0111-KDIB3-3.4013.183.2019.1.PJ - Opodatkowanie podatkiem akcyzowym wyrobów węglowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 sierpnia 2019 r. (data wpływu 16 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie

* obowiązku zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu działalności jako pośredniczący podmiot węglowy - jest prawidłowe,

* posiadania statusu finalnego nabywcy węglowego - jest prawidłowe,

* obowiązków związanych ze sprzedażą wyrobów węglowych nabytych z zastosowaniem zwolnienia od akcyzy - jest prawidłowe.

W dniu 16 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie obowiązku zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu działalności jako pośredniczący podmiot węglowy, posiadania statusu finalnego nabywcy węglowego - jest prawidłowe oraz obowiązków związanych ze sprzedażą wyrobów węglowych nabytych z zastosowaniem zwolnienia od akcyzy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest producentem wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych. Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest produkcja wełny skalnej. Do prowadzenia procesów produkcyjnych Spółka wykorzystuje m.in. wyroby węglowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1a Ustawy o akcyzie - koks z węgla kamiennego, sklasyfikowany do pozycji CN 2704 - (dalej: "Koks"). Koks jest wykorzystywany przez Spółkę do celów opałowych w procesach mineralogicznych - stanowi paliwo do opału pieców, w których topi się mieszankę surowców skalnych, z których następnie wytwarzana jest wełna mineralna.

Spółka może nabywać Koks od kontrahenta (i) z innego kraju członkowskiego UE w ramach transakcji nabycia wewnątrzwspólnotowego, (ii) w ramach nabycia krajowego lub (iii) importu. Wobec nabywanego Koksu Spółka korzysta i będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania akcyzą na podstawie przepisu art. 31a ust. 1 pkt 7 Ustawy o akcyzie - tj. zwolnienia od akcyzy czynności, których przedmiotem są wyroby węglowe przeznaczone do celów opałowych w procesach mineralogicznych (dalej: "Zwolnienie").

Jak wskazano powyżej, Koks jest wykorzystywany jako paliwo do podgrzania pieca do temperatury właściwej dla topienia mieszanki surowców skalnych. W pierwszej kolejności, przed podaniem Koksu do dozownika pieca, trafia on na separator, który oddziela właściwą frakcję Koksu od tzw. odsiewek. W piecu spalane są zarówno właściwa frakcja Koksu, jak i odsiane na separatorze odsiewki po ich zbrykietowaniu.

W związku z wykrytym negatywnym wpływem spalania brykietów z odsiewek na proces produkcyjny, Spółka rozważa rozpoczęcie sprzedaży odsiewek Koksu w różnych scenariuszach: (i) w ramach sprzedaży do pierwotnego dostawcy Koksu (kontrahenta z innego kraju członkowskiego UE) lub innego podmiotu w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, (ii) w ramach sprzedaży krajowej lub (iii) eksportu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w myśl art. 16 ust. 3a Ustawy o akcyzie, w związku z planowaną działalnością Spółki polegającą na sprzedaży odsiewek Koksu, Wnioskodawca będzie miał obowiązek zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu działalności jako pośredniczący podmiot węglowy?

2. Czy w przypadku, gdy Spółka będzie dokonywała sprzedaży, w tym w szczególności wewnątrzwspólnotowej dostawy odsiewek Koksu oraz nie złoży właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zawiadomienia o zamiarze prowadzenia działalności jako pośredniczący podmiot węglowy o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 23a Ustawy o akcyzie (dalej: "PPW"), Spółka nie będzie posiadała statusu PPW, i w związku z tym będzie posiadać status finalnego nabywcy węglowego o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 23c Ustawy o akcyzie (dalej: "FNW")?

3. Jakie obowiązki będą ciążyły na Spółce w związku z planowaną przez Spółkę sprzedażą odsiewek Koksu nabytych z zastosowaniem zwolnienia od akcyzy, o którym mowa w art. 31a ust. 1 pkt 7 Ustawy o akcyzie?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisku w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego:

W zakresie pytania 1, zdaniem Spółki w myśl art. 16 ust. 3a Ustawy o akcyzie, w związku z rozpoczęciem sprzedaży odsiewek Koksu Spółka nie będzie miała obowiązku zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze prowadzenia działalności jako PPW.

W zakresie pytania 2, zdaniem Spółki, w przypadku, gdy Spółka nie złoży właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zawiadomienia o zamiarze prowadzenia działalności jako PPW, Spółka nie będzie posiadała statusu PPW i w związku z tym na potrzeby podatku akcyzowego będzie posiadać status FNW.

W zakresie pytania 3, zdaniem Spółki, w związku z dokonywaniem przez Spółkę sprzedaży odsiewek Koksu nabytych przez Spółkę z zastosowaniem zwolnienia od akcyzy, o którym mowa w art. 31a ust. 1 pkt 7 Ustawy o akcyzie, w opisanym w niniejszym wniosku zdarzeniem przyszłym, na Spółce będą ciążyły wyłącznie obowiązki złożenia deklaracji akcyzowej i zapłaty akcyzy, w szczególności Spółka nie będzie zobowiązana do prowadzenia ewidencji wyrobów węglowych, o której mowa w przepisie art. 138i Ustawy o akcyzie.

Szczegółowe uzasadnienie stanowiska Spółki:

Ad 1)

Przepis art. 2 ust. 1 pkt 23c Ustawy o akcyzie określa, że finalnym nabywcą węglowym jest podmiot, niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym, który:

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 23a Ustawy o akcyzie, pośredniczącym podmiotem węglowym jest podmiot, który spełnia łącznie następujące warunki:

i. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,

ii. dokonuje sprzedaży, dostawy wewnątrzwspólnotowej, nabycia wewnątrzwspólnotowego, importu lub eksportu wyrobów węglowych

iii. używa wyroby węglowe do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów nieobjętych zwolnieniem od akcyzy

iv. używa wyroby węglowe do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów niepodlegających opodatkowaniu akcyzą, v. powiadomił pisemnie właściwego naczelnika urzędu skarbowego o tej działalności.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 16 ust. 3a Ustawy o akcyzie, podmiot zamierzający prowadzić działalność gospodarczą jako PPW powinien powiadomić o tym pisemnie właściwego naczelnika urzędu skarbowego przed dniem rozpoczęcia działalności jako PPW.

Z powyższych przepisów wynika, że uzyskanie statusu pośredniczącego podmiotu węglowego uzależnione jest od spełnienia łącznie trzech warunków, w tym:

ii. dokonywania czynności określonych w art. 2 ust. 1 pkt 23a Ustawy o akcyzie, których przedmiotem są wyroby węglowe, b. jednego warunku formalnego, tj. pisemnego powiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze prowadzenia działalności jak pośredniczący podmiot węglowy przed rozpoczęciem tej działalności.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, w przypadku niespełnienia którejkolwiek z powyższych przesłanek, nie jest możliwe posiadanie statusu PPW. Ponadto, w ocenie Spółki, z przepisu art. 2 ust. 1 pkt 23a Ustawy o akcyzie wynika, że uzyskanie statusu PPW nie jest możliwe poprzez spełnienie wyłącznie warunków materialnych, tj. statusu tego nie można nabyć wyłącznie w związku z dokonywaniem czynności określonych w art. 2 ust. 1 pkt 23a Ustawy o akcyzie, np. wewnątrzwspólnotowej dostawy odsiewek Koksu. Zdaniem Spółki, do uzyskania statusu PPW konieczne jest powiadomienie właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze prowadzenia działalności jako PPW. W konsekwencji, bez spełnienia tego warunku formalnego, mimo posiadania siedziby lub miejsca zamieszkania na terytorium kraju oraz dokonywania którejkolwiek z czynności wskazanych w art. 2 ust. 1 pkt 23a Ustawy o akcyzie, których przedmiotem są wyroby węglowe tj. jak Koks, nie jest możliwe posiadanie statusu PPW.

Zdaniem Spółki, żaden przepis Ustawy o akcyzie nie przewiduje obowiązku złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego powiadomienia o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako PPW. Sam fakt dokonywania czynności wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 23a Ustawy o akcyzie nie powoduje bowiem powstania u Wnioskodawcy obowiązku powiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako PPW. Zdaniem Spółki, wykładnia systemowa przepisu art. 2 ust. 1 pkt 23a w związku z art. 16 ust. 3a Ustawy o akcyzie prowadzi do wniosku, że Spółka nie może być uznana za PPW z mocy samego prawa, bowiem do uzyskania tego statusu ustawodawca wymaga określonej aktywności w postaci złożenia pisemnego powiadomienia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego. Wola prowadzenia działalności jako PPW musi zostać wyraźnie przedstawiona właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego poprzez pisemne powiadomienie go o tej działalności. Złożenie takiego zawiadomienia jest fakultatywne i dotyczy wyłącznie podmiotów, które chcą posiadać status PPW. Zdaniem Spółki, możliwość uzyskania statusu PPW należy traktować jako prawo podatnika, z którego może on, zależnie od swojej woli, skorzystać lub nie - poprzez złożenie lub nie powiadomienia o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako PPW.

Oznacza to, że podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Polski, który zamierza dokonywać czynności wskazanych w art. 2 ust. 1 pkt 23a Ustawy o akcyzie:

* może pisemnie powiadomić właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako PPW - wówczas, na gruncie przepisów Ustawy o akcyzie, zyskuje status PPW,

* jak i może nie powiadamiać właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako PPW - wówczas w myśl regulacji Ustawy o akcyzie nie zyskuje statusu PPW.

Wnioskodawca zauważa, że analogiczne regulacje dotyczące odpowiednio statusu pośredniczącego podmiotu gazowego i finalnego nabywcy gazowego, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 23d oraz pkt 19a Ustawy o akcyzie, funkcjonują dla potrzeb opodatkowania akcyzą wyrobów gazowych. Jednocześnie, Spółka wskazuje, że z szeregu wydanych interpretacji indywidualnych, płyną wnioski analogiczne do tych przedstawionych powyżej, np.:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 maja 2014 r. (sygn. ILPP3/443-36/14-2/TW), w której organ uznał, że przyjęcie statusu PPG jako obowiązującego z mocy prawa byłoby sprzeczne z zasadą racjonalnego ustawodawcy i wskazał, że "przyjęcie, jakoby status PPG miał obowiązywać ex lege - bez jakiegokolwiek powiadomienia organów celnych - czyniłoby iluzoryczną i bezużyteczną prowadzoną przez Ministra Finansów listę pośredniczących podmiotów gazowych, która w praktyce jest wykorzystywana jako główne narzędzie weryfikacji «statusu gazowego» kontrahentów",

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 28 lutego 2014 r. (sygn. IPTPP3/443A-76/13-3/BJ), w której stwierdzono, że "w przypadku, gdy Spółka nie złoży pisemnego powiadomienia do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako pośredniczący podmiot gazowy, to brak podstaw do uznania jej za pośredniczący podmiot gazowy i tym samym Spółka wówczas jest finalnym nabywcą gazowym",

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 maja 2014 r. (sygn. nr ILPP3/443-36/14-2/TW), w której stwierdził, że: "Spółka do czasu ewentualnego złożenia przez nią powiadomienia do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze prowadzenia działalności jako pośredniczący podmiot gazowy - powinna być traktowana na gruncie regulacji akcyzowych jako finalny nabywca gazowy. Wynika to wprost z definicji finalnego nabywcy gazowego oraz pośredniczącego podmiotu gazowego. (...) Z samej zatem definicji pośredniczącego podmiotu gazowego wynika, iż dla uzyskania takiego statusu warunkiem niezbędnym jest złożenie powiadomienia do Naczelnika UC";

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 stycznia 2015 r. (sygn. IBPP4/443- 437/14/BP), w której stwierdził, że "prowadzenie działalności jako pośredniczący podmiot gazowy nie jest obowiązkiem. Jednocześnie podmiot posiadający siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, który spełnia warunki bycia takim podmiotem, ma prawo do prowadzenia działalności jako pośredniczący podmiot gazowy. Jeżeli zatem podmiot decyduje się prowadzić działalność gospodarczą jako pośredniczący podmiot gazowy winien o tym powiadomić, przed rozpoczęcia takiej działalności, właściwego naczelnika urzędu celnego. Konkludując, to podmiot decyduje o tym czy chce prowadzić działalność gospodarczą jako pośredniczący podmiot gazowy. (...) w przypadku, gdy Spółka nie złoży pisemnego powiadomienia do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako pośredniczący podmiot gazowy, to brak podstaw do uznania jej za pośredniczący podmiot gazowy i tym samym Spółka wówczas jest finalnym nabywcą gazowym",

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2016 r. (sygn. IPPP3/4513-60/16- 3/SM), w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy takie, że "konstrukcja definicji PPG zawarta w art. 2 ust. 1 pkt 23d AkcU jest spójna z dyspozycją art. 16 ust. 3a AkcU. Ustawodawca pozostawił podmiotom swobodę wyboru w przypadku spełnienia przesłanek materialnych (pozwalających na uzyskanie statusu PPG) - to bowiem podmiot decyduje, czy chce, czy też nie chce uzyskać status PPG. Niezłożenie powiadomienia oznacza, że podmiot, który nie rozważa bycia PPG nie stanie się nim, pomimo tego, że spełnia przesłanki materialne, dzięki którym mógłby prowadzić działalność gospodarczą jako pośredniczący podmiot gazowy".

Spółka wskazuje, że ma świadomość, że powołane interpretacje indywidualne odnoszą się do instytucji pośredniczącego podmiotu gazowego. Jednakże - z uwagi na bliźniaczą konstrukcję instytucji pośredniczącego podmiotu węglowego i pośredniczącego podmiotu gazowego - zdaniem Spółki, powołane interpretacje potwierdzają prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy w zakresie statusu PPW.

Podsumowując, biorąc pod uwagę powyższe argumenty, zdaniem Spółki, w związku z rozpoczęciem odsprzedaży odsiewek Koksu (i) w ramach sprzedaży do pierwotnego dostawcy Koksu (kontrahenta z innego kraju członkowskiego UE) lub innego podmiotu w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, (ii) w ramach sprzedaży krajowej lub (iii) eksportu, Spółka nie będzie miała obowiązku złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego powiadomienia o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako PPW.

Jak Spółka wskazała powyżej, przepis art. 2 ust. 1 pkt 23c Ustawy o akcyzie określa, że finalnym nabywcą węglowym jest podmiot, który:

Konstrukcja przepisu art. 2 ust. 1 pkt 23c Ustawy o akcyzie wskazuje, że do posiadania statusu FNW konieczne jest spełnienie łącznie dwóch warunków:

i. wykonywanie czynności wskazanych w przepisie art. 2 ust. 1 pkt 23c lit. a lub b) Ustawy o akcyzie - tj. nabywanie na terytorium kraju, importowanie, nabywanie wewnątrzwspólnotowe wyrobów węglowych lub ich posiadanie uzyskane w inny sposób niż w drodze nabycia

ii. nieposiadanie statusu PPW.

Ad. 2)

Jak Spółka wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, będzie nabywać wyroby węglowe w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia, nabycia na terenie kraju lub importu, zatem spełnia i będzie spełniać warunek dokonywania czynności określonych w art. 2 ust. 1 pkt 23c lit. a Ustawy o akcyzie.

W odniesieniu do warunku nieposiadania statusu PPW, Spółka ponownie wskazuje, że jej zdaniem uzyskanie statusu PPW jest prawem podatnika, nie zaś jego obowiązkiem. Ustawodawca wprowadził do Ustawy o akcyzie dychotomiczny podział podmiotów dokonujących czynności wobec wyrobów węglowych, zatem podmioty te mogą posiadać albo status FNW, albo PPW. W konsekwencji, zdaniem Spółki w przypadku niezłożenia przez Wnioskodawcę powiadomienia o zamiarze prowadzenia działalności jako PPW, Spółka będzie posiadała - ex lege - status FNW.

Ponadto, stanowisko Spółki znajduje swoje potwierdzenie we wskazanych już uprzednio interpretacjach indywidualnych, w tym m.in.:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 28 lutego 2014 r. (sygn. IPTPP3/443A-76/13-3/BJ), w której organ stwierdził, że "w przypadku, gdy spółka nie złoży pisemnego powiadomienia do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako pośredniczący podmiot gazowy, to brak podstaw do uznania jej za pośredniczący podmiot gazowy i tym samym spółka wówczas jest finalnym nabywcą gazowym";

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 maja 2014 r. (sygn. nr ILPP3/443-36/14-2/TW), w której stwierdził, że: "Spółka do czasu ewentualnego złożenia przez nią powiadomienia do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze prowadzenia działalności jako pośredniczący podmiot gazowy - powinna być traktowana na gruncie regulacji akcyzowych jako finalny nabywca gazowy. Wynika to wprost z definicji finalnego nabywcy gazowego oraz pośredniczącego podmiotu gazowego. (...) Z samej zatem definicji pośredniczącego podmiotu gazowego wynika, iż dla uzyskania takiego statusu warunkiem niezbędnym jest złożenie powiadomienia do Naczelnika UC";

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 maja 2014 r. (sygn. ILPP3/443-36/14-2/TW), w której organ w pełni zaakceptował stanowisko wnioskodawcy w zakresie posiadania przez niego statusu finalnego nabywcy gazowego do czasu złożenia powiadomienia o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako pośredniczący podmiot gazowy.

Spółka ponownie wskazuje, że ma świadomość, że powołane interpretacje indywidualne odnoszą się do instytucji pośredniczącego podmiotu gazowego. Jednakże - z uwagi na bliźniaczą konstrukcję instytucji pośredniczącego podmiotu węglowego i pośredniczącego podmiotu gazowego - zdaniem Spółki, powołane interpretacje potwierdzają prawidłowość stanowiska Spółki w zakresie posiadania statusu PPW lub FNW.

Mając na uwadze powyższe argumenty, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy nie złoży właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zawiadomienia o zamiarze prowadzenia działalności jako PPW, Spółka nie będzie posiadała tego statusu i będzie posiadać status FNW.

Ad 3)

Zdaniem Spółki, w przypadku posiadania przez nią statusu FNW, w związku z dokonywaniem przez Spółkę sprzedaży odsiewek Koksu nabytych przez Spółkę z zastosowaniem zwolnienia od akcyzy, o którym mowa w art. 31a ust. 1 pkt 7 Ustawy o akcyzie, u Spółki powstanie obowiązek podatkowy w akcyzie. W opinii Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy powstanie tylko w odniesieniu do tej części Koksu, która będzie podlegała sprzedaży, nie zaś całości nabytego przez Spółkę Koksu. Zdaniem Spółki, będą na niej ciążyły wyłącznie obowiązki złożenia deklaracji akcyzowej i zapłaty akcyzy.

Przepis art. 9a ust. 1 pkt 5 lit. a Ustawy o akcyzie stanowi, że w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest "użycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1, do celów innych niż zwolnione na podstawie tego przepisu". Przepis ten definiuje "użycie" także jako "sprzedaż, eksport lub dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego zamiast użycia ich do celów, o których mowa w art. 31a ust. 1 Ustawy o akcyzie". W myśl przepisu art. 9a ust. 2 Ustawy o akcyzie, za sprzedaż uznaje się:

Jak Spółka wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, planuje rozpoczęcie sprzedaży odsiewek Koksu (i) w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, (ii) sprzedaży krajowej lub (iii) eksportu, a zatem planowana działalność Spółki będzie mieściła się w zakresie przepisu art. 9a ust. 1 pkt 5 Ustawy o akcyzie.

Wskazania wymaga, że przepis art. 13 ust. 1 pkt 11 Ustawy o akcyzie stanowi, że w przypadku użycia wyrobów węglowych nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1 Ustawy o akcyzie, do celów innych niż zwolnione, podatnikiem akcyzy od tej czynności użycia jest FNW. Mając na uwadze treść przepisów art. 9a ust. 1 pkt 5 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 11 Ustawy o akcyzie, Spółka stoi na stanowisku, że w sytuacji, w której zadeklarowała, że zużyje nabywany Koks do celów zwolnionych od akcyzy, a następnie - dokonując jego sprzedaży - zmieni przeznaczenie części tego Koksu, w efekcie Spółka stanie się podatnikiem akcyzy od tego Koksu, ale wyłącznie od tej jego części, która będzie przedmiotem sprzedaży.

Zgodnie z treścią przepisu art. 10 ust. 1 Ustawy o akcyzie, w związku ze zmianą przeznaczenia Koksu nabytego przez Spółkę z zastosowaniem zwolnienia, obowiązek podatkowy u Spółki powstanie z dniem wykonania czynności lub zaistnienia stanu faktycznego podlegającego opodatkowaniu akcyzą, a więc z dniem sprzedaży odsiewek Koksu.

W konsekwencji powyższego, na podstawie art. 21a Ustawy o akcyzie, Spółka będzie miała obowiązek składania deklaracji akcyzowej od wyrobów węglowych na formularzu AKC-WW. W deklaracji tej Spółka będzie miała obowiązek wykazania jedynie czynności efektywnie opodatkowanych akcyzą, tj. wyłącznie sprzedaży odsiewek Koksu. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 21a ust. 1 Ustawy o akcyzie, Spółka będzie miała obowiązek składać deklarację AKC-WW za miesięczne okresy rozliczeniowe, w terminie do 25. dnia przypadającego w drugim miesiącu od miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy. W tym samym terminie Spółka będzie zobowiązana do zapłaty podatku akcyzowego wykazanego w tej deklaracji.

Ponadto, zdaniem Spółki, w przypadku, gdy Wnioskodawca nie będzie posiadał statusu PPW, nie będzie zobowiązany do prowadzenia ewidencji wyrobów węglowych, o której mowa w art. 138i Ustawy o akcyzie. Przepisy art. 138i ust. 1a także pośrednio ust. 2 Ustawy o akcyzie wskazują podmioty zobowiązane do prowadzenia ewidencji wyrobów węglowych. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 138i ust. 1, "ewidencję wyrobów węglowych prowadzą:

Mając na uwadze wynik językowej wykładni powołanych wyżej przepisów, zdaniem Spółki, należy uznać, że obowiązek prowadzenia ewidencji wyrobów węglowych o której mowa w art. 138i Ustawy o akcyzie jest ograniczony tylko i wyłącznie do PPW, którzy dokonują czynności opodatkowanych, tj. sprzedają wyroby węglowe na terytorium kraju finalnym nabywcom węglowym lub zużywają wyroby węglowe. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku nieposiadania przez Spółkę statusu PPW, Spółka nie będzie zobowiązana do prowadzenia ewidencji wyrobów węglowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* uznania zmiany kodu CN Wyrobu za produkcję wyrobów energetycznych, - jest prawidłowe,

* zastosowania stawki akcyzy zero złotych do wyrobów energetycznych zużywanych do produkcji wyrobów nieakcyzowych - jest prawidłowe,

* warunków zastosowania tej stawki - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 864 z późn. zm.; zwanej dalej "ustawą" lub "ustawą o podatku akcyzowym") ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej "akcyzą", wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 1 pkt 1a wyrobami węglowymi są wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy.

W załączniku nr 1 do ustawy - wykazie wyrobów akcyzowych - pod poz. 21, kod Nomenklatury Scalonej CN ex 2704 00, zostały wymienione Koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych. Stosownie do objaśnień do załącznika nr 1 do ustawy, "ex" - dotyczy tylko danego wyrobu z danej pozycji lub kodu.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 23a pośredniczący podmiot węglowy - podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju:

c. używający wyrobów węglowych do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów niepodlegających opodatkowaniu akcyzą - który pisemnie powiadomił właściwego naczelnika urzędu skarbowego o tej działalności.

Jednocześnie - podmiot niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym, który:

a. nabywa na terytorium kraju, importuje lub nabywa wewnątrzwspólnotowo wyroby węglowe, lub

b. posiada uzyskane w sposób inny niż w drodze nabycia wyroby węglowe - jest zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 23c finalnym nabywcą węglowym.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

W myśl art. 9a ust. 2 za sprzedaż wyrobów węglowych uznaje się ich:

Stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest obowiązany, przed dniem wykonania pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą lub pierwszej czynności z wykorzystaniem wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie lub wyrobów akcyzowych wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy, opodatkowanych zerową stawką akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, złożyć zgłoszenie rejestracyjne właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego. Obowiązek, o którym mowa w zdaniu poprzedzającym, ma zastosowanie również do podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, który dokonuje nabycia wewnątrzwspólnotowego alkoholu etylowego całkowicie skażonego środkiem skażającym dopuszczonym we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej lub dodatkowymi środkami skażającymi dopuszczonymi przez państwo członkowskie Unii Europejskiej, w którym skażenie następuje, na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego.

Artykuł 16 ust. 3a ustawy stanowi natomiast, że podmiot zamierzający prowadzić działalność gospodarczą jako pośredniczący podmiot węglowy lub pośredniczący podmiot gazowy, zamiast złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany powiadomić o tym pisemnie właściwego naczelnika urzędu skarbowego przed dniem rozpoczęcia tej działalności. Powiadomienie powinno zawierać dane dotyczące tego podmiotu i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, w szczególności imię i nazwisko lub nazwę podmiotu, adres zamieszkania lub adres jego siedziby, numer identyfikacji podatkowej (NIP) albo inny numer identyfikacyjny używany w państwie zamieszkania lub siedziby podmiotu oraz określenie rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego Wnioskodawca do prowadzenia procesów produkcyjnych wykorzystuje koks z węgla kamiennego, sklasyfikowany do pozycji CN 2704 do celów opałowych w procesach mineralogicznych.

Spółka może nabywać Koks od kontrahenta (i) z innego kraju członkowskiego UE w ramach transakcji nabycia wewnątrzwspólnotowego, (ii) w ramach nabycia krajowego lub (iii) importu. Wobec nabywanego Koksu Spółka korzysta i będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania akcyzą na podstawie przepisu art. 31a ust. 1 pkt 7 ustawy czynności, których przedmiotem są wyroby węglowe przeznaczone do celów opałowych w procesach mineralogicznych.

Przed podaniem Koksu do dozownika pieca, trafia on na separator, który oddziela właściwą frakcję Koksu od tzw. odsiewek. Spółka rozważa rozpoczęcie sprzedaży odsiewek Koksu w różnych scenariuszach: (i) w ramach sprzedaży do pierwotnego dostawcy Koksu (kontrahenta z innego kraju członkowskiego UE) lub innego podmiotu w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, (ii) w ramach sprzedaży krajowej lub (iii) eksportu

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu działalności jako pośredniczący podmiot węglowy w związku z planowaną sprzedażą odsiewek koksu, a także posiadania statusu finalnego nabywcy węglowego w przypadku niezłożenia takiego zawiadomienia.

Rozpatrując zagadnienie uznania Wnioskodawcy za pośredniczący podmiot węglowy oraz konieczności składania przez Wnioskodawcę zawiadomienia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego należy zauważyć, że przepis art. 2 ust. 1 pkt 23a uzależnia uznanie podmiotu za pośredniczący podmiot węglowy od spełnienia następujących warunków:

* posiadanie siedziby lub miejsca zamieszkania na terytorium kraju,

* wykonywanie czynności, których przedmiotem są wyroby węglowe takich jak:

* sprzedaż, dostawy wewnątrzwspólnotowa, nabycie wewnątrzwspólnotowe, import lub eksport, lub

* używanie do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów nieobjętych zwolnieniem od akcyzy, lub

* używanie wyrobów węglowych do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów niepodlegających opodatkowaniu akcyzą,

* pisemne powiadomienie właściwego naczelnika urzędu skarbowego o tej działalności.

Zgodnie z art. 16 ust. 3a ustawy podmiot zamierzający prowadzić działalność jako pośredniczący podmiot węglowy, jest obowiązany powiadomić o tym pisemnie właściwego naczelnika urzędu skarbowego przed dniem rozpoczęcia tej działalności. Natomiast, w myśl art. 16 ust. 3b właściwy naczelnik urzędu skarbowego bez zbędnej zwłoki pisemnie potwierdza przyjęcie powiadomienia o zamiarze rozpoczęcia działalności jako pośredniczący podmiot węglowy. Ponadto jak stanowi wskazany art. 9a ust. 1 pkt 1 oraz pkt 5 lit. a ustawy w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu, a także użycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1, do celów innych niż zwolnione na podstawie tego przepisu, przy czym za takie użycie uznaje się również naruszenie warunków, o których mowa w art. 31a ust. 3, a także sprzedaż, eksport lub dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego zamiast użycia ich do celów, o których mowa w art. 31a ust. 1.

Zgodnie zaś z art. 9a ust. 4 i 5 ustawy w przypadku sprzedaży wyrobów węglowych sprzedawca jest obowiązany ustalić, czy sprzedaje te wyroby pośredniczącemu podmiotowi węglowemu czy finalnemu nabywcy węglowemu. W przypadku sprzedaży wyrobów węglowych pośredniczącemu podmiotowi węglowemu sprzedawca może zażądać od niego przedstawienia potwierdzenia przyjęcia powiadomienia o zamiarze rozpoczęcia działalności gospodarczej jako pośredniczący podmiot węglowy, a w razie odmowy jego przedstawienia może odmówić sprzedaży wyrobów węglowych po cenie nieuwzględniającej akcyzy.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że prowadzenie działalności jako pośredniczący podmiot węglowy nie jest obowiązkiem. Jednocześnie podmiot posiadający siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, który spełnia warunki bycia takim podmiotem ma prawo do prowadzenia działalności jako pośredniczący podmiot węglowy. Jeżeli zatem podmiot decyduje się prowadzić działalność gospodarczą jako pośredniczący podmiot węglowy winien o tym powiadomić, przed rozpoczęcia takiej działalności, właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Konkludując to podmiot decyduje o tym czy chce prowadzić działalność gospodarczą jako pośredniczący podmiot węglowy.

Mając na uwadze opis sprawy i powyżej przedstawione przepisy prawa, należy stwierdzić, że w przypadku, gdy Spółka nie złoży pisemnego powiadomienia do właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej jako pośredniczący podmiot węglowy, to brak jest podstaw do uznania jej za pośredniczący podmiot węglowy i tym samym Spółka wówczas jest finalnym nabywcą węglowych.

Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 23c finalny nabywca węglowy to podmiot, który nabywa na terytorium kraju, importuje lub nabywa wewnątrzwspólnotowo wyroby węglowe, lub posiada uzyskane w sposób inny niż w drodze nabycia wyroby węglowe, a który nie jest pośredniczącym podmiotem węglowym.

Tym samym, odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że dokonując nabycia wyrobów węglowych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1 oraz zmiany ich przeznaczenia i dokonania sprzedaży, eksportu lub dostawy wewnątrzwspólnotowej Wnioskodawca nie ma obowiązku prowadzenia działalności jako pośredniczący podmiot węglowy, a tym samym i zawiadamiania właściwego naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu takiej działalności. Prowadzenie działalności jako pośredniczący podmiot węglowy nie jest obowiązkiem a uprawnieniem podmiotu. Zatem w związku ze zmianą przeznaczenia wyrobów węglowych i dokonywaniem ich sprzedaży, dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu Spółka nie stanie się automatycznie pośredniczącym podmiotem węglowych, bowiem niezbędnym wymogiem działania z takim statusem jest złożenie zawiadomienia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego. Jednocześnie w sytuacji, w której Spółka nie złoży właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego ww. zawiadomienia to będzie posiadać status finalnego nabywcy węglowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniami nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy przedstawione w pytaniu oznaczonym nr 3 dotyczą obowiązków ciążących na Wnioskodawcy w związku z planowaną sprzedażą odsiewek koksu nabytych z zastosowaniem zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1 pkt 7.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest użycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1, do celów innych niż zwolnione na podstawie tego przepisu, przy czym za takie użycie uznaje się również naruszenie warunków, o których mowa w art. 31a ust. 3, a także sprzedaż, eksport lub dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego zamiast użycia ich do celów, o których mowa w art. 31a ust. 1.

Zatem w przypadku niezłożenia przez Wnioskodawcę zawiadomienia do właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze prowadzenia działalności jako pośredniczący podmiot węglowy - a więc w sytuacji, w której stosownie do odpowiedzi udzielonej na pytanie nr 2 Wnioskodawca będzie działał jako finalny nabywca węglowy powstanie w stosunku do wyrobów węglowych (Koksu) sprzedawanego w kraju, eksportowanego lub dostarczanego wewnątrzwspólnotowo obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 13 ust. 1 pkt 11 osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej będący finalnym nabywcą węglowym w przypadku, o którym mowa w art. 9a ust. 1 pkt 5 jest podatnikiem akcyzy.

Należy ponadto wskazać, że zgodnie z art. 10 ust. 1 obowiązek podatkowy powstaje z dniem wykonania czynności lub zaistnienia stanu faktycznego podlegających opodatkowaniu akcyzą, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej. stosownie zatem do art. 10 ust. 1a obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży wyrobów węglowych na terytorium kraju powstaje z dniem wydania wyrobów węglowych, w tym także przewoźnikowi, a w przypadkach, o których mowa w art. 9a ust. 2 pkt 2-9, z dniem wykonania tych czynności. Jeżeli sprzedaż wyrobów węglowych jest potwierdzona fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z dniem wystawienia faktury, nie później niż w 7. dniu od dnia wydania wyrobów węglowych (art. 10 ust. 1b).

Tym samym wraz ze zmianą przeznaczenia wyrobów węglowych nabytych w ramach zwolnienia i sprzedażą (dostawą wewnątrzwspólnotową bądź eksportem) ich przez Wnioskodawcę, a więc zaistnieniem czynności opodatkowanej z mocy art. 9 ust. 1 pkt 5 lit. a będzie ciążył na Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym.

Stosownie do art. 21a ust. 1 ustawy podatnik jest obowiązany, bez wezwania organu podatkowego:

1. składać właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracje podatkowe według ustalonego wzoru,

2. obliczać i wpłacać akcyzę na rachunek właściwego urzędu skarbowego - za miesięczne okresy rozliczeniowe, w terminie do 25. dnia przypadającego w drugim miesiącu od miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 78 ust. 1 pkt 3.

Obowiązek składania deklaracji oraz obliczenia i wpłaty akcyzy będzie ciążył na Wnioskodawcy w stosunku do tej części wyrobów nabytych w ramach zwolnienia, która będzie podlegała opodatkowaniu ze względu na zmianę ich przeznaczenia i sprzedaż na terytorium kraju finalnym nabywcom węglowym, dostawę wewnątrzwspólnotową lub eksport.

Tym samym na Wnioskodawcy ciążyć obowiązek składania deklaracji oraz obliczenia i wpłaty akcyzy w stosunku do tej części wyrobów węglowych, nabytych w ramach zwolnienia, która będzie podlegała opodatkowaniu, z uwagi na zmianę ich przeznaczenia i sprzedaż w różnych scenariuszach, tj. sprzedaż na terytorium kraju finalnym nabywcom węglowym, dostawę wewnątrzwspólnotową oraz eksport.

Udzielając zatem wprost odpowiedzi w zakresie, który Wnioskodawca zawarł w pytaniu, a więc obowiązków wynikających dla Spółki z planowanej sprzedaży odsiewek koksu, należy zgodzić się, że obowiązek podatkowy u Spółki powstanie z dniem wykonania czynności lub zaistnienia stanu faktycznego podlegającego opodatkowaniu akcyzą, a więc z dniem sprzedaży odsiewek Koksu, Spółka będzie miała obowiązek wykazania czynności opodatkowanych akcyzą, tj. sprzedaży odsiewek Koksu oraz Spółka będzie miała obowiązek składać deklarację AKC-WW za miesięczne okresy rozliczeniowe, w terminie do 25. dnia przypadającego w drugim miesiącu od miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy i w tym samym terminie Spółka będzie zobowiązana do zapłaty podatku akcyzowego wykazanego w tej deklaracji.

Odnośnie wątpliwości Wnioskodawcy co do prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 138i ust. 1 ustawy należy zauważyć, że w myśl ust. 1 tego przepisu ewidencję wyrobów węglowych prowadzą:

Zatem w sytuacji w której Wnioskodawca nie będzie zamierzał działać jako pośredniczący podmiot węglowy i nie dokona w związku z tym zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o takim zamiarze, a tym samym będzie - stosownie do odpowiedzi udzielonej na pytanie nr 2 - posiadał status finalnego nabywcy węglowego, przepis art. 138i nie będzie miał wobec niego zastosowania i nie będzie on zobowiązany do prowadzenia ewidencji wyrobów węglowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.