0111-KDWB.4010.69.2021.2.ES - Zmiana metody amortyzacji

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 15 października 2021 r. (data wpływu 22 października 2021 r. za pośrednictwem platformy ePUAP), uzupełnionym

25 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową Spółka ma prawo powrócić do podstawowej stawki amortyzacji, czyli podwyższyć stawkę z obniżonej do podstawowej, począwszy od stycznia 2019 r. - jest prawidłowe,

- czy dla środków trwałych, dla których dokonano wyboru amortyzacji metodą degresywną, ale dokonywano dalszych odpisów amortyzacyjnych już metodą liniową zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli po przejściu na metodę liniową z metody degresywnej, Spółka ma prawo powrócić do podstawowej stawki amortyzacji, czyli podwyższyć stawkę z obniżonej do podstawowej, począwszy od stycznia 2019 r. - jest prawidłowe.

W dniu 22 października 2021 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową Spółka ma prawo powrócić do podstawowej stawki amortyzacji, czyli podwyższyć stawkę z obniżonej do podstawowej, począwszy od stycznia 2019 r. oraz czy dla środków trwałych, dla których dokonano wyboru amortyzacji metodą degresywną, ale dokonywano dalszych odpisów amortyzacyjnych już metodą liniową zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli po przejściu na metodę liniową z metody degresywnej, Spółka ma prawo powrócić do podstawowej stawki amortyzacji, czyli podwyższyć stawkę z obniżonej do podstawowej, począwszy od stycznia 2019 r.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 19 listopada 2021 r. Znak: 0111-KDWB.4010.69.2021.1.ES wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano pismem 25 listopada 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka Akcyjna (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest podatnikiem posiadającym osobowość prawną (spółka akcyjna), podlegającym w Polsce obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca, co do zasady, dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p., a także metodą degresywną przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p. podwyższonych

o współczynnik.

Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych co miesiąc (stosuje miesięczne odpisy). Zarząd Spółki podjął uchwałę w dniu 17 stycznia 2018 r. w sprawie wyrażenia zgody na utrzymanie w 2018 r. obniżonych stawek amortyzacji dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, dotyczyło to zarówno składników majątku wprowadzonych do ewidencji środków trwałych przed 2018 rokiem jak i nowych środków trwałych wprowadzonych do ewidencji w 2018 r.

Podobne uchwały w sprawie obniżenia stawek amortyzacyjnych na poszczególne lata podatkowe były podejmowane począwszy od 2013 r.

Zgodnie z podjętymi decyzjami Spółki, amortyzacja podatkowa za lata 2013-2018 dla celów podatku dochodowego od osób prawnych dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, w tym środków trwałych amortyzowanych liniowo po przejściu z metody degresywnej zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p., była obliczana i naliczana według obniżonych stawek amortyzacyjnych.

Spółka nie podjęła decyzji o kontynuowaniu stosowania obniżonych stawek amortyzacji za rok 2019 i lata następne - Zarząd Spółki nie podjął stosownych uchwał o obniżeniu stawek amortyzacyjnych za te lata.

W 2019 r. Spółka, powróciła do podstawowych stawek amortyzacyjnych, zgodnych z wykazem stawek stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p.

Spółka zidentyfikowała, że w stosunku do niektórych środków trwałych amortyzacja środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, w tym środków trwałych amortyzowanych liniowo po przejściu z metody degresywnej zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p., wciąż była naliczana (od 2019 r. do nadal) według obniżonych stawek amortyzacji, pomimo braku stosownej decyzji o ich obniżeniu - uchwały Zarządu Spółki.\

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał że:

Rok podatkowy Wnioskodawcy jest zgodny z rokiem kalendarzowym.

Uchwały w sprawie obniżenia stawek amortyzacyjnych podejmowane są na dany rok podatkowy, tj. w uchwale wskazane jest, że obniżone stawki stosowane są w danym roku podatkowym.

U Wnioskodawcy dla celów amortyzacji stosuje się stawki wynikające z Wykazu stawek stanowiących załącznik do ustawy o p.d.o.p.

Zgodnie z przyjętą polityką decyzję o ewentualnym obniżeniu stawek amortyzacyjnych dokonuje się w drodze uchwały. Zgodnie z treścią uchwały, obniżenie stawek dotyczy konkretnego roku podatkowego wskazanego w uchwale. Uchwała o obniżeniu stawek amortyzacyjnych na dany rok podatkowy podejmowana jest zawsze przed pierwszym odpisem amortyzacyjnym za dany rok podatkowy, którego dotyczy uchwała o obniżeniu stawek amortyzacyjnych. Uchwały o obniżeniu stawek amortyzacyjnych podejmowane były, na poszczególne lata odrębnie, na rok: 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018.

Zgodnie z przyjęta polityką, w sytuacji, gdy nie podejmuje się uchwały o obniżeniu stawek amortyzacyjnych na dany rok podatkowy, stosuje się stawki amortyzacyjne wynikające

z Wykazu stawek stanowiących załącznik do ustawy o p.d.o.p.

Ponieważ w zakresie roku 2012 nie podjęto uchwały w sprawie obniżenia stawek amortyzacyjnych, w roku 2012 stosowane były stawki wynikające z Wykazu stawek stanowiących załącznik do ustawy o p.d.o.p. W zakresie roku 2019 nie podjęto uchwały o obniżeniu stawek amortyzacyjnych na rok 2019, stąd Wnioskodawca powrócił do stosowania stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu (w 2018 r., zgodnie z uchwałą, stosowane były obniżone stawki). Podobnie w roku 2020 i 2021, ponieważ nie podjęto uchwał w sprawie obniżenia stawek amortyzacyjnych na dany rok, Wnioskodawca stosował stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu stawek.

Przy czym Wnioskodawca zidentyfikował, że w stosunku do niektórych środków trwałych amortyzacja środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, w tym środków trwałych amortyzowanych liniowo po przejściu z metody degresywnej zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p., była błędnie naliczana według obniżonych stawek amortyzacji (od 2019 r. do nadal).

W tym przypadku, stosowanie obniżonych stawek, wynikało z błędu, a nie było wynikiem podjętej decyzji o obniżeniu stawek amortyzacyjnych dla tych konkretnych środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową Spółka ma prawo powrócić do podstawowej stawki amortyzacji, czyli podwyższyć stawkę z obniżonej do podstawowej, począwszy od stycznia 2019 r.?

2. Czy dla środków trwałych dla których dokonano wyboru amortyzacji metodą degresywną, ale dokonywano dalszych odpisów amortyzacyjnych już metodą liniową zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p., czyli po przejściu na metodę liniową z metody degresywnej, Spółka ma prawo powrócić do podstawowej stawki amortyzacji, czyli podwyższyć stawkę z obniżonej do podstawowej, począwszy od stycznia 2019 r.?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, począwszy od miesiąca stycznia 2019 r., dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, Spółka ma prawo powrócić do podstawowej stawki amortyzacji, czyli podwyższyć stawkę z obniżonej do podstawowej zgodnej z wykazem stawek stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca co do zasady, amortyzuje środki trwałe według metody liniowej, przy zastosowaniu stawek amortyzacji wykazanych w wykazie stawek stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc.

Zarząd Spółki podjął uchwałę w dniu 17 stycznia 2018 r. w sprawie wyrażenia zgody na utrzymanie w 2018 r. obniżonych stawek amortyzacji dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, dotyczyło to zarówno składników majątku wprowadzonych do ewidencji środków trwałych przed 2018 rokiem jak i nowych środków trwałych wprowadzonych do ewidencji w 2018 r.

Podobne uchwały w sprawie obniżenia stawek amortyzacyjnych na poszczególne lata podatkowe były podejmowane począwszy od 2013 r.

Zgodnie z podjętymi decyzjami Spółki, amortyzacja podatkowa za lata 2013-2018 dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, była obliczana i naliczana według obniżonych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową.

Spółka nie podjęła decyzji o kontynuowaniu stosowania obniżonych stawek amortyzacji za rok 2019 i lata następne - Zarząd Spółki nie podjął stosownych uchwał o obniżeniu stawek amortyzacyjnych za te lata.

Co do zasady, w myśl art. 16h ust. 1 ustawy o p.d.o.p. odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,

z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu,

w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (tak art. 16h ust. 2).

Jednocześnie, zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o p.d.o.p., podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Stosownie do art. 16i ust. 1 ustawy o p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Jednocześnie, na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p., podatnicy mogą obniżać podane

w wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Odnosząc powyższe regulacje do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że Spółka podejmowała decyzję o obniżaniu stawek amortyzacyjnych na podstawie podjętych stosownych uchwał zarządu Spółki dotyczących poszczególnych lat. Takie uchwały były podejmowane w zakresie obniżenia stawek amortyzacji dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową w roku 2013, 2014, 2015, 2016, 2017 oraz w 2018.

Spółka nie podjęła decyzji o obniżeniu stawek amortyzacyjnych w kolejnych latach - nie zostały podjęte w tej sprawie stosowne uchwały Zarządu Spółki.

Począwszy od 2019 r. Spółka wróciła do stosowania podstawowych stawek amortyzacji wynikających z wykazu stawek.

Spółka zidentyfikowała, że w wyniku błędu niektóre środki trwałe były wciąż amortyzowane wg obniżonych stawek amortyzacji, pomimo, iż nie podjęto stosownej decyzji o ich obniżeniu.

W ocenie Wnioskodawcy w stosunku do powyższych środków trwałych Spółka ma prawo zastosowania podstawowych stawek amortyzacji wynikających z wykazu stawek począwszy od stycznia 2019 r. Dotychczas decyzje Spółki o obniżeniu stawek amortyzacji podejmowane były zgodnie z podjętymi uchwałami w sprawie obniżenia stawek amortyzacji. Takowej decyzji nie podjęto za lata 2019 do nadal.

Co więcej Spółka powróciła do stosowania podstawowych stawek amortyzacji dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową w 2019 r.

Jednakże Spółka zidentyfikowała, że w stosunku do niektórych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, amortyzacja wciąż (od 2019 r. do nadal) była naliczana według obniżonych stawek amortyzacji pomimo braku stosownej decyzji o ich obniżeniu - uchwały Zarządu Spółki.

A zatem w przypadku zidentyfikowanych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową w stosunku, do których odpisy amortyzacyjne naliczane były według obniżonych stawek, pomimo nie podjęcia decyzji o ich obniżeniu, należy uznać, że doszło do omyłkowego obniżenia stawek amortyzacyjnych.

W związku z powyższym Spółka ma prawo do skorygowania błędu i powrotu do stosowania odpisów amortyzacyjnych według stawek podstawowych wynikających z wykazu stawek stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p., począwszy od stycznia 2019 r. zgodnie z art. 16i ust. 1 i 5 ustawy o p.d.o.p.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, począwszy od miesiąca stycznia 2019 r., Spółka ma prawo uwzględnić podstawowe stawki amortyzacji podane w wykazie stawek amortyzacji stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p., zamiast błędnie przyjętych stawek obniżonych.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, począwszy od miesiąca stycznia 2019 r., dla środków trwałych dla których dokonano wyboru amortyzacji metodą degresywną, ale dokonywano dalszych odpisów amortyzacyjnych już metodą liniową zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p., czyli po przejściu na metodę liniową z metody degresywnej zgodnie z art. 16k ust. 1, Spółka ma prawo powrócić do podstawowej stawki amortyzacji, czyli podwyższyć stawkę z obniżonej do podstawowej, zgodnej z wykazem stawek stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p. Co do zasady, w myśl

art. 16h ust. 1 ustawy o p.d.o.p. odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o p.d.o.p., podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych

w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 16h ust. 2).

W przypadku metody degresywnej, o której mowa w art. 16k ustawy o p.d.o.p., zgodnie z ust. 1 odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Natomiast począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i, czyli zgodnie z metodą amortyzacji liniowej. Stosownie do art. 16i ust. 1 ustawy o p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Jednocześnie, na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p., podatnicy mogą obniżać podane w wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Odnosząc powyższe regulacje do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Spółka wskazała, że amortyzuje środki trwałe metodą liniową i metodą degresywną, a odpisy amortyzacyjne dokonuje co miesiąc. W przypadku metody degresywnej stosuje stawki amortyzacji zgodne z wykazem stawek stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p., podwyższonych o współczynnik.

Zarząd Spółki podjął uchwałę w dniu 17 stycznia 2018 r. w sprawie wyrażenia zgody na utrzymanie w 2018 r. obniżonych stawek amortyzacji dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, dotyczyło to zarówno składników majątku wprowadzonych do ewidencji środków trwałych przed 2018 rokiem jak i nowych środków trwałych wprowadzonych do ewidencji w 2018 r. Powyższa uchwała miała zatem zastosowanie również, do środków trwałych, dla których dokonano wyboru amortyzacji metodą degresywną, ale dokonywano dalszych odpisów amortyzacyjnych już metodą liniową zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p., czyli po przejściu na metodę liniową z degresywnej zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Podobne uchwały w sprawie obniżenia stawek amortyzacyjnych na poszczególne lata podatkowe były podejmowane począwszy od 2013 r. A zatem Spółka podejmowała decyzję

o obniżaniu stawek amortyzacyjnych na podstawie podjętych stosownych uchwał zarządu Spółki dotyczących poszczególnych lat.

Zgodnie z podjętymi decyzjami Spółki, amortyzacja podatkowa za lata 2013-2018 dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, była obliczana i naliczana według obniżonych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, w tym dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową po przejściu z metody degresywnej zgodnie

z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Spółka nie podjęła decyzji o kontynuowaniu stosowania obniżonych stawek amortyzacji za rok 2019 i lata następne - Zarząd Spółki nie podjął stosownych uchwał o obniżeniu stawek amortyzacyjnych za te lata.

Począwszy od 2019 r. Spółka wróciła do stosowania podstawowych stawek amortyzacji wynikających z wykazu stawek. Jednakże Spółka zidentyfikowała, że w stosunku do niektórych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, amortyzacja wciąż (od 2019 r. do nadal) była naliczana według obniżonych stawek amortyzacji pomimo braku stosownej decyzji o ich obniżeniu - uchwały Zarządu Spółki.

A zatem w przypadku zidentyfikowanych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową po przejściu z metody degresywnej zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p., w stosunku, do których odpisy amortyzacyjne naliczane były według obniżonych stawek, pomimo nie podjęcia decyzji o ich obniżeniu, należy uznać, że doszło do omyłkowego obniżenia stawek amortyzacyjnych.

W związku z powyższym Spółka ma prawo do skorygowania błędu i powrotu do stosowania odpisów amortyzacyjnych według stawek podstawowych wynikających z wykazu stawek stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p., począwszy od stycznia 2019 r. zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p.

Należy bowiem wskazać, że zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p., Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne wyłącznie dla środków trwałych, od których dokonuje odpisów przy zastosowaniu tzw. metody liniowej.

Jednocześnie art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p. wskazuje jednoznacznie, że przy stosowaniu metody degresywnej odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej określonych środków trwałych, w pierwszym roku podatkowym ich używania, przy zastosowaniu stawek podanych w wykazie, podwyższonych o współczynnik, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Jednakże począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej metodą liniową, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i ustawy o p.d.o.p. czyli według metody liniowej.

Tym samym w przypadku środków trwałych amortyzowanych metodą degresywną, podatnik może obniżyć stawki amortyzacji lub może je ponownie podwyższyć do stawek podanych

z wykazie stawek, ale dopiero po przejściu na metodę liniową z degresywnej zgodnie z art. 16i ust. 1 i 5 w związku z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Podobne stanowisko prezentowane jest m.in.:

- w piśmie z 2 listopada 2011 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach sygn. IBPBI/1/423-37/11/ZK,

- w piśmie z 16 lutego 2010 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach sygn. IBPBI/2/423-248/10/PC.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, począwszy od miesiąca stycznia 2019 r., dla środków trwałych dla których dokonano wyboru amortyzacji metodą degresywną, ale dokonywano dalszych odpisów amortyzacyjnych już metodą liniową zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o p.d.o.p., czyli po przejściu na metodę liniową z metody degresywnej zgodnie z art. 16k ust. 1, Spółka ma prawo powrócić do podstawowej stawki amortyzacji, czyli podwyższyć stawkę z obniżonej do podstawowej, zgodnej z wykazem stawek stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16 m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego

w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Z powyższych przepisów wynika, że:

- wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;

- raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;

- przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane

w art. 16i-16k, to jest:

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Dokonuje on tego wyboru dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i wybraną metodę musi stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Z daną metodą amortyzacji jest ściśle związana stawka amortyzacyjna (stanowi ona integralną część wybranej metody amortyzacji). Oznacza to, że po rozpoczęciu amortyzacji danego środka trwałego podatnik nie może już zmienić wybranej przez siebie metody amortyzacji. Wyboru metody podatnik dokonuje pomiędzy metodami opisanymi w art. 16i-16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Metoda amortyzacji liniowej polega na dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych z wykorzystaniem stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o CIT.

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Przy czym zgodnie z art. 16i ust. 8 ustawy o CIT, przepisów ust. 4 i 5 nie stosuje się do środków trwałych wykorzystywanych przez podatników w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym - w okresie korzystania z takiego zwolnienia.

Stosowanie do art. 16k ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

W przypadku metody degresywnej odpisy amortyzacyjne dokonywane są od corocznie malejącej podstawy (wartości początkowej środka trwałego pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne), jednakże przy zastosowaniu podwyższonych stawek amortyzacyjnych o współczynnik nie wyższy niż 2,0.

Począwszy od roku podatkowego, w którym określona na powyższych zasadach roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody liniowej (wg stawek z Wykazu stawek amortyzacyjnych), dokonuje się dalszych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.

Stwierdzić zatem należy, że Spółka nie może obniżyć stawek amortyzacyjnych stosowanych do środków trwałych amortyzowanych metodą degresywną. Taką możliwość daje zapis art. 16k ust. 1 w związku z art. 16i ust. 5 ww. ustawy, jednakże dopiero w momencie zastosowania metody określonej w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (amortyzacji liniowej).

Przyjęcie metody degresywnej wyklucza zatem zastosowanie omawianego narzędzia, polegającego na zmianie stawki amortyzacyjnej. Stawka może ulec modyfikacji dopiero w momencie przejścia z metody degresywnej na metodę liniową (w roku, w którym odpis metodą degresywną jest niższy niż w przypadku zastosowania metody liniowej).

Powołany przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana

z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem ww. przepis umożliwił podatnikom obniżanie stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić obniżenie stawki z Wykazu, stwierdzając, że zmiany stawki

w odniesieniu do:

- środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji - dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;

- środków pozostających już w ewidencji - dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Przepis ten nie oznacza, że zmiany stawki amortyzacji można dokonać "wstecz". Wyrażenie "następny", zdaniem Organu, oznacza każdy następny rok podatkowy po obecnym. Tak więc zmiany obniżenia stawek amortyzacji można dokonać tylko na początku każdego roku po bieżącym. Wskazuje na to także treść uzasadnienia projektu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.) "zgodnie z założeniami pakietu "Przede wszystkim przedsiębiorczość" zmieniono również wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, ograniczając liczbę pozycji wykazu. Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania".

W uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej wskazano zatem na możliwość zaplanowania obniżonych stawek amortyzacji dla celów podatkowych w okresie ponoszenia strat, a tym samym wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania. Nie można jednak uznać, że art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT zezwala na modyfikowanie odpisów amortyzacyjnych (a więc w konsekwencji wysokości kosztów podatkowych) za okresy wcześniejsze. Podatnicy nie są uprawnieni do modyfikowania kosztów uzyskania przychodów w dowolnym dla siebie momencie i za dowolny okres w przeszłości według własnego uznania, bez wyraźnej przyczyny powodującej korektę. Taką przyczyną może być m.in. błąd rachunkowy, oczywista omyłka czy też błędnie stosowane stawki amortyzacji.

W związku z powyższym, obniżenia stawek amortyzacyjnych przy stosowaniu metody liniowej Wnioskodawca może dokonać począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji lub od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego, przy czym przez słowo "następny" należy rozumieć każdy następny po obecnym (bieżącym) roku podatkowym.

Wnioskodawca nie może natomiast w trakcie roku podjąć decyzji dotyczącej obniżenia stawki amortyzacyjnej ze skutkiem wstecz, dokonując korekty uprzednio dokonywanych odpisów amortyzacyjnych wg stawek wynikających z Wykazu i stosując obniżone stawki amortyzacyjne, ponieważ jak wynika z wyżej powołanego przepisu art. 16i ust. 5 podatnik może dokonać zmiany od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Kolejne obniżenie stawki amortyzacyjnej dla tych konkretnych środków trwałych będzie możliwe jak wynika z przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że w sprawie nie dochodzi do zmiany wysokości stawki amortyzacyjnej w trakcie roku ze skutkiem wstecz, co jest niedopuszczalne w świetle dokonanej powyżej wykładni przepisów, tylko w wyniku błędnie zastosowanej stawki amortyzacyjnej Wnioskodawca będzie dokonywał korekty kosztów w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Bowiem jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca w roku 2019 r. nie podjął decyzji o kontynuowaniu stosowania obniżonych stawek amortyzacji za rok 2019 i lata następne, zatem Spółka powróciła do stosowania stawek amortyzacyjnych zgodnych z Wykazem (zarówno w odniesieniu do środków trwałych które od początku były amortyzowane metodą liniową, jak

i środków trwałym, które początkowo były amortyzowane stawką degresywną, ale już nastąpiło przejście na amortyzację liniową zgodnie z przepisami art. 16i ust. 1 ustawy o CIT). Natomiast zidentyfikowano, że w stosunku do niektórych środków trwałych amortyzacja środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, w tym środków trwałych amortyzowanych liniowo po przejściu z metody degresywnej zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o CIT, wciąż była naliczana według obniżonych stawek amortyzacji, pomimo braku stosownej decyzji o ich obniżeniu.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że jeżeli w wyniku błędnego stosowania stawki amortyzacyjnej odpisy amortyzacyjne były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów

w niewłaściwej wysokości to Spółka uprawniona jest do dokonania korekt odpisów amortyzacyjnych w stosunku do środków trwałych, w których była stosowna niewłaściwa stawka amortyzacyjna. Powyższe dotyczy zarówno środków trwałych amortyzowanych od początku wg metody liniowej (art. 16i ust. 1 ustawy o CIT), jak również do środków trwałych, które początkowo były amortyzowane według metody degresywnej (art. 16k ust. 1 ustawy o CIT), ale już nastąpiło przejście na amortyzację liniową zgodnie z przepisami art. 16i ust. 1 ustawy o CIT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.