0112-KDIL1-1.4012.239.2019.2.RW - VAT w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2019 r. (data wpływu 6 czerwca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 lipca 2019 r. (data wpływu 22 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. W dniu 22 lipca 2019 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy, a także własnego stanowiska oraz o potwierdzenie uiszczenia dodatkowej, należnej opłaty od wniosku za wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Aktem notarialnym z dnia 17 lipca 2007 r. oraz z dnia 4 grudnia 2007 r. Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem do majątku wspólnego udział wynoszący 1/2 części w prawie własności nieruchomości, składającej się z niezabudowanych działek gruntu oznaczonych numerami geodezyjnymi:

111)1 o pow. 3,0000 ha stanowiącej grunty orne, łąki trwałe, lasy i nieużytki,

111)2 o pow. 1,0454 ha stanowiącej grunty orne i lasy,

111)4 o pow. 1,3600 ha stanowiącej grunty orne, łąki trwałej nieużytki.

Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawczyni nabyła (wraz z małżonkiem) na współwłasność ze znajomymi, którzy w 2009 r. przekazali swój udział umową darowizny córce.

Nabyte przez nich działki przez cały okres posiadania nie były wykorzystywane rolniczo, ponadto nie udostępniano działek innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy ani użyczenia.

W latach 2012/2013 wraz z obecną współwłaścicielką Wnioskodawczyni podjęła decyzję o podziale działek na mniejsze. Obecnie brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast stosownie do wypisów z rejestru gruntów działki te stanowią grunty orne, łąki trwałe, lasy i nieużytki.

Grunt ten Wnioskodawczyni nabyła ze swojego majątku wspólnego, z myślą o zaspokojeniu swoich potrzeb mieszkaniowych, a w przyszłości dzieci i wnuków.

Jednakże z uwagi na przebytą przez Zainteresowaną chorobę (sepsę) oraz pogarszający się w jej wyniku stan zdrowia jak również tętniaka aorty męża, Wnioskodawczyni wraz z mężem zmuszeni są do sprzedaży całości terenu lub większej części swoich działek w celu pozyskania środków na kosztowne leczenie.

Wnioskodawczyni nie wie jakie będzie zainteresowanie nabywaniem tych działek z uwagi na ich położenie (brak sklepów, szkoły, przedszkoli, komunikacji).

Obecnie Wnioskodawczyni i jej mąż są emerytami, nie prowadzą działalności gospodarczej jedynie mąż Wnioskodawczyni dorabia do emerytury. Z uwagi na swój wiek i brak środków finansowych nie zamierzają ponosić jakichkolwiek nakładów na przygotowanie terenu do sprzedaży, tj. nie wyposażą go w przyłącze do sieci wodnej, gazowej nie wystąpią także o warunki zabudowy. Zamieszczą jedynie ogłoszenia o sprzedaży.

W dniu 5 grudnia 2018 r., aktem notarialnym Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonali sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części w działce gruntu, za którą otrzymali kwotę 28.500,00 zł.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że nieruchomości od dnia zakupu do chwili obecnej leżały odłogiem. Nabyte działki zostały podzielone po namowie współwłaścicielki, ponieważ w przypadku podjęcia decyzji o ewentualnej sprzedaży lub darowiźnie łatwiej zbyć mniejsze działki niż grunty o tak dużej powierzchni.

Wnioskodawczyni nie występowała o ustanowienie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowych działek.

Działki te w dalszym ciągu mają nadal charakter gruntów rolnych.

Nieruchomość została podzielona na 56 działek, po sprzedaży jednej działki w 2018 r., pozostaje do dyspozycji 55 działek rolnych.

Nieruchomości te Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem w 2007 r., a pierwsza i jedyna sprzedaż wystąpiła dopiero po 11 latach - 5 grudnia 2018 r., na dzień dzisiejszy Zainteresowana nie potrafi określić ile działek sprzeda. Ma nadzieję na znalezienie kupca na jednorazową sprzedaż w całości przedmiotowych nieruchomości, w przypadku braku zainteresowania zmuszona będzie na sprzedaż poszczególnych dziełek.

Jednocześnie Wnioskodawczyni nadmienia, że wraz z mężem są współwłaścicielami do 1/2 części w tych działkach. Uzyskana należność za sprzedaż nieruchomości stanowiąca ich majątek prywatny, pozwoli zabezpieczyć się dodatkowo na ciągłe leczenie i rehabilitację.

Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem nie są i nie byli zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku VAT.

Nie posiadają oni żadnych innych nieruchomości gruntowych.

Wcześniej dokonywane sprzedaże nieruchomości:

* w dniu 3 marca 2004 r. - spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,

* w dniu 7 listopada 2007 r. - spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,

* w dniu 10 stycznia 2008 r. - prawo własności do lokalu mieszkalnego.

Powyższe transakcje zostały dokonane w związku z poprawą warunków mieszkaniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy planowana transakcja sprzedaży działki (działek) powstałych w wyniku podziału gruntu rolnego będzie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż prywatnego majątku nie podlega podatkowi od towarów i usług, ponieważ nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest podatnikiem VAT, a ewentualna sprzedaż działki/działek będzie jednorazowa lub sporadyczna. Ponadto są to działki bez obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, nieuzbrojone, stanowiące grunty rolne.

W kwestii opodatkowania sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. Jak wynika z ww. orzeczenia czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie mogą same z siebie być uznane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału działki gruntu w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze, Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie wystąpienia pojedynczych z nich.

W związku z powyższym, jeszcze raz Wnioskodawczyni podnosi fakt, iż ze względu na wiek oraz brak środków finansowych nie zamierza ponosić jakichkolwiek nakładów na przygotowanie terenu do sprzedaży, tj. nie wyposaży go w przyłącze do sieci wodnej, gazowej i elektrycznej, nie wystąpi także o warunki zabudowy. Zamieści jedynie ogłoszenia o sprzedaży.

Pieniądze uzyskane ze sprzedaży Wnioskodawczyni przeznaczy na leczenie swoje i męża.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wskazała, że podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w złożonym wniosku, że sprzedaż prywatnego majątku nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT obecnie jak i w przypadku ewentualnej dalszej kolejnej sprzedaży.

Nieruchomości te są inwestycją prywatną, w celu sprzedaży nigdy nie były podejmowane działania marketingowe i nie były ponoszone dodatkowe koszty w celu wypromowania działek.

Sprzedaż nieruchomości, nie jest sprzedażą w celach korzyści finansowych o charakterze ciągłym, handlowym. Stanowi to wyłącznie działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Uzyskana należność za sprzedaż nieruchomości stanowić będzie majątek prywatny Wnioskodawczyni i jej męża, który pozwoli im zabezpieczyć się dodatkowo na ciągłe leczenie i rehabilitację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - art. 2 pkt 22 ustawy.

Problematyka współwłasności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145).

W myśl art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną (art. 196 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości należy traktować jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Nieruchomość spełnia bowiem definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) - zwanej dalej Dyrektywą 112, "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

"Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży udziału w działkach istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży ww. gruntu podjęła/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C 181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanych czynności sprzedaży udziału w działkach, Zainteresowana spełnia przesłanki do uznania jej za podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni podejmowała działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że z zawartego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Wnioskodawczyni nie podjęła ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem do majątku wspólnego udział wynoszący 1/2 części w prawie własności nieruchomości.

Nabyte działki przez cały okres posiadania nie były wykorzystywane rolniczo, ponadto nie udostępniano działek innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy ani użyczenia. W latach 2012/2013 wraz z obecną współwłaścicielką Wnioskodawczyni podjęła decyzję o podziale działek na mniejsze. Obecnie brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast stosownie do wypisów z rejestru gruntów działki te stanowią grunty orne, łąki trwałe, lasy i nieużytki. Grunt ten Wnioskodawczyni nabyła ze swojego majątku wspólnego, z myślą o zaspokojeniu swoich potrzeb mieszkaniowych, a w przyszłości dzieci i wnuków. Jednakże z uwagi na stan zdrowia Wnioskodawczyni wraz z mężem zmuszeni są do sprzedaży całości terenu lub większej części swoich działek w celu pozyskania środków na kosztowne leczenie. Obecnie Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Z uwagi na swój wiek i brak środków finansowych nie zamierza ponosić jakichkolwiek nakładów na przygotowanie terenu do sprzedaży, tj. nie wyposaży go w przyłącze do sieci wodnej, gazowej nie wystąpi także o warunki zabudowy. Zamieści jedynie ogłoszenia o sprzedaży. W dniu 5 grudnia 2018 r., Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonali sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części w działce gruntu, za którą otrzymali kwotę 28.500,00 zł.

Nieruchomości od dnia zakupu do chwili obecnej leżały odłogiem. Nabyte działki zostały podzielone po namowie współwłaścicielki, ponieważ w przypadku podjęcia decyzji o ewentualnej sprzedaży lub darowiźnie łatwiej zbyć mniejsze działki niż grunty o tak dużej powierzchni. Wnioskodawczyni nie występowała o ustanowienie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowych działek. Działki te w dalszym ciągu mają nadal charakter gruntów rolnych. Nieruchomość została podzielona na 56 działek, po sprzedaży jednej działki w 2018 r., pozostaje do dyspozycji 55 działek rolnych.

Nieruchomości te Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem w 2007 r., a pierwsza i jedyna sprzedaż wystąpiła dopiero po 11 latach. Uzyskana należność za sprzedaż nieruchomości stanowiąca ich majątek prywatny, pozwoli zabezpieczyć się dodatkowo na ciągłe leczenie i rehabilitację. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem nie są i nie byli zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku VAT. Nie posiadają oni żadnych innych nieruchomości gruntowych.

Wcześniej dokonywali sprzedaży nieruchomości (lokali mieszkalnych) w związku z poprawą warunków mieszkaniowych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie działa/nie będzie działała jako handlowiec, a podjęte przez nią czynności stanowią/będą stanowić jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego majątku prywatnego.

W niniejszej sprawie, brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia opisanych udziałów w działkach, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku udziałów w działkach wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podjęła takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Zainteresowana sprzedając przedmiotowe udziały w działkach będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, w ocenie tutejszego organu, sprzedaż przedmiotowych udziałów w działkach można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, gdyż okoliczności sprawy nie przesądzają o wykorzystywaniu działek dla celów zarobkowych.

Podsumowując, mając na uwadze powołane przepisy oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że planowana transakcja sprzedaży udziałów w działkach powstałych w wyniku podziału gruntu rolnego nie podlega/nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni oceniono jako prawidłowe.

W tym miejscu należy podkreślić, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla małżonka Wnioskodawczyni, a także współwłaściciela działek, o których mowa we wniosku.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.