0112-KDIL1-3.4012.59.2019.3.PR - Wewnątrzwspólnotowe nabycie koparki kołowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2019 r. (data wpływu 7 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku VAT i złożenia informacji VAT-23 w związku z nabyciem koparki kołowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku VAT i złożenia informacji VAT-23 w związku z nabyciem koparki kołowej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 1 kwietnia 2007 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej i jest podatnikiem VAT zarejestrowanym dla potrzeb rozliczenia transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W dniu 30 listopada 2018 r. Wnioskodawca dokonał zakupu koparki na kołach, masa całkowita 18 ton. Koparka została przyjęta do używania w grudniu 2018 r. i wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Została sklasyfikowana w grupie 580KST-PKWiU 2892.26 i PKWiU 2892.27 Maszyna do robót ziemnych i fundamentowych. Koparka nie podlega rejestracji na terytorium kraju. Została wyprodukowana w 2004 r., moc 88 KW, 118 KM. Maszyna ta służy do robót ziemnych przy oddzielaniu urobku od gruntu i przenoszenia na środki transportu lub składowisko, służy również jako urządzenie przeładunkowe do robót ziemnych. Zastosowane w niej koła mają taką samą funkcję jak i gąsienice i służą do przemieszczania maszyny tak jak powyżej zostało to wymienione.

Maszyny z zawieszeniem na kołach mają często wykorzystanie przy robotach drogowych przy istniejącej już nawierzchni. Ze względu na posiadane ogumienie dopuszczane są z tego względu do takich robót, ponieważ nie niszczą asfaltu.

Wnioskodawca w piśmie z dnia 28 marca 2019 r. wskazał, że nabyta przez niego koparka była przetransportowana z terytorium Holandii (państwo członkowskie UE) na terytorium kraju przez firmę transportową. Na powyższe Wnioskodawca posiada fakturę za usługę transportową oraz dokument CMR. Kontrahent unijny, od którego nabył koparkę jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nabycie od kontrahenta unijnego koparki kołowej zobowiązuje Wnioskodawcę do złożenia informacji VAT-23 i zapłaty podatku VAT na rachunek urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ciąży na nim obowiązek złożenia informacji VAT-23 i zapłaty podatku VAT, ponieważ koparka nie jest środkiem transportu, lecz maszyną budowlaną. Środki transportu to maszyny transportowe, dzięki którym możliwe jest przemieszczanie ludzi bądź ładunków, czyli transport.

Zgodnie z internetową " (...)" - maszyny budowlane to grupa urządzeń stosowana w robotach budowlanych. Zgodnie z przyjętym podziałem tego typu urządzeń, koparka jest zaliczana do maszyn z przeznaczeniem do robót ziemnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy - przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy - przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

- z zastrzeżeniem art. 10; 2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit.a.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy - podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy - wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

* po pierwsze podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;

* po drugie po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, opodatkowaniu podlega czynność nabycia towarów. Należny podatek rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej).

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT zarejestrowanym dla potrzeb rozliczenia transakcji wewnątrzwspólnotowych i w dniu 30 listopada 2018 r. dokonał zakupu koparki kołowej wyprodukowanej w 2004 r. Koparka była przetransportowana z terytorium Holandii na terytorium kraju przez firmę transportową. Kontrahent unijny, od którego Wnioskodawca nabył koparkę jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy. Koparka została przyjęta do używania w grudniu 2018 r. Koparka nie podlega rejestracji na terytorium kraju. Maszyna ta służy do robót ziemnych przy oddzielaniu urobku od gruntu i przenoszenia na środki transportu lub składowisko, służy również jako urządzenie przeładunkowe do robót ziemnych. Zastosowane w niej koła mają taką samą funkcję jak i gąsienice i służą do przemieszczania maszyny.

Wobec powyższego transakcja zakupu koparki spełniła warunki do uznania jej za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów, w rozumieniu art. 9 ustawy. Oznacza to, że Wnioskodawca był zobowiązany do rozliczenia podatku należnego z tego tytułu.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy - w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju (art. 103 ust. 4 ustawy).

Stosownie do art. 103 ust. 5 ustawy - w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Wymienione przepisy ustawy zobowiązują podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o takim nabyciu oraz do zapłaty podatku z tego tytułu. Przy czym informacja i zapłata podatku dotyczy zarówno "nowych środków transportu" jak i "innych środków transportu".

Pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w treści art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, gdzie stwierdza się, że przez nowy środek transportu rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Powołując się na definicję zawartą w ww. przepisie ustawy, za "nowe środki transportu" mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem).

Natomiast przez "inne środki transportu", o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za "nowe środki transportu" w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864)2, z późn. zm.) brzmi: "W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej".

I tak, w myśl art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) - zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 - "środek transportu", o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Przepis art. 38 ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawiera niewyłączną, przykładową listę środków transportu i zgodnie z tym przepisem - środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

Stosownie do art. 38 ust. 3 rozporządzenia 282/2011 - środkami transportu, o których mowa w ust. 1, nie są pojazdy trwale unieruchomione ani kontenery.

Analiza regulacji art. 38 rozporządzenia 282/2011 wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w definicji "środka transportu" zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń.

Koparka kołowa nie jest wprost wymieniona w art. 38 ust. 2 rozporządzenia 282/2011. Zdaniem tutejszego organu należy zwrócić się do definicji określonej w ustępie 1 tego artykułu. Główną cechą tej definicji jest to, że pojazdy muszą być przeznaczone do transportu osób lub rzeczy z jednego miejsca do drugiego. Jedynymi pojazdami wykluczonymi przez pkt 3 tego samego artykułu są te, które są trwale unieruchomione oraz kontenery. Należy zwrócić uwagę, że głównym zadaniem koparki kołowej jest właśnie transport lub przenoszenie rzeczy, co potwierdził także Wnioskodawcą wskazując, że koparka służy do robót ziemnych przy oddzielaniu urobku od gruntu oraz przenoszenia na środki transportu lub na składowisko oraz jako urządzenie przeładunkowe. Z uwagi na powyższe koparka kołowa powinna być postrzegana, jako pojazd specjalnie stworzony do transportu rzeczy. Z uwagi na to, że nie ma żadnych innych warunków określonych w dyrektywie VAT ani w rozporządzeniu wykonawczym 282/2011, a koparka kołowa przeznaczona jest do transportu rzeczy, odpowiada zatem definicji środków transportu określonej w art. 38 ust. 1 rozporządzenia 282/2011.

Koparki kołowe są zaprojektowane m.in. do przenoszenia rzeczy i w związku z tym nie ma znaczenia, czy muszą przenosić te rzeczy na długim czy krótkim dystansie. Jedynym warunkiem jest to, że mają one być przeznaczone do przewozu rzeczy.

Należy zatem stwierdzić, że koparka kołowa jest uznawana za środek transportu w rozumieniu dyrektywy 2006/112/WE, ponieważ spełnia definicję określoną w art. 38 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, jako zaprojektowana do transportu rzeczy.

Wobec powyższego, w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem koparki kołowej Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty podatku VAT (rozliczenia) na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu, w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 103 ust. 7 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie określenia wzoru informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (Dz. U. z 2012 r. poz. 780) określił wzór takiej informacji i jest to druk VAT-23, stanowiący załącznik do ww. rozporządzenia.

Podsumowując, wewnątrzwspólnotowe nabycie koparki kołowej zobowiązuje Wnioskodawcę do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o nabyciu środka transportu VAT-23 i zapłaty podatku VAT na rachunek urzędu skarbowego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Tutejszy organ podkreśla, że stosownie do treści art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, organy podatkowe nie są uprawnione do oceny prawnej załączonych do wniosku z dnia 5 lutego 2019 r. oraz uzupełnienia z dnia 28 marca 2019 r. dokumentów, ponieważ składający wniosek o wydanie interpretacji obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Zatem to z wyczerpującego opisu przedstawionego przez Wnioskodawcę musi wynikać stan faktyczny sprawy umożliwiający wydanie interpretacji indywidualnej zawierającej jego ocenę stanowiska wraz z uzasadnieniem tej oceny (art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.