0111-KDIB3-3.4012.90.2020.1.WR - Zwrot podatku VAT podróżnym.

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 lutego 2020 r. (data wpływu - 14 luty 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie możliwości dokonywania zwrotu podatku podróżnym - jest prawidłowe.

W dniu 14 lutego 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie możliwości dokonywania zwrotu podatku podróżnym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą od maja 2019 r. działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG głównie w zakresie sprzedaży hurtowej wyrobów tekstylnych (PKD 46.41.Z). Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży również na rzecz osób fizycznych niemających stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej.

Wnioskodawca spełnia wszystkie przesłanki określone w art. 127 ust. 1 ustawy o VAT uprawniające do uczestniczenia w systemie TAX FREE. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi sprzedaż przy zastosowaniu kas fiskalnych oraz nie zawarł umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku od towarów i usług podróżnym, z uwagi że zamierza dokonywać zwrotu podatku samodzielnie. Wnioskodawca wskazuje jednocześnie, że nie spełnia warunku określonego w art. 127 ust. 6 ustawy o VAT, tj. obrotu powyżej 400 000 zł w poprzednim roku podatkowym uprawniającego do samodzielnego zwrotu podatku.

Wnioskodawca nie stosuje zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo dokonywać samodzielnie zwrotu podatku od towarów i usług w ramach systemu TAX FREE mimo, że nie spełnia wymogu określonego w art. 127 ust. 6 ustawy o VAT, tj. obrotu za poprzedni rok podatkowy przekraczającego 400 000 zł?

Stanowisko Wnioskodawcy,

Zgodnie z art. 126 ust. 1 ustawy o VAT osobom fizycznym niemających stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej przysługuje prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez nie poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128. W myśl ustępu 2 powołanego artykułu stałe miejsce zamieszkania, o którym mowa w ust. 1, ustala się na podstawie paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość.

W świetle art. 127 ust. 1 ustawy o VAT Wnioskodawca jest obowiązany do spełnienia określonych warunków, by podróżny mógł ubiegać się o zwrot podatku w przypadku zakupu u niego towarów. Po pierwsze, podatnik musi być zarejestrowany jako podatnik podatku. Po drugie, musi prowadzić sprzedaż przy zastosowaniu kas rejestrujących. Po trzecie, musi mieć zawartą umowę w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8. Wskazać należy, że powyższe warunki muszą zostać spełnione łącznie, przy czym warunek zawarcia umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8 nie jest wymagany, jeżeli to sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu - art. 127 ust. 2 ustawy o VAT.

Artykuł 127 ust. 4 ustawy o VAT zobowiązuje sprzedawcę do:

Zwrot podatku jest dokonywany w formie wypłaty gotówkowej lub polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej. Sprzedawca może dokonywać tego zwrotu pod warunkiem, że jego obrót za poprzedni rok podatkowy wyniósł ponad 400 000 zł oraz że dokonuje zwrotu podatku wyłącznie w odniesieniu do towarów nabytych przez podróżnego u tego sprzedawcy (art. 127 ust. 6 ustawy o VAT).

Jak stanowi art. 128 ust. 1 ustawy o VAT, zwrot podatku może być dokonany, jeżeli podróżny wywiózł zakupiony towar poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu.

Z kolei, podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celno-skarbowy potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej (art. 128 ust. 2 ustawy o VAT).

W art. 129 ust. 1 ustawy o VAT wskazano, że do dostawy towarów, od których dokonano zwrotu podatku podróżnemu, sprzedawca stosuje stawkę podatku 0%, pod warunkiem że:

Mając na uwadze obecne orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz polskich sądów administracyjnych zauważyć należy, że niewypełnienie przesłanki uprawniającej do samodzielnego zwrotu podatku zawartej w art. 127 ust. 6 ustawy o VAT, tj. obrotu za poprzedni rok podatkowy przekraczającego 400 000 zł, nie pozbawia Wnioskodawcy prawa do samodzielnego zwrotu podatku oraz stosowania stawki VAT 0% korzystając z procedury TAX FREE.

Wyrok TSUE z dnia 28 lutego 2018 r. w sprawie C-307/16 dotyczył pytania prejudycjalnego Naczelnego Sądu Administracyjnego mającego wątpliwości czy dyrektywa VAT stoi na przeszkodzie przepisom krajowym przewidującym w ramach dostawy towarów na eksport, że dla zastosowania zwolnienia, podatnik powinien osiągnąć minimalny pułap obrotów za poprzedni rok podatkowy lub zawrzeć umowę z podmiotem uprawnionym do zwrotu VAT podróżnym. Trybunał jednoznacznie stwierdził, że przepisy dyrektywy VAT nie przewidują warunku osiągnięcia w poprzednim roku określonego pułapu obrotów dla zastosowania zwolnienia z VAT do towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, aby możliwe było zastosowanie zwolnienia w eksporcie przewidzianego w art. 146 ust. 1 lit. b. W konsekwencji uznał, że "artykuł 146 ust. 1 lit. b, art. 147, 131 i 273 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz zasadę neutralności podatkowej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniom krajowym wyłączającym zastosowanie zwolnienia w stosunku do podatnika, który nie spełnia warunku osiągnięcia odpowiedniego pułapu obrotów za poprzedni rok podatkowy, jak również nie posiada zawartej umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu VAT podróżnym".

W ślad za przytoczonym wyrokiem TSUE pojawiły się orzeczenia polskich sądów administracyjnych, które również potwierdzają brak wymogu osiągnięcia określonego w art. 127 ust. 6 ustawy o VAT limitu 400 000 zł w roku poprzednim uprawniającego do samodzielnego zwrotu podatku podróżnym.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 maja 2018 r. (I FSK 1605/14) podniósł, iż "w rozpatrywanej sprawie organy, oceniając prawo podatnika do skorzystania z preferencyjnej 0% stawki VAT nie mogą odmówić skarżącemu statusu podatnika uprawnionego do dokonywania jako sprzedawca bezpośredniego zwrotu podatku VAT podróżnym wyłącznie z tego powodu, iż nie spełnił wynikających z art. 127 ust. 6 ustawy o VAT warunków osiągnięcia przez podatnika za poprzedni rok podatkowy obrotów powyżej 400 tys. zł lub zawarcia umowy z uprawnionym podmiotem. Warunek ten, co wynika z ww. orzeczenia TSUE jest niezgodny z prawem unijnym, a w konsekwencji organy podatkowe zobowiązane są do pominięcia (odmowy zastosowania) sprzecznej z prawem unijnym normy prawa krajowego - art. 127 ust. 6 ust. o VAT". Analogiczne stanowisko przedstawił również WSA w Lublinie w wyroku z dnia 25 maja 2018 r. wskazując, że "mając na względzie, że Polska, jako państwo członkowskie Unii Europejskiej oraz jej organy mają obowiązek dokonywania interpretacji prawa krajowego zgodnie z prawem unijnym, kierując się wykładnią zawartą w wyrokach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznać należało, przepisy ustawy o VAT - art. 126 i 127 - w zakresie w jakim wyłączają zastosowanie zwolnienia, o jakim mowa w art. 147 ust. 1 Dyrektywy 112, w stosunku do podatnika, który nie spełnia warunku osiągnięcia odpowiedniego pułapu obrotów za poprzedni rok podatkowy, jak również nie posiada zawartej umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku podróżnym i które stanowiły podstawę rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej są sprzeczne z normami prawa wspólnotowego" (sygn. akt I SA/Lu 213/16).

Tożsame stanowisko jest również powielane w interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, dnia 28 maja 2019 r. Dyrektor KIS stwierdził, że "skoro Wnioskodawca jest sprzedawcą towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych niemających miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, to - niezależnie od spełnienia bądź niespełnienia warunku osiągnięcia obrotów, o których mowa w art. 127 ust. 6 ustawy i przy braku zawarcia umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku podróżnym - Wnioskodawca może dokonywać zwrotu podatku tym podróżnym w 2019 r. i w latach następnych oraz zastosować 0% stawkę podatku VAT, przy założeniu, że spełnione zostaną pozostałe warunki uprawniające do zwrotu podatku, w szczególności o ile nastąpi wywóz tych towarów z obszaru celnego Unii Europejskiej przed końcem trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa" (nr interpretacji 0113- KDIPT1 -2.4012.167.2019.2.PRP).

Podsumowując powyższy wywód, zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo dokonywać samodzielnie zwrotu podatku od towarów i usług w ramach systemu TAX FREE mimo, że nie spełnia wymogu określonego w art. 127 ust. 6 ustawy o VAT, tj. obrotu za poprzedni rok podatkowy przekraczającego 400 000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, osoby fizyczne niemające stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, zwane dalej "podróżnymi", mają prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez nie poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, stałe miejsce zamieszkania, o którym mowa w ust. 1 ustala się na podstawie paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość.

Warunki, które musi spełnić sprzedawca aby dokonywać zwrotu podatku na rzecz podróżnych zostały wymienione w art. 127 ustawy.

I tak, stosownie do art. 127 ust. 1 ustawy, zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej "sprzedawcami", którzy:

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu (ust. 2 tego artykułu).

W myśl ust. 3 analizowanego artykułu, sprzedawcami nie mogą być podatnicy, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Przepis art. 127 ust. 4 ustawy stanowi, że sprzedawcy są obowiązani:

Na podstawie art. 127 ust. 5 ustawy, zwrot podatku podróżnym jest dokonywany w złotych przez sprzedawcę lub przez podmioty, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1. Zwrot podatku jest dokonywany w formie wypłaty gotówkowej lub polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej.

Sprzedawcy, o których mowa w ust. 5, mogą dokonywać zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1, pod warunkiem że ich obroty za poprzedni rok podatkowy wyniosły powyżej 400.000 zł oraz że dokonują zwrotu podatku wyłącznie w odniesieniu do towarów nabytych przez podróżnego u tego sprzedawcy (ust. 6 cyt. artykułu).

Według art. 127 ust. 7 ustawy, przepis ust. 6 stosuje się również w przypadku, gdy sprzedawca nie spełnia warunku dotyczącego wysokości obrotów, o którym mowa w tym przepisie, jednakże wyłącznie w odniesieniu do sprzedaży dokonanej podróżnemu w roku podatkowym, w którym spełniał ten warunek.

W art. 128 ust. 1 ustawy wskazano, że zwrot podatku może być dokonany, jeżeli podróżny wywiózł zakupiony towar poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu.

Na podstawie ust. 2 tego artykułu, podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celno-skarbowy potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej, o której mowa w art. 111 ust. 1.

Przepis art. 129 ust. 1 ustawy stanowi, że do dostawy towarów, od których dokonano zwrotu podatku podróżnemu, sprzedawca stosuje stawkę podatku 0%, pod warunkiem że:

Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 1 pkt 2, nie później jednak niż przed upływem 10 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dokonano dostawy, upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego od tej dostawy w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument (ust. 2 powołanego artykułu).

Przytoczone regulacje odpowiadają przepisom dyrektywy Rady nr 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1, z późn. zm.).

I tak, w rozdziale 6, zatytułowanym "Zwolnienia w eksporcie", zamieszczonym w tytule IX ww. dyrektywy, zawarto art. 146 ust. 1 lit. b, który stanowi, że państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych poza terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na rzecz nabywcy niemającego siedziby na terytorium danego państwa, z wyłączeniem towarów transportowanych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia w paliwo i ogólnego zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz samolotów turystycznych lub wszelkich innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Według art. 147 ust. 1 dyrektywy, w przypadku gdy dostawa towarów, o której mowa w art. 146 ust. 1 lit. b, dotyczy towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, zwolnienie to ma zastosowanie wyłącznie po spełnieniu następujących warunków:

Państwa członkowskie mogą jednakże zwolnić dostawę, której całkowita wartość jest niższa od kwoty przewidzianej w akapicie pierwszym lit. c.

Stosownie do ust. 2 cyt. artykułu, do celów ust. 1 przez "podróżnego niemającego siedziby we Wspólnocie" rozumie się podróżnego, którego stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu nie znajduje się na terytorium Wspólnoty. W takim przypadku przez "stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu" rozumie się miejsce wskazane jako takie w paszporcie, dowodzie osobistym lub każdym innym dokumencie potwierdzającym tożsamość uznanym za ważny przez państwo członkowskie, na którego terytorium odbywa się dostawa.

Dowód wywozu stanowi faktura lub inny zastępujący ją dokument, potwierdzony przez urząd celny, przez który towary zostały wywiezione ze Wspólnoty.

Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wzory pieczęci, jakie stosuje w celu wydania potwierdzenia, o którym mowa w akapicie drugim. Komisja przekazuje te informacje organom podatkowym w pozostałych państwach członkowskich.

Zgodnie z art. 273 dyrektywy, państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym, pod warunkiem równego traktowania transakcji krajowych i transakcji dokonywanych między państwami członkowskimi przez podatników oraz pod warunkiem, że obowiązki te, w wymianie handlowej między państwami członkowskimi, nie będą prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic.

Możliwość przewidziana w akapicie pierwszym nie może zostać wykorzystana do nałożenia dodatkowych obowiązków związanych z fakturowaniem poza obowiązkami, które zostały określone w rozdziale 3.

Należy wskazać, że w dniu 28 lutego 2018 r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawie C-307/16 Stanisław Pieńkowski przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Lublinie, zgodnie z którym art. 131, art. 146 ust. 1 lit. b) oraz art. 147 i 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, wedle których w ramach dostaw na eksport towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, sprzedawca będący podatnikiem powinien osiągnąć minimalny pułap obrotów za poprzedni rok podatkowy lub zawrzeć umowę z podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku od wartości dodanej podróżnym, jeżeli sam brak poszanowania tych warunków skutkuje ostatecznym pozbawieniem prawa do zwolnienia tej dostawy z podatku.

W orzeczeniu tym Trybunał zauważył, iż z przepisów dyrektywy, a w szczególności z terminu "wysyłane", użytego w art. 146 ust. 1 lit. b wynika, że eksport towarów następuje, a zwolnienie dostawy na eksport ma zastosowanie, gdy prawo do rozporządzania tym towarem jak właściciel zostanie przekazane nabywcy, a dostawca wykaże, że towar został wysłany lub przetransportowany poza Unię, i że w następstwie tej wysyłki lub tego transportu opuścił fizycznie terytorium Unii. Jednakże, w przypadku gdy dostawa towarów, o której mowa w art. 146 ust. 1 lit. b dyrektywy VAT, dotyczy towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, zwolnienie to ma zastosowanie wyłącznie po spełnieniu dodatkowych warunków przewidzianych w art. 147 owej dyrektywy.

W tym kontekście TSUE stwierdził:

(29)" (...) ani brzmienie art. 146 ust. 1 lit. b), ani brzmienie art. 147 dyrektywy VAT nie przewidują warunku, że podatnik powinien osiągnąć minimalny pułap obrotów za poprzedni rok podatkowy lub, w braku spełnienia tego warunku, zawrzeć umowę z podmiotem uprawnionym do zwrotu VAT podróżnym, aby możliwe było zastosowanie zwolnienia w eksporcie przewidzianego w owym art. 146 ust. 1 lit. b).

(30) Ponadto warunki przewidziane w art. 147 dyrektywy VAT dotyczą jedynie nabywców spornych towarów i nie odnoszą się do sprzedawców tych towarów.

(31) W konsekwencji zastosowanie art. 146 ust. 1 lit. b) i art. 147 dyrektywy VAT nie może być uzależnione od poszanowania warunków ustanowionych w przepisach krajowych rozpatrywanych w postępowaniu głównym, których nieprzestrzeganie skutkuje ostatecznym pozbawieniem podatnika prawa do zwolnienia w eksporcie.

(...)

(33) (...) w ramach wykonywania uprawnień przyznanych na mocy art. 131 i 273 państwa członkowskie muszą przestrzegać ogólnych zasad prawa wchodzących w skład porządku prawnego Unii, do których należą w szczególności zasady pewności prawa, proporcjonalności i ochrony uzasadnionych oczekiwań (wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., BDV Hungary Trading, C 563/12, EU:C:2013:854, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo)

(...)

(36) (...) wedle wyjaśnień przedstawionych przez sąd odsyłający, warunek dotyczący obowiązku osiągnięcia przez podatnika minimalnego pułapu obrotów za poprzedni rok podatkowy nie ma charakteru bezwzględnego, ponieważ wówczas, gdy ów pułap nie zostanie osiągnięty, podatnik ma możliwość skorzystania ze zwolnienia poprzez zawarcie umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu VAT podróżnym.

(37) Należy jednak wskazać w tym względzie, że brak poszanowania owego warunku skutkuje odmową zwolnienia w eksporcie nawet wówczas, gdy są spełnione warunki skorzystania z tego zwolnienia przewidziane w art. 146 ust. 1 lit. b) i art. 147 dyrektywy VAT.

(38) Tymczasem Trybunał orzekł już, że w sytuacji gdy zostanie wykazane, że warunki zwolnienia w eksporcie określone w art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT, w szczególności wywóz danych towarów z obszaru celnego Unii, są spełnione, od takiej dostawy nie jest należny VAT. W takich okolicznościach nie zachodzi już zasadniczo ryzyko oszustwa podatkowego lub utraty wpływów z podatków mogące uzasadnić opodatkowanie danej transakcji (wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., BDV Hungary Trading, C 563/12, EU:C:2013:854, pkt 40)".

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności faktycznych oraz brzmienia powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu treści cyt. orzeczenia TSUE, prowadzi do stwierdzenia, że skoro Wnioskodawca jest sprzedawcą towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych niemających miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, to - niezależnie od osiągniętych obrotów za poprzedni rok podatkowy i przy braku zawarcia umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku podróżnym - Wnioskodawca może dokonywać zwrotu podatku tym podróżnym, przy założeniu, że spełnione zostaną pozostałe warunki uprawniające do zwrotu podatku, w szczególności o ile nastąpi wywóz tych towarów z obszaru celnego Unii Europejskiej przed końcem trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych przedstawionych we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.