0112-KDIL1-3.4012.552.2019.2.TKU - Transakcja dostawy towarów znajdujących się w momencie ich dostawy na terenie Słowenii jako WNT na terytorium Polski.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2019 r. (data wpływu 12 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 lutego 2020 r. (data wpływu 20 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia, czy transakcja dostawy towarów znajdujących się w momencie ich dostawy na terenie Słowenii stanowi dla Wnioskodawcy transakcję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, a następnie dostawę towarów na terytorium Polski, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaną stawką podstawową VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia, czy transakcja dostawy towarów znajdujących się w momencie ich dostawy na terenie Słowenii stanowi dla Wnioskodawcy transakcję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, a następnie dostawę towarów na terytorium Polski, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaną stawką podstawową VAT. Wniosek uzupełniono w dniu 20 lutego 2020 r. o przeformułowane pytanie, przedstawienie własnego stanowiska oraz doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej także jako Podatnik), jest spółką prawa handlowego prowadzącą w Polsce działalność gospodarczą w zakresie (...), a także handlu (...).

Wnioskodawca jest w Polsce czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, posiadającym siedzibę prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce. Podatnik jest także zarejestrowanym podatnikiem w zakresie transakcji wewnątrzwspólnotowych i nie posiada rejestracji do podatku od towarów i usług w żadnym innym, poza Polską, kraju Unii Europejskiej.

W ramach bieżącej działalności biznesowej Podatnik dokonuje zakupu towaru od koreańskiego kontrahenta (A) na warunkach dostawy Incoterms CFR (Słowenia). Towar transportowany jest drogą morską z Korei do portu w Słowenii. Koszty załadunku oraz transportu wodnego (morskiego) ponosi sprzedający (A). Podatnik opłaca ubezpieczenie towaru podczas jego transportu.

Odprawa celna towaru zaimportowanego z Korei dokonywana jest na terenie Słowenii na zlecenie Podatnika przez słoweńską agencję celną (I). Zgłoszenie celne objęte jest procedurą uproszczoną o kodzie 4200, który pozwala na zwolnienie od podatku VAT zaimportowanych na teren Słowenii towarów w związku z faktem, iż towary te są następnie przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do innego kraju członkowskiego UE, tj. do Polski. Podatnik ponosi koszty związane z odprawą importową w Słowenii.

Bezpośrednio po odprawie celnej, Wnioskodawca dokonuje sprzedaży zaimportowanego towaru polskiemu kontrahentowi z siedzibą w L. Kontrahent ten jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w Polsce, zarejestrowanym także dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Kontrahent ten nie posiada rejestracji do podatku VAT na terenie Słowenii. W momencie wystawienia faktury sprzedaży towary znajdują się na terenie Słowenii, a sprzedaż ta, zgodnie z uzgodnieniami pomiędzy stronami, dokonywana jest na warunkach dostawy Incoterms DAP L.

Sprzedający (Podatnik) organizuje transport towarów ze Słowenii do Polski oraz ponosi koszty z nim związane. Wnioskodawca ponosi także wszelkie ryzyko związane z dostarczeniem towaru do ostatecznego odbiorcy w Polsce.

Reasumując:

Transakcja zakupu towaru i dalszej jego odsprzedaży składa się z dwóch fizycznych przemieszczeń:

Pierwsza dostawa: pomiędzy sprzedawcą A z Korei a nabywcą (Podatnikiem) - transport z Korei do portu K (Słowenia) organizowany przez A na warunkach dostawy Incoterms CFR K Słowenia.

Druga dostawa: pomiędzy sprzedawcą (Podatnikiem), a polskim kontrahentem - transport ze Słowenii bezpośrednio do ostatecznego odbiorcy (L) organizowany przez Podatnika na warunkach dostawy Incoterms DAP L.

W dniu 20 lutego 2020 r. uzupełniono opis sprawy o informację, że Wnioskodawca jest podatnikiem z tytułu zaimportowania towarów na terytorium Słowenii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy transakcja dostawy towarów znajdujących się w momencie ich dostawy na terenie Słowenii, na warunkach i w sposób opisany w stanie faktycznym sprawy, stanowi dla Wnioskodawcy transakcję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, a następnie dostawę towarów na terytorium Polski, o której mowa w art. 5 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaną stawką podstawową VAT, czy też dostawę towarów ze Słowenii do polskiego kontrahenta w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), odpowiedź na tak postawione pytanie wymaga w pierwszej kolejności dokonania analizy w zakresie ustalenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów, gdyż ten właśnie aspekt determinuje zarówno rodzaj transakcji i charakter zawieranej transakcji, jak i sposób jej opodatkowania. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż miejscem dostawy towarów dokonanej przez niego na rzecz polskiego kontrahenta, w stanie faktycznym sprawy, jest terytorium Polski, a nie Słowenii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu, który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów, ustanowiono szczególne zasady dotyczące miejsca świadczenia przy dostawie towarów. Regulują to przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Przepis ten reguluje tzw. transakcję łańcuchową.

Natomiast co do miejsca dostawy towarów, to stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 i pkt 3 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. W przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Jednocześnie w przypadku dostaw dokonywanych w ramach łańcucha transakcji, miejsce świadczenia ustalane jest w celu określenia miejsca (państwa) opodatkowania danej dostawy. W tym przypadku zastosowanie znajdą przepisy art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

Natomiast w przypadku, gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów.

W związku z powyżej przytoczonymi przepisami należy stwierdzić, że w przypadku kiedy dokonywanych jest kilka dostaw tego samego towaru, przy czym towar przemieszczany jest tylko raz od pierwszego uczestnika transakcji do finalnego odbiorcy, całą transakcję należy traktować jako tzw. transakcję łańcuchową.

Jest to szczególny przypadek transakcji zawieranej pomiędzy kilkoma podmiotami, dotyczącej jednak jednego przedmiotu. Dla tego typu transakcji przyjmuje się, że dostawy dokonał każdy z podmiotów, który brał w niej udział. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, iż odrębnie ustalane jest miejsce dostawy. Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę "ruchomą" towarów (dostawa, dla której możliwe jest przyporządkowanie transportu towarów), pozostałe zaś są dostawami "nieruchomymi" (dostawy, którym nie można przyporządkować transportu towarów).

Natomiast jednym z warunków uznania danej transakcji za dostawę łańcuchową jest konieczność wydania towaru, będącego przedmiotem transakcji, bezpośrednio ostatecznemu nabywcy przez pierwszego dostawcę. Ponadto konieczne jest, aby dostarczany towar był przedmiotem jednego transportu pomiędzy krajem rozpoczęcia transportu a krajem docelowym. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt logistyczny tego transportu, czyli o to, aby transportu dokonywał tylko jeden podmiot (np. spedytor), ale o aspekt organizacyjny.

Mianowicie chodzi o to, aby tylko jeden z podmiotów biorących udział w transakcji odpowiadał za jego organizację.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że w organizację transportu towaru do ostatecznego nabywcy zaangażowane są dwa podmioty, tj. A, które dokonuje dostawy towaru na rzecz Wnioskodawcy na warunkach dostawy CFR K (Słowenia) oraz Wnioskodawca, który dokonuje dostawy do swojego klienta w Polsce na warunkach DAP.

Z warunków dostaw Incoterms 2010 wynika, że w przypadku dostawy na warunkach CFR, sprzedający musi zorganizować transport (zawrzeć umowę przewozu) i ponieść związane z tym koszty, ale bez przyjmowania ryzyka utraty (uszkodzenia) towaru lub dodatkowych kosztów związanych z przypadkami występującymi po załadunku i wysyłce. Natomiast w przypadku dostaw na warunkach DAP, sprzedający organizuje i ponosi koszty transportu oraz ryzyko utraty towaru do miejsca wskazanego przez nabywcę. W tym przypadku własność towaru przenoszona jest na nabywcę w miejscu przeznaczenia transportu towarów.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że opisana transakcja nie spełnia przesłanek do uznania jej za tzw. transakcję łańcuchową, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w związku z czym, do ustalenia miejsca dostawy towarów w tym przypadku nie będą miały zastosowania przepisy art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.

Skoro zatem, w ocenie Wnioskodawcy, miejsce świadczenia przy dostawie towarów nie będzie ustalane na podstawie art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, to należy przeanalizować inne przepisy ustawy o podatku VAT, na podstawie których należy ustalić miejsce świadczenia przy dostawie towarów.

Zgodnie z ogólną regułą dotyczącą miejsca świadczenia przy dostawie towarów, wyrażoną w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Powyższe oznaczałoby, iż miejscem dokonania dostawy towarów przez Podatnika na rzecz jego polskiego kontrahenta, w przypadku opisanym w stanie faktycznym sprawy, jest terytorium Słowenii.

Jednakże nie można, w ocenie Wnioskodawcy, pominąć po pierwsze: warunków, na jakich strony uzgodniły zawierane pomiędzy sobą transakcje, a po drugie: faktu, iż dostawa towaru pomiędzy Wnioskodawcą a jego polskim kontrahentem następuje w ramach szerszej transakcji związanej także z importem towarów na teren Słowenii oraz dalszą ich dostawą na terytorium Polski w ramach procedury uproszczonej o kodzie 4200, w której to procedurze Wnioskodawca jest importerem i jednocześnie podmiotem przemieszczającym zaimportowany towar z terytorium Słowenii na terytorium Polski w ramach transakcji dostawy towarów do swojego polskiego kontrahenta.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Istotne jest zatem ekonomiczne władztwo nad rzeczą, a nie prawny aspekt transakcji. Pojęcie "rozporządzania towarami jak właściciel" należy rozumieć szeroko. Obejmuje ono zatem nie tylko możliwość wyzbycia się towarów, ale także prawo do korzystania z nich.

Do dokonania dostawy towarów dochodzi najczęściej na skutek fizycznego wydania tych towarów nabywcy lub osobie uprawnionej do odebrania towaru w jego imieniu. Jeśli towar jest wydawany bezpośrednio nabywcy, to dokonanie dostawy towarów następuje z chwilą jego wydania. Najczęściej jednak eksport, czy też dostawa wewnątrzwspólnotowa towarów to bardziej skomplikowany ciąg różnych czynności poprzedzających odbiór towarów przez nabywcę.

I właśnie w takiej sytuacji, aby we właściwy sposób ustalić moment powstania obowiązku podatkowego należy odwołać się do warunków dostawy towarzyszącej konkretnej transakcji sprzedaży. Strony mogą bowiem (w myśl zasady swobody zawierania umów określonej w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny; Dz. U. z 2019 r. poz. 1145) dowolnie kształtować treść zawieranej umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, właściwość danego stosunku prawnego i zasady współżycia społecznego. Z tym, że w każdej umowie niezbędne jest określenie, która ze stron kontraktu (kupujący czy sprzedający) zajmie się organizacją ewentualnego transportu towaru, poniesie jego koszty, a także ryzyko z nim związane. Kupujący i sprzedający mogą w tym zakresie skorzystać z ww. reguł Incoterms. Stosowanie tych reguł jest szeroko przyjęte na całym świecie, a strony transakcji korzystając z nich nie muszą każdorazowo uzgadniać szczegółów kontraktu. Niemniej jednak mogą też w sposób indywidualny ustalić warunki dokonywanej między nimi dostawy towarów.

Przy ustalaniu momentu dokonania dostawy towarów należy wziąć pod uwagę te elementy towarzyszące dostawie, które mają istotny wpływ na przeniesienie władztwa nad rzeczą w sensie ekonomicznym (czyli wpływają na osiągnięcie skutku sprzedaży). Elementami tymi w szczególności mogą być: miejsce wydania towaru, moment przejścia na nabywcę ryzyka utraty lub uszkodzenia towaru, obciążenie jednej ze stron kosztami transportu i ubezpieczenia towaru w czasie transportu. W takim właśnie przypadku z pomocą przychodzą reguły Incoterms, które regulują moment przejścia ryzyka i odpowiedzialności za opłacenie kosztów transportu i ubezpieczenia towarów.

W oparciu o takie właśnie warunki strony uzgodniły łączące je relacje i ustaliły, że zawierają transakcję na warunkach dostawy Incoterms DAP, zgodnie z którymi sprzedający organizuje i ponosi koszty transportu oraz ryzyko utraty towaru do miejsca wskazanego przez nabywcę. W tym przypadku własność towaru rozumiana także jako prawo do rozporządzania towarem jak właściciel przenoszona jest na nabywcę w miejscu przeznaczenia transportu towarów, czyli w Polsce.

Ponadto, co jest w ocenie Wnioskodawcy niezwykle ważne z punktu widzenia prawidłowego sposobu opodatkowania całości tej transakcji, odprawa importowa towaru, po jego zaimportowaniu z Korei na terytorium Słowenii dokonywana jest przez przedstawiciela Wnioskodawcy, tj. słoweńską agencję celną. Zaimportowane na terytorium Słowenii towary, zostały dopuszczone do obrotu na podstawie uproszczonej procedury celnej o kodzie 4200 (tj. dopuszczenie do obrotu z jednoczesnym wprowadzeniem na rynek krajowy towarów, które podlegają zwolnieniu od podatku VAT w przypadku dostawy do innego państwa członkowskiego), w której to procedurze Wnioskodawca jest importerem i jednocześnie podmiotem przemieszczającym zaimportowany towar z terytorium Słowenii na terytorium Polski w ramach transakcji dostawy towarów do swojego polskiego kontrahenta.

W ocenie Wnioskodawcy, przy uwzględnieniu powyższego, fakt, iż towary w momencie ich sprzedaży znajdowały lub znajdują się na terenie innego państwa członkowskiego UE (w tym przypadku Słowenii) nie będzie decydujący w zakresie ustalenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów, co jednocześnie mogłoby determinować miejsce opodatkowania tej dostawy.

Zgodnie z zasadą terytorialności podatku VAT, opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które w oparciu o przepisy o miejscu świadczenia, zostaną uznane za wykonane w tym państwie. W związku z powyższym, miejsce świadczenia determinuje miejsce opodatkowania. Jak wskazano powyżej, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Jednakże art. 25 ust. 1 ustawy o VAT mówi, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. Niewątpliwie zaś, w stanie faktycznym sprawy, towar w chwili zakończenia jego transportu znajduje się w Polsce, co jednocześnie oznacza, że w Polsce dokonano wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w ramach nietransakcyjnego przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, a podatnikiem z tego tytułu jest Wnioskodawca.

Jednocześnie w związku z faktem, iż na podstawie uzgodnionych przez strony transakcji warunków dostawy Incoterms DAP, które w efekcie oznaczają, że prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel przechodzi na kupującego w momencie dostarczenia przez Podatnika towaru do miejsca wskazanego przez nabywcę, należy uznać że miejscem świadczenia w tej transakcji jest miejsce wskazane przez polskiego kontrahenta, a więc jego zakład w L. W związku z faktem, że przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel następuje po transporcie towarów, zastosowane znajdzie - w ocenie Wnioskodawcy - art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym miejscem dostawy towarów niewysyłanych ani nietransportowanych jest miejsce, w którym towary te znajdują się w momencie dostawy, czyli L. Skoro zatem miejsce świadczenia determinuje miejsce opodatkowania, to miejscem opodatkowania jest terytorium Polski, a transakcja ta powinna zostać opodatkowana według stawki VAT właściwej dla tej transakcji.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że transakcja dostawy towarów znajdujących się w momencie ich dostawy na terenie Słowenii, na warunkach i w sposób opisany w stanie faktycznym sprawy stanowi dla Wnioskodawcy transakcję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, a następnie dostawę towarów na terytorium Polski, o której mowa w art. 5 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaną stawką podstawową podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...) (art. 2 pkt 3 ustawy).

Jak stanowi art. 2 pkt 5 ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 7 ustawy, przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Podatnikami, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Terytorialny charakter podatku od towarów i usług oznacza, że opodatkowaniu podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane na terytorium kraju. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia (dostawy) determinuje miejsce opodatkowania. Jest to szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest ta dostawa.

Zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów zawierają regulacje art. 22 ustawy.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Artykuł 22 ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

Stosownie do art. 22 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów.

Przepis art. 25 ust. 1 ustawy wskazuje, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Co do zasady miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej (art. 26a ust. 1 ustawy).

Zgodnie z art. 201 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny, towary nieunijne przeznaczone do wprowadzenia na rynek Unii lub przeznaczone do osobistego użytku lub konsumpcji na obszarze celnym Unii są obejmowane procedurą dopuszczenia do obrotu. Dopuszczenie do obrotu nadaje towarom nieunijnym unijny status celny.

Z przestawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego prowadzącą w Polsce działalność gospodarczą w zakresie (...), a także handlu (...).

Wnioskodawca jest w Polsce czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, posiadającym siedzibę prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca jest także zarejestrowanym podatnikiem w zakresie transakcji wewnątrzwspólnotowych i nie posiada rejestracji do podatku od towarów i usług w żadnym innym, poza Polską, kraju Unii Europejskiej.

W ramach bieżącej działalności biznesowej Wnioskodawca dokonuje zakupu towaru od koreańskiego kontrahenta (A) na warunkach dostawy Incoterms CFR K (Słowenia). Towar transportowany jest drogą morską z Korei do portu w K w Słowenii. Koszty załadunku oraz transportu wodnego (morskiego) ponosi sprzedający (A). Wnioskodawca opłaca ubezpieczenie towaru podczas jego transportu.

Odprawa celna towaru zaimportowanego z Korei dokonywana jest na terenie Słowenii na zlecenie Wnioskodawcy przez słoweńską agencję celną (I). Wnioskodawca jest podatnikiem z tytułu zaimportowania towarów na terytorium Słowenii.

Zgłoszenie celne objęte jest procedurą uproszczoną o kodzie 4200, który pozwala na zwolnienie od podatku VAT zaimportowanych na teren Słowenii towarów w związku z faktem, iż towary te są następnie przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do innego kraju członkowskiego UE, tj. do Polski. Wnioskodawca ponosi koszty związane z odprawą importową w Słowenii. Bezpośrednio po odprawie celnej, Wnioskodawca dokonuje sprzedaży zaimportowanego towaru polskiemu kontrahentowi z siedzibą w L. Kontrahent ten jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w Polsce, zarejestrowanym także dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Kontrahent ten nie posiada rejestracji do podatku VAT na terenie Słowenii. W momencie wystawienia faktury sprzedaży towary znajdują się na terenie Słowenii, a sprzedaż ta, zgodnie z uzgodnieniami pomiędzy stronami, dokonywana jest na warunkach dostawy Incoterms DAP L.

Wnioskodawca organizuje transport towarów ze Słowenii do Polski oraz ponosi koszty z nim związane. Wnioskodawca ponosi także wszelkie ryzyko związane z dostarczeniem towaru do ostatecznego odbiorcy w Polsce.

Transakcja zakupu towaru i dalszej jego odsprzedaży składa się z dwóch fizycznych przemieszczeń: pierwsza dostawa: pomiędzy sprzedawcą A z Korei a nabywcą (Wnioskodawcą) - transport z Korei do portu K (Słowenia) organizowany przez A na warunkach dostawy Incoterms CFR K Słowenia; druga dostawa: pomiędzy sprzedawcą (Wnioskodawcą), a polskim kontrahentem - transport ze Słowenii bezpośrednio do ostatecznego odbiorcy (L) organizowany przez Wnioskodawcę na warunkach dostawy Incoterms DAP L.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy transakcja dostawy towarów znajdujących się w momencie ich dostawy na terenie Słowenii, stanowi dla Wnioskodawcy transakcję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, a następnie dostawę towarów na terytorium Polski, o której mowa w art. 5 pkt 1 ustawy, opodatkowaną stawką podstawową VAT, czy też dostawę towarów ze Słowenii do polskiego kontrahenta w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Przenosząc przedstawiony stan faktyczny na grunt przywołanych przepisów należy stwierdzić, że towary nabyte przez Wnioskodawcę od koreańskiego kontrahenta, w odniesieniu do których została dokonana odprawa celna, która ma miejsce na terytorium Słowenii na zlecenie Wnioskodawcy, uzyskały unijny status celny. Od tej chwili przemieszczenie towarów pomiędzy państwami Unii Europejskiej (przy spełnieniu warunków formalnych) ma charakter transakcji wewnątrzwspólnotowych. W tym miejscu należy zauważyć, że procedura celna o kodzie 4200 - na podstawie której wprowadzono towar na terytorium Unii - pozwala dopuszczać do wolnego obrotu na rynek krajowy towary podlegające zwolnieniu od podatku od towarów i usług w przypadku dostawy do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Procedura ta jest stosowana zasadniczo w przypadku importu towarów z kraju trzeciego na teren państwa członkowskiego z bezpośrednio następującą po nim dostawą wewnątrzwspólnotową.

Wnioskodawca, będący podatnikiem z tytułu zaimportowania towarów na terytorium Słowenii, następnie bezpośrednio po odprawie celnej sprzedaje te zaimportowane towary na rzecz kontrahenta z terytorium Polski. W momencie wystawienia faktury sprzedaży towary znajdują się na terytorium Słowenii, a sprzedaż ta, zgodnie z uzgodnieniami pomiędzy stronami, dokonywana jest na warunkach dostawy Incoterms DAP L.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy lub przez osobę trzecią miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W przedstawionej sprawie nie ma wątpliwości, że w opisanej transakcji następuje transport towarów z terytorium Słowenii na terytorium kraju, w związku z czym miejscem opodatkowania takiej dostawy jest terytorium Słowenii, tj. miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu. Jednakże ustalenia wymaga kwestia określenia charakteru takiej transakcji, tj. czy dostawa towarów znajdujących się w momencie ich dostawy na terenie Słowenii stanowi dla Wnioskodawcy transakcję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, czy też wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz polskiego kontrahenta.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przepis ten, na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy, stosuje się pod warunkiem, że:

- z zastrzeżeniem art. 10; 2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit.a.

Należy zaznaczyć, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9 ustawy, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność nabycia towarów. Należny podatek z tytułu sprzedaży rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Zatem to podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest zobowiązany do opodatkowania tej transakcji (stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

* po pierwsze - podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;

* po drugie - nabywane towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zatem transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej).

Jednakże na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przepis ten rozszerza więc zakres transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów o przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju członkowskiego do Polski.

Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. W myśl art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Przywołane wyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów z danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Natomiast, gdy dla wywożonych towarów nie jest jeszcze znany nabywca lub towary mają służyć innym niż ich dostawa czynnościom, wówczas występuje u podatnika wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w przemieszczeniu towarów (tzw. nietransakcyjnym), której odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów przez ten sam podmiot na terytorium państwa zakończenia transportu lub wysyłki.

W przedstawionej sprawie, zgodnie z opisanym schematem transakcji, Wnioskodawca dokonuje sprzedaży zaimportowanych towarów bezpośrednio po odprawie celnej mającej miejsce na terytorium Słowenii, na rzecz polskiego kontrahenta z siedzibą w L. W momencie dostawy - co wynika również ze sformułowanego pytania - towary znajdują się na terytorium Słowenii. Z powyższego wynika zatem, że odbiorca towarów (polski kontrahent) oraz miejsce ich dostarczenia są znane w momencie rozpoczęcia transportu towarów ze Słowenii do Polski. Potwierdza to również fakt, że w momencie wystawienia faktury sprzedaży towary znajdują się na terytorium Słowenii. Co więcej, przemieszczenie towarów z terytorium Słowenii na terytorium Polski jest ściśle związane z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na polskiego kontrahenta.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku przemieszczenie towarów ze Słowenii do Polski nie stanowi dla Wnioskodawcy przemieszczenia towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, a następnie krajowej dostawy towarów na rzecz polskiego kontrahenta, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Z okoliczności sprawy wynika bowiem jednoznacznie, że przemieszczenie towarów ze Słowenii nastąpi bezpośrednio do konkretnego nabywcy (polskiego kontrahenta). W przypadku towarów, które są wysyłane do z góry ustalonego nabywcy (polskiego kontrahenta) w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium innego państwa Unii Europejskiej, nie można uznać, że służą one działalności gospodarczej dostawcy na terytorium Polski. Towary te nie są już przedmiotem żadnej innej transakcji wykonywanej przez Wnioskodawcę, niż ta, która miała miejsce na terytorium innego państwa członkowskiego, tj. na terytorium Słowenii.

Dostawa towarów przez Wnioskodawcę przemieszczanych bezpośrednio do ostatecznego odbiorcy (polskiego kontrahenta) ze Słowenii do Polski stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów ze Słowenii na rzecz polskiego kontrahenta, która zakończy się doręczeniem towarów temu kontrahentowi w Polsce. Przemieszczenie towarów przez Wnioskodawcę na terytorium Polski nie skutkuje obowiązkiem rozliczenia przez niego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy. Obowiązek rozliczenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów wystąpi natomiast po stronie nabywcy, tj. polskiego kontrahenta. Przemieszczenie towarów na terytorium Polski dokonywane jest bowiem przez Wnioskodawcę w wyniku dostawy dokonanej na rzecz polskiego kontrahenta, w celu przeniesienia na niego prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Oznacza to, że przemieszczenie towarów z terytorium Słowenii na terytorium kraju jest dokonywane w wykonaniu transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium Słowenii (zgodnie z regulacjami tego państwa, stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy), do nabywcy, który powinien rozpoznać z tytułu przedmiotowej transakcji wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce (tj. w państwie zakończenia transportu).

W konsekwencji, skoro w wyniku dokonanej na rzecz polskiego kontrahenta dostawy towarów nie występuje po stronie Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy, ani też przemieszczenie własnych towarów w ramach przedsiębiorstwa, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, to należy uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi także do dostawy tych towarów na terytorium Polski. Skoro bowiem przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel następuje w wykonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przez Wnioskodawcę na terytorium innego państwa członkowskiego, to nie można uznać, że Wnioskodawca jest właścicielem tych towarów na terytorium Polski, gdzie następnie dokona ich sprzedaży w ramach transakcji krajowej. W przedmiotowej sprawie nie ma zatem zastosowania art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, ponieważ dostawa towarów przez Wnioskodawcę na rzecz polskiego kontrahenta nie stanowi dostawy towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - wręcz przeciwnie, dostawa ta jest dostawą, w związku z którą następuje wysyłka/transport towarów.

Przy czym wskazać należy, że fakt, iż zgodnie z ustalonymi warunkami dostawy Incoterms DAP, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na polskiego kontrahenta następuje na terytorium Polski nie może przesądzać, że w opisanej sytuacji mamy do czynienia z krajową dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, skoro - jak wskazano powyżej - przeniesie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na polskiego kontrahenta jest ściśle związane z czynnością przemieszczenia tych towarów z terytorium Słowenii na terytorium Polski.

Należy przy tym zaznaczyć, że w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania regulacje art. 13 ustawy, gdyż przepis ten odnosi się do dostaw dokonywanych z terytorium kraju, gdy towary przemieszczane są z Polski na terytorium innego państwa Unii Europejskiej. Rozliczenie dostawy (przemieszczenia) towarów dokonanej z terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego, powinno odbywać się na zasadach wynikających z regulacji obowiązujących w tym państwie (w tym przypadku w Słowenii).

Zatem, dostawa przez Wnioskodawcę towarów przemieszczanych ze Słowenii do Polski nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przez Wnioskodawcę na terytorium kraju, a transakcja ta winna być rozliczona przez Wnioskodawcę zgodnie prawodawstwem kraju opodatkowania (wysyłki towaru).

Odpowiadając zatem na pytanie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że transakcja dostawy towarów znajdujących się w momencie ich dostawy na terenie Słowenii, na warunkach i w sposób opisany w stanie faktycznym sprawy, nie stanowi dla Wnioskodawcy transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, a następnie dostawy towarów na terytorium Polski, o której mowa w art. 5 ust. pkt 1 ustawy, ale stanowi dostawę towarów ze Słowenii do polskiego kontrahenta w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, opodatkowanej na zasadach wynikających z regulacji obowiązujących na terytorium Słowenii.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opis sprawy bądź własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Organ podatkowy zauważa, że w ramach postępowania interpretacyjnego uregulowanego w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej związany jest zasadą terytorialności podatku od towarów i usług, tzn. jest zobowiązany do interpretowania tych przepisów prawa, z których wynika obowiązek zapłaty podatku na terytorium kraju. W związku z tym niniejsza interpretacja nie rozstrzyga, na jakich zasadach powinny być opodatkowane transakcje, które - ze względu na miejsce świadczenia (dostawy) - podlegają regulacjom innego państwa, tj. w przedmiotowym przypadku w Słowenii.

Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Z powyższego wynika zatem, że interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego dotyczy stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przez Wnioskodawcę, który z tym wnioskiem występuje. W związku z tym zaznacza się, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy, nie ma natomiast zastosowania do sytuacji prawnopodatkowej innych podmiotów (np. polskiego kontrahenta).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.