0111-KDIB3-1.4017.10.2018.2.IK

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 28 czerwca 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB3-1.4017.10.2018.2.IK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 marca 2018 r. (data wpływu 28 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie wygaśnięcia zobowiązania podatkowego w okolicznościach opisanych we wniosku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie wygaśnięcia zobowiązania podatkowego w okolicznościach opisanych we wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - spółka D Sp. z o.o. jest właścicielem nieruchomości gruntowej we W, ul., na której wybudowano budynek. Koszty budowy ponosiła D Sp. z o.o. ("D", "Wnioskodawca"). Wnioskodawca otrzymał niedawno pozwolenie na użytkowanie budynku, ale w budynku i na nieruchomości trwają jeszcze ostatnie prace wykończeniowe. Nieruchomość nie była dotąd wykorzystywana do działalności gospodarczej ani nie doszło jeszcze do zawarcia żadnych umów najmu powierzchni na rzecz innych podmiotów.

D jest spółką siostrą D (wspólnikiem obu spółek jest niemiecki podmiot D), odpowiedzialną za zarządzaniem nieruchomościami należącymi do spółek w grupie. Planowane jest, by nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem została przeniesiona na D w ramach transakcji sprzedaży, uznawanej na gruncie ustawy VAT za odpłatną dostawę towarów.

Obie spółki są zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi, zobowiązanymi do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne i wykorzystującymi nabywane towary i usługi wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.

Z uwagi na to, że dostawa nieruchomości będzie następowała w ramach pierwszego zasiedlenia lub bezpośrednio po nim, transakcja ta podlegać będzie VAT (nie znajdzie zastosowania zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT). Zatem, Wnioskodawca, jako dokonujący dostawy towarów, powinien wystawić fakturę, na której zostanie wykazany podatek VAT i zapłacić - co do zasady równowartość tego podatku - na rachunek właściwego organu podatkowego. Natomiast jego kontrahent, spółka D, po otrzymaniu faktury, będzie uprawniona do odliczenia zawartego na fakturze podatku VAT, przez co na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy VAT wykaże nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym - co do zasady w równowartości podatku wykazanego na fakturze - do zwrotu na rachunek bankowy.

Jako że spółki nie posiadają wystarczających środków finansowych na dokonanie transakcji (uiszczenie ceny, pokrycie kwoty podatku), a chcą rozdysponować nieruchomością zgodnie z przyjętym zakresem funkcjonalnym w ramach grupy, planują dokonać wszelkich rozliczeń w formie bezgotówkowej.

W tym zakresie nabywca nieruchomości będzie jednak zmuszony do uiszczenia na rzecz Wnioskodawcy przynajmniej zawartej w cenie sprzedaży kwoty podatku VAT, która zostanie mu bez zbędnej zwłoki zwrócona na podstawie art. 87 ustawy VAT. Na gruncie ustawy VAT i dotychczasowej praktyki organów podatkowych nie wydaje się możliwe, by D otrzymała zwrot nadwyżki podatku VAT wcześniej niż uiści go Wnioskodawca. W tym zakresie, D musi zatem uzyskać tymczasowe finansowanie z banku na opłacenie podatku VAT podlegającego zwrotowi, co wiązać się będzie z dodatkowymi kosztami.

W tych okolicznościach Spółki zainteresowane są zastosowaniem bezgotówkowego rozliczenia VAT opartego na zapłacie części ceny w formie przeniesienia wierzytelności przyszłej o zwrot VAT, które powszechnie stosowane jest w Niemczech (tzw. A, czyli cesja wierzytelności o zwrot podatku naliczonego).

Wnioskodawca zamiast otrzymać równowartość podatku VAT w formie pieniężnej i przekazać ją na rachunek organów podatkowych, otrzyma od kontrahenta wierzytelność przyszłą D o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, wynikającego z deklaracji za miesiąc, w którym dojdzie do odpłatnej dostawy towarów.

W dalszej kolejności, Wnioskodawca zamierza uiścić zobowiązanie podatkowe wobec Skarbu Państwa w formie przeniesienia praw majątkowych do wierzytelności otrzymanej od D w taki sposób, by doprowadzić do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego na podstawie art. 59 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym zobowiązanie podatkowe Wnioskodawcy wynikające z deklaracji VAT za miesiąc, w którym dojdzie do odpłatnej dostawy nieruchomości, może wygasnąć wskutek przeniesienia przez Wnioskodawcę praw majątkowych do wierzytelności o zwrot różnicy podatku naliczonego nad należnym przysługującej nabywcy nieruchomości za ten sam okres, która to wierzytelność została przeniesiona na Wnioskodawcę?

2. Jakie warunki musi w przedstawionym stanie faktycznym spełnić Wnioskodawca, aby wskutek przeniesienia prawa majątkowego, na podstawie art. 59 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej, po jego stronie doszło do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego wynikającego z deklaracji za miesiąc, w którym dojdzie do przeniesienia własności nieruchomości?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług:

1.

W ocenie Wnioskodawcy, zobowiązanie podatkowe wynikające z deklaracji VAT za miesiąc, w którym dojdzie do odpłatnej dostawy nieruchomości, może wygasnąć wskutek przeniesienia przez Wnioskodawcę praw majątkowych do wierzytelności o zwrot różnicy podatku naliczonego nad należnym przysługującej nabywcy nieruchomości za ten sam okres, która to wierzytelność została przeniesiona na Wnioskodawcę.

Niewątpliwie, na 25 dzień miesiąca następującego po dokonaniu sprzedaży nieruchomości, po złożeniu przez uczestników transakcji deklaracji podatkowych, zaktualizuje się zarówno obowiązek podatkowy D do zapłaty podatku na rachunek urzędu skarbowego jak i uprawnienie jego kontrahenta do otrzymania zwrotu VAT po upływie określonego terminu.

W zakresie w jakim należność z tytułu ceny nieruchomości zostanie uiszczona w formie przeniesienia na Wnioskodawcę wierzytelności przyszłej o zwrot różnicy podatku naliczonego nad należnym przysługującej nabywcy nieruchomości za okres, w którym doszło do sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawca może wykorzystać tę wierzytelność do spłaty swoich zobowiązań.

W zakresie w jakim Wnioskodawca nie zapłaci podatku w formie pieniężnej, po jego stronie powstanie zaległość podatkowa, którą może uiścić w formie przeniesienia na Skarb Państwa praw majątkowych do wierzytelności otrzymanej od kontrahenta. Skutkiem tego dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego na podstawie art. 59 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej. Regulacja art. 59 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej łączy się z regulacją art. 66 tejże ustawy, która przewiduje, że szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przeniesienie praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa.

Jednocześnie, zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności, tj. świadczenie pieniężne, które nie zostało uregulowane w formie pieniężnej - zobowiązanie podatkowe, które nie wygasło wskutek zapłaty na podstawie art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Z powyższego wynika, że w Polsce, podobnie jak w Niemczech, w sytuacji braku zapłaty podatku w dniu, w którym powinna nastąpić (25 dnia miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym, w którym doszło do odpłatnej dostawy nieruchomości), dojdzie do powstania zaległości podatkowej Wnioskodawcy wobec Skarbu Państwa, której uregulowanie może nastąpić otrzymaną przez ten podmiot wierzytelnością D o zwrot nadwyżki podatku VAT naliczonego nad podatkiem należnym, wynikającą z deklaracji VAT złożonej za okres rozliczeniowy, w którym doszło do przeniesienia własności nieruchomości.

W tym zakresie po stronie organów podatkowych nie powstanie ryzyko dokonania nienależnego zwrotu podatku natomiast spółki mogłyby doprowadzić do bezgotówkowego przeniesienia nieruchomości do spółki, której funkcją jest zarządzanie nieruchomościami w grupie.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

2.

W ocenie Wnioskodawcy, warunki musi w przedstawionym stanie faktycznym spełnić Wnioskodawca, aby wskutek przeniesienia prawa majątkowego, na podstawie art. 59 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej, po jego stronie doszło do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego wynikającego z deklaracji za miesiąc, w którym dojdzie do przeniesienia własności nieruchomości, zostały przedstawione w art. 66 Ordynacji podatkowej.

W tym zakresie podatnik powinien:

* uzyskać zgodę Naczelnika Urzędu Skarbowego właściwego rzeczowo i miejscowo dla Wnioskodawcy.

* złożyć wniosek do Starosty wykonującego zadania z zakresu administracji rządowej o zawarcie umowy na przeniesienie praw majątkowych za zgodą Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Po spełnieniu powyższych warunków organ podatkowy wyda decyzję stwierdzającą wygaśnięcie zobowiązania podatkowego

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 21 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

1.

zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;

2.

doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.

Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3 (art. 21 § 2 ustawy).

W świetle art. 51 § 1 ustawy, zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności.

Na podstawie art. 59 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek:

1.

zapłaty;

2.

pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta;

3.

potrącenia;

4.

zaliczenia nadpłaty lub zaliczenia zwrotu podatku;

5.

zaniechania poboru;

6.

przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych;

7.

przejęcia własności nieruchomości lub prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym;

8.

umorzenia zaległości;

9.

przedawnienia;

10.

zwolnienia z obowiązku zapłaty na podstawie art. 14m;

11.

nabycia spadku w całości przez Skarb Państwa albo jednostkę samorządu terytorialnego stwierdzonego przez prawomocne postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku - ze skutkiem na dzień otwarcia spadku.

W myśl art. 66 § 1 ww. ustawy, szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz:

1. Skarbu Państwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa;

2. gminy, powiatu lub województwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów.

Stosownie do art. 66 § 2 ww. ustawy, przeniesienie następuje na wniosek podatnika:

1.

w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, na podstawie umowy zawartej, za zgodą właściwego naczelnika urzędu skarbowego, między starostą wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej a podatnikiem;

2.

w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, na podstawie umowy zawartej między wójtem, burmistrzem (prezydentem miasta), starostą albo marszałkiem województwa a podatnikiem.

Zgodnie zaś z art. 66 § 3 i 3a i 3b ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, umowa, o której mowa w § 2, wymaga formy pisemnej. Starosta powiadamia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zawarciu umowy, o której mowa w § 2, przesyłając jednocześnie jej kopię. Wyrażenie lub odmowa wyrażenia zgody, o której mowa w § 2 pkt 1, następuje w drodze postanowienia.

W przypadkach wymienionych w § 1 za termin wygaśnięcia zobowiązania podatkowego uważa się dzień przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych (art. 66 § 4 ww. ustawy).

W przypadku zawarcia umowy, o której mowa w § 2, organ podatkowy pierwszej instancji wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Przepis art. 55 § 2 stosuje się odpowiednio (art. 66 § 5 ww. ustawy).

Instytucja, o której mowa w art. 66 Ordynacji podatkowej, tj. przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa, gminy, powiatu lub województwa, jest szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. Zgodnie z tym przepisem, przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych następuje na wniosek podatnika, na podstawie umowy zawartej między wójtem, burmistrzem (prezydentem miasta), starostą albo marszałkiem województwa a podatnikiem (gdy przeniesienie własności następuje w zamian za zaległość podatkową z tytułu podatków stanowiących dochód ich budżetów), albo zawartej między starostą wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej a podatnikiem, za zgodą właściwego naczelnika urzędu skarbowego lub naczelnika urzędu celnego (gdy przeniesienie własności następuje w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochód budżetu państwa). Istota tej instytucji sprowadza się więc do tego, że podatnik, zamiast uiszczenia podatku w formie pieniężnej, może w szczególnym trybie "uregulować" zobowiązanie podatkowe (będące już zaległością podatkową) przez przeniesienie na właściwy organ własności rzeczy lub praw majątkowych ze skutkiem takim samym, jakby dokonał zapłaty pieniężnej, tj. ze skutkiem uwolnienia się od zobowiązania podatkowego w sposób, który nie będąc zapłatą podatku prowadzi jednak do zaspokojenia wierzyciela (Skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorialnego). W rezultacie dokonania takiego przeniesienia, zobowiązanie podatkowe podatnika wygasa.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca zamierza zbyć nieruchomość na rzecz innej spółki. Jako, że spółki nie posiadają wystarczających środków finansowych na dokonanie transakcji, planują dokonać wszelkich rozliczeń w formie bezgotówkowej. Nabywca nieruchomości będzie zmuszony do uiszczenia na rzecz Wnioskodawcy kwoty podatku, która zostanie mu bez zbędnej zwłoki zwrócona na podstawie art. 87 ustawy o VAT. Nabywca i zbywca są zainteresowani zastosowaniem bezgotówkowego rozliczenia VAT opartego na zapłacie części ceny w formie przeniesienia wierzytelności przyszłej o zwrot VAT. Wnioskodawca zamiast otrzymać równowartość podatku VAT w formie pieniężnej i przekazać ją na rachunek organów podatkowych, otrzyma od kontrahenta wierzytelność przyszłą zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, wynikającego z deklaracji za miesiąc, w którym dojdzie do odpłatnej dostawy towarów.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy w przedstawionym stanie faktycznym zobowiązanie podatkowe Wnioskodawcy wynikające z deklaracji VAT za miesiąc, w którym dojdzie do odpłatnej dostawy nieruchomości, może wygasnąć wskutek przeniesienia przez Wnioskodawcę praw majątkowych do wierzytelności o zwrot różnicy podatku naliczonego nad należnym przysługującej nabywcy nieruchomości za ten sam okres, która to wierzytelność została przeniesiona na Wnioskodawcę.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii niezbędnym jest ustalenie, czy prawo nabywcy nieruchomości do zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym jest wierzytelnością, która może być przedmiotem przeniesienia (prawem zbywalnym) na inny podmiot.

Wskazać w tym miejscu należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.). Zgodnie więc z art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 cyt. artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Prawa dzielą się na prawa zbywalne i prawa niezbywalne. Rozróżnienie praw zbywalnych i niezbywalnych wiąże się z pojęciem prawa podmiotowego. Prawem podmiotowym jest sytuacja prawna uprawnionego podmiotu prawa cywilnego, polegająca na możliwości postępowania w określony sposób. Uprawnienie to przyznane jest przez normę prawną i służy ochronie interesów tego podmiotu. Uprawnieniu temu odpowiadają określone obowiązki innych podmiotów, których uprawniony podmiot może dochodzić przed odpowiednim organem państwowym. Rozgraniczenie praw zbywalnych i niezbywalnych jest związane z rozróżnieniem praw majątkowych i niemajątkowych. Prawa niemajątkowe są niezbywalne, natomiast co do zasady można zbyć prawa majątkowe. Od reguły zbywalności praw majątkowych istnieją wyjątki.

Niezbywalne są prawa niemajątkowe, natomiast co do zasady zbywalne są prawa majątkowe (chociaż istnieją wyjątki).

Najważniejszym kryterium przy rozróżnieniu obu rodzajów tych praw jest to, czy ustawa przewiduje, czy też nie, możliwość ich przeniesienia w drodze czynności prawnej na inny podmiot. Jeżeli norma prawna nie określa wprost, czy dane prawo jest zbywalne, czy też nie, należy przy wykładni kierować się jego funkcją. Jak już wcześniej wspomniano, zbywalne są prawa majątkowe. Chodzi, więc przede wszystkim o prawa rzeczowe oraz wierzytelności opiewające na świadczenia majątkowe, czy prawa majątkowe związane z małżeństwem. prawa zbywalne co do zasady są także dziedziczne.

Przechodząc do analizy kwestii będącej przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, że prawo (wierzytelność) podatnika - nabywcy nieruchomości do zwrotu różnicy podatku VAT jest w świetle prawa cywilnego prawem niezbywalnym.

Zgodnie z definicją nie mogą być one skutecznie przeniesione w drodze czynności cywilnoprawnej na inną osobę. Należą do nich prawa niemajątkowe, niektóre prawa majątkowe oraz prawa o charakterze publicznoprawnym. Do takich praw należy m.in. nadpłata podatku oraz kwota zwrotu różnicy podatku od towarów i usług. Takie stanowisko potwierdza stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie wyrażonym w wyroku z dnia 26 października 2004 r. (sygn. akt I ACa 5/04).

W konsekwencji uznania, że prawo do zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym jest prawem niezbywalnym, to nabywca nieruchomości nie może skutecznie przenieść na Wnioskodawcę ww. prawa w rozliczeniu planowanej transakcji sprzedaży nieruchomości. Tym samym Wnioskodawca nie może skorzystać z instytucji wygaszenia zobowiązania podatkowego na podstawie art. 66 § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że zobowiązanie podatkowe wynikające z deklaracji VAT za miesiąc, w którym dojdzie do odpłatnej dostawy nieruchomości, nie może wygasnąć wskutek przeniesienia przez Wnioskodawcę praw majątkowych do wierzytelności o zwrot różnicy podatku naliczonego nad należnym przysługującej nabywcy nieruchomości za ten sam okres, która to wierzytelność została przeniesiona na Wnioskodawcę, gdyż prawo nabywcy jest prawem niezbywalnym.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest nieprawidłowe.

W związku z faktem, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe to brak jest podstaw do udzielenia odpowiedzi w zakresie pytania nr 2.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczy wyłącznie polskich przepisów prawa podatkowego, organ w niniejszej interpretacji nie rozstrzyga przepisów niemieckiego prawa podatkowego, bowiem nie pozostają one we właściwości rzeczowej Organu.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.

z zastosowaniem art. 119a;

2.

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl