0111-KDIB3-3.4012.315.2020.2.PK - VAT od nabycia, przemieszczenia i wynajmowania jachtu za granicą.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 czerwca 2020 r. (data wpływu 19 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z 14 sierpnia 2020 r. (data wpływu 20 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

W dniu 19 czerwca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 sierpnia 2020 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 7 sierpnia 2020 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.315.2020.1.PK.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka, Wnioskodawca) prowadzi działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym również do czynności wewnątrzwspólnotowych. Działalność Wnioskodawcy polega na pośrednictwie w sprzedaży protez zębowych oraz artykułów stomatologicznych.

Sprzedawane produkty (artykuły stomatologiczne) to m.in.: protezy zębowe, korony cyrkonowe, korony porcelanowe na implancie, protezy szkieletowe, mosty, wax-up, inlay korony, itp. Wnioskodawca otrzymuje od swego zagranicznego kontrahenta zamówienie na poszczególne artykułu stomatologiczne dla konkretnych pacjentów. Jeżeli jest potrzebny odlew szczęki czy innych części uzębienia - odlew taki za pośrednictwem Wnioskodawcy jest przekazywany wybranej firmie w kraju zajmującej się wytwarzaniem protetyki i sprzedażą artykułów stomatologicznych. Wnioskodawca po realizacji zamówienia przez któregoś z krajowych dostawców nabywa artykuły stomatologiczne, następnie gotowe artykuły lub konkretne protezy są sprzedawane do zagranicznego odbiorcy i tam są transportowane. Ponadto Spółka zajmuje się wynajmem urządzeń stomatologicznych.

Spółka nabyła jacht, który znajduje się w jednym z portów w Chorwacji. Jacht został nabyty od podmiotu chorwackiego zarejestrowanego w tym państwie do VAT. Jacht wyposażony jest w cztery dwuosobowe kabiny oraz salon z częścią kuchenną.

Wnioskodawca zamierza rozszerzyć prowadzenie działalności gospodarczej o zakres polegający na zarobkowym świadczeniu usług rejsów jachtem oraz wynajmowaniu jachtu również w celach zarobkowych. Usługi rejsów polegałoby na zorganizowaniu i przeprowadzeniu kompleksowej imprezy dla klientów gdzie Wnioskodawca zapewniałby wyposażony jacht wraz ze sternikiem (skiperem) na zarezerwowany wcześniej okres i umówioną trasę. Rejs lub wynajem jachtu może trwać od kilku do kilkunastu dni, klientami mogą być zarówno osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej jak i osoby fizyczne lub inne podmioty wykonujące działalność gospodarczą będące podatnikami VAT. Natomiast wynajem jachtu nie trwałby dłużej jak 90 dni.

Świadczenie usług rejsów jachtem oraz wynajmowanie jachtu Spółka będzie realizowała już po rejestracji do VAT w Chorwacji.

Przedmiotowy jacht stanowi w Spółce środek trwały, został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Będzie on użytkowany sezonowo w trakcie sezonu żeglarskiego. Jacht sklasyfikowany jest jako środek trwały na podstawie klasyfikacji środków trwałych. W dniu przyjęcia do użytkowania jacht był kompletny i zdatny do użytku, jego przewidywany okres użytkowania jest dłuższy niż rok.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że jacht został nabyty w Chorwacji i nie został fizycznie przemieszczony do Polski w związku z jego zakupem, tzn. cały czas znajduje się w jednym z chorwackich portów. Jacht został zarejestrowany w Polskim Związku Żeglarskim, uzyskał polski numer rejestracyjny. Potwierdzeniem rejestracji jest Certyfikat Jachtowy z którego wynika, że jest to jacht o polskiej przynależności, ma prawo podnoszenia polskiej bandery i został wpisany do polskiego rejestru jachtów, jego portem macierzystym jest Gdynia. Certyfikat Jachtowy został wydany na podstawie art. 23 § 3 ustawy z dnia 18 września 2001 r. - Kodeks Morski.

W związku z zakupem jachtu oraz realizacją rejsów lub wynajmem jachtu Wnioskodawca wykonuje na terytorium Chorwacji szereg czynności związanych z jego utrzymaniem, serwisem, postojem w marinie, zakupem materiałów eksploatacyjnych w tym np. paliwa, przygotowaniami do rejsów lub wynajmu jachtu, zapewnienie skipera, itd. Czynności takie realizowane są przez przedstawiciela Spółki jak też przez osoby lub firmy, którym Spółka zleciła ich wykonanie.

Na potrzeby eksploatacji jachtu Wnioskodawca dokonuje zakupów części zamiennych, elementów wyposażenia oraz usług. Części zamienne, wyposażenie zakupywane jest zarówno w Polsce jak i w innych państwa UE w tym także w Chorwacji, w momencie ich zakupu Spółka nie była zarejestrowana do VAT w Chorwacji.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, że:

Usługi wykonywane przez Spółkę polegają m.in. na udostępnieniu jachtu wraz z całym wyposażeniem oraz ze skiperem, który prowadzi jacht. Skiper posiada odpowiednie uprawnienia do prowadzenia jachtów na morzach. Co do zasady trasa po której płynie jacht jest wcześniej ustalona w zakresie miejsc i czasu. Rozpoczęcie i zakończenie rejsu, udostępnienia jachtu odbywa się w porcie macierzystym znajdującym się na terytorium Chorwacji.

Cena rejsu ze skipererem, zawiera koszt paliwa do jachtu. Natomiast jeśli jacht jest wynajęty bez skipera, usługobiorcy pokrywają koszty paliwa we własnym zakresie, tzn. cena usługi nie zawiera kosztów paliwa - zbiornik jachtu przed wypłynięciem jest pełny i po powrocie też powinien być pełny.

Usługi jak i cena usług świadczonych przez Spółkę nie zawiera: składki do kasy jachtowej, kosztów wyżywienia, opłat za nocowanie w portach, zwiedzanie, itp.

W celu wykonania usług przez Spółkę na terytorium Chorwacji musi wykonać ona wiele czynności przygotowawczych oraz związanych już z samym wykonaniem usługi.

Charakter usług wymaga aby zaangażowany był w nią Zarząd Spółki i skiper, który jest przez nią zatrudniony na podstawie odpowiedniej umowy. Zarząd Spółki organizuje wykonanie usług, co wymaga również częstego osobistego pobytu Członków Zarządu na terytorium Chorwacji.

Natomiast bez skipera usługi nie mogą się w ogóle odbyć, gdyż jest to jedyna osoba umocowana przez Spółkę do: prowadzenia jachtu, weryfikacji jego stanu technicznego oraz dokumentacji jachtowej, sprawdzenia i przeszkolenia załogi.

Przekazanie jachtu skiperowi jak i jego odbiór odbywa się na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, od momentu podpisania protokołu skiper bierze materialną odpowiedzialność za jacht i jego wyposażenie.

Skiper zobowiązany jest do sprawdzenia poziomu oleju w silniku, stanu układu chłodzenia, stanu żagli, bieżącej codziennej kontroli jachtu, prowadzenia dziennika jachtowego. Skiper jest zobowiązany do zdania jachtu i wyokrętowania załogi w uzgodnionym miejscu i terminie. Zmiana miejsca lub terminu wymaga powiadomienia Spółki. Skiper wykonuje ww. zadania i czynności na terytorium Chorwacji.

Ponadto dla wykonania swych usług Spółka na terytorium Chorwacji zakupuje niezbędne usługi od innych firm, korzystając z ich infrastruktury technicznej, są to np. postoje w marinach, naprawy jachtu, wymiana części, konserwacje, czyszczenie. Wszystko to odbywa się za zgodą i pod nadzorem reprezentantów Spółki (Zarząd lub skiper). Ponadto na terytorium Chorwacji nabywane są także materiały eksploatacyjne niezbędne do wykonania usług, których nabycie także jest weryfikowane na miejscu przez przedstawicieli Spółki, są to np. paliwo, olej, woda, itd.

Podkreślić należy, że główny "środek techniczny" dzięki któremu w ogóle usługa może być wykonana czyli jacht, również znajduje się w Chorwacji.

Zatem zaangażowanie na terytorium Chorwacji przybiera konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Istnieje zatem w tym miejscu infrastruktura techniczna oraz personel ludzki, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności występuje w sposób stały w okresie kiedy świadczone są usługi.

Spółka 24 czerwca br. uzyskała rejestrację do VAT w Chorwacji.

Odpowiadając na pytania Organu, zawarte w wezwaniu, Spółka wskazała, że

1. Części zamienne i wyposażenie do jachtu nabywane w innych krajach unijnych niż Polska były przemieszczane do Polski, a następnie do Chorwacji.

2. "Tak, Spółka posłużyła się polskim nr VAT UE oraz:

* nabycia będą opodatkowane na terytorium Chorwacji,

* procedura uproszczona nie będzie stosowana".

(Była to odpowiedź na pytanie "czy - w sytuacji gdy części zamienne i wyposażenie do jachtu są nabywane w innych krajach unijnych niż Polska i są przemieszczane bezpośrednio z kraju nabyci do Chorwacji - Spółka dla tych transakcji posługuje się polskim nr VAT UE, a jeżeli tak to czy:

* nabycia te są opodatkowane na terytorium Chorwacji,

* albo są uznane za opodatkowane na terytorium Chorwacji, ze względu na zastosowanie procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (o której mowa w dziale XII ustawy o VAT));

3. W cenę usług Spółki nie jest wliczone wyżywienie osób wynajmujących jacht lub odbywających rejs. Ubezpieczenie jachtu odbywa się na określony okres (podobnie jak ubezpieczenie samochodu), nie na konkretny rejs, czy wynajem. Są nabywane materiały eksploatacyjne, woda, opłaty, jednak w ocenie Spółki trudno uznać, że są one nabywane bezpośrednio na potrzeby konkretnego usługobiorcy. Są one nabywane na potrzeby realizacji usługi przez Spółkę, zwykle z rejsu lub wynajmu korzysta kilka osób.

4. Trasa rejsu przebiega w całości poza terytorium kraju.

5. Dla świadczonych usług rejsu jachtem oraz jego wynajmu Spółka działa jako podatnik Chorwacki, posługuje się chorwackim nr VAT. Spółka uzyskała rejestrację do VAT w Chorwacji.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania (numeracja jak we wniosku):

1. Czy w związku z nabyciem jachtu Wnioskodawca powinien rozpoznać w VAT wewnątrzwspólnotowe nabycie jachtu w Polsce?

2. Czy zakup części zamiennych lub wyposażenia do jachtu w Polsce lub w innym państwie unijnym np. w Niemczech, w których to transakcjach Wnioskodawca do czasu rejestracji w Chorwacji posłużył się polskim numerem VAT, i przemieszczenie ich do Chorwacji celem zamontowania na jachcie Wnioskodawca powinien rozliczać w VAT jako dostawa wewnątrzwspólnotowa z Polski i nabycie wewnątrzwspólnotowe w Chorwacji czyli jako tzw. nietransakcyjne przemieszczenie towarów?

3. Gdzie znajduje się miejsce opodatkowania VAT usług polegających na wynajmie jachtu?

4. Czy Spółka posiada na terytorium Chorwacji stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów VAT, z którego będzie świadczyła usługi rejsów i wynajmu jachtu? (pytanie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku)

Zdaniem Wnioskodawcy (numeracja jak we wniosku):

Ad. 1. w związku z tym, że jacht nie został przemieszczony z Chorwacji do Polski w związku z jego zakupem, w Polsce nie należy rozpoznawać wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Ad. 2. przemieszczenie części lub wyposażenia do jachtu z Polski lub z innego państwa unijnego do Chorwacji może spowodować obowiązki w zakresie rozpoznania dostawy wewnątrzwspólnotowej z Polski i nabycia wewnątrzwspólnotowego w Chorwacji czyli jako tzw. nietransakcyjne przemieszczenie towarów.

Ad. 4. niezależnie od tego dla kogo będą świadczone usługi wynajmu jachtu (dla podatników VAT czy też dla podmiotów niebędących podatnikami) miejscem opodatkowania VAT usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy, czyli w tym przypadku miejscem opodatkowania VAT będzie Chorwacja.

Ad. 5. w Chorwacji powstało jej stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, związane z działalnością dotyczącą jachtu.

UZASADNIENIE stanowiska Ad 1:

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) - dalej ustawa o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W przedmiotowej sprawie warunki te nie zostały spełnione, gdyż jak wskazano w opisie stanu faktycznego jacht w momencie zakupu znajdował się w Chorwacji natomiast w związku z jego dostawą dokonaną przez podmiot chorwacki do Wnioskodawcy, jacht nie został i nie zostanie przemieszczony do żadnego innego państwa. Jacht pozostanie w jednym z chorwackich portów. W związku z powyższym zakup przez Wnioskodawcę jachtu będzie nabyciem krajowym dokonanym w Chorwacji.

Reasumując, w ocenie Spółki uwzględniając fakt, że jacht nie został przemieszczony z Chorwacji do innego państwa, w związku z jego zakupem, u Wnioskodawcy nie wystąpi obowiązek rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce jak i w żadnym innym państwie.

UZASADNIENIE stanowiska Ad 2:

Zgodnie z przepisami art. 11, art. 12 i art. 13 ustawy o VAT w niektórych sytuacjach przemieszczenie własnych towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jako tzw. nietransakcyjne przemieszczenie towarów. Przepisy te stanowią również w jakich sytuacjach przemieszczenia własnych towarów nie uznaje się za transakcje wewnątrzwspólnotowe.

Zdaniem Spółki w związku z zakupem części zamiennych lub wyposażenia do jachtu w Polsce lub w innym państwie unijnym np. w Niemczech, w których to transakcjach Wnioskodawca do czasu rejestracji w Chorwacji posłużył się polskim numerem VAT, i następnie przemieścił je do Chorwacji celem zamontowania na jachcie Wnioskodawca powinien rozliczać w VAT jako dostawa wewnątrzwspólnotową z Polski i nabycie wewnątrzwspólnotowe w Chorwacji czyli jako tzw. nietransakcyjne przemieszczenie towarów.

Przy czym należy wskazać, że Spółka dokonuje rejestracji do VAT w Chorwacji i realizując takie przemieszczenie będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT w Chorwacji.

Reasumując, w ocenie Spółki w związku z zakupem części zamiennych lub wyposażenia do jachtu w Polsce lub w innym państwie unijnym np. w Niemczech, w których to transakcjach Wnioskodawca do czasu rejestracji w Chorwacji posłużył się polskim numerem VAT, i następnie przemieści części zamienne lub wyposażenie do Chorwacji celem zamontowania na jachcie, Wnioskodawca powinien rozliczać w VAT jako dostawa wewnątrzwspólnotową z Polski i nabycie wewnątrzwspólnotowe w Chorwacji czyli jako tzw. nietransakcyjne przemieszczenie towarów.

UZASADNIENIE stanowiska Ad 4:

Jak wynika z art. 28j ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy. Ust. 2 tego przepisu stanowi natomiast: przez krótkoterminowy wynajem środków transportu, o którym mowa w ust. 1, rozumie się ciągłe posiadanie środka transportu lub korzystanie z niego przez okres nieprzekraczający 30 dni, a w przypadku jednostek pływających - przez okres nieprzekraczający 90 dni. Uwzględniając powyższe przepisy, wynajem jachtu (nie będzie on trwał dłużej niż 90 dni) będzie opodatkowany VAT w miejscu gdzie będzie on oddany do dyspozycji usługobiorcy. W związku z tym, że jacht znajduje się w Chorwacji i w Chorwacji będzie oddawany do wynajmu usługobiorcom, w tym państwie powstanie obowiązek rozliczenia VAT od tych usług. Reasumując, usługi wynajmu jachtu będą opodatkowane VAT z Chorwacji.

Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozliczenia VAT od tych usług w Polsce, nie będzie tym samym zobowiązany do wykazywania ich w ewidencjach i deklaracjach VAT.

UZASADNIENIE stanowiska Ad 5:

W związku z zakupem jachtu oraz świadczeniem usług rejsów czy wynajmem jachtu Wnioskodawca wykonuje na terytorium Chorwacji szereg czynności związanych z jego utrzymaniem, serwisem, postojem w marinie, zakupem materiałów eksploatacyjnych w tym paliwa, części, przygotowaniami do rejsów lub wynajmu jachtu, zapewnienie skipera, itd. Czynności takie realizowane są przez przedstawiciela Spółki jak też przez osoby lub firmy, którym Spółka zleciła ich wykonanie.

W celu wykonania usług przez Spółkę na terytorium Chorwacji musi wykonać ona wiele czynności przygotowawczych oraz związanych już z samym wykonaniem usługi.

Charakter usług wymaga aby zaangażowany był w nią Zarząd Spółki i skiper, który jest przez nią zatrudniony na podstawie odpowiedniej umowy. Zarząd Spółki organizuje wykonanie usług, co wymaga również częstego osobistego pobytu Członków Zarządu na terytorium Chorwacji.

Bez skipera usługi nie mogą się w ogóle odbyć, gdyż jest to jedyna osoba umocowana przez Spółkę do: prowadzenia jachtu, weryfikacji jego stanu technicznego oraz dokumentacji jachtowej, sprawdzenia i przeszkolenia załogi.

Przekazanie jachtu skiperowi jak i jego odbiór odbywa się na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, od momentu podpisania protokołu skiper bierze materialną odpowiedzialność za jacht i jego wyposażenie.

Skiper zobowiązany jest do sprawdzenia poziomu oleju w silniku, stanu układu chłodzenia, stanu żagli, bieżącej codziennej kontroli jachtu, prowadzenia dziennika jachtowego. Skiper jest zobowiązany do zdania jachtu i wyokrętowania załogi w uzgodnionym miejscu i terminie. Zmiana miejsca lub terminu wymaga powiadomienia Spółki. Skiper wykonuje ww. zadania i czynności na terytorium Chorwacji.

Zatem uznać należy, że zaangażowanie na terytorium Chorwacji przybiera konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Istnieje w tym miejscu infrastruktura techniczna oraz personel ludzki, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności występuje w sposób stały w okresie kiedy świadczone są usługi.

Polski ustawodawca posłużył się pojęciami takimi jak: siedziba działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, nie wyjaśniając tych pojęć. Podatnicy mogą jednak posiłkować się przepisami rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L nr 77/1 z późn. zm.).

Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia wykonawczego Rady Stałe (art. 11), miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza natomiast dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w jednym z orzeczeń, wyrok z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12, wyjaśnił, że jeśli podatnik korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, to powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim "stałe miejsce prowadzenia działalności", jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też "własna" infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane także z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób. W przedmiotowej sprawie kluczowy personel niezbędny do wykonania usług pochodzi od Spółki, tzn. są to przedstawiciele Zarządu i zatrudniony na podstawie odpowiedniej umowy skiper.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki w Chorwacji powstało jej stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, związane z działalnością dotyczącą jachtu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT), o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle art. 9 ust. 2 ustawy - przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

- z zastrzeżeniem art. 10; 2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit.a.

Na mocy art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy - podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów opodatkowaniu podlega czynność nabycia towarów. Podatek należny rozliczany jest przez nabywcę towarów w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej). Zaznaczyć należy jednak, że niewłaściwe rozpoznanie przez kontrahenta zagranicznego jego dostawy nie powoduje braku wystąpienia u polskiego nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia. Podobnie - zadeklarowanie przez kontrahenta zagranicznego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie powoduje, że u polskiego nabywcy automatycznie dochodzi do nabycia wewnątrzwspólnotowego. Co istotne, o potraktowaniu transakcji jako wewnątrzwspólnotowej decydować muszą okoliczności faktyczne, a nie wola i przekonanie kontrahentów.

W przypadku rozpoznania danej transakcji jako WNT, nabywca towarów jest zobowiązany do rozliczenia (opodatkowania i wykazania) tego nabycia w kraju.

Aby daną transakcję uznać za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów wymagane jest spełnienie dwóch podstawowych warunków:

Istotą wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - poza przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel - jest przemieszczenie nabytych towarów z innego państwa członkowskiego do Polski. Brak wystąpienia któregokolwiek z ww. warunków nie pozwala na rozpoznanie danej transakcji jako WNT.

Jak wynika z wniosku Spółka nabyła jacht od podmiotu chorwackiego zarejestrowanego w tym państwie do VAT. Jacht nie został fizycznie przemieszczony do Polski w związku z jego zakupem (cały czas znajduje się w jednym z chorwackich portów).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji nie doszło do WNT na terytorium kraju.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 13 ust. 1-3 i 6 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży (dalej WDT), której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Szczególnym przypadkiem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju do innego państwa członkowskiego. Art. 13 ust. 3 ustawy, rozszerza pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności, które nie mają charakteru czynności dwustronnych (czynionych za wynagrodzeniem), polegających na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju wspólnotowego, w którym mają posłużyć do działalności gospodarczej podatnika.

Należy zaznaczyć, że przemieszczenie towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z art. 13 ust. 4 pkt 1 ustawy przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, dla których miejscem dostawy zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jeżeli towary te są przemieszczane przez tego podatnika dokonującego ich dostawy lub na jego rzecz.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz - miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem.

Ustawodawca uznał, że mogą zaistnieć sytuacje, w których poza dokonaniem dostawy towarów, dostawca zobowiązuje się również zainstalować/zamontować dostarczany towar, przy użyciu środków własnych, lub przy wykorzystaniu zasobów innego podmiotu. Ponadto, ustawodawca uznał, że w takich sytuacjach świadczeniem nadającym charakter wszystkim podjętym przez dostawcę czynnościom jest właśnie dostawa towarów.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęć "montaż lub instalacja", niemniej jednak zastrzega ona, że stosownie do cytowanego powyżej art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, instalacji lub montażu nie zalicza się prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem. Jako "proste czynności", zdaniem Organu należy rozumieć działania, umożliwiające funkcjonowanie danego towaru/sprzętu, które przeciętny nabywca (nie dysponujący określonym zapleczem technicznym czy intelektualnym w danym zakresie) mógłby wykonać we własnym zakresie. A contrario, za montaż lub instalację należy uznać takie czynności, które wymagają specjalistycznej wiedzy i umiejętności znanych przede wszystkim dostawcy montowanego lub instalowanego towaru/sprzętu.

Jak wynika z wniosku - na potrzeby eksploatacji jachtu, który jest wykorzystywany do świadczenia usług - Wnioskodawca dokonał nabycia (zakupów) części zamiennych, elementów wyposażenia oraz usług. Części zamienne i wyposażenie zakupywane jest zarówno w Polsce jak i w innych państwa UE. Części zamienne i wyposażenie do jachtu nabywane w innych krajach unijnych niż Polska były przemieszczane do Polski, a następnie do Chorwacji. Spółka zatrudnia w Chorwacji skipera, który jest umocowany m.in. weryfikacji stanu technicznego oraz dokumentacji jachtowej i który m.in. nadzoruje naprawy jachtu i wymianę części.

Jak wynika z wniosku montaż części i wyposażenia jachtu wymaga nadzoru podmiotu o określonych uprawnieniach. Należy zatem stwierdzić, że zachodzą w tym przypadku okoliczności wymienione w art. 22 st. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z którym miejscem opodatkowania lokalizuje miejsce opodatkowania dostawy towarów wraz montażem w kraju w którym ma miejsce przedmiotowy montaż. W konsekwencji w tym przypadku znajdzie zastosowanie art. 13 ust. 4 pkt 1 ustawy, które uniemożliwiają uznanie przemieszczenie towarów własnych z Polski do Chorwacji za WDT na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy. W związku z powyższym ww. przemieszczenie towarów nie będzie podlegało opodatkowaniu na terytorium kraju, a Spółka winna rozliczyć przedmiotowa transakcję w Chorwacji zgodnie z tamtejszymi regulacjami.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest nieprawidłowe.

Jak wynika z wniosku Spółka będzie świadczyć usługi m.in. w zakresie wynajmowanie jachtu (wynajem nie trwałby dłużej niż 90 dni) gdzie jacht byłby oddawany do dyspozycji usługodawcy na terytorium Chorwacji.

Ww. usługi będą świadczone zarówno dla podmiotów będących podatnikami jak i dla podmiotów nimi nie będącymi.

Dla świadczonych usług wynajmu jachtu Spółka działa jako podatnik Chorwacki, posługuje się chorwackim nr VAT. Spółka uzyskała rejestrację do VAT w Chorwacji.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...)

Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji, usługa podlega opodatkowaniu podatkiem wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Na potrzeby stosowania przepisów ustawy o VAT dot. miejsca świadczenia, zgodnie z art. 28a ustawy o VAT,

Powyższy artykuł wprowadza w ustawie drugą definicję podatnika. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług.

Generalna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług (na rzecz podatników w rozumieniu art. 28a ustawy) została określona w art. 28b ust. 1 ustawy. W oparciu o ten przepis, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Przy czym w myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n (art. 28c ust. 1 ustawy).

W przypadku gdy usługi są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28c ust. 2 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług do których nie znajduje zastosowanie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Natomiast w sytuacji gdy usługi są świadczone na rzecz osób fizycznych niebędących podatnikami miejsce świadczenia usług znajduje się w kraju w którym usługodawca posiada siedzibę albo stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (gdy usługi są świadczone z tego miejsca).

Wyjątkiem od zasady ogólnej określania miejsca świadczenia usług są usługi krótkoterminowego wynajmu środków transportu, dla których miejscem świadczenia jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy (art. 28j ust. 1 ustawy) - gdzie przez krótkoterminowy wynajem środków transportu, o którym mowa w ust. 1, rozumie się ciągłe posiadanie środka transportu lub korzystanie z niego przez okres nieprzekraczający 30 dni, a w przypadku jednostek pływających - przez okres nieprzekraczający 90 dni (art. 28j ust. 2 ustawy).

Należy zauważyć pojęcie "wynajmu" nie zostało zdefiniowane w ustawach podatkowych, a więc powinno być wykładane zgodnie ze znaczeniem jakie nadała mu ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 54, poz. 93 z późn. zm. dalej "k.c."). Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, zaś najemca zobowiązuje się płacić mu z tego tytułu określony czynsz.

Jak zauważył NSA (sygn. akt I FSK 832/14) "przedmiotem takiej umowy mogą być rzeczy ruchome lub nieruchomości. Do jej istoty należy korzystanie z rzeczy w sposób przewidziany przez umowę i zgodny z przeznaczeniem rzeczy i obowiązującymi przepisami. Najemcy przysługuje prawo do korzystania z rzeczy z wyłączeniem innych osób, także właściciela - w zakresie przewidzianym przez umowę. Z prawa swojego musi korzystać zgodnie z jego społeczno - gospodarczym przeznaczeniem i przepisami prawa, unikać zużycia rzeczy ponad zwykłą miarę w danym rodzaju korzystania z rzeczy. Umowa najmu polega zatem na korzystaniu z rzeczy w sposób określony umową, przy czym to najemca decyduje jak będzie z rzeczy tej korzystał - w granicach przewidzianych umową i przepisami prawa.

Przez środek transportu należy rozumieć przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikami, jednostki pływające czy też statki powietrzne".

Zatem w sytuacji gdy przedmiotem usługi jest wynajem jachtu, czyli oddanie jachtu usługobiorcy do używania, to miejscem świadczenia, a tym samym opodatkowania, usługi najmu jachtu - niezależnie od tego komu będzie świadczona - będzie terytorium Chorwacji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 jest prawidłowe.

Jak wynika z wniosku charakter usług wymaga aby zaangażowany był w nią Zarząd Spółki i skiper, który jest przez nią zatrudniony na podstawie odpowiedniej umowy. Zarząd Spółki organizuje wykonanie usług, co wymaga również częstego osobistego pobytu Członków Zarządu na terytorium Chorwacji. Natomiast bez skipera usługi nie mogą się w ogóle odbyć, gdyż jest to jedyna osoba umocowana przez Spółkę do: prowadzenia jachtu, weryfikacji jego stanu technicznego oraz dokumentacji jachtowej, sprawdzenia i przeszkolenia załogi.

Usługi wykonywane przez Spółkę polegają m.in. na udostępnieniu jachtu wraz z całym wyposażeniem oraz ze skiperem, który prowadzi jacht. Skiper posiada odpowiednie uprawnienia do prowadzenia jachtów na morzach. Przekazanie jachtu skiperowi jak i jego odbiór odbywa się na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, od momentu podpisania protokołu skiper bierze materialną odpowiedzialność za jacht i jego wyposażenie.

W celu wykonania usług przez Spółkę na terytorium Chorwacji musi wykonać ona wiele czynności przygotowawczych oraz związanych już z samym wykonaniem usługi. Skiper zobowiązany jest do sprawdzenia poziomu oleju w silniku, stanu układu chłodzenia, stanu żagli, bieżącej codziennej kontroli jachtu, prowadzenia dziennika jachtowego. Skiper jest zobowiązany do zdania jachtu i wyokrętowania załogi w uzgodnionym miejscu i terminie. Zmiana miejsca lub terminu wymaga powiadomienia Spółki. Skiper wykonuje ww. zadania i czynności na terytorium Chorwacji.

Ponadto dla wykonania swych usług Spółka na terytorium Chorwacji zakupuje niezbędne usługi od innych firm, korzystając z ich infrastruktury technicznej, są to np. postoje w marinach, naprawy jachtu, wymiana części, konserwacje, czyszczenie. Wszystko to odbywa się za zgodą i pod nadzorem reprezentantów Spółki (Zarząd lub skiper). Ponadto na terytorium Chorwacji nabywane są także materiały eksploatacyjne niezbędne do wykonania usług, których nabycie także jest weryfikowane na miejscu przez przedstawicieli Spółki, są to np. paliwo, olej, woda, itd. Główny "środek techniczny" dzięki któremu w ogóle usługa może być wykonana czyli jacht, również znajduje się w Chorwacji.

Spółka zauważa, że zaangażowanie na terytorium Chorwacji przybiera konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Istnieje zatem w tym miejscu infrastruktura techniczna oraz personel ludzki, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności występuje w sposób stały w okresie kiedy świadczone są usługi.

Należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" została zawarta w rozporządzeniu Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. Unii Europejskiej L 77/1.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej", odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 FaabordGelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc "stworzyć" wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium danego kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że zakres działalności, którą Wnioskodawca prowadzi w Chorwacji będzie powodowała powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Mianowicie Spółka na terytorium Chorwacji:

* Posiada zaplecze personalne - zatrudnia pracownika (skipera), bez którego niemożliwe byłoby świadczenie usług (jest jedyną osoba umocowana przez Spółkę do: prowadzenia jachtu, weryfikacji jego stanu technicznego oraz dokumentacji jachtowej, sprawdzenia i przeszkolenia załogi, bierze materialną odpowiedzialność za jacht i jego wyposażenie) ponadto nabywane usługi (postoje w marinach, naprawy jachtu, wymiana części, konserwacje, czyszczenie) odbywa się za zgodą i pod nadzorem reprezentantów Spółki (Zarząd lub skiper). Ponadto prowadzenie działalności w Chorwacji wymaga częstej obecności zarządu Spółki w tym kraju,

* Posiada zaplecze techniczne (jacht), które jest wystarczające do świadczenie ww. usług,

* Uzyskuje dostęp do nieruchomości (mariny) na terytorium Chorwacji,

* Uzyskała chorwacki nr NIP,

* Ma możliwość odbioru nabywanych towarów (części i wyposażenia do jachtu, materiały eksploatacyjne) i usług (postoje w marinach, naprawy jachtu, wymiana części, konserwacje, czyszczenie) związanych z działalności gospodarczej jaką prowadzi posługując się chorwackim nr NIP,

* Posiada zdolność do samodzielnego świadczenia usług, bez zaplecza technicznego i personalnego siedziby Spółki

* Charakteryzuje się wystarczającą stałością (z opisu sprawy wynika, że prowadzona jest z zamiarem prowadzenia jej na czas nieokreślony w sposób ciągły, regularny lub cykliczny).

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca na terytorium Chorwacji w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Polsce, posiadając odpowiednie zaplecze personalne i techniczne, prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Należy zatem uznać, że Spółka posiada na terytorium Chorwacji stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5 jest prawidłowe.

Podsumowując:

* z tytułu nabycia jachtu nie doszło do WNT na terytorium kraju;

* przemieszczenia części zamiennych lub wyposażenia do jachtu z Polski do Chorwacji nie stanowi WDT na terytorium kraju;

* miejsce świadczenia usług wynajmu jachtu znajduje się w Chorwacji;

* Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Chorwacji.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Informuje się, że w zakresie pytania nr 3 tj. określenia miejsca świadczenia usług rejsów wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytań Wnioskodawcy. Inne kwestie nieobjęte pytaniami (w szczególności ewidencjonowanie i wykazywanie w deklaracji VAT świadczonych usług) - zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa - nie mogą być rozpatrzone.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego, jak również w przypadku ustalenia w toku prowadzonego postępowania podatkowego odmiennego stanu sprawy niż przedstawiony we wniosku. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych - art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.