0112-KDIL1-3.4012.522.2019.1.AKR - VAT w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawką podatku w wysokości 0%.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2019 r. (data wpływu 13 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawką podatku w wysokości 0% - jest prawidłowe.

W dniu 13 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawką podatku w wysokości 0%.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT na terytorium RP. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji i sprzedaży systemów przeciwsłonecznych (dalej: "Produkty"), w tym na rzecz podatników podatku od wartości dodanej (VAT) z innych krajów UE. Podatnicy VAT z innych krajów UE, na rzecz których dokonywane są dostawy Produktów, są zarejestrowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (dalej: "podatnicy VAT z innych krajów UE" lub "zamawiający"). Produkty wykonywane są na indywidualne zamówienie i w ilościach wskazanych przez zamawiającego.

W ramach dokonywanej sprzedaży Wnioskodawca będzie dostarczał zamówione Produkty podatnikom VAT z innych krajów UE na własny koszt (w ramach ceny za Produkt) lub za dodatkową odpłatnością. Wnioskodawca dysponuje własnymi środkami transportu ciężarowego i samochody te wykorzystuje do dokonywania tych dostaw na rzecz podatników VAT z innych krajów UE. Przyczyną tego jest większa elastyczność dostaw, duże gabaryty dostarczanych Produktów, a także konieczność przewozu części Produktów w specjalnych koszach.

Dostawy Produktów, które dokonywane są na rzecz podatników VAT z tych krajów UE, stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów pod warunkiem zachowania wymogów określonych w ustawie o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca zamierza dokonywać tych dostaw na rzecz podatników podatku VAT z innych krajów UE (zarejestrowanych na potrzeby transakcji wewnąrzwspólnotowych w innym kraju UE) także po 1 stycznia 2020 r. Zdarzenie będące przedmiotem wniosku będzie miało miejsce od dnia 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawca jest i będzie zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W wyniku dokonania przez Wnioskodawcę dostawy towarów na rzecz nabywcy towary zostaną wywiezione z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W wyniku wywozu towarów na ich nabywcę zostanie przeniesione prawo do rozporządzania towarami jak właściciel.

W ramach opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego (od dnia 1 stycznia 2020 r.) Wnioskodawca będzie gromadzić następujące dokumenty:

Dokumenty wskazane powyżej w punkcie:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego (od 1 stycznia 2020 r.), zdarzenie to stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a ww. dokumenty umożliwiają potwierdzenie jej dokonania i uprawniają do zastosowania stawki podatku VAT 0%?

2. Czy dla uznania dostawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i zastosowania stawki 0% konieczne jest spełnienie wymogów wynikających z rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi?

Zdaniem Wnioskodawcy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów ma charakter obiektywny i dochodzi do niej w przypadku spełnienia wymogów określonych w art. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, tj.:

Natomiast art. 42 ustawy określa warunki stosowania stawki 0% w związku z dokonywaniem dostaw wewnątrzwspólnotowych. Jeżeli więc doszłoby do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, to Wnioskodawca posiadając dokumenty wymienione w opisie zdarzenia przyszłego ma prawo do zastosowania stawki podatku od towarów i usług 0%. Wejście w życie od 1 stycznia 2020 r. rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. nie zmienia dotychczasowej praktyki, gdyż służy jedynie wprowadzeniu domniemania prawnego stanowiącego zabezpieczenie dla podatników na wypadek kwestionowania przez organy podatkowe faktu, że do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów doszło. Wskazują na to użyte w ww. rozporządzeniu określenia:

1. "Zróżnicowane podejście państw członkowskich do stosowania tych zwolnień w odniesieniu do transakcji transgranicznych doprowadziło jednak do pojawienia się trudności oraz braku pewności prawa dla przedsiębiorstw. Jest to sprzeczne z celem wzmocnienia handlu wewnątrzwspólnotowego oraz zniesieniem granic fiskalnych. Dlatego też ważne jest sprecyzowanie i zharmonizowanie warunków, na jakich można stosować zwolnienia". (punkt 3 Preambuły),

2. "Aby zaoferować przedsiębiorstwom praktyczne rozwiązanie, a zarazem dać pewność administracjom podatkowym, w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 należy wprowadzić dwa domniemania wzruszalne". (punkt 5 Preambuły).

Użyte określenie "domniemanie" zgodnie ze słownikiem języka polskiego oznacza "uznanie istnienia niestwierdzonego faktu na podstawie innych ustalonych faktów, pozostających z nim w związku". Takie rozumienie potwierdza również dodany ww. rozporządzeniem art. 45a ust. 2, zgodnie z którym "organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1".

Wobec powyższego, Wnioskodawca nie ma obowiązku spełniać wymogów określonych w ww. rozporządzeniu w celu uznania dostawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a jedynie Wnioskodawca dokonując dostaw towarów własnym środkiem transportu samochodowego będzie pozbawiony uprawnienia do powoływania się na ww. domniemanie. Wnioskodawca w przypadku sporu z organem podatkowym będzie musiał wykazywać innymi dokumentami (określonymi w art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług) to, że doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT na terytorium Polski. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji i sprzedaży systemów przeciwsłonecznych (dalej: "Produkty"), w tym na rzecz podatników podatku od wartości dodanej (VAT) z innych krajów UE. Podatnicy VAT z innych krajów UE, na rzecz których dokonywane są dostawy Produktów, są zarejestrowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (dalej: "podatnicy VAT z innych krajów UE" lub "zamawiający"). Produkty wykonywane są na indywidualne zamówienie i w ilościach wskazanych przez zamawiającego.

W ramach dokonywanej sprzedaży Wnioskodawca będzie dostarczał zamówione Produkty podatnikom VAT z innych krajów UE na własny koszt (w ramach ceny za Produkt) lub za dodatkową odpłatnością. Wnioskodawca dysponuje własnymi środkami transportu ciężarowego i samochody te wykorzystuje do dokonywania tych dostaw na rzecz podatników VAT z innych krajów UE. Przyczyną tego jest większa elastyczność dostaw, duże gabaryty dostarczanych Produktów, a także konieczność przewozu części Produktów w specjalnych koszach.

Dostawy Produktów, które dokonywane są na rzecz podatników VAT z tych krajów UE, stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów pod warunkiem zachowania wymogów określonych w ustawie o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zamierza dokonywać tych dostaw na rzecz podatników podatku VAT z innych krajów UE (zarejestrowanych na potrzeby transakcji wewnąrzwspólnotowych w innym kraju UE) także po 1 stycznia 2020 r. Zdarzenie będące przedmiotem wniosku będzie miało miejsce od dnia 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawca jest i będzie zarejestrowany jako podatnik VAT UE. W wyniku dokonania przez Wnioskodawcę dostawy towarów na rzecz nabywcy towary zostaną wywiezione z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. W wyniku wywozu towarów na ich nabywcę zostanie przeniesione prawo do rozporządzania towarami jak właściciel.

W ramach opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego (od dnia 1 stycznia 2020 r.) Wnioskodawca będzie gromadzić następujące dokumenty:

Dokumenty wskazane powyżej w punkcie:

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego (od 1 stycznia 2020 r.), opisane zdarzenie stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a ww. dokumenty umożliwiają potwierdzenie jej dokonania i uprawniają do zastosowania stawki podatku VAT 0% oraz czy dla uznania dostawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i zastosowania stawki 0% konieczne jest spełnienie wymogów wynikających z rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, zarejestrowany jako podatnik VAT UE, zamierza dokonywać dostaw towarów na rzecz podatników podatku VAT z innych krajów Unii Europejskiej, zarejestrowanych na potrzeby transakcji wewnąrzwspólnotowych w innym kraju Unii Europejskiej. W wyniku dokonania przez Wnioskodawcę dostawy towarów na rzecz nabywcy towary zostaną wywiezione z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a w wyniku wywozu towarów na ich nabywcę zostanie przeniesione prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Zatem w analizowanym przypadku spełnione będą przesłanki do uznania dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz podatników VAT z innych krajów Unii Europejskiej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy.

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz.Urz.UE.L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

ii. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a, wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b, potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

ii. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

iii. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 - zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy - są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

4. (uchylony) - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Stosownie do art. 42 ust. 4 ustawy, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Brzmienie art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest "łączne" posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Powyższe odnosi się również do normy art. 42 ust. 4 ustawy.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3, ust. 4 i ust. 11 ustawy będzie uprawniało - również od dnia 1 stycznia 2020 r. - do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Jak zostało bowiem wskazane w niniejszej interpretacji, niespełnienie warunków wprowadzonych rozporządzeniem 2018/1912 nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Odnosząc powyższe do wątpliwości Wnioskodawcy należy uznać, że dokumenty, które Wnioskodawca będzie gromadzić, dokonując dostaw towarów na rzecz podatników VAT z innych krajów Unii Europejskiej, tj. dowody w postaci: dokumentu przewozowego CMR; specyfikacji ładunku; dokumentu zawierającego: imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów, adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy, określenie towarów i ich ilości, potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca dostawy, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary; faktury VAT; korespondencji handlowej oraz potwierdzenia otrzymania zapłaty na rachunek bankowy Wnioskodawcy, pod warunkiem, że nie dojdzie do sporu o zapłatę, stanowią w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego dowody z art. 42 ust. 3, ust. 4 i ust. 11 ustawy, które (jak wynika z opisu sprawy) łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego (od 1 stycznia 2020 r.), dokonywana przez Wnioskodawcę dostawa towarów będzie stanowiła wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla tej dostawy, jeśli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, będzie posiadał komplet wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego dokumentów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl