0112-KDIL1-3.4012.409.2021.2.AKR

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 września 2021 r. (data wpływu 9 września 2021 r.), uzupełnionym pismem z 8 listopada 2021 r. (data wpływu 9 listopada 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy Majątek produkcyjny nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy oraz czy jego sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jest prawidłowe.

W dniu 9 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku o towarów i usług w zakresie wskazania, czy Majątek produkcyjny nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy oraz czy jego sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony 9 listopada 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

A (dalej: "Wnioskodawca") jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji, polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: "VAT").

Wnioskodawca jest właścicielem majątku ruchomego i nieruchomego służącego do produkcji butelkowanej wody pitnej (dalej: "Majątek produkcyjny"). Majątek produkcyjny stanowi kompletną instalację przemysłową, tj. zawiera wszystkie kluczowe elementy materialne niezbędne dla prowadzenia produkcji.

Aktualnie Majątek produkcyjny jest udostępniony podmiotowi trzeciemu (dalej: "Dzierżawca") w ramach umowy dzierżawy (dalej: "Umowa dzierżawy"). Dzierżawca wykorzystuje Majątek produkcyjny do produkcji butelkowanej wody pitnej. Przed zawarciem Umowy dzierżawy, to Wnioskodawca wykorzystywał Majątek produkcyjny do tego samego celu.

Oprócz Majątku produkcyjnego, Wnioskodawca nie udostępnia Dzierżawcy żadnych innych zasobów materialnych i niematerialnych (np. know-how, pracownicy, środki obrotowe) mogących służyć produkcji butelkowanej wody pitnej.

Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników, którzy mieliby zajmować się produkcją wody pitnej albo obsługą Umowy dzierżawy, nie wyodrębnia tej produkcji, ani obsługi tej Umowy organizacyjnie, ani finansowo.

W skład Majątku produkcyjnego nie wchodzą zobowiązania.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy z Umowy dzierżawy jest skalkulowane tak, aby co do zasady przynosiło zysk Wnioskodawcy, tj. przewyższało wartość amortyzacji i szacowany koszt zużycia Majątku produkcyjnego.

Majątek produkcyjny stanowi przeważającą część aktywów Wnioskodawcy.

Wnioskodawca planuje w przyszłości sprzedaż Majątku produkcyjnego Dzierżawcy. Równolegle ze sprzedażą Majątku produkcyjnego, Wnioskodawca zamierza również - w ramach procesu likwidacji Wnioskodawcy - sprzedać pozostałą część swojego majątku, co do zasady innym podmiotom niż Dzierżawca.

Dzierżawca jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

W piśmie z 8 listopada 2021 r. - stanowiącym uzupełnienie wniosku - Wnioskodawca na pytania:

1) Czy Majątek produkcyjny, o którym mowa we wniosku, na moment sprzedaży będzie wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie na płaszczyźnie:

2) Czy przedmiotem sprzedaży przez Państwa będą wszystkie składniki majątku (materialne i niematerialne) związane z wyodrębnioną częścią przedsiębiorstwa, w tym zobowiązania i należności w całości? Jeśli któreś składniki nie zostaną przekazane, to jaki będzie tego powód?

3) Czy przedmiot sprzedaży (Majątek produkcyjny) będzie wystarczający do samodzielnego wykonywania zadań, a prowadzenie działalności przez wydzieloną część przedsiębiorstwa nie będzie wymagać udziału pozostałych struktur Państwa przedsiębiorstwa?

4) Czy Nabywca (Dzierżawca), po nabyciu Majątku produkcyjnego, będzie kontynuować działalność prowadzoną dotychczas przez Państwa przy pomocy składników majątkowych mających być przedmiotem sprzedaży?

odpowiedział:

Ad 1a.

We wniosku Wnioskodawca wskazał, że: "jest właścicielem majątku ruchomego i nieruchomego służącego do produkcji butelkowanej wody pitnej (dalej: "Majątek produkcyjny"). Majątek produkcyjny stanowi kompletną instalację przemysłową, tj. zawiera wszystkie kluczowe elementy materialne niezbędne dla prowadzenia produkcji.

Aktualnie Majątek produkcyjny jest udostępniony podmiotowi trzeciemu (dalej: "Dzierżawca") w ramach umowy dzierżawy (dalej: "Umowa dzierżawy"). Dzierżawca wykorzystuje Majątek produkcyjny do produkcji butelkowanej wody pitnej. Przed zawarciem Umowy dzierżawy, to Wnioskodawca wykorzystywał Majątek produkcyjny do tego samego celu.

Oprócz Majątku produkcyjnego, Wnioskodawca nie udostępnia Dzierżawcy żadnych innych zasobów materialnych i niematerialnych (np. know-how, pracownicy, środki obrotowe) mogących służyć produkcji butelkowanej wody pitnej".

Wnioskodawca potwierdza, że Majątek produkcyjny nie obejmuje jakichkolwiek zasobów niematerialnych.

We wniosku wprost wskazano, że: "W skład Majątku produkcyjnego nie wchodzą zobowiązania", co Wnioskodawca potwierdza.

Wnioskodawca aktualnie prowadzi działalność polegającą na dzierżawie Majątku produkcyjnego. Sam Majątek produkcyjny z pewnością nie umożliwia prowadzenia działalności polegającej na produkcji butelkowanej wody pitnej, czyli działalności, którą prowadzi Dzierżawca. Wynika to wprost z zawartej we wniosku informacji, że: "Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników, którzy mieliby zajmować się produkcją wody pitnej albo obsługą Umowy dzierżawy, nie wyodrębnia tej produkcji ani obsługi tej Umowy organizacyjnie ani finansowo". Wnioskodawca tę informację potwierdza.

Podsumowując, w opinii Wnioskodawcy, sam Majątek produkcyjny nie może stanowić samodzielnego przedsiębiorstwa prowadzącego działalność produkcyjną.

Ad 1b.

We wniosku wprost wskazano, że: "Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników, którzy mieliby zajmować się produkcją wody pitnej albo obsługą Umowy dzierżawy, nie wyodrębnia tej produkcji ani obsługi tej Umowy organizacyjnie ani finansowo". Wnioskodawca potwierdza, że nie wyodrębnia finansowo działalności związanej z dzierżawą Majątku produkcyjnego w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

Ad 1c.

We wniosku wprost wskazano, że: "Oprócz Majątku produkcyjnego, Wnioskodawca nie udostępnia Dzierżawcy żadnych innych zasobów materialnych i niematerialnych (np. know-how, pracownicy, środki obrotowe) mogących służyć produkcji butelkowanej wody pitnej".

Zdaniem Wnioskodawcy, sam Majątek produkcyjny nie stanowi potencjalnie niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze. Sam Majątek produkcyjny nie umożliwia bowiem produkowania butelkowanej wody pitnej (ani jakichkolwiek innych towarów). Aby podjąć działalność produkcyjną konieczne jest m.in. zapewnienie pracowników oraz know-how.

Ad 2.

U Wnioskodawcy nie została wyodrębniona część przedsiębiorstwa związana z produkcją wody pitnej lub z obsługą Umowy dzierżawy.

Z wniosku wprost wynika, że składniki niematerialne nie wchodzą w skład Majątku produkcyjnego, co Wnioskodawca potwierdza.

Z wniosku wprost wynika także, że zobowiązania nie wchodzą w skład Majątku produkcyjnego, co Wnioskodawca potwierdza.

Składniki niematerialne związane z produkcją wody pitnej nie zostaną przez Wnioskodawcę przekazane nabywcy Majątku produkcyjnego, ponieważ Wnioskodawca ich nie posiada.

Zobowiązania Wnioskodawcy nie zostaną przeniesione na nabywcę Majątku produkcyjnego, ponieważ wolą stron jest sprzedaż jedynie aktywów Wnioskodawcy, nie zaś przeniesienie jakichkolwiek pasywów (zobowiązań).

Ad 3.

We wniosku wskazano, że: "Aktualnie Majątek produkcyjny jest udostępniony podmiotowi trzeciemu (dalej: "Dzierżawca") w ramach umowy dzierżawy (dalej: "Umowa dzierżawy"). Dzierżawca wykorzystuje Majątek produkcyjny do produkcji butelkowanej wody pitnej. Przed zawarciem Umowy dzierżawy, to Wnioskodawca wykorzystywał Majątek produkcyjny do tego samego celu.

Oprócz Majątku produkcyjnego, Wnioskodawca nie udostępnia Dzierżawcy żadnych innych zasobów materialnych i niematerialnych (np. know-how, pracownicy, środki obrotowe) mogących służyć produkcji butelkowanej wody pitnej.

Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników, którzy mieliby zajmować się produkcją wody pitnej albo obsługą Umowy dzierżawy, nie wyodrębnia tej produkcji ani obsługi tej Umowy organizacyjnie ani finansowo".

Oznacza to, że zdaniem Wnioskodawcy, sam Majątek produkcyjny nie będzie wystarczający do prowadzenia działalności produkcyjnej, czyli zadań gospodarczych, do których jest przeznaczony. Prowadzenie takiej działalności wymaga np. zatrudnienia pracowników oraz posiadania odpowiedniego know-how.

Ad 4.

Wnioskodawca jest spółką w likwidacji. Obecnie Wnioskodawca prowadzi jedynie działalność polegającą na dzierżawie Majątku produkcyjnego. Obecnie Wnioskodawca nie zajmuje się działalnością produkcyjną (chociażby dlatego, że nie posiada niezbędnych składników niematerialnych).

Nabywcą Majątku produkcyjnego będzie jego aktualny dzierżawca. Dzierżawca prowadzi działalność polegającą na produkcji butelkowanej wody pitnej. Jest to możliwe, ponieważ to dzierżawca dysponuje wszelkimi składnikami materialnymi i niematerialnymi niezbędnymi do prowadzenia tej produkcji. Przy czym obecnie Dzierżawca dysponuje Majątkiem produkcyjnym na podstawie umowy dzierżawy, natomiast w przyszłości zamierza zostać właścicielem Majątku produkcyjnego (transakcji zakupu Majątku produkcyjnego dotyczy wniosek).

Nabywca nie będzie zatem kontynuował działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. Obecnie działalność Wnioskodawcy polega bowiem na wydzierżawianiu Majątku produkcyjnego. Natomiast Nabywca prowadzi działalność w zakresie produkcji butelkowanej wody pitnej. Taką samą działalność nabywca będzie prowadził po nabyciu Majątku produkcyjnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Majątek produkcyjny stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy?

2. Czy sprzedaż Majątku produkcyjnego przez Wnioskodawcę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 z późn. zm. - dalej "Ustawa o VAT": "Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają (...) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju".

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT: "Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...)".

Towarami, zgodnie z art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT: "Przepisów ustawy nie stosuje się do (...) transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa".

Termin "transakcja zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia "dostawy towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel, np. sprzedaż.

Ze względu na szczególny charakter art. 6 pkt 1 Ustawy o podatku VAT, przepis ten powinien być interpretowany ściśle. Oznacza to, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT.

Przepisy Ustawy o VAT nie zawierają natomiast definicji przedsiębiorstwa. Definicja taka zawarta jest w art. 55[1) ustawy - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.). Zgodnie z nią, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

Biorąc pod uwagę tak szeroką definicję przedsiębiorstwa nie może być wątpliwości, że Majątek produkcyjny nie stanowi przedsiębiorstwa (m.in. nie obejmuje on nazwy Wnioskodawcy, ksiąg i dokumentów związanych w prowadzeniem przedsiębiorstwa, wierzytelności i środków pieniężnych, tajemnic przedsiębiorstwa).

Dalsza część argumentacji będzie zatem odnosić się zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT: "Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o (...) zorganizowanej części przedsiębiorstwa - rozumie się przez to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania".

Pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się zatem organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby obejmowała ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące "część przedsiębiorstwa" powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w "istniejącym przedsiębiorstwie", a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość - obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona - obiektywnie oceniając - posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

W związku z powyższym, w rozumieniu przepisów podatkowych, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze różnych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Reasumując, na gruncie Ustawy o VAT występuje zorganizowana część przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek, wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT.

Ponadto, przy ocenie, czy składniki majątku powinny być uznane za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT, uwzględnić należy następujące okoliczności:

* zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz

* faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu wyłącznie o składniki będące przedmiotem transakcji.

Wskazanej oceny należy dokonać na moment przeprowadzenia transakcji. Tym samym, w przypadku, gdy konieczne dla kontynuowania działalności gospodarczej jest angażowanie przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub podejmowanie dodatkowych działań, brak jest możliwości stwierdzenia, że w danym przypadku zespół składników majątkowych stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Co istotne, art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT powinien być interpretowany z uwzględnieniem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej "TSUE").

W wyroku z 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita Modes (C-497/01) TSUE podkreślił, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz - w zależności od konkretnego przypadku - składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Podobnie w orzeczeniu z 10 listopada 2011 r. w sprawie Schriever (C-444/10) TSUE wywiódł, że "stwierdzenie, iż nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy 77/3881 (art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy, tj. Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej (»VI Dyrektywa«): ujednolicona podstawa wymiaru podatku - jest odpowiednikiem art. 19 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej) w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej".

Pogląd ten jest szeroko akceptowany w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz rozstrzygnięciach organów podatkowych i stanowi podstawowe kryterium oceny, czy sprzedawane aktywa stanowią przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Przykładem jest wyrok NSA z 22 marca 2019 r. (I FSK 784/17), w którym wskazano, że "zorganizowana część przedsiębiorstwa jest w stanie samodzielnie prowadzić działalność i istnieć niezależnie od przedsiębiorstwa głównego".

Oznacza to, że zespół składników materialnych i niematerialnych jest uznawany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, gdy pozwala (z uwagi na swoje zorganizowanie, infrastrukturę itp.) na prowadzenie określonej działalności gospodarczej. Podkreśla się przy tym, że możliwość stanowienia przez ten zespół składników niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze powinna mieć wymiar rzeczywisty, a nie jedynie potencjalny. Oznacza to, że majątek ten powinien stanowić już u zbywcy zorganizowany zespół składników gotowych realizować określone zadania gospodarcze jako samodzielne przedsiębiorstwo, a po jego zbyciu możliwe musi być kontynuowanie działalności gospodarczej przez nabywcę przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji, która obecnie prowadzi działalność polegającą na dzierżawie Majątku produkcyjnego. Co istotne, oprócz Majątku produkcyjnego, Wnioskodawca nie udostępnia Dzierżawcy żadnych innych zasobów materialnych i niematerialnych (np. know-how, pracownicy) mogących służyć produkcji butelkowanej wody pitnej.

Nie może być zatem mowy o kontynuacji działalności przez nabywcę. Wnioskodawca prowadzi bowiem działalność w zakresie dzierżawy. Natomiast Dzierżawca będzie prowadził działalność w zakresie produkcji wody pitnej. Warto zwrócić uwagę, że gdyby nabywcą nie był Dzierżawca (który prowadzi przedsiębiorstwo produkujące wodę i dysponuje: pracownikami, know-how w zakresie produkcji, zakupów opakowań i sprzedaży wody, źródłami finansowania itp.) tylko inny podmiot, to podmiot ten nie mógłby natychmiast po zakupie Majątku produkcyjnego rozpocząć produkcji wody pitnej. Sprzedawany Majątek produkcyjny nie umożliwia bowiem produkcji wody pitnej (ze względu na brak pracowników, know-how, umów z odbiorcami i dostawcami, źródeł finansowania itd.). Na bazie Majątku produkcyjnego można co najwyżej zacząć tworzyć nowe przedsiębiorstwo.

Co istotne, obecnie Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie wody pitnej - nie można zatem mówić o kontynuacji tej działalności. Już to wyklucza uznanie transakcji za sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Warto zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej "NSA") z dnia 24 listopada 2016 r. (I FSK 1316/15). NSA wskazał w nim, że elementem decydującym o wyłączeniu transakcji z zakresu podatku od towarów i usług, jest traktowanie nabywcy jako następcy prawnego przekazującego majątek. Oznacza to, że zbywany majątek jest uznawany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa tylko jeśli stanowi całość zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Zdefiniowanie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jako części majątku zdolnej spełniać określone zadania, zapobiegać ma opodatkowaniu VAT tej części majątku, której można przypisać cechę posiadaną przez przedsiębiorstwo (zdolność do realizacji określonych zadań gospodarczych), która to cecha warunkuje wyłączenie z zakresu opodatkowania VAT. Z drugiej zaś strony, opodatkowane pozostają czynności zbycia pojedynczych (niepowiązanych w całość) składników majątkowych przedsiębiorstwa. Okoliczność, że zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzy zespół składników majątkowych zdolny do prowadzenia niezależnej (samodzielnej) działalności gospodarczej należy rozumieć w ten sposób, że w kształcie, w jakim zespół ten jest zbywany, może on wykonywać określone zadania gospodarcze. Innymi słowy, realizacja określonych zadań gospodarczych możliwa jest z wykorzystaniem tego określonego zespołu składników majątkowych, nie zaś dopiero w połączeniu z innymi składnikami majątkowymi, czy też dopiero w połączeniu z przedsiębiorstwem nabywcy.

W analizowanej sytuacji sam Majątek produkcyjny nie może wykonywać zadań gospodarczych. Zadania te mogą być wykonywane dopiero w połączeniu ze składnikami majątkowymi i niemajątkowymi Dzierżawcy.

Analiza okoliczności sprzedaży i zakresu Majątku produkcyjnego prowadzi do wniosku, że planowana transakcja nie będzie stanowiła zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa ze względu na niespełnienie przesłanek zawartych w art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT.

Jako dodatkowe argumenty należy wskazać, że Majątek produkcyjny nie jest w sposób szczególny wyodrębniony w ramach struktury Wnioskodawcy, w szczególności nie funkcjonuje jako odrębna jednostka czy oddział obejmujący tę grupę aktywów.

Ponadto przedmiot transakcji nie jest również wyodrębniony finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie.

Podsumowując, przedmiot planowanej transakcji (Majątek produkcyjny) nie jest zespołem składników posiadających zdolności do funkcjonowania jako niezależne przedsiębiorstwo zdolne do samodzielnej realizacji zadań gospodarczych. Ponadto nabywca nie będzie kontynuował działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę (Wnioskodawca obecnie prowadzi działalność w zakresie dzierżawy, a Dzierżawca prowadzi działalność w zakresie produkcji wody pitnej i taką działalność będzie prowadził po zakupie Majątku produkcyjnego). Prowadzi to do wniosku, że przedmiotem planowanej sprzedaży nie będzie prowadzona przez Wnioskodawcę zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako zespół zorganizowanych składników materialnych i niematerialnych, ale posiadane przez Wnioskodawcę składniki majątku. Nabyte składniki materialne nie będą służyły nabywcy do działalności polegającej na dzierżawie, ale będą związane z jego aktualnie prowadzoną działalnością produkcyjną. W konsekwencji zmieniona zostanie tylko forma dysponowania wykorzystywanych dotychczas przez Dzierżawcę składników majątkowych.

W świetle przywołanych przepisów prawa i przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że planowana transakcja sprzedaży przez Wnioskodawcę Majątku produkcyjnego nie stanowi sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Nie jest to także sprzedaż przedsiębiorstwa. Nie dojdzie więc do zastosowania wyłączenia z zakresu opodatkowania VAT przewidzianego w art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT.

W konsekwencji, transakcja sprzedaży Majątku produkcyjnego podlega opodatkowaniu VAT jako odpłatna dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy, wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są w nim wskazane czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się

w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług, z uwagi jednak na stosowne wyłączenie, czynności te - chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług - nie podlegają opodatkowaniu.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Termin "transakcja zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia "dostawy towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Podkreślenia wymaga, że ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

W myśl art. 2 pkt 27e ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy zbywany majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby obejmowała ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu

w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana cześć przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość - obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa.

Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona - obiektywnie oceniając - posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Ponadto, wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie.

W związku z powyższym, w rozumieniu przepisów podatkowych, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Zatem, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

- istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania,

- zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,

- składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,

- zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie przedsiębiorstwa oraz składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Ponadto, przy ocenie, czy składniki majątku powinny być uznane za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, uwzględnić należy następujące okoliczności:

- zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz

- faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.

Wskazanej oceny należy dokonać na moment przeprowadzenia transakcji. Tym samym, w przypadku, gdy konieczne dla kontynuowania działalności gospodarczej jest angażowanie przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub podejmowanie dodatkowych działań, brak jest możliwości stwierdzenia, że w danym przypadku zespół składników majątkowych stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita Modes (C-497/01) Trybunał podkreślił, że " (...) pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów". Z orzeczenia tego wynika ponadto, że nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów.

Podobnie Trybunał wypowiedział się w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christel Schriever, wskazując, że stwierdzenie, iż nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak i nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.

O tym, czy nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest właścicielem majątku ruchomego i nieruchomego służącego do produkcji butelkowanej wody pitnej (dalej: "Majątek produkcyjny"). Majątek produkcyjny stanowi kompletną instalację przemysłową, tj. zawiera wszystkie kluczowe elementy materialne niezbędne dla prowadzenia produkcji.

Aktualnie Majątek produkcyjny jest udostępniony podmiotowi trzeciemu w ramach umowy dzierżawy. Dzierżawca wykorzystuje Majątek produkcyjny do produkcji butelkowanej wody pitnej. Przed zawarciem Umowy dzierżawy, to Wnioskodawca wykorzystywał Majątek produkcyjny do tego samego celu. Oprócz Majątku produkcyjnego, Wnioskodawca nie udostępnia Dzierżawcy żadnych innych zasobów materialnych i niematerialnych (np. know-how, pracownicy, środki obrotowe) mogących służyć produkcji butelkowanej wody pitnej.

Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników, którzy mieliby zajmować się produkcją wody pitnej albo obsługą Umowy dzierżawy, nie wyodrębnia tej produkcji, ani obsługi tej Umowy organizacyjnie, ani finansowo.

W skład Majątku produkcyjnego nie wchodzą zobowiązania. Majątek produkcyjny stanowi przeważającą część aktywów Wnioskodawcy.

Wnioskodawca planuje w przyszłości sprzedaż Majątku produkcyjnego Dzierżawcy. Równolegle ze sprzedażą Majątku produkcyjnego, Wnioskodawca zamierza również - w ramach procesu likwidacji Wnioskodawcy - sprzedać pozostałą część swojego majątku, co do zasady innym podmiotom niż Dzierżawca.

Majątek produkcyjny nie może stanowić samodzielnego przedsiębiorstwa prowadzącego działalność produkcyjną. Wnioskodawca nie wyodrębnia finansowo działalności związanej z dzierżawą Majątku produkcyjnego w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

Sam Majątek produkcyjny nie stanowi potencjalnie niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze. Sam Majątek produkcyjny nie umożliwia bowiem produkowania butelkowanej wody pitnej (ani jakichkolwiek innych towarów). Aby podjąć działalność produkcyjną konieczne jest m.in. zapewnienie pracowników oraz know-how.

U Wnioskodawcy nie została wyodrębniona część przedsiębiorstwa związana z produkcją wody pitnej lub z obsługą Umowy dzierżawy. Składniki niematerialne związane z produkcją wody pitnej nie zostaną przez Wnioskodawcę przekazane nabywcy Majątku produkcyjnego, ponieważ Wnioskodawca ich nie posiada.

Zobowiązania Wnioskodawcy nie zostaną przeniesione na nabywcę Majątku produkcyjnego, ponieważ wolą stron jest sprzedaż jedynie aktywów Wnioskodawcy, nie zaś przeniesienie jakichkolwiek pasywów (zobowiązań).

Sam Majątek produkcyjny nie będzie wystarczający do prowadzenia działalności produkcyjnej, czyli zadań gospodarczych, do których jest przeznaczony. Prowadzenie takiej działalności wymaga np. zatrudnienia pracowników oraz posiadania odpowiedniego know-how.

Nabywca nie będzie zatem kontynuował działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. Obecnie działalność Wnioskodawcy polega bowiem na wydzierżawianiu Majątku produkcyjnego. Natomiast Nabywca prowadzi działalność w zakresie produkcji butelkowanej wody pitnej. Taką samą działalność nabywca będzie prowadził po nabyciu Majątku produkcyjnego.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy Majątek produkcyjny nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, a w konsekwencji, czy jego sprzedaż będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wyjaśniono wyżej niezbędnym wymogiem do uznania dostawy majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa jest to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań, należności oraz środków pieniężnych), podlegający wydzieleniu w istniejącym przedsiębiorstwie na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Jednocześnie należy zauważyć, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług okolicznością determinującą możliwość wyłączenia, na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, stosowania przepisów ustawy do czynności zbycia określonego zespołu składników niematerialnych i materialnych, jest takie ich zorganizowanie, żeby wspomniany zespół mógł służyć do prowadzenia działalności gospodarczej. Zespół składników materialnych i niematerialnych obejmować powinien elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem przepisy ustawy nie miały zastosowania do zbywanego mienia, musi ono obiektywnie oceniając - posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w jego skład muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Wskazać należy, że przedstawiony opis sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa nie pozwala na stwierdzenie, że wskazany powyżej Majątek produkcyjny można uznać za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Powyższe wynika z faktu, że - jak wskazał Wnioskodawca - Majątek produkcyjny nie może stanowić samodzielnego przedsiębiorstwa prowadzącego działalność produkcyjną. Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników, którzy mieliby zajmować się produkcją wody pitnej albo obsługą Umowy dzierżawy, nie wyodrębnia tej produkcji ani obsługi tej Umowy organizacyjnie, ani finansowo. W skład Majątku produkcyjnego nie wchodzą zobowiązania.

Wnioskodawca nie wyodrębnia finansowo działalności związanej z dzierżawą Majątku produkcyjnego w księgach rachunkowych. Majątek produkcyjny nie umożliwia produkowania butelkowanej wody pitnej (ani jakichkolwiek innych towarów). Aby podjąć działalność produkcyjną konieczne jest m.in. zapewnienie pracowników oraz know-how.

U Wnioskodawcy nie została wyodrębniona część przedsiębiorstwa związana z produkcją wody pitnej lub z obsługą Umowy dzierżawy. Zobowiązania Wnioskodawcy nie zostaną przeniesione na nabywcę Majątku produkcyjnego. Nabywca nie będzie kontynuował działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. Obecnie działalność Wnioskodawcy polega bowiem na wydzierżawianiu Majątku produkcyjnego. Natomiast Nabywca prowadzi działalność w zakresie produkcji butelkowanej wody pitnej. Taką samą działalność nabywca będzie prowadził po nabyciu Majątku produkcyjnego.

W konsekwencji, skoro przedmiot transakcji nie będzie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jego zbycie nie będzie podlegało wyłączeniu z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Zatem transakcja sprzedaży Majątku produkcyjnego będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu określoną w art. 5 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawione okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że Majątek produkcyjny nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, a w konsekwencji jego sprzedaż będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.