0112-KDIL1-2.4012.596.2019.1.MR - Opodatkowanie podatkiem VAT transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2019 r. (data wpływu 29 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* uznania nabycia przez Wnioskodawcę towarów od Producenta za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów opodatkowane na terytorium kraju (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 3) - jest prawidłowe;

* uznania dostawy towarów realizowanej przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta za dostawę, której miejsce opodatkowania przypada na terytorium Polski (pytania oznaczone we wniosku nr 2 i 4) - jest prawidłowe.

W dniu 29 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresach.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednoosobowym przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG. Zasadniczym przedmiotem jego działalności jest dystrybucja produktów znanej na świecie marki kawy na terytorium Polski. Działalność tę Wnioskodawca prowadzi w oparciu o umowę zawartą z producentem tej kawy, mającym siedzibę na terytorium Niemiec (dalej: Producent).

W świetle ww. umowy Wnioskodawca jest wyłącznym przedstawicielem Producenta, importerem i dystrybutorem produktów jego marki na terenie Polski w nowoczesnym i tradycyjnym kanale dystrybucji, z wyłączeniem dystrybucji w ramach systemów vendingowych (np. automaty z kawą na stacjach paliw, biurach i innych miejscach użyteczności publicznej).

Umowa zawarta z Producentem przewiduje m.in., że za organizację transportu zakupionej kawy odpowiada Wnioskodawca i to on ponosi koszty tego transportu do Polski.

Do przeniesienia na Wnioskodawcę władztwa faktycznego i prawnego do nabywanego towaru dochodzi z chwilą jego wydania z magazynów Producenta na terenie Niemiec przewoźnikowi działającemu na zlecenie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności korzysta z najmowanych od podmiotów trzecich magazynów położonych w centralnej części Polski.

Sprzedaż towarów do Klientów na terenie Polski realizowana jest przez Wnioskodawcę zarówno całopojazdowo, jak i drobnicowo (zamówienia paletowe lub w nielicznych przypadkach kartonowe). Z uwagi na fakt, że realizacja dostaw całopojazdowych z własnego magazynu znacznie wydłuża dostawę towarów i generuje zbędne koszty logistyczne, Wnioskodawca będzie stosować zasadę, zgodnie z którą w przypadku tego typu dostaw towar będzie dostarczany przez Wnioskodawcę bezpośrednio z Niemiec (z magazynu Producenta) do:

Każdorazowe przewożenie towaru do magazynu Wnioskodawcy tylko po to, by załadować go ponownie (często na ten sam środek transportu) w celu realizacji dostawy do Klienta, byłoby biznesowo pozbawione sensu. Takie działanie nie tylko zwiększałoby w sposób sztuczny koszty transportu i obsługi logistycznej (m.in. poprzez wydłużenie trasy przewozu towaru i czasu pracy kierowcy), ale przede wszystkim w istotnym stopniu opóźniałoby termin realizacji zamówień z uwagi na konieczność przeprowadzenia szeregu operacji logistycznych w magazynie Wnioskodawcy, takich jak rozładunek, załadunek, wprowadzenie danych do systemu i in.

Znacznie wyższe koszty transportu, jak i zbyt długi okres oczekiwania Klienta na realizację zamówienia mogłyby w istotnym stopniu ograniczać konkurencyjność prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności w kontekście panujących uwarunkowań rynkowych i w efekcie doprowadzić do utraty Klientów i możliwości rozwoju.

Jak wskazano powyżej, koszty transportu towaru do Klientów Wnioskodawcy każdorazowo w całości będzie ponosić Wnioskodawca.

Towar dostarczany będzie do uzgodnionej z Klientem lokalizacji na terenie kraju i tu zostanie przez niego lub upoważnioną osobę odebrany, co każdorazowo zostanie potwierdzone na dokumentach towarzyszących dostawie (np. WZ, CMR) jak również na dokumencie sprzedaży (FV).

Z chwilą przekazania towaru dojdzie do przejęcia przez Klienta władztwa ekonomicznego i prawnego nad towarem, niezależnie od tego, gdzie towar ten będzie odbierany, tj. w magazynie Klienta czy w dowolnym innym miejscu na terenie Polski. Wraz z odbiorem towaru przez Klienta Wnioskodawca tracić będzie wszelkie prawo do decydowania o towarze a Klient będzie od tej pory rozporządzał nim jak właściciel.

Wnioskodawca nie będzie miał już możliwości sprawowania dalszej kontroli nad towarem, nie będzie posiadał wiedzy dotyczącej nowych destynacji tego towaru, jak również sposobu i terminów jego dystrybucji do kolejnych odbiorców.

Wnioskodawca nie może przy tym wykluczyć, że Klient lub osoba działająca w jego imieniu, po weryfikacji towaru i potwierdzeniu dokumentów, dokona jego odbioru a następnie, bez konieczności rozładunku, zleci dalszy jego transport temu samemu operatorowi logistycznemu. W tej sytuacji prawdopodobne jest również, że usługa ta niejednokrotnie będzie mogła być wykonana tym samym środkiem transportu i przez tego samego kierowcę.

Mogą również mieć miejsce sytuacje, kiedy Klient dostarczać będzie towar do swojego odbiorcy, zlokalizowanego w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej.

Dostawa towaru do odbiorcy będzie każdorazowo organizowana przez Klienta. Klient będzie składał we własnym imieniu i na własną rzecz zlecenie usługi transportowej firmie spedycyjnej i ponosił koszty wykonania takiej usługi we własnym zakresie, w wysokości, którą uzgodni ze zleceniobiorcą. Na żadnym etapie realizacji dostaw towarów przez Klienta do swoich bezpośrednich odbiorców Wnioskodawca nie będzie posiadał wiedzy na temat warunków realizacji dostaw jak i odbiorców, do których towar trafi. Dostawy realizowane przez Klienta każdorazowo dokumentowane będą odrębnymi listami przewozowymi, wystawionymi w ślad za zleceniem transportowym.

Dokonanie dostawy na rzecz Klienta na poziomie Wnioskodawcy potwierdzane będzie przez następujące dokumenty:

Wnioskodawca będzie uwzględniał kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy. Przedmiotowe transakcje zostaną też wykazane w informacji podsumowującej.

Zarówno Wnioskodawca jak i jego dostawca (Producent) oraz Klienci są podatnikami VAT, zarejestrowanymi zgodnie z odpowiednimi przepisami, w kraju siedziby swojej działalności gospodarczej, na potrzeby dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych, żaden z tych podmiotów nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

W związku z przedmiotowymi dostawami na rzecz Wnioskodawcy nie zachodzą żadne z okoliczności wymienionych w art. 10 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy nabycie przez Wnioskodawcę towarów od Producenta w opisanych okolicznościach, przy czym towar będzie transportowany na zlecenie i koszt Wnioskodawcy bezpośrednio z magazynu Producenta (znajdującego się na terytorium Niemiec) do magazynu Klienta (znajdującego się na terytorium Polski), stanowić będzie po stronie Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT) podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, nawet wówczas jeśli Klient po odbiorze towaru i przejęciu nad nim władztwa, bez rozładowania towaru w magazynie, zleci we własnym imieniu i na własną rzecz, w tym temu samemu przewoźnikowi, transport nabytych towarów do swojego klienta zarejestrowanego na potrzeby podatku VAT w innym kraju UE, w wyniku czego towar zostanie przemieszczony do tego innego kraju UE?

2. Czy w opisanych w pytaniu nr 1 okolicznościach dostawa towarów realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta stanowić będzie tzw. dostawę krajową, tj. dostawę towarów opodatkowaną VAT w Polsce (której miejsce świadczenia przypada na terytorium kraju)?

3. Czy nabycie przez Wnioskodawcę towarów od Producenta w opisanych okolicznościach, przy czym towar będzie transportowany na zlecenie i koszt Wnioskodawcy bezpośrednio z magazynu Producenta (znajdującego się na terytorium Niemiec) do dowolnego miejsca w Polsce wskazanego przez Klienta lecz niebędącego jego siedzibą lub magazynem, stanowić będzie po stronie Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT) podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, nawet wówczas jeśli Klient po odbiorze towaru i przejęciu nad nim władztwa, bez jego przeładowania, zleci we własnym imieniu i na własną rzecz, w tym temu samemu przewoźnikowi, transport nabytych towarów do swojego klienta zarejestrowanego na potrzeby podatku VAT w innym kraju UE, w wyniku czego towar zostanie przemieszczony do tego innego kraju UE?

4. Czy w opisanych w pytaniu nr 3 okolicznościach, dostawa towarów realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta stanowić będzie tzw. dostawę krajową, tj. dostawę towarów opodatkowaną VAT w Polsce (której miejsce świadczenia przypada na terytorium kraju)?

Zdaniem Wnioskodawcy, kluczowe znaczenie dla udzielenia odpowiedzi na wszystkie postawione pytania ma ustalenie czy transakcje, w wyniku których Wnioskodawca nabywać będzie towary, stanowią wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów podlegające opodatkowaniu w Polsce.

Ad. 1 i Ad 3

Pod pojęciem wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Nie ulega wątpliwości, że z sytuacją taką mamy do czynienia w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. Wszystkie dostawy realizowane są bowiem przez niemieckiego podatnika podatku VAT z terytorium Niemiec na rzecz polskiego podatnika podatku VAT i przewożone na terytorium Polski.

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. Ustalenie powyższej okoliczności jest zatem kluczowe dla udzielenie właściwej odpowiedzi na przedstawione we wniosku pytania.

Rozstrzygnięcia wymaga bowiem czy in casu do zakończenia transportu towarów dochodzi w miejscu, w którym Klient Wnioskodawcy przejmuje władztwo nad towarem, czy też dopiero w kraju siedziby odbiorcy, na rzecz którego Klient Wnioskodawcy dostarcza towar.

Dla udzielenia odpowiedzi na tak postawione pytanie konieczne jest ustalenie, czy w ramach kolejnych dostaw od niemieckiego producenta do odbiorcy towaru mającego siedzibę w innym niż Polska i Niemcy kraju UE, dochodzi do przerwania ciągłości dostaw.

W świetle przedstawionego stanu przyszłego nie można mieć wątpliwości, że do wewnątrzwspólnotowego nabycia przez Wnioskodawcę towarów dojdzie na terytorium Polski, w związku z wydaniem towarów jego Klientowi. W tym zakresie zupełnie bez znaczenie pozostaje fakt gdzie i w jaki sposób do tego wydania dojdzie, tj. czy towar zostanie odebrany przez Klienta z magazynu Wnioskodawcy, czy też zostanie dostarczony bezpośrednio do jego magazynu, czy też będzie przejęty w dowolnym miejscu na terytorium Polski, wskazanym przez Klienta. Kluczowe jest ustalenie, czy do przejęcia ekonomicznego władztwa nad towarem dojdzie na terytorium Polski. Na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. W odniesieniu bowiem do każdej transakcji, Klient lub jego umocowany przedstawiciel podpisywać będzie dokument WZ potwierdzający przyjęcie zamówionego towaru, dojdzie też do wydania lub przedstawienia dokumentu CMR potwierdzającego odbiór towaru przez Klienta na terytorium Polski. Od tego momentu wyłącznym jego dysponentem w sensie prawnym i ekonomicznym będzie Klient Wnioskodawcy. Od jego decyzji zależeć będzie komu, kiedy i na jakich warunkach nabyty towar zostanie dalej dostarczony. Aby wydać dyspozycje w tym zakresie nie będzie musiał wstępować w bezpośrednie władztwo fizyczne nad nabytym towarem, w szczególności nie będzie obowiązany do fizycznego umieszczenia go w magazynie. Wymóg taki nie wynika z obowiązujących przepisów prawa podatkowego, ani ze względów logiki i racjonalnego rozumowania. W sytuacji bowiem, gdy w chwili przejęcia prawnego władztwa nad towarem, Klient ma wiedzę jakiemu odbiorcy ma go dostarczyć, logiczne z punktu widzenia ekonomiki jest skrócenie czasu realizacji dostawy i zmniejszenie jej kosztów, poprzez zlecenie jej dalszego transportu, choćby tej samej firmie spedycyjnej i bez rozładowywania towarów. O przerwaniu ciągłości dostaw decyduje jednak fakt, że to wyłącznie Klient stanie się dysponentem towarów i to on decyduje - działając we własnym imieniu i na własną rzecz - komu, kiedy i w jaki sposób dostarczyć towar i to on ponosi ryzyko oraz koszty transportu do swojego odbiorcy.

Powyższe oznacza, że na terytorium kraju dojdzie do przekazania Klientowi Wnioskodawcy prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W konsekwencji uznać należy, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów dokonane przez Wnioskodawcę będzie miało miejsce na terytorium Polski.

Przedstawiony powyżej tok rozumowania jest podzielany w orzecznictwie, w tym przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, który - przykładowo - w wyroku z dnia 28 czerwca 2018 r. (sygn. akt I FSK 1581/16) uznał, że dostawa dokonana w ten sposób, że krajowy dostawca dostarcza towar polskiemu odbiorcy, który przyjmuje ten towar za pośrednictwem spedytora, który to spedytor dokonuje wywozu towaru na zlecenie polskiego odbiorcy do kontrahenta mającego siedzibę w innym kraju UE, stanowi dostawę krajową. W ocenie sądu, brak jest podstaw do przyjęcia, że brak wydania towaru fizycznie polskiemu klientowi uprawnia do uznania, że w takiej sytuacji nie doszło do przejęcia przez niego prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. W ocenie NSA, fundamentalne znaczenie dla oceny prawnej takich sytuacji ma ustalenie na czyje zlecenie towary są wywożone do innego kraju UE. Jeśli zleceniodawcą w tym zakresie jest pierwotny dostawca, który w czasie transportu zachowuje władztwo nad towarami, to faktycznie można mówić o ciągłości dostaw, a tym samym o dostawie łańcuchowej. Przyjęcie takiej koncepcji nie jest jednak dopuszczalne w sytuacji, gdy okoliczności konkretnej sprawy jednoznacznie potwierdzają, że dyspozycje w tym zakresie wydaje wyłącznie polski nabywca, który działa we własnym imieniu i na własną rzecz, demonstrując zatem pełnię swego władztwa nad towarem, nawet jeśli nie miał z nim jakiejkolwiek fizycznej styczności.

NSA w przywołanym wyroku stwierdził m.in., że: "W powyższych okolicznościach faktycznych prawidłowo organy podatkowe uznały, że Spółka wydała towary podmiotowi, który nabył od niej te towary, tj. »I«. Taki bowiem skutek miało dostarczenie przez Spółkę towarów »we własnym zakresie i na własne ryzyko« spedytorowi działającemu na rzecz »I«. W takiej sytuacji dla wywołania skutku w postaci »wydania towaru« kończącego jego transport rozpoczęty w magazynie Spółki, a w konsekwencji uznania dostawy za zrealizowaną, nie jest konieczne niejako fizyczne objęcie towaru przez samego nabywcę »I«, jako że uczynił to w jej imieniu spedytor. (...) tym samym spełniona została przesłanka statuująca dostawę w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.".

Ad. 2 i 4

Powyższe nie oznacza jednak, że na gruncie przedstawionego opisu sprawy stanu faktycznego nie będziemy mieli w ogóle do czynienia z łańcuchem dostaw.

W sytuacji bowiem, gdy towar transportowany będzie na zlecenie Wnioskodawcy z Niemiec bezpośrednio do jego Klienta w Polsce, spełnione będą przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, bowiem jednemu przemieszczeniu towarów odpowiadać będą dwie dostawy, tj.: (1) przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy i (2) przez Wnioskodawcę na rzecz jego Klienta.

Niewątpliwie warunek ten spełniony będzie zarówno w sytuacji opisanej w pytaniu nr 1, jak i w pytaniu nr 2. Aby określić miejsce opodatkowania tych dostaw, zastosować należy, ogólną zasadę, zgodnie z którą miejscem dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W przypadku, gdy towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, wysyłka lub transport przyporządkowana jest dostawie dokonanej dla tego nabywcy (dostawa ruchoma), chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Dostawę "ruchomą" opodatkowuje się w miejscu, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (patrz: art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT).

Natomiast dostawy "nieruchome" (patrz: art. 22 ust. 3 ustawy o VAT):

W tym kontekście rozważenia wymaga, w jaki sposób opodatkowana będzie dostawa realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz jego Klienta.

W świetle powyższych zasad dostawa dokonywana przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy jest dostawą ruchomą, opodatkowaną jako WDT w Niemczech, tj. kraju rozpoczęcia wysyłki. Oznacza to, że po stronie Wnioskodawcy powstaje obowiązek rozpoznania w Polsce WNT od tej transakcji, bowiem w Polsce kończy się transport nabywanego towaru. Z kolei, dostawa dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz jego Klienta, jako dostawa nieruchoma, podlega opodatkowaniu w miejscu zakończenia transportu (tj. w Polsce) jako dostawa krajowa.

Jak wyjaśniono powyżej, skoro z chwilą objęcia przez Klienta Wnioskodawcy towaru we władanie, czego wyrazem będzie złożenie stosownych dyspozycji firmie spedycyjnej, dojdzie do przerwania ciągłości dostaw, dalsza sprzedaż towaru i jego wywóz z Polski nie może być już rozpatrywana jako element ww. dostawy łańcuchowej.

Mając na uwadze przytoczoną powyżej argumentację na przedstawione przez Wnioskodawcę pytania należy odpowiedzieć w następujący sposób:

Ad 1

Dostawa ta stanowić będzie WNT podlegające opodatkowaniu w Polsce.

Ad 2

Dostawa dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz jego Klienta stanowić będzie dostawę krajową podlegającą opodatkowaniu w Polsce.

Ad 3

Dostawa ta stanowić będzie WNT podlegające opodatkowaniu w Polsce.

Ad 4

Dostawa dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz jego Klienta stanowić będzie dostawę krajową podlegającą opodatkowaniu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast ilekroć jest mowa o terytorium państwa członkowskiego - rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy). Z kolei, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W sprawie będącej przedmiotem wniosku mamy do czynienia z transakcją, w której uczestniczy kilka podmiotów i dochodzi do przemieszczenia towaru pomiędzy Producentem towaru (kawy) na rzecz Wnioskodawcy i pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem.

Artykuł 7 ust. 8 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Ww. przepis reguluje wprost sytuację gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów prowadzących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy.

W świetle art. 7 ust. 8 ustawy każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest miejsce dokonania dostawy. Określenie miejsca dostawy (świadczenia) determinuje miejsce opodatkowania - wskazuje państwo, w którym dana czynność (dostawa) winna zostać opodatkowana. Jest to szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest ta dostawa.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy - miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy - miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy - w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy - w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

Z powołanych przepisów wynika, że miejscem opodatkowania dostawy towarów, co do zasady, jest miejsce (kraj), w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki. Na ustalenie miejsca dostawy nie ma przy tym wpływu siedziba dostawcy (podatnika) - istotne jest jedynie miejsce, gdzie towar jest przechowywany i z którego jest przewożony ostatecznie do nabywcy.

Ponadto, w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę "ruchomą" towarów, pozostałe zaś są dostawami "nieruchomymi".

Ustalenie tzw. dostawy ruchomej w łańcuchu opiera się każdorazowo na analizowaniu warunków dostawy w celu właściwego zidentyfikowania transakcji, której powinno być przypisane przemieszczenie (transport) towarów. W rezultacie analizując transakcje łańcuchowe należy zawsze odnosić się do warunków wykonania dostawy dla transakcji pomiędzy poszczególnymi podmiotami, i na ich podstawie ustalać miejsce świadczenia. Tylko bowiem ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport - w przypadku przemieszczenia towaru pomiędzy różnymi państwami - będzie miała charakter międzynarodowy.

Cyt. przepis art. 22 ust. 2 ustawy odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę. Natomiast w sytuacji, gdy transport organizowany jest przez pierwszego dostawcę lub ostatecznego nabywcę, transport należy przyporządkować odpowiednio pierwszej lub ostatniej dostawie. Jeśli więc za transport towarów odpowiedzialny jest pierwszy dostawca, transport towarów należy przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcucha dostaw). Z kolei, gdy za transport odpowiedzialny jest ostatni nabywca, transport towarów należy przyporządkować dostawie dla tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu).

W celu ustalenia dostawy, której przyporządkowany jest transport towarów należy poddać analizie okoliczności związane z organizacją transportu, tzn. jakie czynności faktyczne związane z transportem podjął każdy z uczestników transakcji łańcuchowej. Przy czym, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport towarów kluczową okolicznością jest to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt kto jest obciążony kosztami transportu.

Natomiast ustalenie, który z podmiotów uczestniczących w transakcji łańcuchowej powinien rozpoznać i rozliczyć dostawę ruchomą o międzynarodowym charakterze, wymaga dokonania analizy warunków dostawy towarów transportowanych bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw.

Warto w tym miejscu przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04) w którym TSUE stwierdził: "Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która - jako jedyna - zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw".

Z kolei, w wyroku w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV, TSUE wskazał, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę. W wyroku tym TSUE stwierdził: "Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową.

W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy warunek ten jest spełniony w rozpatrywanym przezeń sporze".

Odnośnie ww. wyroku należy wyjaśnić, że stwierdzenie Trybunału, zgodnie z którym rozpoznanie dostawy ruchomej zależy od tego, w którym państwie będzie miało przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy pierwszym nabywcą a drugim nabywcą nie oznacza, że przy analizie transakcji łańcuchowych bez znaczenia jest moment (miejsce) przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy pierwszym dostawcą a drugim dostawcą (pierwszym nabywcą).

Wyrok ten został wydany w kontekście sprawy gdzie podmiot pośredniczący (pierwszy nabywca, drugi dostawca) uzyskał prawo do dysponowania towarem jak właściciel w kraju rozpoczęcia wysyłki i zbył to prawo w kraju zakończenia wysyłki. Dlatego też w tej sprawie najważniejsze, dla rozpoznania dostawy ruchomej, było określenie miejsca ostatniej dostawy. Albowiem gdyby druga dostawa miała miejsce również w kraju rozpoczęcia wysyłki to ona miałaby charakter dostawy ruchomej (dopiero po niej nastąpiłby wywóz). A contrario w sytuacji gdy pierwsza dostawa ma miejsce w kraju zakończenia wysyłki, to jak wynika z wyroku C-245/04, druga dostawa również będzie miała miejsce w kraju zakończenia wysyłki, co siłą rzeczy będzie nadawało jej nieruchomy charakter.

Zatem odczytując wyrok C-430/09 należy wskazać, że w wyroku tym Trybunał analizował jaki wpływ na rozpoznanie dostawy ruchomej ma okoliczność, w którym państwie następuje przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy uczestnikami transakcji łańcuchowej. W tej konkretnej sprawie kluczowym dla rozpoznania dostawy ruchomej, było określenie miejsca ostatniej dostawy (gdyby druga dostawa miała miejsce również w kraju rozpoczęcia wysyłki to ona miałaby charakter dostawy ruchomej - ponieważ dopiero po niej nastąpiłby wywóz - gdyby natomiast pierwsza dostawa miała miejsce w kraju zakończenia wysyłki, to druga dostawa również miałaby miejsce w kraju zakończenia wysyłki, co nadawałoby jej nieruchomy charakter). Zatem odczytując wyrok C-430/09 należy mieć na uwadze specyfikę transakcji w odniesieniu do której został wydany i tylko w odniesieniu do transakcji o tym samym przebiegu należy odczytać go literalnie. Natomiast w przypadku transakcji o odmiennym przebiegu należy go odczytać adekwatnie do sytuacji.

Odnośnie określenia, która z dostaw w łańcuchu jest dostawą ruchomą - to jak zauważono w przytoczonym wyroku TSUE: C-430/09 - oprócz kwestii organizacji transportu, znaczenie ma miejsce, w którym kraju dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy uczestnikami transakcji.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się dystrybucją produktów znanej na świecie marki kawy na terytorium Polski. Działalność tę Wnioskodawca prowadzi w oparciu o umowę zawartą z Producentem tej kawy, mającym siedzibę na terytorium Niemiec. Umowa zawarta z Producentem przewiduje m.in., że za organizację transportu zakupionego towaru (kawy) odpowiada Wnioskodawca i to on ponosi koszty tego transportu do Polski. Do przeniesienia na Wnioskodawcę władztwa faktycznego i prawnego do nabywanego towaru dochodzi z chwilą jego wydania z magazynów Producenta na terenie Niemiec przewoźnikowi działającemu na zlecenie Wnioskodawcy. Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności korzysta z najmowanych od podmiotów trzecich magazynów położonych w centralnej części Polski. Sprzedaż towarów do Klientów na terenie Polski realizowana jest przez Wnioskodawcę zarówno całopojazdowo, jak i drobnicowo. Wnioskodawca będzie stosować zasadę, zgodnie z którą w przypadku tego typu dostaw towar będzie dostarczany przez niego bezpośrednio z Niemiec (z magazynu Producenta) do:

Towar dostarczany będzie do uzgodnionej z Klientem lokalizacji na terenie kraju i tu zostanie przez niego lub upoważnioną osobę odebrany, co każdorazowo zostanie potwierdzone na dokumentach towarzyszących dostawie (np. WZ, CMR) jak również na dokumencie sprzedaży (FV). Z chwilą przekazania towaru dojdzie do przejęcia przez Klienta władztwa ekonomicznego i prawnego nad towarem, niezależnie od tego, gdzie towar ten będzie odbierany, tj. w magazynie Klienta czy w dowolnym innym miejscu na terenie Polski. Wraz z odbiorem towaru przez Klienta Wnioskodawca tracić będzie wszelkie prawo do decydowania o towarze a Klient będzie od tej pory rozporządzał nim jak właściciel. Wnioskodawca nie będzie miał już możliwości sprawowania dalszej kontroli nad towarem, nie będzie posiadał wiedzy dotyczącej nowych destynacji tego towaru, jak również sposobu i terminów jego dystrybucji do kolejnych odbiorców. Wnioskodawca nie może przy tym wykluczyć, że Klient lub osoba działająca w jego imieniu, po weryfikacji towaru i potwierdzeniu dokumentów, dokona jego odbioru a następnie, bez konieczności rozładunku, zleci dalszy jego transport temu samemu operatorowi logistycznemu. Mogą również mieć miejsce sytuacje, kiedy Klient dostarczać będzie towar do swojego odbiorcy, zlokalizowanego w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej. Dostawa towaru do odbiorcy będzie każdorazowo organizowana przez Klienta. Klient będzie składał we własnym imieniu i na własną rzecz zlecenie usługi transportowej firmie spedycyjnej i ponosił koszty wykonania takiej usługi we własnym zakresie, w wysokości, którą uzgodni ze zleceniobiorcą. Na żadnym etapie realizacji dostaw towarów przez Klienta do swoich bezpośrednich odbiorców Wnioskodawca nie będzie posiadał wiedzy na temat warunków realizacji dostaw jak i odbiorców, do których towar trafi. Dostawy realizowane przez Klienta każdorazowo dokumentowane będą odrębnymi listami przewozowymi, wystawionymi w ślad za zleceniem transportowym. Dokonanie dostawy na rzecz Klienta na poziomie Wnioskodawcy potwierdzane będzie przez następujące dokumenty:

Zarówno Wnioskodawca jak i jego dostawca (Producent) oraz Klienci są podatnikami VAT, zarejestrowanymi zgodnie z odpowiednimi przepisami, w kraju siedziby swojej działalności gospodarczej, na potrzeby dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych, żaden z tych podmiotów nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

Wnioskodawca powziął m.in. wątpliwość, czy nabycie przez niego towarów (kawy) od Producenta, które będą transportowane na jego zlecenie i koszt bezpośrednio z magazynu Producenta (znajdującego się na terytorium Niemiec) do:

1. magazynu Klienta (znajdującego się na terytorium Polski),

2. dowolnego miejsca w Polsce wskazanego przez Klienta lecz niebędącego jego siedzibą lub magazynem, - stanowić będzie po stronie Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT) podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce.

Należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy - przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

- z zastrzeżeniem art. 10; 2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit.a.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych - art. 15 ust. 2 ustawy.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy należy stwierdzić, że potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

* po pierwsze, podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa,

* po drugie, towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Dodatkowo, transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą towarów transportowanych z terytorium jednego państwa członkowskiego na inne jest podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa powyżej, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji, gdy spełnione zostaną powyższe warunki - transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy - podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Wyjaśnień wymaga kwestia spełniania przesłanek przedmiotowych towarzyszących analizowanej transakcji, w tym przede wszystkim jej miejsca świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest uczestnikiem tzw. transakcji łańcuchowej, o której mowa w art. 7 ust. 8 oraz art. 22 ust. 2 i 3 ustawy, którą łączy jeden transport towarów. Należy bowiem wskazać, że w opisanej transakcji biorą udział trzy podmioty, tj. podmiot z siedzibą na terytorium Niemiec (Producent), od którego Wnioskodawca nabywa towar (kawę); Wnioskodawca oraz podmiot z siedzibą na terytorium Polski (Klient), któremu Wnioskodawca sprzeda ten towar. W przedmiotowej sprawie występują dwie dostawy towaru, tj. dostawa pomiędzy podmiotem z siedzibą na terytorium Niemiec (Producentem), od którego Wnioskodawca nabywa towar oraz dostawa pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem z siedzibą na terytorium Polski, któremu Wnioskodawca sprzedaje przedmiotowy towar (kawę). Przeprowadzona transakcja dotyczy tego samego towaru, który znajduje się w określonym miejscu (u Producenta w Niemczech), z którego jest on odbierany przez przewoźnika działającego na zlecenie Wnioskodawcy i dostarczany do magazynu Klienta (znajdującego się na terytorium Polski) lub do dowolnego miejsca w Polsce wskazanego przez Klienta lecz niebędącego jego siedzibą lub magazynem.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca jest organizatorem transportu towaru (kawy) nabytego od Producenta i to on ponosi każdorazowo koszty tego transportu.

W opisanej sytuacji, na etapie przemieszczenia towaru pomiędzy Producentem a Wnioskodawcą dochodzi do przeniesienia na Wnioskodawcę władztwa faktycznego i prawnego do nabywanego towaru z chwilą jego wydania z magazynów Producenta na terenie Niemiec przewoźnikowi działającemu na zlecenie Wnioskodawcy. Zatem, z chwilą odbioru towaru nabywca (Wnioskodawca) uzyskuje prawo do dysonowania towarem jak właściciel i jest w pełni za niego odpowiedzialny i ponosi całe ryzyko z nim związane.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa, powołane orzecznictwo oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że transport towarów należy przypisać pierwszej dostawie, tj. dostawie realizowanej pomiędzy Producentem w Niemczech i Wnioskodawcą. Tym samym, pierwsza dostawa w łańcuchu stanowi "transakcję ruchomą" opodatkowaną jako transakcja międzynarodowa. Zatem nabycie towaru (kawy) przez Wnioskodawcę od Producenta z Niemiec - który zostanie przetransportowany z terytorium Niemiec na terytorium Polski, niezależnie od tego, gdzie towar ten będzie odbierany, tj. w magazynie Klienta czy w dowolnym innym miejscu na terenie Polski - spełnia wszystkie przesłanki do uznania tej transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów dla Wnioskodawcy.

Natomiast dostawą "nieruchomą", opodatkowaną w miejscu zakończenia transportu towarów (stanowiąca transakcję krajową), będzie dostawa dokonana pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem mającym siedzibę na terytorium Polski, któremu Wnioskodawca sprzeda nabyty od Producenta towar (kawę). W przedmiotowej sprawie, na etapie przemieszczenia towaru pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem, z chwilą przekazania towaru dojdzie do przejęcia przez Klienta władztwa ekonomicznego i prawnego nad towarem, niezależnie od tego, gdzie towar ten będzie odbierany, tj. w magazynie Klienta czy w dowolnym innym miejscu na terenie Polski. Wraz z odbiorem towaru przez Klienta Wnioskodawca tracić będzie wszelkie prawo do decydowania o towarze a Klient będzie od tej pory rozporządzał nim jak właściciel. W konsekwencji, w związku z dostawami towarów dokonywanymi przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta, niezależnie od miejsca gdzie odbierze ten towar, tj. z magazynu na terytorium Polski czy też innego miejsca, wskazanego przez Klienta na terytorium Polski, Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia w Polsce podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz treść powołanych przepisów z zakresu podatku od towarów i usług organ interpretacyjny stwierdza, że Wnioskodawca postąpił właściwe rozpoznając nabycie Kawy od Producenta jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju. Na gruncie analizowanej sprawy wystąpiły bowiem wszystkie przesłanki podmiotowe (ponieważ po obu stronach transakcji mamy do czynienia z podmiotami, o których mowa w art. 9 ust. 2 ustawy) jak i przesłanki przedmiotowe charakteryzujące ten rodzaj transakcji opodatkowanej w kraju.

Podsumowując:

Ad 1 i Ad 3

Nabycie przez Wnioskodawcę towarów od Producenta - które będą transportowane na zlecenie i koszt Wnioskodawcy bezpośrednio z magazynu Producenta (znajdującego się na terytorium Niemiec) do:

1. magazynu Klienta (znajdującego się na terytorium Polski),

2. dowolnego miejsca w Polsce wskazanego przez Klienta lecz niebędącego jego siedzibą lub magazynem, - stanowić będzie po stronie Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, nawet wówczas jeśli Klient po odbiorze towaru i przejęciu nad nim władztwa, bez rozładowania towaru, zleci we własnym imieniu i na własną rzecz, w tym temu samemu przewoźnikowi, transport nabytych towarów do swojego klienta zarejestrowanego na potrzeby podatku VAT w innym kraju UE, w wyniku czego towar zostanie przemieszczony do tego innego kraju UE.

Ad 2 i Ad 4

Dostawa towarów realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta - które będą transportowane na zlecenie i koszt Wnioskodawcy bezpośrednio z magazynu Producenta (znajdującego się na terytorium Niemiec) do:

1. magazynu Klienta (znajdującego się na terytorium Polski),

2. dowolnego miejsca w Polsce wskazanego przez Klienta lecz niebędącego jego siedzibą lub magazynem, - stanowić będzie tzw. dostawę krajową, tj. dostawę towarów opodatkowaną VAT w Polsce (której miejsce świadczenia przypada na terytorium kraju).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.