0111-KDIB3-2.4012.521.2018.4.AZ - Wyłączenie z VAT opłat za korzystanie z przystanków autobusowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2018 r. (data wpływu 6 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków autobusowych oraz obowiązku dokonania korekt wystawionych faktur za okres od 1 stycznia 2018 r. do nadal - jest prawidłowe.

W dniu 6 sierpnia 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i w zakresie wyłączenia z opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków autobusowych oraz obowiązku dokonania korekt wystawionych faktur za okres od 1 stycznia 2018 r. do nadal.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina, jest samodzielną jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, powołaną do organizacji życia publicznego na swoim terytorium oraz do realizacji zbiorowych potrzeb wspólnoty należących do jej zakresu działania. Gmina we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność wykonuje zadania publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Gmina jest czynnym płatnikiem podatku VAT.

Funkcjonowanie Gminy opiera się na założeniach ustawy o samorządzie gminnym. Jest to podmiot, który wykonuje wszystkie zadania samorządu terytorialnego, niezastrzeżone dla innych jednostek, zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 994 z późn. zm.). Zgodnie z art. 6 ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów oraz zadania własne gminy, określone w art. 7 ust. 1, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokojenie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. Zadania użyteczności publicznej gminy obejmują między innymi sprawy związane z lokalnym transportem zbiorowym.

Zgodnie natomiast z art. 18 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2136 z późn. zm.) do zadań własnych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego należą budowa, przebudowa i remont:

Na terenie Gminy znajdują się przystanki autobusowe, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina. W myśl ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym Gmina za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których jest zarządzającym pobiera opłaty. Stawka opłaty wynosi 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym i jest ustalona w drodze uchwały podjętej przez Radę Gminy (uchwała Nr.... z dnia 21 listopada 2011 r.)

Mając powyższe na uwadze Gmina zawarła z:

* Przedsiębiorstwem Komunikacji Samochodowej w R.,

* oraz z spółką akcyjną E.,

umowy cywilnoprawne, regulujące w szczególności zasady wnoszenia opłat za korzystanie z przedmiotowych przystanków, a także sposób informowania Gminy o bieżącym rozkładzie jazdy oraz regulaminie korzystania z przystanków.

Opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych stanowią dochody Gminy i są przeznaczane na utrzymanie przystanków komunikacyjnych.

Zgodnie z otrzymaną interpretacją indywidualną wydaną, na wniosek Gminy, przez Dyrektora Izby Skarbowej (nr IBPP2/443-592/13/AMP z dnia 20 września 2013 r.), Gmina wystawiała przewoźnikom faktury VAT, pobierając opłatę zawierającą VAT w wysokości 23%.

Gmina rozliczała należny podatek VAT w deklaracjach VAT-7 za poszczególne miesiące, począwszy od miesiąca lutego 2012 r., do nadal.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Gmina w odniesieniu do opłat za korzystanie z przystanków, mając na względzie aktualne orzecznictwa w zakresie prawidłowości naliczania podatku VAT, powinna naliczać podatek VAT?

2. Czy Gmina powinna dokonać korekt wystawionych faktur za korzystanie z przystanków za okres od 1 stycznia 2018 r. do nadal?

Stanowisko Wnioskodawcy:

ad 1.

Gmina stoi na stanowisku, że pobierane opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, ze względu na to, że realizacja zadań z zakresu planowania rozwoju i organizowania publicznego transportu jest zadaniem własnym gminy.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane.

Opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest więc daniną publiczną. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego przy wykonywaniu tych czynności działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać ich modyfikacji dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów.

ad 2.

Ponieważ ze względu na ostatnio liczne stanowiska (np interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 14 października 2016 r. sygn. IBPP3/4512-456/16-1/BJ), Gmina - mimo zawartych umów cywilnoprawnych - powinna traktować pobierane opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych na swoim terenie jako publicznoprawne, czyli niepodlegające VAT.

Zdaniem Gminy, Gmina powinna dokonać korekty wystawionych faktur za okres od stycznia 2018 r. do nadal w taki sposób, iż w miejsce stawki i kwoty VAT wpisuje symbol "NP." co oznacza, iż wnoszona opłata nie podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT - jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

W związku z powyższym należy podkreślić, że tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy.

W świetle wskazanych regulacji, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług, wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe. Organy te są natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywania czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału, stanowi więc charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że na terenie Gminy znajdują się przystanki autobusowe, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina. Gmina za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których jest zarządzającym pobiera opłaty. Stawka opłaty wynosi 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym i jest ustalona w drodze uchwały podjętej przez Radę Gminy. Gmina zawarła z Przedsiębiorstwem Komunikacji Samochodowej oraz z spółką akcyjną, umowy cywilnoprawne, regulujące w szczególności zasady wnoszenia opłat za korzystanie z przedmiotowych przystanków, a także sposób informowania Gminy o bieżącym rozkładzie jazdy oraz regulaminie korzystania z przystanków. Opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych stanowią dochody Gminy i są przeznaczane na utrzymanie przystanków komunikacyjnych.

Zgodnie z otrzymaną interpretacją indywidualną wydaną, na wniosek Gminy, przez Dyrektora Izby Skarbowej (nr IBPP2/443-592/13/AMP z dnia 20 września 2013 r.), Gmina wystawiała przewoźnikom faktury VAT, pobierając opłatę zawierającą VAT w wysokości 23%. Gmina rozliczała należny podatek VAT w deklaracjach VAT-7 za poszczególne miesiące, począwszy od miesiąca lutego 2012 r., do nadal.

Przedstawiona przez Wnioskodawcę wątpliwość dotyczy kwestii opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych oraz obowiązku wystawienia faktur korygujących.

Aby dokonać prawidłowego rozstrzygnięcia kwestii obowiązku wystawiania faktur z tytułu pobierania opłat za udostępnianie przystanków komunikacyjnych określenia wymaga czy czynności udostępniania przystanków komunikacyjnych, za które pobierane są opłaty, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W pierwszej kolejności trzeba zwrócić uwagę na zmianę linii orzeczniczej ugruntowanej wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którą czynności odpłatnego udostępniana przystanków komunikacyjnych są przejawem wykonywania władztwa publicznego (przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 marca 2013 r. sygn. akt I FSK 687/12, z 27 listopada 2013 r. sygn. akt I FSK 1781/12, z 2 lipca 2015 r. sygn. akt I FSK 821/14).

Należy wskazać, że myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 994 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2136 z późn. zm.) organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej "organizatorem", właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest gmina:

W myśl art. 8 ww. ustawy do zadań organizatora należy:

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

Z kolei art. 15 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Przepisy ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 tejże ustawy rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym - w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym, z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi - w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 - opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów, określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Ponadto należy zauważyć, że gmina nie ma swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Środki uzyskane w ww. sposób mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie drogowym.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zaistniałego stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, że czynności prawne, objęte pytaniem Wnioskodawcy, należą do imperium uprawnionego organu zarządzającego daną infrastrukturą, który wyposażony w kompetencje do orzekania w tych sprawach, realizuje zadania publiczne, wynikające z ustawowego powołania do pełnienia funkcji zarządcy dróg.

W konsekwencji uznać należy, że Gmina, w przedstawionym we wniosku zakresie, spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego przy wykonywaniu tych czynności działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym.

Tak więc w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o VAT Wnioskodawca nie jest w tym przypadku podatnikiem podatku od towarów i usług, a opłaty pobierane od przewoźników za korzystanie z przystanków, w okolicznościach opisanych we wniosku, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji uznania, że wykonywane przez Wnioskodawcę czynności udostępniania przewoźnikom przystanków autobusowym w zamian za odpłatność nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur VAT z tego tytułu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że realizując czynności odpłatnego udostępniania przystanków działa jako podmiot wyłączony z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z czym czynności te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT - jest prawidłowe.

Obowiązek wystawiania faktur reguluje art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

W art. 106e ust. 1 ustawy o VAT wymienione zostały elementy jakie faktura powinna zawierać.

W punktach 1-6 tego przepisu wskazano, że faktura powinna zawierać:

Przechodząc do kwestii obowiązku wystawiania faktur korygujących należy przywołać przepis art. 106j ustawy o VAT wprowadzający blok przepisów dotyczących faktur korygujących.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ww. ustawy w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktura korygująca, stosownie do art. 106j ust. 2 ww. ustawy, powinna zawierać:

Natomiast w przypadku gdy podatnik udziela opustu lub obniżki ceny w odniesieniu do wszystkich dostaw towarów lub usług dokonanych lub świadczonych na rzecz jednego odbiorcy w danym okresie, faktura korygująca, o której mowa w ust. 2 stosownie do art. 106j ust. 3 ww. ustawy:

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej znak IBPP2/443-592/13/AMP z 20 września 2013 r., należy wskazać, że Organ jest uprawniony do zajęcia odmiennego, niż w uprzednio wydanej interpretacji stanowiska. Winno to być uzasadnione weryfikowalnymi przesłankami, takimi choćby jak zmiana dotychczasowej linii orzeczniczej sądów administracyjnych, czy Trybunałów. Wyjaśnić należy, że właśnie taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie.

W powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wydanej na jego rzecz Organ interpretacyjny stwierdził, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca pobierając opłatę za korzystanie z przystanków komunikacyjnych działa w charakterze podatnika podatku VAT, a opłata ta stanowi wynagrodzenie za usługę, polegającą na udostępnianiu tychże przystanków na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

Jak wskazano we wniosku - Gmina zgodnie z otrzymaną interpretacją indywidualną wydaną, na wniosek Gminy, wystawiała przewoźnikom faktury VAT, pobierając opłatę zawierającą VAT w wysokości 23%. Gmina rozliczała należny podatek VAT w deklaracjach VAT-7 za poszczególne miesiące, począwszy od miesiąca lutego 2012 r., do nadal.

Ze wskazanych przepisów wynika, że faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki). Jeżeli zaś po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik, wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Wystawia się je w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych.

Przenosząc powyższe na grunt omawianej sprawy oraz mając na uwadze fakt, że pobierane opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, ze względu na to, że realizacja zadań z zakresu planowania rozwoju i organizowania publicznego transportu jest zadaniem własnym gminy, stwierdzić należy, że Wnioskodawca ma obowiązek dokonania korekt uprzednio wystawionych faktur dotyczących opłat pobieranych od przewoźników za korzystanie z przystanków komunikacyjnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, Gmina powinna dokonać korekty wystawionych faktur za okres od stycznia 2018 r. do nadal, jest prawidłowe.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Zainteresowanego. Inne kwestie, które zostały przedstawione w opisie sprawy oraz stanowisku Wnioskodawcy, a nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl