0112-KDIL1-1.4012.536.2022.1.MG - Odliczanie VAT od wydatków na usługi gastronomiczne

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez kontrahenta z tytułu świadczonych usług gastronomicznych, nabywanych przez Spółkę w celu ich dalszej odsprzedaży, w ramach świadczonych usług noclegowych, na rzecz klientów hotelu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka D S. A. jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jest spółką akcyjną, w której 100% akcji posiada Gmina R. Do głównych obszarów działalności Spółki należą:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka świadczy usługi w zakresie noclegów w będącym w posiadaniu Spółki hotelu kategorii 2 - gwiazdkowej. Symbol PKWiU świadczonych usług to: 55.10.10.0 - "Usługi w zakresie noclegów i usługi towarzyszące świadczone przez hotele, motele, pensjonaty i inne obiekty hotelowe". Spółka posiada własne zaplecze gastronomiczne w postaci restauracji z tym, iż na mocy umowy najmu restauracja (wraz z kuchnią) została oddana w najem podmiotowi zewnętrznemu zajmującemu się profesjonalnym świadczeniem usług gastronomicznych. Niezależnie od umowy najmu z wynajmującym została zawarta umowa o świadczenie usług gastronomicznych. Zgodnie z jej zapisami:

1. Usługi gastronomiczne mają być świadczone nieprzerwalnie przez cały rok.

2. Świadczenie usług gastronomicznych obejmuje:

Spółka płaci najemcy restauracji wynagrodzenie za wykonane usługi gastronomiczne wg liczby osób korzystających z usług gastronomicznych oraz cen wskazanych w umowie lub wg cen z oferty (menu) przygotowanej przez najemcę i zaakceptowaną przez Spółkę. Podstawę zapłaty należności stanowi faktura, odrębna dla:

Faktury wystawiane są z różną częstotliwością:

Każda faktura wystawiona przez najemcę zawiera załącznik obejmujący szczegółowe zestawienie usług.

W hotelu, w zależności od preferencji gości istnieje możliwość:

W sytuacji, gdy klient korzysta z noclegu wraz ze śniadaniem, jego cena jest doliczana do ceny noclegu i sprzedawana łącznie jako usługa noclegowa. W przypadku, gdy na życzenie klienta zamawiany jest obiad, czy kolacja, wartość tych usług jest wyszczególniana na fakturze w odrębnej pozycji jako "usługa gastronomiczna".

Usługi gastronomiczne są odsprzedawane klientowi po cenie zakupu bez doliczania własnej marży. Usługa noclegowa w każdym przypadku, a w niektórych przypadkach usługa noclegowa wraz ze śniadaniem jest opodatkowana przez Spółkę na zasadach ogólnych, stawką obniżoną wynoszącą 8%. Usługa gastronomiczna wyodrębniona na fakturze jako odrębna pozycja jest opodatkowana stawką obniżoną 8%.

Pytanie

Czy Spółka D S. A. ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez kontrahenta z tytułu świadczonych usług gastronomicznych, nabywanych przez Spółkę w celu ich dalszej odsprzedaży, w ramach świadczonych usług noclegowych, na rzecz klientów hotelu?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu usług gastronomicznych kupowanych od Kontrahenta i odsprzedawanych przez Spółkę na rzecz jej klientów, jako element świadczonych usług noclegowych.

Artykuł 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że "w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124".

Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego doznaje jednak pewnych ograniczeń określonych w art. 88 ustawy. W myśl przywołanego artykułu obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się m.in. do nabywanych przez podatnika usług gastronomicznych i noclegowych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób oraz usług noclegowych nabywanych w celu ich odsprzedaży, opodatkowanych na podstawie art. 8 ust. 2a.

W momencie wejścia Polski do Unii Europejskiej w ustawie o podatku od towarów i usług funkcjonował art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a, który uchylony został 1 grudnia 2008 r. ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320).

Uchylony art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT stanowił, że obniżenie kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład turystyki opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie.

Zatem, jak wynikało z brzmienia uchylonego przepisu, podatnicy świadczący usługi turystyki opodatkowane na zasadach ogólnych, nabywający usługi noclegowe i gastronomiczne celem ich odsprzedaży na rzecz swoich klientów, mieli prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od nabycia takich usług.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji legalnej pojęcia "usługi turystyki". Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Dlatego też jej wykładnia była przedmiotem wypowiedzi sądów administracyjnych.

Jak wskazał przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 14 września 2010 r. (sygn. akt I SA/Kr): "(...) pod pojęciem "usługi turystyki" w rozumieniu art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT należy również rozumieć usługi hotelowe. Nazwa "usługi turystyki", którą posługuje się ustawodawca w tym przepisie, zdaniem Sądu jest pojęciem szerszym niż usługi organizatorów i pośredników turystycznych obejmującym również usługi hotelarskie. Niewątpliwie "usługi organizatorów oraz pośredników turystycznych" zawierają się w pojęciu usługi turystyki natomiast nie każda usługa turystyki jest usługą organizatorów i pośredników turystycznych".

Również Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 20 czerwca 2011 r. (sygn. I FSK 897/10, wyrok prawomocny) stwierdził, iż: "usługi hotelarskie, w ramach których świadczone są tylko usługi gastronomiczne, bez usług dodatkowych właściwym biurom podróży (np. transport, zakwaterowanie, organizacja wypoczynku) są usługami turystyki, o których mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT".

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, przed uchyleniem art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a Spółka prowadziła działalność w zakresie świadczenia usług hotelarskich, w niektórych przypadkach z usługami gastronomicznymi, które to w kontekście przytoczonych wyroków sądowych stanowiły usługi turystyczne. Były one opodatkowane przez Spółkę na zasadach ogólnych, zatem nie miała w tym przypadku zastosowania procedura szczególna przewidziana w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółce zatem przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od nabywanych usług gastronomicznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 września 2010 r. (sygn. akt I SA/Kr 972/10) stwierdził: "Podmiot świadczący usługi hotelarskie, jako organizator krótkotrwałego, ogólnie dostępnego wynajmu domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych - z natury rzeczy może nie dysponować we własnym zakresie odpowiednim zapleczem w celu świadczenia na rzecz klienta usług gastronomicznych. Nie trudno również wyobrazić sobie sytuację, gdy przedsiębiorca otrzymuje ofertę zorganizowania imprezy turystycznej polegającej choćby na przygotowaniu konferencji czy też szkolenia, jednakże z uwagi na niewystarczające warunki lokalowe jest zmuszony do skorzystania z pomieszczeń należących do innego przedsiębiorcy hotelowego. Nie może budzić wątpliwości teza, iż uchylona już regulacja art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT, miała na celu wyjście naprzeciw tego typu stanom faktycznym, poprzez zapewnienie również i w takim przypadku urzeczywistnienia neutralności podatku VAT, który w przeciwnym razie obciążałby samego przedsiębiorcę podatnika VAT, a nie konsumenta".

Ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), ustawodawca w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT uchylił punkt oznaczony literą "a", pozbawiając tym samym podatników podatku od towarów i usług prawa do odliczenia podatku VAT od usług gastronomicznych i noclegowych, w sytuacji, gdy usługi te nabywane były przez podatnika w celu ich odsprzedaży jako elementu składowego usługi turystyki.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 lipca 2015 r. (sygn. akt I FSK 763/14) orzekł, iż: "(...) konsekwencją uznania, że Skarżącej przysługiwało przed 1 grudnia 2008 r. prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabywanych usług gastronomicznych jest pogląd, że uchylenie art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT, naruszyło zasady wspólnotowe wyrażone w art. 176 dyrektywy 2006/112/WE w części uniemożliwiającej kontynuowanie odliczania podatku naliczonego z tytułu nabycia usług gastronomicznych związanych ze świadczeniem opodatkowanych na zasadach ogólnych, usług hotelarskich. Tym samym zdaniem Sądu, rację miała Skarżąca, że uchylenie art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT spowodowało, że podatnicy, którzy do tej pory odliczali podatek VAT nabywając usługi gastronomii w ramach świadczonych usług turystyki (hotelarskich), mieli to prawo utracić, pomimo wiążącej polskiego ustawodawcę klauzuli stałości z art. 176 dyrektywy 2006/112/WE".

Zatem, klauzula stałości (unijna reguła "standstill") uniemożliwia przystępującym do Unii Europejskiej nowym państwom członkowskim dokonywania zmian w swoich przepisach krajowych w sposób, który oddalałby te przepisy od celów dyrektywy. A do naruszenia reguły "standstill" doszło poprzez nowelizację polskiej ustawy o VAT, która od 1 grudnia 2008 r. odebrała polskim przedsiębiorcom świadczącym usługi hotelarskie, nabywającym usługi gastronomiczne, spełniającym przesłanki art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT, możliwość dokonywania odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych usług.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Kr 141/21 stwierdził: "w ocenie Sądu stwierdzić należy, że pomimo uchylenia z dniem 30 listopada 2008 r. art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a u.p.t.u., w aktualnym stanie prawnym podatnik prowadzący działalność hotelową, który korzystał z prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu usług gastronomicznych, z uwagi na treść art. 176 Dyrektywy 112 nadal ma prawo do odliczeń określonych w uchylonym przepisie. (...) W tym miejscu należy zaznaczyć, iż prawo do skorzystania z prawa do odliczenia (...) dotyczy zarówno podatnika prowadzącego działalność hotelową przed dniem 30 listopada 2008 r. jak i tego, który prowadzenie takiej działalności rozpoczął po tym dniu, nie można bowiem tworzyć dwóch różnych mechanizmów odliczenia podatku naliczonego dla podatników wykonujących tą samą działalność gospodarczą, nabywających i świadczących w tych samych okolicznościach po dniu 30 listopada 2008 r. ten sam rodzaj usług, albowiem pozostawałoby to w oczywistej sprzeczności z zasadą równości podatkowej, jak i art. 32 Konstytucji RP".

Prawo odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie usług gastronomicznych będących przedmiotem odsprzedaży, było również przedmiotem rozważań Dyrektora KIS, który w interpretacji indywidualnej z dnia 15 czerwca 2021 r., nr 2461-IBPP1.4512.982.2016.9.MGO, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 6 października 2017 r., sygn. akt I SA/Kr 852/17 oraz NSA w Warszawie z dnia 3 listopada 2020 r., sygn. akt I FSK 192/18 stwierdził, że: "(...) Wnioskodawcy z faktur wystawianych przez Kontrahenta z tytułu usług gastronomicznych, nabywanych przez Spółkę w celu ich dalszej odsprzedaży, w ramach usług zakwaterowania, na rzecz klientów Spółki przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Prawo to przysługiwało Wnioskodawcy pomimo uchylenia z dniem 1 grudnia 2008 r. przepisu art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT, w myśl którego obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład usługi turystyki, opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie. Należy bowiem stwierdzić, że Wnioskodawca w ramach świadczonych usług zakwaterowania świadczy usługi turystyki, opodatkowane na zasadach innych niż określone w art. 119 ustawy o VAT. Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego przysługuje mu prawo do odliczania podatku VAT naliczonego z tytułu usług gastronomicznych kupowanych od Kontrahenta i odsprzedawanych przez Spółkę na rzecz jej klientów jako element usług zakwaterowania jest prawidłowe. (...)".

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą":

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z treści art. 2 pkt 6 ustawy:

Towarami, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na mocy art. 8 ust. 2a ustawy:

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z powyższego przepisu wynika, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem "odsprzedaży" lub "refakturowania" usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. Na mocy tego przepisu:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powołanych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Jednocześnie, przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wynika z treści art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 1 grudnia 2008 r.:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:

Natomiast od dnia 1 grudnia 2008 r. przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy obowiązuje w następującym brzmieniu:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:

Reguła ta aktualnie wyłącza możliwość odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób oraz usług noclegowych nabywanych w celu ich odprzedaży, opodatkowanych u tego podatnika na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy. Oznacza to, że ograniczenie możliwości pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony ma zastosowanie wyłącznie w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych, poza ww. wyjątkami.

W odniesieniu do usług turystyki, należy wskazać, że w myśl art. 119 ust. 1 ustawy:

Podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W świetle art. 119 ust. 2 ustawy:

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

W myśl art. 119 ust. 3a ustawy:

Podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Stosownie do art. 119 ust. 4 ustawy:

Podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że usługi turystyki opodatkowane są wyłącznie na zasadach marży.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka świadczy usługi w zakresie noclegów w będącym w posiadaniu Spółki hotelu kategorii 2 - gwiazdkowej. Symbol PKWiU świadczonych usług to: 55.10.10.0 - "Usługi w zakresie noclegów i usługi towarzyszące świadczone przez hotele, motele, pensjonaty i inne obiekty hotelowe". Spółka posiada własne zaplecze gastronomiczne w postaci restauracji z tym, iż na mocy umowy najmu restauracja (wraz z kuchnią) została oddana w najem podmiotowi zewnętrznemu zajmującemu się profesjonalnym świadczeniem usług gastronomicznych. Niezależnie od umowy najmu z wynajmującym została zawarta umowa o świadczenie usług gastronomicznych. Zgodnie z jej zapisami:

1. Usługi gastronomiczne mają być świadczone nieprzerwalnie przez cały rok.

2. Świadczenie usług gastronomicznych obejmuje:

Spółka płaci najemcy restauracji wynagrodzenie za wykonane usługi gastronomiczne wg liczby osób korzystających z usług gastronomicznych oraz cen wskazanych w umowie lub wg cen z oferty (menu) przygotowanej przez najemcę i zaakceptowaną przez Spółkę. Podstawę zapłaty należności stanowi faktura, odrębna dla:

Faktury wystawiane są z różną częstotliwością:

Każda faktura wystawiona przez najemcę zawiera załącznik obejmujący szczegółowe zestawienie usług.

W hotelu, w zależności od preferencji gości istnieje możliwość:

W sytuacji, gdy klient korzysta z noclegu wraz ze śniadaniem, jego cena jest doliczana do ceny noclegu i sprzedawana łącznie jako usługa noclegowa. W przypadku, gdy na życzenie klienta zamawiany jest obiad, czy kolacja, wartość tych usług jest wyszczególniana na fakturze w odrębnej pozycji jako "usługa gastronomiczna".

Usługi gastronomiczne są odsprzedawane klientowi po cenie zakupu bez doliczania własnej marży. Usługa noclegowa w każdym przypadku, a w niektórych przypadkach usługa noclegowa wraz ze śniadaniem jest opodatkowana przez Spółkę na zasadach ogólnych, stawką obniżoną wynoszącą 8%. Usługa gastronomiczna wyodrębniona na fakturze jako odrębna pozycja jest opodatkowana stawką obniżoną 8%.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez kontrahenta z tytułu świadczonych usług gastronomicznych, nabywanych przez Spółkę w celu ich dalszej odsprzedaży, w ramach świadczonych usług noclegowych, na rzecz klientów hotelu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje Mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu usług gastronomicznych kupowanych od Kontrahenta i odsprzedawanych przez Spółkę na rzecz jej klientów, jako element świadczonych usług noclegowych.

W tym miejscu należy wskazać, że na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), a konkretnie art. 25 ust. 1 pkt 3b, podatnicy również nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług noclegowych i gastronomicznych.

Podkreślić również należy, że ustawą z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 95, poz. 1100) wprowadzono w art. 25 ust. 1 pkt 3b zakaz odliczania podatku naliczonego z tytułu usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyczne, jeżeli w skład usługi turystycznej wchodziły usługi noclegowe lub gastronomiczne, bądź jedne i drugie, a całość usługi turystycznej została opodatkowana stawką 7%. Omawiany przepis został zmieniony nowelą w 2002 r. i w takim zmienionym kształcie obowiązywał do 30 kwietnia 2004 r. W 2002 r. pojawiło się pojęcie "usługa turystyki", którym objęto wszystkie usługi, nie tylko te opodatkowane stawką 7% VAT. W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług powielono ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego przy nabyciu usług noclegowych i gastronomicznych, z tym że wyłączenie z tego ograniczenia miało mieć zastosowanie tylko wtedy, gdy nabywane usługi noclegowe lub gastronomiczne weszły w skład usługi turystyki, opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, czyli na zasadach innych niż określone w szczególnych procedurach dotyczących turystyki (marża). Odwołanie do art. 119 i mylące wskazanie, że istniały zasady opodatkowania usług turystyki inne niż na podstawie szczególnej procedury marży zostało zniwelowane przez zmianę przepisów dokonaną w 2008 r.

Mając na uwadze powyższe, należy jednoznacznie stwierdzić, że wprowadzona w 2008 r. zmiana miała charakter wyłącznie techniczny, w wyniku którego usunięto przepis martwy. Nie ma bowiem usług turystyki, do świadczenia których nabyto by usługi noclegowe lub gastronomiczne, i w stosunku do których to usług miałoby przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego. W każdym bowiem takim przypadku znajdzie zastosowanie szczególna procedura przy świadczeniu usług turystyki, w ramach której nie przysługuje odliczenie podatku.

Procedura specjalna przy świadczeniu usług turystyki na zasadach określonych w art. 119 ustawy o VAT od początku była stosowana w Polsce, co potwierdza wyrok TSUE ws. C-193/11 Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej. W efekcie sformułowanie w przepisach o VAT (w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT) tezy, że istnieją usługi turystyki inne niż opodatkowane na zasadach określonych w art. 119 ustawy o VAT było mylące, ponieważ wskazywało, że być może są pewnego rodzaju usługi turystyki, których świadczenie w Polsce możliwe jest do rozliczenia poza procedurą szczególną VAT-marży, a w efekcie ich nabycie dawałoby w świetle tego przepisu prawo do odliczenia VAT. Sam przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT odwoływał się zatem do sytuacji, która nie mogła wystąpić, przepis był zatem martwy.

W orzecznictwie TSUE istnieją wskazania, jak w tego typu sytuacjach, w kontekście art. 176 dyrektywy VAT, należy postępować. Z wyroku w sprawie C-460/07, Sandra Puffer (pkt 85 i 87), jak również z opinii Rzecznika Generalnego w sprawie C-594/10, T. G. van Laarhoven (pkt 36) wynika, że jeśli nowy przepis co do istoty jest taki sam, jak przepis obowiązujący poprzednio, lub ogranicza skutki poprzedniego przepisu, nadal jest objęty klauzulą "standstill". Ponadto z wyroku w sprawie C-409/99, Metropol Treuhand i Stadler (pkt 49) i w sprawie C-371/07, Danfoss i Astra Zeneca (pkt 42) wynika, że - jak wskazano już wyżej - w kontekście art. 176 dyrektywy, należy brać pod uwagę nie tylko akty prawne w ścisłym rozumieniu, ale także akty administracyjne oraz praktykę administracyjną organów władzy publicznej danego państwa członkowskiego. Przepis, który co do istoty jest taki sam (niezależnie od jego zapisu legislacyjnego), jak przepis poprzednio obowiązujący objęty jest klauzulą "standstill".

Artykuł 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r. mógł się odnosić tylko do przypadku świadczenia usług turystyki, które podatnik świadczył we własnym zakresie (tzw. usługi własne), ponieważ tylko takie usługi turystyki podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Zatem przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT był bezprzedmiotowy (martwy). Z tego względu ww. przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a z dniem 1 grudnia 2008 r. został uchylony. Uchylenie tego przepisu z uwagi na to, że był on i tak bezprzedmiotowy, nie spowodowało rozszerzenia zakresu ograniczenia prawa do odliczeń.

W chwili akcesji Polski do Unii Europejskiej przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy był bezprzedmiotowy, zatem nie można stwierdzić, że był rzeczywiście stosowany. Tym samym wykonując dyspozycję Trybunału zawartą w pkt 37 wyroku w sprawie C-225/18, polegającą na zbadaniu rzeczywistego zastosowania przepisów krajowych, należy dojść do wniosku, że Polska nie dokonała rozszerzenia ograniczenia prawa do odliczenia, powodującego jednocześnie naruszenie zasady "standstill".

W ocenie Organu rozszerzenie nie miało zatem miejsca, gdyż zmiana miała charakter techniczny, wykluczający z porządku prawnego przepis, który i tak nie funkcjonował w obrocie gospodarczym.

Przed dokonaniem oceny, czy dana usługa, dla świadczenia której podatnik nabył usługi noclegowe lub gastronomiczne, jest usługą turystyki, konieczne jest przedstawienie właściwego rozumienia pojęcia usług turystyki.

Pojęcie usług turystyki występuje w art. 119 ustawy i dotyczy usług podlegających szczególnej procedurze przy świadczeniu usług turystyki.

Usługi turystyki oznaczają kompleksową usługę, w skład której wchodzą różnego rodzaju usługi, w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy). Usługi turystyki rozumiane są jako, co do zasady, świadczenie wielu usług składających się na jedną kompleksową usługę turystyki.

Dyrektywa VAT nie posługuje się pojęciem usług turystyki, tylko wyrażeniem "usługi biur podróży", o których mowa w art. 306 tej Dyrektywy. Stosownie natomiast do art. 307 Dyrektywy VAT, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Pojęcie "pojedynczej usługi" w rozumieniu tego przepisu obejmuje świadczenia nabywane od innych podatników.

Z orzecznictwa TSUE wynika, że usługi, o których mowa w art. 306 Dyrektywy VAT charakteryzują się tym, że co do zasady składa się na nie wiele świadczeń, w szczególności z zakresu przewozu i zakwaterowania. Procedura szczególna opodatkowania biur podróży znajduje zastosowanie wyłącznie do świadczeń nabytych od podmiotów trzecich.

W ocenie Organu, w sytuacji stwierdzenia zaistnienia kompleksowego świadczenia, usługi takie zostaną opodatkowane na podstawie szczególnej procedury przy świadczeniu usług turystyki, poprzez zastosowanie procedury VAT-marża. Podkreślić należy, że w każdym przypadku świadczenia usług turystyki, zastosowanie znajdzie szczególna procedura przewidziana w art. 119 ustawy - zatem pierwsza wskazana przez TSUE teza, dotycząca pozbawienia prawa do odliczenia VAT naliczonego podatnika świadczącego usługi turystyki, w praktyce nie znajdzie zastosowania.

Stosownie do art. 168 lit. a dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) - zwanej dalej Dyrektywą - jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić: VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

W ocenie tut. Organu uchylenie przepisu zawartego w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy nie ma żadnego wpływu na sytuację Wnioskodawcy. Wobec powyższego, wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia usług noclegowych i gastronomicznych, wprowadzone przed przystąpieniem Rzeczypospolitej Polskiej do Unii i utrzymane po tym przystąpieniu, wchodziło w zakres klauzuli "standstill" przewidzianej w art. 176 akapit drugi Dyrektywy VAT, a zatem nie stoi w sprzeczności z przepisami art. 168 lit. a tej Dyrektywy.

Należy wskazać, że świadczenie usług turystyki opodatkowanych według procedury marży wskazanej w art. 119 ustawy powoduje wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Odnosząc się do powyższego należy podkreślić, że podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia czyli sprzedażą generującą podatek należny. Przy analizie tej należy również obligatoryjnie uwzględnić określoną przez ustawodawcę w art. 88 ustawy, listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do odliczenia. Jedno z takich ograniczeń wskazane zostało w powołanym art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy. Przepis ten wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych (chyba, że są one nabywane w celu ich odsprzedaży) oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Oznacza to, że ograniczenie możliwości pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony ma zastosowanie w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych.

Zatem przepisy w zakresie wyłączenia odliczania podatku od towarów i usług przy nabyciu usług noclegowych i gastronomicznych (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 11 marca 2004 r.), obowiązywały w dniu wejścia w życie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady UE w Polsce.

Tym samym ograniczenie odliczenia wynikające z art. 88 ustawy było przewidziane w prawie polskim przed datą przystąpienia do Unii Europejskiej co wynika z tego, że tekst ustawy o podatku od towarów i usług został ogłoszony dnia 5 kwietnia 2004 r., zatem uregulowania z art. 88 zostały już przewidziane w jej treści, skutkiem czego było formalne wypełnienie wymagań z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy nie wynika, by Wnioskodawca nabywał usługi w celu realizacji świadczenia złożonego w postaci usług turystyki. Wnioskodawca wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi w zakresie noclegów w będącym w posiadaniu Zainteresowanego hotelu kategorii 2 - gwiazdkowej. Spółka posiada własne zaplecze gastronomiczne w postaci restauracji z tym, iż na mocy umowy najmu restauracja (wraz z kuchnią) została oddana w najem podmiotowi zewnętrznemu zajmującemu się profesjonalnym świadczeniem usług gastronomicznych. Wnioskodawca z wynajmującym zawarł umowę o świadczenie usług gastronomicznych. Ponadto w hotelu, w zależności od preferencji gości istnieje możliwość skorzystania z samego noclegu (bez śniadania), skorzystania z noclegu wraz ze śniadaniem. Zatem na świadczone przez Wnioskodawcę usługi składają się udostępnianie gościom hotelowym pokoi i/lub podawanie im posiłków. Wnioskodawca wskazał również, że w hotelu, w zależności od preferencji gości istnieje możliwość skorzystania z innej usługi gastronomicznej, jak obiad czy kolacja, do kupienia na miejscu usługi gastronomicznej oraz wynajęcia sali na organizację konferencji, szkoleń itp. z usługą gastronomiczną lub bez. W sytuacji, gdy klient korzysta z noclegu wraz ze śniadaniem, jego cena jest doliczana do ceny noclegu i sprzedawana łącznie jako usługa noclegowa. W przypadku, gdy na życzenie klienta zamawiany jest obiad, czy kolacja, wartość tych usług jest wyszczególniana na fakturze w odrębnej pozycji jako "usługa gastronomiczna". Z powyższego wynika, że oprócz świadczenia ww. usług noclegowych i gastronomicznych Wnioskodawca nie świadczy żadnych dodatkowych usług mających na celu zorganizowanie wyjazdu turystycznego dla ich nabywców. Tym samym, nie można uznać, że ww. czynności stanowią kompleksową usługę turystyczną, na którą składają się liczne świadczenia, mające na celu rekreację i wypoczynek. W konsekwencji, nabywane przez Wnioskodawcę usługi gastronomiczne nie stanowią elementu usługi turystycznej, w odniesieniu do których zastosowanie będą miały przepisy art. 119 ustawy.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy, jak również przedstawiony we wniosku opis stanu sprawy w kontekście powyższych wyjaśnień wskazać należy, że Wnioskodawcy nie przysługuje uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie usług gastronomicznych. Przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy jest jednoznaczny i nie nasuwa wątpliwości interpretacyjnych. W szczególności nie rozróżnia sytuacji, w której nabywca usług gastronomicznych nabywa je w celu dalszej odsprzedaży (refakturowania) gościom hotelowym, bądź odprzedaje jako usługę składową świadczenia kompleksowego (np. usługi konferencji, szkolenia). Skoro zatem nabyte przez Wnioskodawcę usługi gastronomiczne mieścić się będą w zakresie usług wskazanych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku, Wnioskodawcy nie przysługuje uprawnienie do skorzystania z odliczenia podatku wykazanego na otrzymanych fakturach, pomimo faktu, że usługi te związane są z czynnościami opodatkowanymi i wobec których nie znajdzie zastosowania art. 119 ustawy.

Podsumowując, Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez kontrahenta z tytułu świadczonych usług gastronomicznych, nabywanych przez Zainteresowanego w celu ich dalszej odsprzedaży, w ramach świadczonych usług noclegowych, na rzecz klientów hotelu - nawet jeśli są one związane z czynnościami opodatkowanymi, ponieważ ustawodawca dyspozycją art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy wprost wyłączył tego typu usługi z prawa do odliczenia.

Tym samym, stanowisko Państwa należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Odnosząc się do powołanych w Państwa uzasadnieniu interpretacji indywidualnych Organ zauważa, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Interpretacje wskazane przez Państwa są rozstrzygnięciami odnoszącymi się do indywidualnych spraw przedstawionych przez wnioskodawców, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Natomiast odnosząc się do powołanych przez Państwa we wniosku wyroków sądów administracyjnych wyjaśniam, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element Państwa argumentacji, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnej sprawy i co do zasady wiążą one stronę postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądu nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2022 r. poz. 329, z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 R (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

* w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).