0111-KDIB4.4014.131.2019.2.ASZ - PCC w odniesieniu do umów przelewu wierzytelności.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 kwietnia 2019 r. (data wpływu - 24 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym 31 maja 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umów przelewu wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 24 kwietnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umów przelewu wierzytelności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 20 maja 2019 r. znak: 0111-KDIB4.4014.131.2019.1.ASZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 31 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Fundusz (dalej: "Wnioskodawca"), wpisany do rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonego przez Sąd Okręgowy, zarządzany przez Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych ("Towarzystwo"), w dniach: 22 sierpnia 2018 r., 25 września 2018 r., 20 listopada 2018 r., 14 grudnia 2018 r. oraz 14 marca 2019 r. w zakresie swojej statutowej działalności zawarł z bankami umowy przelewu wierzytelności, które szczegółowo zostaną opisane poniżej.

Ponadto, Wnioskodawca zamierza w przyszłości zawierać z bankami, w tym bankami spółdzielczymi, spółdzielczymi kasami oszczędnościowo-kredytowymi, jak również podmiotami niebankowymi (np. firmami telekomunikacyjnymi) umowy przelewu wierzytelności, na podstawie których za wskazane w umowie wynagrodzenie banki oraz inne podmioty dokonają na rzecz Funduszu cesji wierzytelności z tytułu zawieranych w zakresie ich działalności umów.

Wskazane umowy przelewu wierzytelności, które dotychczas zawarł Wnioskodawca, jak również umowy przelewu wierzytelności (sekurytyzacji wierzytelności) można podzielić na następujące grupy:

Grupa 1 umów: do pierwszej grupy umów zawartych przez Fundusz należy:

1. Umowa zawarta z bankiem spółdzielczym w dniu 22 sierpnia 2018 r., na podstawie której Fundusz nabył portfel wierzytelności o wartości nominalnej 2.366.727,44 (Cena: 15.000,00). Umowa z dnia 22 sierpnia 2018 r. została zawarta w formie umowy przelewu wierzytelności i zawiera w szczególności następujące postanowienia:

a. Nabywca oświadcza i zapewnia Zbywcę, że: jest niestandaryzowanym funduszem sekurytyzacyjnym w rozumieniu art. 183 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546, z późn. zm.);

b. Zbywca niniejszym sprzedaje Nabywcy, a Nabywca kupuje od Zbywcy Wierzytelności, na warunkach określonych w niniejszej Umowie. Dla uniknięcia wątpliwości Strony postanawiają, że każda Wierzytelność jest sprzedawana oddzielnie, po cenie równej Cenie Jednostkowej;

c. Fundusz oświadcza, że działalność statutowa Funduszu, działającego w formie niestandaryzowanego sekurytyzacyjnego funduszu inwestycyjnego, wiąże się z przeprowadzaniem programów sekurytyzacyjnych, na które składa się także zawieranie umów zobowiązujących do przelewu wierzytelności lub puli wierzytelności, zgodnie z art. 183 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 1896, z późn. zm.);

d. Cedent dokonuje, na zasadach i warunkach określonych w Umowie, w art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) oraz w art. 183 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 1896, z późn. zm.), przelewu na rzecz Funduszu wierzytelności, wskazanych w punkcie 5.2. poniżej w łącznej kwocie (...) zł (słownie....), wynikających z umów kredytów i pożyczek, zawieranych w toku prowadzonej przez Cedenta działalności, jak też wynikające z orzeczeń sądowych zasądzających na rzecz Cedenta świadczenia pieniężne, a Fundusz nabywa wierzytelności wraz ze wszystkimi prawami należnymi Cedentowi jako wierzycielowi, związanymi z tymi wierzytelnościami.

2. Umowa cesji wierzytelności z dnia 20 listopada 2018 r. zawarta ze spółdzielczą kasą oszczędnościowo-kredytową, na podstawie której Fundusz nabył portfel wierzytelności o wartości nominalnej 1.449.377,83 (Wynagrodzenie: 58.000,00). Umowa z dnia 20 listopada 2018 r. została zawarta w formie umowy cesji wierzytelności i zawiera w szczególności następujące postanowienia:

a. Nabywca oświadcza i zapewnia Zbywcę, że: jest niestandaryzowanym funduszem sekurytyzacyjnym zamkniętym, dokonującym emisji certyfikatów inwestycyjnych w celu zgromadzenia środków na nabycie wierzytelności działającym na podstawie ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1355);

b. Fundusz oświadcza, że działalność statutowa Funduszu, działającego w formie niestandaryzowanego sekurytyzacyjnego funduszu inwestycyjnego, wiąże się z przeprowadzaniem programów sekurytyzacyjnych, na które składa się także zawieranie umów zobowiązujących do przelewu wierzytelności lub puli wierzytelności, zgodnie z art. 183 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, o której mowa w ust. 1 niniejszego paragrafu;

c. SKOK oświadcza, że na zasadach i warunkach określonych w Umowie, zgodnie z art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) oraz w art. 183 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, o której mowa w § 1 ust. 1 Umowy, dokonuje przelewu Wierzytelności na rzecz Funduszu za wynagrodzeniem z tytułu przelewu Wierzytelności, a Fundusz oświadcza, że przelew Wierzytelności przyjmuje na warunkach określonych w Umowie i zobowiązuje się do zapłaty wynagrodzenia;

d. Strony zgodnie postanawiają, że wynagrodzenie z tytułu przelewu Wierzytelności (suma Wynagrodzeń Jednostkowych za wierzytelności), stanowi kwotę w wysokości 58 000 zł (słownie: pięćdziesiąt osiem tysięcy złotych) - "Wynagrodzenie", co stanowi równowartość 4% wartości wierzytelności wskazanej w § 3 i będzie płatne w terminie 10 dni roboczych od dnia zawarcia Umowy (...).

3. Umowa cesji wierzytelności z dnia 14 marca 2019 r. zawarta ze spółdzielczą kasą oszczędnościowo-kredytową, na podstawie której Fundusz nabył portfel wierzytelności o wartości nominalnej 2.368.881,14 (Wynagrodzenie: 140.000,00). Umowa z dnia 14 marca 2019 r. została zawarta w formie umowy cesji wierzytelności i zawiera w szczególności następujące postanowienia:

a. Cedent oświadcza, że dokonuje przelewu Wierzytelności, zgodnie z art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) oraz art. 183 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1355, z późn. zm., zwanej dalej "Ustawą"), wymienionych w Załączniku nr 1 do Umowy, za wynagrodzeniem i na warunkach określonych w niniejszej Umowie, a Fundusz oświadcza, że Wierzytelności te przyjmuje na warunkach określonych w Umowie i zobowiązuje się do zapłaty wynagrodzenia;

b. Cedent przenosi również na Fundusz, a Fundusz nabywa wraz z każdą Wierzytelnością wszystkie odnoszące się do niej zabezpieczenia, w tym hipoteki, zastawy cywilne i rejestrowe, prawa do przedmiotów przewłaszczonych za zabezpieczenie, prawa z weksla, prawa z umów będących przedmiotem przelewu na zabezpieczenie oraz inne prawa związane z daną Wierzytelnością i jej Zabezpieczeniami, w tym roszczenia o zaległe odsetki, kary i zwrot kosztów ("Zabezpieczenia");

c. Strony zgodnie ustalają, że wynagrodzenie z tytułu przelewu Wierzytelności (dalej: "Wynagrodzenie") Fundusz zapłaci Cedentowi jednorazowo i w wysokości 140.000,00 złotych (słownie: sto czterdzieści tysięcy złotych). Wynagrodzenie stanowi równowartość 5,91% wartości Wierzytelności i będzie płatne przelewem w terminie 7 dni od dnia zawarcia Umowy na konto Cedenta (...).

Grupa 2 umów: do drugiej grupy umów zawartych przez Fundusz należy:

1. Umowa cesji wierzytelności zawarta z bankiem spółdzielczym w dniu 25 września 2018 r., na podstawie której Fundusz nabył portfel wierzytelności o łącznej wartości 990.026,66 zł za wynagrodzeniem w kwocie 69.000,00 zł. Umowa z dnia 25 września 2018 r. została zawarta w formie cesji wierzytelności i zawiera w szczególności następujące postanowienia:

a. Nabywca oświadcza i zapewnia Zbywcę, że: jest niestandaryzowanym funduszem sekurytyzacyjnym w rozumieniu art. 183 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546, z późn. zm.);

b. Zbywca oświadcza, że na zasadach i warunkach określonych w Umowie zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego w szczególności art. 509 Kodeksu cywilnego dokonuje przelewu na Nabywcę Wierzytelności za wynagrodzeniem, a Nabywca oświadcza, że przelew przyjmuje na warunkach określonych w umowie i zobowiązuje się do zapłaty wynagrodzenia;

c. Wraz z Wierzytelnością na Nabywcę przechodzą wszelkie związane z nimi prawa, w tym zwłaszcza roszczenia o odsetki, a także wierzytelności o naprawienie szkody wyrządzonej czynami niedozwolonymi popełnionymi w związku z powstaniem lub realizacją Wierzytelności;

d. Zbywca przenosi również na Nabywcę, a Nabywca nabywa wraz z każdą Wierzytelnością wszystkie odnoszące się do niej zabezpieczenia, w tym hipoteki, zastawy cywilne i rejestrowe, prawa do przedmiotów przewłaszczonych na zabezpieczenie, prawa z weksla, prawa z umów będących przedmiotem przelewu na zabezpieczenie oraz inne prawa związane z daną Wierzytelnością i jej Zabezpieczeniami, w tym w szczególności roszczenia o zalegle odsetki, kary i zwrot kosztów ("Zabezpieczenia").

e. Strony zgodnie postanawiają, że wynagrodzenie z tytułu przelewu Wierzytelności, stanowi kwotę w wysokości 69 000 zł (słownie: sześćdziesiąt dziewięć tysięcy złotych) - "Wynagrodzenie', co stanowi sumę wszystkich Cen Jednostkowych Wierzytelności zgodnie z wykazem Wierzytelności stanowiącym Załącznik nr 1 do Umowy i będzie płatne w terminie 7 dni roboczych od dnia zawarcia niniejszej Umowy na wskazany rachunek bankowy Zbywcy (...).

2. Umowa cesji wierzytelności zawarta z bankiem spółdzielczym w dniu 14 grudnia 2018 r., na podstawie której Fundusz nabył portfel wierzytelności o łącznej wartości 15.094.082,17 zł za wynagrodzeniem łącznym w kwocie 328.881,55 zł. Umowa z dnia 14 grudnia 2018 r. została zawarta w formie umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji i zawiera w szczególności następujące postanowienia:

a. Nabywca oświadcza i zapewnia Zbywcę, że: jest niestandaryzowanym funduszem sekurytyzacyjnym w rozumieniu art. 183 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546, z późn. zm.);

b. Zbywca oświadcza, że przelewa Wierzytelności na rzecz Nabywcy za cenę i na warunkach określonych w niniejszej Umowie, a Nabywca oświadcza, że Wierzytelności te nabywa za cenę i na warunkach określonych w Umowie. (...);

c. Zbywca niniejszym przenosi na Nabywcę, a Nabywca nabywa wraz z każdą Wierzytelnością, wszystkie odnoszące się do niej Zabezpieczenia, w tym hipoteki, zastawy cywilne i rejestrowe, przewłaszczenia, weksle oraz inne prawa związane z daną Wierzytelnością i jej zabezpieczeniem, w tym w szczególności roszczenia o zaległe odsetki, o dalsze odsetki należne od Dnia Rozliczenia zasądzone: koszty procesu, koszty zastępstwa procesowego, koszty postępowań egzekucyjnych. Przeniesienie weksli wystawionych przez konsumentów następuje w drodze niniejszej umowy, ze skutkiem przelewu wierzytelności z Banku na Nabywcę, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego dotyczącymi zmiany wierzyciela (art. 509-518 Kodeksu cywilnego), z chwilą wręczenia ich uprawnionym do tego przez Nabywcę osobom. Lista weksli stanowi Załącznik Nr 3 do Umowy;

d. Wierzytelności przechodzą na Nabywcę w dniu zawarcia Umowy pod warunkiem zapłaty Ceny, z zastrzeżeniem przepisu art. 79 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece ("Przejście Wierzytelności na Nabywcę").

Grupa 3 umów: do trzeciej grupy umów należeć mogą umowy zawierane przez Fundusz w przyszłości z bankami, w tym bankami spółdzielczymi, spółdzielczymi kasami oszczędnościowo-kredytowymi, z podmiotami niebankowymi, na podstawie której Fundusz nabywać będzie portfele wierzytelności w postaci "umów o przelew wierzytelności". W umowie bezpośrednio wskazane zostanie, że przedmiotem umowy jest przelew w rozumieniu art. 509 i następne Kodeksu cywilnego przez Zbywcę na rzecz Nabywcy wierzytelności pieniężnych. Zbywca na podstawie ww. wskazanych umów przeniesie wierzytelności na nabywcę w całości w zamian za zapłatę wynagrodzenia. Z chwilą zawarcia umowy wraz z wierzytelnościami na nabywcę przejdą również wszelkie związane z nimi prawa związane z wierzytelnościami jak również wszelkie zabezpieczenia w tym hipoteki, zastawy rejestrowe, przewłaszczenia, weksle, w szczególności roszczenia o zaległe odsetki, koszty i naliczone kary.

Grupa 4 umów: do czwartej grupy umów należeć mogą umowy zawierane przez Fundusz w przyszłości z bankami, w tym bankami spółdzielczymi, spółdzielczymi kasami oszczędnościowo-kredytowymi, z podmiotami niebankowymi, na podstawie której Fundusz nabywać będzie portfele wierzytelności w postaci "umów o przelew wierzytelności". Zgodnie z tymi umowami zbywca przelewać będzie - w rozumieniu przepisów art. 509 i n. Kodeksu cywilnego - na rzecz nabywcy wierzytelności pieniężne, określone w umowie, a nabywca przyjmuje w całości przelew tych wierzytelności. Przelew wierzytelności na rzecz Nabywcy nastąpi z chwilą zapłaty wskazanej w umowie ceny, tytułem przeniesienia praw własności wierzytelności Nabywcy.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że umowy przelewu wierzytelności które zamierza zawierać nie przybiorą postaci którejkolwiek czynności wymienionej w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Umowy, które zamierza zawierać Wnioskodawca w przyszłości będą także stanowiły umowy sekurytyzacyjne zawierane przez Wnioskodawcę jako fundusz inwestycyjny sekurytyzacyjny w oparciu o regulacje prawne zawarte w ustawie o Funduszach inwestycyjnych i w ustawie - Prawo bankowe. Ustawa o funduszach inwestycyjnych zawiera postanowienia regulujące treść umowy o sekurytyzację, zawieranej przez fundusze sekurytyzacyjne. Stosunki zobowiązaniowe w ramach umów o sekurytyzację wyróżnione są ze względu na podmiot, który je zawiera - Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny (fundusz sekurytyzacyjny - art. 2 pkt 31 ustawy FI, bank - art. 92a ust. 1 Prawa bankowego), treść świadczenia (m.in. art. 2 pkt 32 ustawy FI, art. 92a ust. 1 Prawa bankowego, art. 183 ust. 4 ustawy FI) oraz relacje świadczeń do siebie (w przypadku umowy o sekurytyzację - przelew). Umowy sekurytyzacyjne będą dla Wnioskodawcy wyłączną podstawą przelewu wierzytelności w przyszłości - w zamian za zapłatę ceny. Nazwa umowy o sekurytyzację umów została wprost wskazana w przepisach prawnych (np. przywołane art. 2 pkt 31 i 32 ustawy o Funduszach Inwestycyjnych, art. 183 ust. 4 ustawy o Funduszach Inwestycyjnych).

Umowy o sekurytyzację zawierane z bankami uregulowane są dodatkowo w ustawie - Prawo bankowe.

W przyszłości Wnioskodawca zamierza zawierać wyłącznie umowy przelewu wierzytelności z bankami oraz podmiotami niebankowymi (np. firmami telekomunikacyjnymi), których podstawą będą umowy sekurytyzacji uregulowane w ustawie o Funduszach inwestycyjnych i w ustawie - Prawo bankowe, co będzie wprost wskazane z treści umów odnośnie ich nazewnictwa, wraz ze wskazaniem podstawy prawnej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że umowy które zawarł oraz które zamierza zawierać nie przybiorą postaci którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, nabycie wierzytelności nastąpiło na podstawie umowy cesji, która nie przybierała postaci umowy ściśle określonej w przepisach ustawy - Kodeks cywilny, w szczególności umowy sprzedaży. Fundusz jako strona umów nie miał również zamiaru zawierania umów sprzedaży.

Umowy, które dotychczas zawarł Fundusz oraz które zamierza zawierać stanowią umowy sekurytyzacyjne zawierane przez Wnioskodawcę jako fundusz inwestycyjny sekurytyzacyjny w oparciu o regulacje prawne zawarte w ustawie o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i w ustawie - Prawo bankowe.

Wnioskodawca zawarł dotychczas oraz zamierza w przyszłości zawierać wyłącznie umowy przelewu wierzytelności z bankami oraz podmiotami niebankowymi (np. firmami telekomunikacyjnymi), których podstawą będą umowy sekurytyzacji uregulowane w ustawie o Funduszach inwestycyjnych i w ustawie - Prawo bankowe, co będzie wprost wskazane z treści umów odnośnie ich nazewnictwa, wraz ze wskazaniem podstawy prawnej.

W ramach zawieranych umów sekurytyzacyjnych nie są zawierane umowy sprzedaży.

Wskazane we wniosku umowy nie podlegały i nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie przybiorą postaci którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych zawieranych przez Wnioskodawcę w przeszłości oraz w przyszłości umów przelewu wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy umowy z grupy 1 powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

2. Czy umowy z grupy 2 powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

3. Czy umowy z grupy 3 powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

4. Czy umowy z grupy 4 powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawierane przez Fundusz umowy przelewu wierzytelności nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdyż mają charakter umowy o sekurytyzację, która nie została wskazana w zamkniętym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych ustanowionym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Przywołując art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, Wnioskodawca wskazał, że ww. przepis wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. O kwalifikacji prawnej określonej czynności prawnej dla celów opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy.

Na wstępie wskazać należy ponadto, że Fundusz został utworzony na mocy ustawy o funduszach inwestycyjnych jako fundusz sekurytyzacyjny, tj. szczególny typ funduszu inwestycyjnego zamkniętego, który poprzez emisję certyfikatów inwestycyjnych gromadzi środki na nabycie wierzytelności. W art. 187 ustawy o funduszach inwestycyjnych zostały szczegółowo określone wymagania odnoszące się do działalności tego rodzaju funduszu, poprzez wskazanie, że niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny jest obowiązany lokować nie mniej niż 75% wartości aktywów funduszu, a w przypadku niestandaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego z wydzielonymi subfunduszami nie mniej niż 75% wartości aktywów każdego subfunduszu, w:

Wskazane powyżej lokaty funduszu nie mogą stanowić więcej niż 25% wartości aktywów netto funduszu, a w przypadku niestandaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego z wydzielonymi subfunduszami nie więcej niż 25% wartości aktywów netto każdego subfunduszu.

Tym samym, z podmiotowości oraz charakteru Funduszu wynika, że jego działalność statutowa wiąże się z przeprowadzaniem programów sekurytyzacyjnych, na które nieodłącznie składa się także zawieranie umów zobowiązujących do nabycia wierzytelności lub puli wierzytelności zgodnie z art. 183 ust. 5 ustawy o funduszach inwestycyjnych.

Mając na uwadze, że umowa o sekurytyzację nie została wymieniona w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zdaniem Wnioskodawcy, umowy te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Treść umowy o sekurytyzację nie odpowiada żadnej z umów cywilnoprawnych wymienionych w przedmiotowym katalogu. Zdaniem Wnioskodawcy, umowa o sekurytyzację stanowi bowiem szczególną umowę nazwaną zawieraną przez fundusze sekurytyzacyjne, których regulację prawną zawiera ustawa o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (dalej również jako ustawa FI).

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy FI, przez inicjatora sekurytyzacji rozumieć należy jednostkę samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego lub podmiot prowadzący działalność gospodarczą, zbywające funduszowi sekurytyzacyjnemu pulę wierzytelności albo zobowiązujące się do przekazywania funduszowi sekurytyzacyjnemu wszystkich świadczeń otrzymanych przez nie z określonej puli wierzytelności". Sekurytyzowane wierzytelności to zgodnie z art. 2 pkt 32 ustawy o funduszach inwestycyjnych "wierzytelności stanowiące przedmiot lokat funduszu sekurytyzacyjnego oraz wierzytelności wyodrębnione przez inicjatora sekurytyzacji albo inny podmiot, który zawarł z funduszem umowę zobowiązującą go do przekazywania funduszowi świadczeń uzyskanych w związku z tymi wierzytelnościami".

Przywołane regulacje dotyczą zarówno umowy o sekurytyzację, która stanowi szczególny rodzaj sekurytyzacji. Ustawa o funduszach inwestycyjnych zawiera szereg szczegółowych postanowień regulujących treść umowy o sekurytyzację, zawieranej przez fundusze sekurytyzacyjne, w tym: umowa zobowiązująca do nabycia wierzytelności, puli wierzytelności powinna być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności (art. 183 ust. 5); fundusz sekurytyzacyjny może, uwzględniając interes uczestników funduszu, zawierać umowy związane z procesem sekurytyzacji, w szczególności o nadanie oceny inwestycyjnej (rating), ubezpieczenia, w tym od ryzyka niewypłacalności dłużników, o udzielenie poręczenia za zobowiązania funduszu, gwarancji udzielanych na rzecz funduszu (art. 191); fundusz sekurytyzacyjny oraz podmiot, z którym towarzystwo zawarło umowę o zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami, mogą zbierać i przetwarzać dane osobowe dłużników sekurytyzowanych wierzytelności jedynie w celach związanych z zarządzaniem wierzytelnościami sekurytyzowanymi (art. 193); księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie ze zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych (art. 194); w przypadku nabycia przez fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności albo puli wierzytelności zabezpieczonych hipoteką lub zastawem rejestrowym sąd prowadzący księgę wieczystą lub rejestr zastawów, na wniosek funduszu o wpis zmiany dotychczasowego wierzyciela, dokonuje wpisu w księdze wieczystej lub w rejestrze zastawów o zmianie wierzyciela, na rzecz którego była ustanowiona hipoteka lub zastaw rejestrowy (art. 195 ust. 1).

Umowy o sekurytyzację zawierane z bankami uregulowane są dodatkowo w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 r. poz. 1376., dalej: "Prawo bankowe"). Zgodnie z art. 92a ust. 1 Prawa bankowego, bank może zawrzeć z towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo z funduszem sekurytyzacyjnym umowę przelewu wierzytelności.

Mając na uwadze, iż umowa o sekurytyzację znajduje swoje źródła w ustawie FI, która zawiera szczegółowe regulacje decydujące o ich kształcie, a w odniesieniu do umów zawieranych z bankami, także w Prawie bankowym, należy uznać, że są to swoiste i odrębne umowy, które nie zostały wymienione w katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Oznacza to, że umowa o sekurytyzację stanowi umowę nazwaną w rozumieniu prawa cywilnego. Mogłaby ona podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, tylko w przypadku, gdyby była wyraźnie wymieniona w katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Obie te umowy posiadają bowiem istotne cechy umowy nazwanej wyróżnione w doktrynie (za: Z. Radwański "Teoria umów", Warszawa 1977):

* umowa o sekurytyzację wyróżniona została na podstawie obowiązujących norm prawnych (ustawa FI, Prawo bankowe),

* stosunek zobowiązaniowy w ramach umowy o sekurytyzację oraz umowy o subpartycypację znamionują takie elementy jak podmioty (fundusz sekurytyzacyjny - art. 2 pkt 31 ustawy FI, bank - art. 92a ust. 1 Prawa bankowego), treść świadczenia (m.in. art. 2 pkt 32 ustawy FI, art. 92a ust. 1 Prawa bankowego, art. 183 ust. 4 ustawy FI) oraz relacje świadczeń do siebie (w przypadku umowy o sekurytyzację - przelew wierzytelności w zamian za zapłatę ceny; w przypadku umowy o subpartycypację - przekazanie funduszowi wszystkich świadczeń otrzymywanych przez inicjatora sekurytyzacji lub uprawnionego z sekurytyzowanych wierzytelności z określonej puli wierzytelności lub z określonych wierzytelności w zamian za zapłatę ceny), nazwy obu umów zostały sformułowane w przepisach prawnych (np. przywołane art. 2 pkt 31 i 32 ustawy FI, art. 183 ust. 4 ustawy FI).

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 listopada 1998 r. o sygn. I SA/Ka 389/97: "niekontrowersyjnym zagadnieniem w tej sprawie jest także to, iż zawarty w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłacie skarbowej katalog czynności cywilnoprawnych podlegających opłacie skarbowej ma charakter zamknięty. Użyty w treści tego przepisu wyraz "następujące" wyraźnie bowiem wskazuje na to, iż opłacie skarbowej podlegają tylko te czynności cywilnoprawne, które zostały w nim wymienione. Nie było natomiast zamiarem ustawodawcy objęcie opłatą skarbową innych czynności, nawet jeśli wywołują podobne skutki ekonomiczne (por. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 9 września 1996 r., FPS 1/96)". W efekcie nie byłoby uprawnione dowodzenie, że umowa nazwana niewymieniona w katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych mogłaby podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Zdaniem Wnioskodawcy, umowa o sekurytyzację oraz umowa o subpartycypację stanowią kompleksowe umowy, w których wszystkie elementy powinny być traktowane łącznie na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Z punktu widzenia ekonomicznego umowa o sekurytyzację oraz umowa o subpartycypację stanowią kompleksowe usługi finansowe mające na celu pozyskanie przez inicjatora sekurytyzacji finansowania poprzez przelew na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego wierzytelności lub przeniesienie na niego pożytków z wierzytelności za określoną cenę. Fundusz sekurytyzacyjny, który jest profesjonalnym podmiotem prowadzącym działalność lokacyjną, może następnie dokonać emisji certyfikatów inwestycyjnych na podstawie nabytego pakietu wierzytelności lub pożytków z wierzytelności. Mając na uwadze kompleksowy charakter umowy o sekurytyzację poszczególne elementy tej umowy nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych nawet jeśli okazałyby się podobne (w zakresie essentialia negotii) do umów wymienionych w katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Stanowisko, zgodnie z którym części składowe złożonej usługi finansowej nie mogą stanowić odrębnego przedmiotu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych zaprezentował m.in. Zbigniew Ofiarski w "Komentarzu do art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych", stwierdzając, że "podatkowi od czynności cywilnoprawnych nie mogą podlegać poszczególne czynności składające się na jedną usługę, która jako kompleksowa (świadczenie złożone), podlega podatkowi od towarów i usług lub jest z niego zwolniona przedmiotowo bądź podmiotowo. Zestawiając np. obrót wierzytelnościami z factoringiem można stwierdzić, że skoro czynności tej samej kategorii (usługi finansowe) są wyłączone spod u.p.c.c., na tej samej zasadzie obrót wierzytelnościami (zawierający te same elementy co factoring i zbliżony do forfaitingu) nie może podlegać podatkowi od czynności cywilnoprawnych. (...) Omawianemu podatkowi nie podlegają umowy nienazwane np. franchising, forfaiting, factoring, sponsoring".

W tym samym duchu wypowiedział się również Naczelny Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 30 listopada 2001 r. o sygn. I SA/Łd 251/00, wskazując, że: "umowy nienazwane, a także czynności nie wymienione w ustawie o opłacie skarbowej nie podlegają tej opłacie. Wbrew tym zasadom uzasadnienie zaskarżonej decyzji formułuje błędny pogląd o tym, że występowanie w stosunkach obowiązujących elementów umów nazwanych w niniejszej sprawie - elementów umów sprzedaży - przesądza o istnieniu obowiązku pobrania opłaty skarbowej. Powyższe sformułowanie jest sprzeczne z podstawową zasadą obowiązującą w prawie administracyjnym o zakazie stosowania analogii w przypadkach nakładających na obywateli określone obowiązki. Jest to sprzeczne poza tym z podstawowymi zasadami wykładni i stosowania prawa. W każdej bowiem umowie nienazwanej mogą występować elementy istniejące w umowie nazwanej, np. sprzedaży w postaci przeniesienia na nabywcę określonego prawa".

Przywołane orzecznictwo sądów administracyjnych prowadzi do wniosku, że czynności lub umowy, które wywołują skutki podobne jak umowy wymienione w katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie muszą być jednak z tymi umowami tożsame. W efekcie, czynności i umowy te, jeśli nie są wymienione w katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawca pragnie więc wyraźnie podkreślić, iż żadna z czynności wchodzących w skład kompleksowych umów o sekurytyzację nie ma charakteru czynności opodatkowanej podatkiem od czynności cywilnoprawnych, wymienionej w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Charakteru takiego nie ma w szczególności przelew wierzytelności w ramach umowy o sekurytyzację. Wszelkie czynności dokonywane w ramach tych umów stanowią ich elementy składowe, które nie mogą być kwalifikowane jako samodzielne czynności cywilnoprawne. Wnioskodawca wskazuje przykładowo, iż - na gruncie umowy o sekurytyzację - czynność rozporządzająca przelewu wierzytelności nie następuje na podstawie żadnej z umów wymienionych w katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (w tym umowy sprzedaży), lecz w wykonaniu odrębnej umowy o sekurytyzację.

Jak wynika z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania.

Zgodnie natomiast z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Przywołane przepisy wyraźnie wskazują, iż umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności może przybrać formę nie tylko umowy sprzedaży, zamiany lub darowizny. Przeniesienia wierzytelności dokonać można także w innej formie, w szczególności na podstawie umowy o sekurytyzację. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w doktrynie prawa cywilnego. Jak wynika z opracowania "Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna" pod red. A. Kidyby: "z zasady swobody umów wynika, że poza wskazanymi wyżej umowami nazwanymi, umowami zobowiązującymi w rozumieniu art. 510 k.c. mogą być także umowy nienazwane, jeżeli tylko strony tych umów wykreują zobowiązanie do przeniesienia wierzytelności (w szczególności umowa factoringu, umowa przelewu na zabezpieczenie)".

Natomiast sam przelew wierzytelności stanowi czynność rozporządzającą, która realizowana jest w wykonaniu określonej czynności zobowiązującej, stanowiącej jej podstawę (causa). Jak wskazano w opracowaniu "Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna" pod red. A. Kidyby, samoistna umowa przelewu jest czynnością kauzalną. Oznacza to, że "prawną przyczyną przelewu wierzytelności jest wykonanie istniejącego już między stronami zobowiązania (causa solvendi), a ważność umowy przelewu zależy od istnienia zobowiązania (...). Ważność samoistnej umowy przelewu zależy od istnienia ważnego zobowiązania do zawarcia tej umowy. (...) Kodeks cywilny nie przewiduje wymogu wskazywania w umowie przeniesienia wierzytelności zobowiązania, w wyniku którego dochodzi do przelewu. Wskazuje to na formalnie oderwany charakter samoistnej umowy przelewu (...), natomiast nie zwalnia jej stron od dokładnego określenia zobowiązania, w którego wykonaniu zawarta jest umowa przelewu wierzytelności. W trosce o ważność samoistnej umowy przelewu wierzytelności cedent i cesjonariusz powinni zatem w sposób wyraźny bądź per facta concludentia porozumieć się co do causa dokonanego przelewu".

Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie również na gruncie ustawy FI. Zgodnie z art. 183 ust. 5 ustawy FI, umowa zobowiązująca do nabycia wierzytelności powinna być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Brzmienie tej regulacji wskazuje, iż czym innym jest "umowa zobowiązująca do nabycia wierzytelności", a czym innym "przelew wierzytelności" (nabycie wierzytelności),

Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić należy, iż okoliczność, że na podstawie umowy o sekurytyzację dochodzi do przelewu wierzytelności nie przemawia za objęciem tej umowy opodatkowaniem podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Czynność rozporządzająca przelewu wierzytelności nie jest bowiem w takim wypadku dokonywana w związku z żadną z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (w tym umową sprzedaży), lecz w ramach umowy o sekurytyzację.

Mając na uwadze powyższą argumentację, Wnioskodawca pragnie więc zająć stanowisko, iż zawierane przez Fundusz umowy o sekurytyzację jako umowy nazwane, które zostały uregulowane w ustawie FI i Prawie bankowym, i posiadające spójny ekonomicznie kompleksowy charakter, nie zostały wymienione w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym umowy te pozostają poza zakresem zastosowania ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawcy przywołał kilka interpretacji indywidualnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych. (Dz. U. z 2017 r. poz. 1150, z późn. zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Natomiast art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku.

Zatem, mając na uwadze dotychczas przytoczone przepisy (w tym dopuszczalne formy jakie może przyjąć czynność cesji wierzytelności) stwierdzić należy, że cesja wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile przyjmie postać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zawarł w dniach 22 sierpnia 2018 r., 25 września 2018 r., 20 listopada 2018 r., 14 grudnia 2018 r. oraz 14 marca 2019 r. umowy przelewu wierzytelności z bankami spółdzielczymi oraz spółdzielczą kasą oszczędnościowo-kredytową (1 i 2 grupa umów). Ponadto, Wnioskodawca zamierza w przyszłości zawierać z bankami, w tym bankami spółdzielczymi, spółdzielczymi kasami oszczędnościowo-kredytowymi oraz podmiotami niebankowymi (np. firmami telekomunikacyjnymi) umowy, na podstawie których Wnioskodawca nabywać będzie portfele wierzytelności w postaci "umów o przelew wierzytelności" (3 i 4 grupa umów).

Umowy przelewu wierzytelności z grupy 1, 2, 3, 4 które zawarł/zamierza zawierać Wnioskodawca nie przybrały/nie przybiorą postaci umowy sprzedaży. Umowy przelewu wierzytelności, które zawarł/zamierza zawierać Wnioskodawca stanowią umowy sekurytyzacyjne zawierane przez Wnioskodawcę jako fundusz inwestycyjny sekurytyzacyjny na podstawie ustawy - Prawo bankowe lub ustawy o funduszach inwestycyjnych.

W nawiązaniu do przytoczonych przepisów oraz opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że skoro opisane we wniosku umowy przelewu wierzytelności z grupy 1, 2, 3 i 4 stanowią transakcję sekurytyzacji wierzytelności, będącą podstawą do świadczenia kompleksowej usługi finansowej (i nie przyjęły oraz nie przyjmą także w przyszłości - jak Wnioskodawca stwierdza w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego - postaci umowy sprzedaży) to nie mieszczą się w ustawowym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym umowy z grupy 1, 2, 3 i 4 nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym/w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. W myśl art. 14b § 1 Ordynacja podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem podkreślić należy, że w procesie wydawania interpretacji Organ interpretacyjny przyjmuje za Wnioskodawcą opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego nie mając podstaw do prowadzenia postępowania wyjaśniającego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.