0111-KDIB3-1.4012.584.2019.2.MG - Usługi zarządzania - opodatkowanie podatkiem VAT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 września 2019 r. (data wpływu 16 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z 2 listopada 2019 r. (data wpływu 4 listopada 2019 r.) oraz pismem z 27 listopada 2019 r. (data wpływu 27 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi zarządzania świadczonej przez Wnioskodawcę w związku z umową o zarządzanie spółką - jest prawidłowe.

W dniu 16 września 2019 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi zarządzania świadczonej przez Wnioskodawcę w związku z umową o zarządzanie spółką.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 2 listopada 2019 r. (data wpływu 4 listopada 2019 r.) oraz pismem z 27 listopada 2019 r. (data wpływu 27 listopada 2019 r.), stanowiącymi odpowiedź na wezwanie tut. Organu z 22 października 2019 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.584.2019.1.MG.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (doprecyzowany w ww. piśmie z 2 listopada 2019 r.):

Umowa o świadczenie usług zarządzania zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Przedsiębiorstwem X nakłada na Wnioskodawcę obowiązek wystąpienia o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług z tytułu realizacji umowy.

Przedmiotem umowy jest powołanie na stanowisko menadżera na podstawie uchwały Rady Nadzorczej. Menadżer zarządza spółką wraz z jej organami. W chwili obecnej Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku VAT.

W ww. piśmie uzupełniającym z 2 listopada 2019 r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy i wyjaśnił:

Umowa z Przedsiębiorstwem X na świadczenie usług zarządzania została zawarta w związku z regulacjami ustawy o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami z dnia 9 czerwca 2016 r. wobec faktu powołania Wnioskodawcy jako Menedżera na podstawie uchwały Rady Nadzorczej, ponadto umowa w definicji pojęć wprost odwołuje się do ustawy o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących spółkami z dnia 9 czerwca 2016 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2190 z późn. zm.).

Otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie nie stanowi przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.).

Otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie nie stanowi przychodu z działalności wykonywanej osobiście zgodnie z art. 13 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych lecz stanowi przychód uzyskany na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze stosownie do uregulowania art. 13 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie ma wpływu na wysokość przyznanego mu wynagrodzenia w tym stałego; określenie kwotowe wysokości wynagrodzenia stałego należy do kompetencji Rady Nadzorczej, przy czym zasady kształtowania wynagrodzeń oraz wysokość wynagrodzeń członków Zarządu ustala Walne Zgromadzenie z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa w zakresie zasad kształtowania wynagrodzeń członków organów Spółki, w szczególności z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami. Nie zmienia tej oceny także fakt, że umowa przewiduje również wynagrodzenie zmienne.

Za wykonywane usługi Wnioskodawca jest uprawniony do stałego miesięcznego wynagrodzenia określonego kwotowo oraz zmiennego wynagrodzenia dodatkowego, które uzależnione jest od poziomu realizacji celów zarządczych Spółki w stosunku do 50% wynagrodzenia stałego.

Zgodnie z umową Wnioskodawca wykorzystuje udostępnioną mu jako Menedżerowi i członkowi zarządu Spółki infrastrukturę (organizację wewnętrzną) biurową, sprzętową i organizacyjną, w tym korzysta z gabinetu wyposażonego w sprzęt biurowy i obsługę sekretarską, korzysta z przenośnego komputera, telefonu komórkowego i innych niezbędnych urządzeń elektronicznych oraz samochodu służbowego.

Odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonywane przez Wnioskodawcę czynności w ramach zawartej umowy ponosi Spółka; odpowiedzialność taka wynika z mocy prawa ponieważ jako Wiceprezes zarządu i jednocześnie Menedżer Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną wobec Spółki za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem sprzecznym z prawem lub postanowieniami statutu Spółki, chyba że nie ponosi winy (art. 483 k.s.h.). Zdaniem Wnioskodawcy, umowa nie przewiduje w sposób szczególny jego odpowiedzialności wobec osób trzecich za ewentualne szkody powstałe w wyniku realizacji umowy, jedynie odwołuje się do odpowiedzialności na zasadach ogólnych.

Z warunków umowy jednoznacznie wynika, że jako Menadżer i jednocześnie Wiceprezes Zarządu Wnioskodawca nie dysponuje samodzielnością i niezależnością, zobowiązany jest współdziałać z pozostałymi organami spółki oraz wykonywać ich uchwały ponieważ łączy go ze spółką stosunek korporacyjny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane ostatecznie w ww. piśmie z 27 listopada 2019 r.):

Czy usługa zarządzania świadczona przez Wnioskodawcę w związku z umową o zarządzanie spółką podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, Umowa z Przedsiębiorstwem X na świadczenie usług zarządzania zawarta w związku z regulacjami ustawy o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami z dnia 9 czerwca 2016 r. wobec faktu powołania Wnioskodawcy, jako Menadżera na podstawie uchwały Rady Nadzorczej z 15 marca 2019 r.; ponadto umowa w definicji pojęć wprost odwołuje się do ustawy o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami z dnia 9 czerwca 2016 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2190 z późn. zm.). Otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie nie stanowi przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.). Otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie nie stanowi przychodu z działalności wykonywanej osobiście zgodnie z art. 13 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych, lecz stanowi przychód uzyskany na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze stosownie do uregulowania art. 13 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonywane przez Wnioskodawcę czynności w ramach zawartej umowy ponosi Spółka, odpowiedzialność taka wynika z mocy prawa, ponieważ jako Wiceprezes Zarządu i jednocześnie Menedżer Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną wobec Spółki za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem sprzecznym z prawem lub postanowieniami statutu Spółki, chyba że Wnioskodawca nie ponosi winy (art. 483 k.s.h.). Wnioskodawca uważa, że umowa nie przewiduje w sposób szczególny jego odpowiedzialności wobec osób trzecich za ewentualne szkody powstałe w wyniku realizacji umowy, jedynie odwołuje się do odpowiedzialności na zasadach ogólnych.

Z warunków umowy jednoznacznie wynika, że jako Menedżer i jednocześnie Wiceprezes Zarządu Spółki, Wnioskodawca nie dysponuje samodzielnością i niezależnością; zobowiązany jest współdziałać z pozostałymi organami Spółki oraz wykonywać ich uchwały, ponieważ łączy go ze Spółką stosunek korporacyjny. (Wnioskodawca) nie ma wpływu na wysokość przyznanego mu wynagrodzenia, w tym stałego; określenie kwotowe wysokości wynagrodzenia stałego należy do kompetencji Rady Nadzorczej, przy czym zasady kształtowania wynagrodzeń oraz wysokość wynagrodzeń członków Zarządu ustala Walne Zgromadzenie z uwzględnienie obowiązujących przepisów prawa w zakresie zasad kształtowania wynagrodzeń członków organów Spółki, w szczególności z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami. Nie zmienia tej oceny fakt, że umowa przewiduje również wynagrodzenie zmienne. Za wykonywanie usługi Wnioskodawca jest uprawniony do stałego miesięcznego wynagrodzenia określonego kwotowo oraz zmiennego wynagrodzenia dodatkowego, które uzależnione jest od poziomu realizacji celów zarządczych Spółki w stosunku do 50% wynagrodzenia stałego. Zgodnie z umową Wnioskodawca wykorzystuje udostępnioną mu jako Menadżerowi i członkowi Zarządu Spółki infrastrukturę (organizację wewnętrzną) biurową, sprzętową i organizacyjną, w tym Wnioskodawca korzysta z gabinetu wyposażonego w sprzęt biurowy i obsługę sekretarską, korzysta z przenośnego komputera, telefonu komórkowego i innych niezbędnych urządzeń elektronicznych oraz samochodu służbowego.

Wnioskodawca przytacza tezę wyroku WSA, który utwierdza go w przekonaniu, ze usługi zarządzania świadczone przez niego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 lutego 2018 r. (sygn. akt III SA/Gl 1021/18) w okolicznościach przedmiotowej sprawy działalność skarżącego (Członka Zarządu - menedżera) nie można przypisać spełnienia warunku samodzielności oraz ryzyka gospodarczego, które stanowi immanentną cechę działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy VAT. Wnioskodawca, jako członek Zarządu - menedżer działa w ramach struktury organizacyjnej zarządzanej Spółki, nie ponosi kosztów swej działalności a wynagrodzenie zasadnicze nie jest uzależnione od ekonomicznego ryzyka - nie działa on w warunkach ryzyka, niepewności, np. co do popytu, konkurencji, czy ostatecznego rezultatu przedsiębiorstwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy. Należy jednak zaznaczyć, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Nie każda czynność stanowiąca usługę, w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w świetle ust. 2 powołanego wyżej artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei art. 15 ust. 3 ustawy stanowi, że za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późn. zm.) za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

7a. przychody otrzymywane przez członków Rady Mediów Narodowych;

* przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej a. z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Z cytowanego przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy wynika, że dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest łączne spełnienie wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie, tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym, a wykonującym zlecane czynności co do warunków:

* wykonywania tych czynności,

* wynagrodzenia, oraz

* odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zatem, użycie słowa "samodzielnie" w kontekście art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, wyklucza opodatkowanie pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą przez umowę o pracę lub inny stosunek prawny tworzący więzi (stosunek podporządkowania) między pracodawcą a pracownikiem co do (w zakresie) warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Oznacza to, że przychody z tytułu wykonywanych czynności nie tylko winny być wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz także spełnione muszą zostać pozostałe kryteria przedmiotowe określające m.in., czy działanie usługodawcy odbywa się na warunkach ryzyka gospodarczego, a tym samym kto ponosi odpowiedzialność za wykonane usługi. Nie stanowią bowiem samodzielnej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, tylko i wyłącznie te czynności, gdy pomiędzy zlecającym ich wykonanie i wykonującym zlecone czynności istnieją więzy tworzące stosunek prawny w zakresie warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Odnośnie dwóch pierwszych warunków stwierdzić należy, że każdy w zasadzie stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje, jest w jakimś sensie określony co do warunków wykonywania danych czynności oraz wynagrodzenia.

Nie będzie więc podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług osoba, która w ramach podpisanej umowy, tworzyć będzie ze zlecającym więzi analogiczne ze stosunkiem pracy, nie ponosząc tym samym ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywanymi czynnościami. Tylko spełnienie wymogów wyłączających samodzielność działania poprzez zawarcie więzi prawnej między zleceniodawcą a zleceniobiorcą co do warunków wykonywania zleconych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich, pozwala jednocześnie wyłączyć wykonywane czynności z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Powyższe oznacza, że jeżeli analiza umowy cywilnoprawnej (stosunku prawnego) pomiędzy zarządzającym a spółką wykaże, że spełnione są wszystkie trzy warunki to nie można uznać zarządzającego za podatnika VAT. Jednocześnie brak spełnienia któregokolwiek warunku oznacza, że zarządzający występuje w charakterze podatnika VAT.

Warunek pierwszy - warunki wykonywania czynności. Należy uznać, że co do zasady w istotę typowej umowy cywilnoprawnej, której przedmiotem jest zarządzanie spółką przez osobę fizyczną (zobowiązaną do osobistego świadczenia), wpisane jest wykorzystywanie infrastruktury i organizacji wewnętrznej tej spółki (osoba taka zarządza tą infrastrukturą, personelem, całą organizacją i jednocześnie korzysta z niej w tym celu).

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1479/13 - za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą " (...) nie będzie mogła zostać uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest z wykorzystaniem infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona (...)".

Można wręcz mówić o pewnym zintegrowaniu zarządzającego ze spółką, co oznacza spełnienie tego warunku. Przyjęcie zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami (Dz. U. z 2017 r. poz. 2190 z późn. zm.) - dalej: "ustawa o wynagradzaniu" - stosownych rozwiązań dotyczących zapewnienia zarządzającemu w zakresie niezbędnym do wykonywania usług zarządzania urządzeń technicznych (np. komputera, telefonu komórkowego, samochodu, itp.) oraz ewentualnie innych zasobów, którymi dysponuje spółka (np. pomieszczenia biurowe wraz z wyposażeniem, uczestnictwo w szkoleniach i konferencjach związanych ściśle z pełnioną funkcją i powierzonymi zadaniami, firmowych kart płatniczych i kredytowych, itp.) dodatkowo potwierdza charakter (przemawiający za brakiem samodzielności w rozumieniu VAT) takiego stosunku prawnego.

W tym kontekście należy zauważyć, że wykorzystywanie infrastruktury i organizacji wewnętrznej zarządzanej spółki powoduje, że zarządzający nie ponosi również w tym zakresie ryzyka ekonomicznego (co ma ścisły związek z tym jak kształtuje się wynagrodzenie - warunek drugi). Uznaniu, że ten warunek jest spełniony nie stoi na przeszkodzie to, że w ramach przedmiotowej umowy cywilnoprawnej (stosunku prawnego) zarządzający dysponuje szerokim zakresem swobody w organizacji swojej pracy, wyznaczaniu celów, itd.

Warunek drugi - wynagrodzenie. Zakładając, że umowa przewiduje, że zarządzający korzysta z infrastruktury i organizacji wewnętrznej spółki (spełniony warunek pierwszy), ustalenie, że warunek drugi jest spełniony w praktyce sprowadza się do weryfikacji, czy umowa cywilnoprawna przewiduje dla zarządzającego stałe wynagrodzenie. Jeżeli umowa przewiduje stałe wynagrodzenie nie można mówić o ponoszeniu ryzyka ekonomicznego przez zarządzającego. Jednocześnie rozpatrywany warunek będzie spełniony także jeżeli wynagrodzenie oprócz stałego elementu będzie zawierać element zmienny (np. wypłacany pod warunkiem i/lub w wysokości określonej realizacją wyznaczonych celów zarządczych, które mogą dotyczyć w szczególności kondycji finansowej spółki, jej pozycji rynkowej, realizacji określonej inwestycji, strategii itd.) pod warunkiem jednak, że element stały będzie stanowił istotną wielkość i/lub część całkowitego wynagrodzenia. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o wynagradzaniu, wynagrodzenie całkowite członka organu zarządzającego składa się z części stałej, stanowiącej wynagrodzenie miesięczne podstawowe, określonej kwotowo, oraz części zmiennej stanowiącej wynagrodzenie uzupełniające za rok obrotowy spółki, przy czym zgodnie z ust. 5 część zmienna nie może przekraczać 50%, a m.in. w spółkach publicznych 100% wynagrodzenia podstawowego zarządzającego w poprzednim roku obrotowym. Należy uznać, że takie ukształtowanie wynagrodzenia spełnia badany warunek. Podobnie przykładowo ustalenie w umowie dla zarządzającego stałego wynagrodzenia miesięcznego w wielkości adekwatnej do pozycji spółki, zakresu zadań itd. oraz rocznej premii stanowiącej określony procent wypracowanego w danym roku zysku spełni badany warunek.

Warunek trzeci - odpowiedzialność zlecającego wobec osób trzecich. Warunek będzie spełniony, jeżeli zgodnie z umową odpowiedzialność jest po stronie spółki, a nie po stronie faktycznego wykonawcy (zarządzającego), co wyklucza samodzielny charakter jego działalności. Warunek będzie także spełniony, gdy dana umowa nie przewiduje (nie wprowadza) takiej odpowiedzialności.

Bez znaczenia pozostaje w tym kontekście odpowiedzialność zarządzającego wynikająca z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, w tym w szczególności odpowiedzialność członków zarządu wynikająca z przepisów Kodeksu spółek handlowych.

Przykładowo, jeżeli dana umowa przewiduje, że zarządzający ponosi odpowiedzialność wobec spółki oraz wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w czasie wykonywania przez niego przedmiotu umowy, będące następstwem niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków zarządzającego wynikających z umowy lub z przepisów prawa - przy czym, odpowiedzialność ta jest niezależna od odpowiedzialności zarządzającego, którą ponosi on z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu, określonej przepisami prawa (w szczególności na mocy K.s.h) - niniejszy warunek nie będzie spełniony.

Należy zauważyć, że jak wskazał NSA w wyroku z dnia 22 lutego 2017 r., sygn. akt I FSK 1014/15 "Ponoszenie ryzyka ekonomicznego nie może być utożsamiane z odpowiedzialnością menadżera za szkody wobec Spółki. Są to odrębne kwestie. Porównywanie nieograniczonej odpowiedzialności menadżera wobec Spółki ze stosunkiem pracowniczym nie wpływa na ocenę stanowiska Sądu, gdyż Sąd nie postawił tezy, że strony łączyła umowa o pracę. Stosunek ten Sąd oceniał pod kątem art. 15 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, to znaczy czy była to samodzielnie wykonywana działalność gospodarcza. Odpowiedzialność menadżera za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością ma być rozpoznawana wobec osób trzecich, nie wobec Spółki i, co tu już zostało podniesione, jej źródłem na być stosunek zobowiązaniowy łączący menadżera ze Spółką, a nie stosunek organizacyjno-prawny członka zarządu Spółki. W tym zakresie słusznie podkreślił Sąd pierwszej instancji, że nie została ona uregulowana w kontrakcie, a zatem nie można jej domniemywać".

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że jeżeli umowa cywilnoprawna (stosunek prawny) przewiduje odpowiedzialność zarządzającego wobec osób trzecich (za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością, przy czym odpowiedzialność ta jest niezależna od odpowiedzialności zarządzającego, którą ponosi on - z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu - na podstawie bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, np.k.s.h.) wskazany warunek nie jest spełniony.

Odpowiednio jeżeli dana umowa nie przewiduje (nie wprowadza) takiej odpowiedzialności (a w przypadku braku jej uregulowania w umowie nie można jej domniemywać), należy uznać, że wskazany warunek jest spełniony.

Podsumowując, jeżeli analiza danej umowy cywilnoprawnej (stosunku prawnego) pomiędzy zarządzającym a spółką wykaże, że spełnione są wszystkie trzy przedstawione powyżej warunki to zarządzającego nie można uznać za podatnika VAT. Jednocześnie brak spełnienia któregokolwiek warunku oznacza, że zarządzający występuje w charakterze podatnika VAT.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy usługa zarządzania świadczona przez Wnioskodawcę w związku z umową o zarządzanie spółką podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług zarządzania.

Przedmiotem umowy jest powołanie na stanowisko menadżera na podstawie uchwały Rady Nadzorczej. W chwili obecnej Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku VAT.

Umowa na świadczenie usług zarządzania została zawarta w związku z regulacjami ustawy o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami z dnia 9 czerwca 2016 r.

Otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie nie stanowi przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych a także nie stanowi przychodu z działalności wykonywanej osobiście zgodnie z art. 13 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych lecz stanowi przychód uzyskany na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze stosownie do uregulowania art. 13 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie ma wpływu na wysokość przyznanego mu wynagrodzenia w tym stałego. Określenie kwotowe wysokości wynagrodzenia stałego należy do kompetencji Rady Nadzorczej, przy czym zasady kształtowania wynagrodzeń oraz wysokość wynagrodzeń członków Zarządu ustala Walne Zgromadzenie z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa w zakresie zasad kształtowania wynagrodzeń członków organów Spółki, w szczególności z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami. Nie zmienia tej oceny także fakt, że umowa przewiduje również wynagrodzenie zmienne. Za wykonywane usługi Wnioskodawca jest uprawniony do stałego miesięcznego wynagrodzenia określonego kwotowo oraz zmiennego wynagrodzenia dodatkowego, które uzależnione jest od poziomu realizacji celów zarządczych Spółki w stosunku do 50% wynagrodzenia stałego.

Zgodnie z umową Wnioskodawca wykorzystuje udostępnioną mu przez Spółkę infrastrukturę (organizację wewnętrzną) biurową, sprzętową i organizacyjną, w tym korzysta z gabinetu wyposażonego w sprzęt biurowy i obsługę sekretarską, korzysta z przenośnego komputera, telefonu komórkowego i innych niezbędnych urządzeń elektronicznych oraz samochodu służbowego.

Odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonywane przez Wnioskodawcę czynności w ramach zawartej umowy ponosi Spółka. Odpowiedzialność taka wynika z mocy prawa.

Jako Wiceprezes zarządu i jednocześnie Menedżer Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną wobec Spółki za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem sprzecznym z prawem lub postanowieniami statutu Spółki, chyba że nie ponosi winy (art. 483 k.s.h.). Umowa nie przewiduje w sposób szczególny jego odpowiedzialności wobec osób trzecich za ewentualne szkody powstałe w wyniku realizacji umowy, jedynie odwołuje się do odpowiedzialności na zasadach ogólnych.

Jako Menadżer i jednocześnie Wiceprezes Zarządu Wnioskodawca nie dysponuje samodzielnością i niezależnością, zobowiązany jest współdziałać z pozostałymi organami spółki oraz wykonywać ich uchwały ponieważ łączy go ze spółką stosunek korporacyjny.

Jak już wcześniej wskazano, dla rozstrzygnięcia kwestii czy z tytułu wykonywania przez zarządzającego usług zarządzania na podstawie umowy o świadczenie usług zarządzania spółką, zarządzający będzie podatnikiem podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma okoliczność jednoczesnego spełnienia łącznie wszystkich przesłanek wynikających z przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że skoro, jak wskazano we wniosku:

* Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną wobec Spółki za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem sprzecznym z prawem lub postanowieniami statutu Spółki, natomiast odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonywane przez Wnioskodawcę czynności w ramach zawartej umowy ponosi Spółka;

* zgodnie z zawartą umową, Wnioskodawca wykorzystuje udostępnioną mu przez Spółkę infrastrukturę biurową, sprzętową i organizacyjną, w tym korzysta z gabinetu wyposażonego w sprzęt biurowy i obsługę sekretarską, korzysta z przenośnego komputera, telefonu komórkowego i innych niezbędnych urządzeń elektronicznych oraz samochodu służbowego;

* za wykonywane usługi Wnioskodawca jest uprawniony do stałego miesięcznego wynagrodzenia określonego kwotowo oraz zmiennego wynagrodzenia dodatkowego (w wysokości do 50% wynagrodzenia stałego), uzależnionego od poziomu realizacji celów zarządczych Spółki, przy czym Wnioskodawca nie ma wpływu na wysokość przyznanego mu wynagrodzenia w tym stałego;

* wynagrodzenie nie stanowi przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych a także nie stanowi przychodu z działalności wykonywanej osobiście zgodnie z art. 13 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych;

* wynagrodzenie, które Wnioskodawca otrzymuje od Spółki za wykonywanie czynności wymienionych we wniosku, stanowi przychód, o którym mowa w przepisach art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

to tym samym, wobec nie spełnienia w okolicznościach sprawy wszystkich przesłanek wynikających z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, uzasadnionym jest stwierdzenie, że Wnioskodawca z tytułu świadczenia przedmiotowej usługi zarządzania na podstawie zawartej ze Spółką umowy, nie może zostać uznany za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą.

W konsekwencji wykonywane przez Wnioskodawcę czynności na podstawie opisanej we wniosku umowy o świadczenie usług zarządzania nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.