likwidacji stanowisk pracy.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o Polskiej Akademii Nauk (Dz. U. z 2019 r. poz. 1183, z późn. zm.) PAN jako państwowa instytucja naukowa prowadzi działalność, która służy rozwojowi, promocji, integracji i upowszechnianiu nauki oraz przyczynia się do rozwoju edukacji i wzbogacania kultury narodowej. Do jej zadań należy m.in. prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych oraz wykonywanie na wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Marszałka Sejmu lub Senatu, ministrów lub centralnych organów administracji rządowej lub z inicjatywy własnej, opinii, ocen, ekspertyz i prognoz dotyczących spraw istotnych dla planowania i realizacji polityki państwa.

Stosownie zaś do treści art. 42 powołanej ustawy, podstawową jednostką naukową PAN jest instytut naukowy, który w myśl art. 46 ust. 1 i 2, występuje w stosunkach prawnych we własnym imieniu i działa na własny rachunek, a w imieniu instytutu oświadczenia woli składa dyrektor lub upoważniona przez niego osoba. Dyrektor kieruje instytutem (art. 53 ust. 1 ustawy o PAN).

Należy również wskazać, iż zgodnie z art. 87 ustawy o PAN jednostki naukowe Akademii mogą zatrudniać:

Pracownicy naukowi stosownie do postanowień art. 88 ustawy o PAN mogą być zatrudniani na stanowiskach:

Zgodnie z art. 96 ustawy o PAN pracownicy naukowi podlegają ocenom okresowym, dokonywanym przez radę naukową, obejmującym wyniki ich pracy, nie rzadziej niż raz na 4 lata. Szczegółowy tryb i częstotliwość dokonywania ocen określa rada naukowa instytutu w regulaminie zatwierdzonym przez wiceprezesa Akademii nadzorującego prace wydziału.

Do podstawowych obowiązków pracowników naukowych zgodnie z art. 94 ustawy o PAN należy wykonywanie zadań statutowych jednostek naukowych, w szczególności prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych, ogłaszanie i upowszechnianie ich wyników oraz udział w realizacji podjętych przez jednostkę zadań w zakresie kształcenia. Stosownie do postanowień art. 94 ust. 1a ustawy o PAN wykonywanie obowiązków pracownika naukowego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231).

Artykuł 94 ust. 1a został dodany przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 października 2019 r. o zmianie ustawy o Polskiej Akademii Nauk oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2019, poz. 2227). Ustawa z 16 października 2019 r. o zmianie ustawy o Polskiej Akademii Nauk oraz niektórych innych ustaw weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. od 30 listopada 2019 r.

Celem wprowadzonej zmiany było m.in. unormowanie kwestii dotyczącej kosztów uzyskiwania przychodów przez pracowników wykonujących zadania związane z prowadzeniem działalności naukowej w niektórych podmiotach systemu szkolnictwa wyższego i nauki. W celu zrównania statusu pracowników naukowych zatrudnionych w jednostkach naukowych PAN ze statusem nauczycieli akademickich zaproponowano również dodanie regulacji analogicznej do art. 116 ust. 7 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce wskazującej, że wykonywanie obowiązków pracownika naukowego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zasady wynagradzania pracowników instytutów określa się w zakładowych układach zbiorowych pracy albo w zakładowych regulaminach wynagradzania (art. 104 ustawy o Polskiej Akademii Nauk).

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 94 ust. 1a ustawy o Polskiej Akademii Nauk, wykonywanie obowiązków pracownika naukowego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zatem składniki wynagrodzenia wypłacane pracownikowi naukowemu z tytułu realizacji obowiązków wykonywanych przez pracownika naukowego stanowią wynagrodzenie za pracę o charakterze twórczym.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że do składników wynagrodzenia wypłacanych Dyrektorowi Instytutu, Zastępcy Dyrektora ds. Ogólnych (zatrudnionych na stanowisku naukowym) oraz pozostałym pracownikom naukowym zatrudnionym w Instytucie - które to składniki wynagrodzenia Wnioskodawca wskazał jako przedmiot wniosku (wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego, dodatku specjalnego, dodatku zadaniowego, dodatku za staż pracy, dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych) - Wnioskodawca ma prawo do zastosowania od dnia 30 listopada 2019 r. 50% kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 9a ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy podkreślić, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena w kwestii uznania efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której: ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.