0111-KDIB3-1.4012.58.2020.1.WN - Korekta VAT w przypadku uprawdopodobnionej nieściągalności wierzytelności.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 stycznia 2020 r. (data wpływu 27 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku należnego na podstawie art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku, gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 stycznia 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 6 lutego 2017 r. podpisał umowę na wykonanie usługi pozyskania i rozliczenia dotacji w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa.... na lata 2014-2020.

W dniu podpisania umowy i wystawienia faktury nr.... z dnia 30 października 2018 r. X. sp. z o.o. była czynnym podatnikiem VAT.

Podatnik wykonał usługi określone w umowie i wystawił w dniu 30 października 2018 r. fakturę VAT nr.... na kwotę netto, powiększoną o podatek VAT z terminem płatności na 13 listopada 2018 r.

Podatnik jest czynnym podatnikiem VAT i rozlicza się kwartalnie składając deklaracje VAT-7K. Faktura VAT nr.... została rozliczona w deklaracji VAT-7K za IV kwartał 2018 r., złożonej w dniu 23 stycznia 2019 r.

W dniu 8 kwietnia 2019 r. X sp. z o.o. została z urzędu wykreślona z rejestru czynnych podatników VAT, gdyż przez poprzednie 6 miesięcy składała deklaracje VAT, w których nie wykazała sprzedaży, nabycia towarów lub usług ani importu towarów z kwotami podatku do odliczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy podatnik na podstawie art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług ma prawo do korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego w przypadku, gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona, gdyż wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego na fakturze, mimo że na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, dłużnik nie jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, z uwagi na fakt, iż wykreślenie dłużnika nastąpiło z urzędu na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie podatnika na podstawie art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług podatnik ma prawo do korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego w przypadku, gdy na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, dłużnik nie jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, a wykreślenie dłużnika nastąpiło z urzędu na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podatnik nie może zgodzić się na przyjęcie stanowiska, iż organ podatkowy swoim władczym działaniem polegającym na wykreśleniu z urzędu dłużnika z rejestru VAT (zwłaszcza, iż wykreślenie X. sp. z o.o. z rejestru VAT nastąpiło na kilka dni przed złożeniem przez podatnika deklaracji podatkowej uwzględniającej korektę podatku VAT w związku z nieściągalnością wierzytelności), może ingerować w prawo podatnika do korekty. Taka interpretacja narusza zasadę neutralności podatku VAT oraz określoną w art. 9 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej zasadę przestrzegania wiążącego ją prawa międzynarodowego.

Należy podkreślić, że utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej m.in.:

* wyrok TSUE z 6 grudnia 2018 r., TRATAVE, sygn. akt C-672/17;

* wyrok TSUE z 23 listopada 2017 r. DL MAURA, sygn. Akt C-246/16;

* wyrok TSUE z 8 maja 2019 r. A-PACK CZ sygn. Akt C-127/18 (zaznaczyć należy, iż zapis w czeskiej ustawie o byciu czynnym podatnikiem VAT na dzień poprzedzający złożenie deklaracji jest analogiczny do polskich przepisów).

dotyczące art. 90 ust. 1 Rady 2006/112/we z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej zobowiązuje państwa członkowskie do obniżenia podstawy opodatkowania i w związku z tym również kwoty VAT należnego od podatnika za każdym razem, gdy po dokonaniu transakcji podatnik nie otrzymał części lub całości wynagrodzenia. Przepis art. 90 ust. 1 Dyrektywy VAT stanowi wyraz podstawowej zasady Dyrektywy, wedle której podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, a w konsekwencji organy podatkowe nie mogą pobrać z tytułu VAT kwoty wyższej od tej, którą otrzymał podatnik.

Trybunał wielokrotnie zaznaczył też, że dopuszczenie, aby państwa członkowskie miały możliwość wyłączenia wszelkich obniżek podstawy opodatkowania VAT, byłoby sprzeczne z zasadą neutralności VAT. Trybunał podkreślał rzecz oczywistą - skoro dłużnik utracił status podatnika VAT, to tym bardziej przemawia to za możliwością dokonania korekty. Jest bowiem namacalne, że jeśli dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej, to znaczy, że utracił źródło zarobkowania, a to stanowi wyraźny element uzasadniający ostatecznie charakter niewywiązania się z płatności.

Tym samym art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie w jakim odmawia podatnikowi prawa do korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego w przypadku, gdy na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, dłużnik nie jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, a wykreślenie dłużnika nastąpiło z urzędu na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, jest niezgodny z prawem unijnym, a w przedstawionym stanie faktycznym podatnik, na podstawie art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług podatnik, ma prawo do korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 VAT, przy czym art. 89a ustawy adresowany jest do wystawcy faktury, zaś art. 89b ustawy do jej odbiorcy.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1 ustawy).

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

Stosownie do art. 89a ust. 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

Powołane powyżej przepisy dopuszczają zatem możliwość dokonania przez podatnika korekty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego, który powstał w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług na terytorium kraju, w sytuacji gdy nabywca towaru bądź usługi, nie dokonał zapłaty na rzecz dostawcy. Wskazać w tym miejscu należy, że dokonanie korekty określonej w art. 89a ust. 1 ustawy uzależnione jest od warunków wymienionych w ust. 2 tego przepisu, przy czym warunki określone w art. 89a ust. 2 ustawy muszą być spełnione łącznie. Brak spełnienia któregokolwiek z wymienionych warunków stanowi przesłankę do braku takiego prawa.

Z ustępu 2 pkt 3 ww. przepisu wynika, że na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty: wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni oraz dłużnik nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

Należy również wskazać, że stosownie do art. 90 (1) Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, (dalej nazwana Dyrektywą 112), w przypadku anulowania, wypowiedzenia, rozwiązania, całkowitego lub częściowego niewywiązania się z płatności lub też w przypadku obniżenia ceny po dokonaniu dostawy, podstawa opodatkowania jest stosownie obniżana na warunkach określonych przez państwa członkowskie. W przypadku całkowitego lub częściowego niewywiązywania się z płatności państwa członkowskie mogą odstąpić od zastosowania ust. 1 (art. 90 (2) Dyrektywy).

Mając na względzie powołane normy należy stwierdzić, że przepisy Dyrektywy 112 określają w sposób ogólny podstawę opodatkowania, nie wskazując szczegółowych zasad lub ograniczeń dla państw członkowskich w celu jego implementacji, w tym dotyczących korygowania tej podstawy. Przepis art. 90 Dyrektywy 112 daje bowiem prawo do obniżania podstawy opodatkowania na warunkach określonych przez poszczególne państwa członkowskie. Wprowadzenie w art. 89a uprawnienia do skorygowania podstawy opodatkowania i podatku należnego z tytułu wierzytelności uprawdopodobnionej za nieściągalną przez wierzyciela nie narusza zatem przepisu art. 90 Dyrektywy 112.

W tym miejscu należy stwierdzić, że z dniem przystąpienia do Unii Europejskiej z mocy art. 249 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 91 ust. 1 i 3 Konstytucji RP przepisy prawa wspólnotowego mają moc obowiązującą w polskim porządku prawnym. Jednak podkreślenia wymaga, iż zasada ta nie ma charakteru bezwzględnego. Ma ona bowiem zastosowanie jedynie w odniesieniu do sytuacji, gdy przepis prawa unijnego nie został wprowadzony do polskiego prawa, pomimo istnienia takiego obowiązku lub gdy został wprowadzony w sposób wadliwy. W rozpoznawanej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia.

"Ulga na złe długi" została wprowadzona do polskiego systemu prawnego w ustawie z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756). W wyniku tej nowelizacji w ustawie o podatku od towarów i usług dodano przepis art. 89a, z którego wynika, że podatnik ma możliwość dokonania korekty podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju, która uzależniona jest jednak od łącznego spełnienia szczegółowo określonych warunków. Dopiero spełnienie kumulatywne wszystkich przesłanek wynikających z art. 89a ust. 1 i ust. 2 ustawy uprawnia podatnika do skorygowania podatku należnego.

Analiza treści art. 90 Dyrektywy prowadzi do wniosku, że uregulowanie wynikające z tego przepisu ma dla państw członkowskich charakter fakultatywny. Państwa członkowskie mają zatem pozostawioną swobodę co do wprowadzenia odpowiedniej regulacji do prawa krajowego. Oznacza to, że niespełnienie jednego z podstawowych warunków zawartych we wprowadzonej do porządku prawnego danego państwa członkowskiego normie prawnej nie daje podatnikowi podstaw do wywodzenia prawa do tzw. ulgi na złe długi bezpośrednio z prawa wspólnotowego.

Powyższe argumenty zostały potwierdzone przez WSA w Gdańsku w wyroku z 5 kwietnia 2016 r. sygn. akt I SA/Gd 205/16, w którym Sąd wskazał cyt. "Dyrektywa, aby wywoływała skutek bezpośredni, musi spełniać określone wymogi (por. wyroki TSUE w sprawach: 41/47, Yvonne van Duyn v. Home Office 1976, ECR 1337; 28/67, Molke-rei-Zentrale Westfalen/Lippe GmbH v. Hauptzollamt Padeborn 1968, ECR 212; 44/84, Hurd v. Jones 1986, ECR 83). Przede wszystkim koniecznym warunkiem bezpośredniej skuteczności przepisów dyrektywy jest niewłaściwe ich transponowanie do krajowego porządku prawnego lub brak implementacji w ogóle, pomimo upływu wyznaczonego dla tego celu terminu. Warunkiem bezpośredniej skuteczności dyrektywy jest również to, aby jej przepis był dostatecznie precyzyjny, bezwarunkowy a państwo nie posiadało kompetencji do dalszego doprecyzowania treści. (...).

Jeżeli zatem dyrektywa pozostawia państwu członkowskiemu przy transformacji pole manewru, a obowiązek wynikający z dyrektywy nie jest sformułowany jednoznacznie i precyzyjnie, to nie można mówić o bezwarunkowości przepisu dyrektywy. W takiej sytuacji przepis dyrektywy nie może stanowić podstawy dla bezpośredniego powoływania się na normy prawa wspólnotowego przed sądem krajowym i sądami wspólnotowymi.

W ocenie sądu, przepisu art. 90 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE nie można postrzegać jako normy wprowadzającej bezwarunkową możliwość dokonania korekty podstawy opodatkowania w sytuacjach w nim opisanych. Przepis ten wskazuje bowiem jedynie na te okoliczności, których wystąpienie uprawnia podatnika do stosownego obniżenia podstawy opodatkowania. Niemniej jednak samo zaistnienie tych okoliczności nie stanowi jeszcze samoistnej przesłanki do dokonania stosownej korekty. Podkreślić bowiem należy, że art. 90 ust. 1 ww. Dyrektywy wskazuje, iż obniżenie podstawy opodatkowania, w sytuacjach opisanych w treści normy, nastąpi na warunkach (co wymaga zaznaczenia) określonych przez państwo członkowskie. Dyrektywa wyraźnie zatem wskazuje na możliwość ukształtowania w ustawodawstwie krajowym warunków dokonania takiej korekty podstawy opodatkowania, a tym samym korekta taka nie może być bezwarunkowa, nie oparta na określonych w prawie krajowym przesłankach. W związku z tym nie można zgodzić się z twierdzeniem Skarżącej, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy znajdzie bezpośrednie zastosowanie przepis art. 90 ust. 1 ww. Dyrektywy, z pominięciem regulacji prawa krajowego".

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 6 lutego 2017 r. podpisał umowę na wykonanie usługi pozyskania i rozliczenia dotacji w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa...... na lata 2014-2020. W dniu podpisania umowy i wystawienia faktury nr..... z dnia 30 października 2018 r. X sp. z o.o. była czynnym podatnikiem VAT.

Podatnik wykonał usługi określone w umowie i wystawił w dniu 30 października 2018 r. fakturę VAT, powiększoną o podatek VAT z terminem płatności na 13 listopada 2018 r.

Podatnik jest czynnym podatnikiem VAT i rozlicza się kwartalnie składając deklaracje VAT-7K. Faktura VAT..... została rozliczona w deklaracji VAT-7K za IV kwartał 2018 r.

W dniu 8 kwietnia 2019 r. X sp. z o.o. została z urzędu wykreślona z rejestru czynnych podatników VAT, gdyż przez poprzednie 6 miesięcy składała deklaracje VAT, w których nie wykazała sprzedaży, nabycia towarów lub usług ani importu towarów z kwotami podatku do odliczenia. Wykreślenie kontrahenta z rejestru VAT nastąpiło na kilka dni przed złożeniem deklaracji podatkowej uwzględniającej korektę podatku VAT w związku z nieściągalnością wierzytelności.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii korekty podatku należnego na podstawie art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku, gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona, gdyż wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego na fakturze, mimo że na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, dłużnik nie jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, z uwagi na fakt, iż wykreślenie dłużnika nastąpiło z urzędu na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak już wskazano powyżej, Dyrektywa 112 pozostawia państwu członkowskiemu swobodę co do warunków, jakie są wymagane do spełnienia przez podatnika i dłużnika, w związku z zastosowaniem "ulgi na złe długi". W takiej sytuacji przepis Dyrektywy nie może stanowić podstawy dla bezpośredniego powoływania się na normy prawa wspólnotowego, w szczególności, że interpretacja art. 89a ust. 1 ustawy o VAT nie przekracza postanowień art. 90 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE.

W opisanym we wniosku zdarzeniu, mimo, że w dniu podpisania umowy i wystawienia faktury nr 6/10/2018 z dnia 30 października 2018 r. X sp. z o.o. była czynnym podatnikiem VAT, to jednak w dniu 8 kwietnia 2019 r. X sp. z o.o. została z urzędu wykreślona z rejestru czynnych podatników VAT, gdyż przez poprzednie 6 miesięcy składała deklaracje VAT, w których nie wykazała sprzedaży, nabycia towarów lub usług ani importu towarów z kwotami podatku do odliczenia.

Zatem w odniesieniu do faktury dokumentującej wykonaną usługę przez Wnioskodawcę na rzecz Dłużnika, nie zostaje spełniony warunek wymieniony w art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. a ustawy, kwalifikujący do dokonania korekty podatku należnego w trybie przewidzianym w art. 89a ust. 1 ustawy. Na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w art. 89a ust. 1 ustawy, Dłużnik był wykreślony (w dniu 8 kwietnia 2019 r.) z rejestru czynnych podatników VAT.

Skoro więc Wnioskodawca, w odniesieniu do faktury nr 6/10/2018 z dnia 30 października 2018 r. dokumentującej wykonaną usługę na rzecz Dłużnika, nie spełnia warunku określonego w przepisie art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. a ustawy, to nie jest on uprawniony do skorzystania z wynikającej z art. 89a ust. 1 ustawy instytucji tzw. "ulgi na złe długi".

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Wyjaśnienia wymaga, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Ponadto, zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.