0111-KDIB3-1.4012.53.2019.4.WN - VAT w zakresie opodatkowania odpłatnego zbycia nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 18 stycznia 2019 r. (data wpływu 28 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z 8 marca 2019 r. (data wpływu 14 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odpłatnego zbycia nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 stycznia 2019 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odpłatnego zbycia nieruchomości.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem uzupełnionym pismem z 8 marca 2019 r. (data wpływu 14 marca 2019 r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 1 marca 2019 r. znak: 0111-KDIL3-3.4011.27.2019.2.AM, 0111-KDIB3-1.4012.53.2019.3.WN.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni będąc osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej w 2006 r. nabyła do majątku prywatnego działkę gruntową z przeznaczeniem do zabudowy mieszkaniowej. Do dnia dzisiejszego nie prowadziła i nie zamierza podejmować żadnej działalności gospodarczej. Jest rezydentem podatkowym Niemiec. W 2016 r. na przedmiotowej działce Wnioskodawczyni rozpoczęła budowę czterech domów w zabudowie szeregowej z zaplanowanymi i wydzielonymi odrębnymi mieszkaniami po dwa w każdym z domów. Trwająca budowa jest prywatną inwestycją kapitałową Wnioskodawczyni finansowaną ze środków pochodzących ze sprzedaży domu w Niemczech. Planowane zakończenie budowy winno nastąpić w 2019 r. Z powodu znikomych możliwości wynajmu Wnioskodawczyni podjęła decyzję, że cztery wyodrębnione mieszkania zostaną sprzedane (odpłatne zbycie) po ich wykończeniu w 2019 r. W dalszej kolejności zostaną zbyte jeszcze dwa, a dwa zostaną przeznaczone na własne potrzeby mieszkaniowe. Żadne z czynności, które będzie podejmować Wnioskodawczyni nie są związane, ani z działalnością gospodarczą, ani obrotem na rynku nieruchomości. Sprzedaż nie będzie następowała w ramach jakiejkolwiek działalności gospodarczej, a lokale nie były i nie będą wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. W przeszłości oprócz sprzedanego domu w Niemczech Wnioskodawczyni nie dokonywała zbywania i nabywania innych nieruchomości. Sprzedawane lokale mieszkalne stanowić będą (stanowią) odrębne nieruchomości. W przyszłości Wnioskodawczyni nie zamierza nabywania i zbywania jakichkolwiek nieruchomości.

Dodatkowo Wnioskodawczyni uzupełniła opis sprawy informując:

Nabyta w 2006 r. działka gruntowa położona jest na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

1. Wnioskodawczyni nie korzystała z odliczenia podatku naliczonego VAT przy wytworzeniu budynków mieszkalnych, (odliczenie nie przysługiwało bowiem nie posiada statusu podatnika VAT),

2. Wnioskodawczyni wskazała jednocześnie, że środki uzyskane ze sprzedaży wytworzonych budynków stanowić będą inwestycję kapitałową (finansową),

3. Wnioskodawczyni nigdy dotąd nie dokonywała sprzedaży żadnych nieruchomości z wyjątkiem sprzedanego domu w Niemczech skąd pochodzą środki na prowadzoną budowę w Polsce,

4. Wnioskodawczyni nie dokonywała w przeszłości sprzedaży działek, ani niezabudowanych, ani zabudowanych,

5. Wnioskodawczyni nie posiada innych nieruchomości, które mogłyby być przeznaczone w przyszłości do sprzedaży,

6. Wnioskodawczyni nie zamierza podejmować żadnych czynności o charakterze marketingowych zmierzających do zwiększania atrakcyjności budowanych nieruchomości, w tym ogłoszeń w mediach i Internecie,

7. Nieruchomości są w trakcie budowy wobec czego w żaden sposób nie są i nie mogą być udostępniane osobom trzecim.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (przeformułowane w piśmie z 8 marca 2019 r.):

Czy odpłatne zbycie wytworzonych nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawczyni:

Na postawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm., w związku z art. 2 pkt 12, 14a, 22, i art. 15. 1. 2 zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, odpłatne zbycie nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bowiem nie jest wykonywane w rozumieniu ww. przepisów. Osoba fizyczna nie jest profesjonalnym uczestnikiem obrotu gospodarczego, nie korzystała i nie będzie wykorzystywała towarów i usług, wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych. Zatem sprzedaż kilku nieruchomości nie jest wystarczającą przesłanką do stwierdzenia prowadzenia działalności gospodarczej, a tym samym podlegania przepisom Ustawy o VAT. Także sprzedaż majątku prywatnego nie podlega tym przepisom, a podlega tylko i wyłącznie w ramach prowadzonej firmy (wyrok TSUE C-181/10. C-291/92, wyrok NSA I FSK/811/13, Interpretacja Dyrektora KIS 0113-KDITPI -2.4012.606.2018.3.SM.)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, czyniąc w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest również, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności, jak wytworzenie budynków/budowli, dokonanie remontów, modernizacji obiektu, doprowadzenie mediów, wydzielenie poszczególnych lokali, ustanowienie samodzielności poszczególnych lokali, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny nie wystarczy, że jako taki został nabyty (darowany), istotny jest również sposób jego wykorzystania w całym okresie posiadania oraz działania podejmowane w celu jego sprzedaży. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy przytoczyć orzeczenie z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, z którego wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powołanego wyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że rozstrzygnięcie, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Ponadto, na uwagę zasługuje również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w którym Sąd wskazuje na kryteria jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni będąc osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej w 2006 r. nabyła do majątku prywatnego działkę gruntową z przeznaczeniem do zabudowy mieszkaniowej. Do dnia dzisiejszego nie prowadziła i nie zamierza podejmować żadnej działalności gospodarczej. Jest rezydentem podatkowym Niemiec. W 2016 r. na przedmiotowej działce Wnioskodawczyni rozpoczęła budowę czterech domów w zabudowie szeregowej z zaplanowanymi i wydzielonymi odrębnymi mieszkaniami po dwa w każdym z domów. Trwająca budowa jest prywatną inwestycją kapitałową Wnioskodawczyni finansowaną ze środków pochodzących ze sprzedaży domu w Niemczech. Planowane zakończenie budowy winno nastąpić w 2019 r. Z powodu znikomych możliwości wynajmu Wnioskodawczyni podjęła decyzję, że cztery wyodrębnione mieszkania zostaną sprzedane (odpłatne zbycie) po ich wykończeniu/w 2019 r. W dalszej kolejności zostaną zbyte jeszcze dwa, a dwa zostaną przeznaczone na własne potrzeby mieszkaniowe. Żadne z czynności, które będzie podejmować Wnioskodawczyni nie są związane, ani z działalnością gospodarczą, ani obrotem na rynku nieruchomości. Sprzedaż nie będzie następowała w ramach jakiejkolwiek działalności gospodarczej, a lokale nie były i nie będą wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. W przeszłości oprócz sprzedanego domu w Niemczech Wnioskodawczyni nie dokonywała zbywania i nabywania innych nieruchomości. Sprzedawane lokale mieszkalne stanowić będą (stanowią) odrębne nieruchomości. W przyszłości Wnioskodawczyni nie zamierza nabywania i zbywania jakichkolwiek nieruchomości. Wnioskodawczyni nie korzystała z odliczenia podatku naliczonego VAT przy wytworzeniu budynków mieszkalnych, (odliczenie nie przysługiwało bowiem nie posiada statusu podatnika VAT). Wnioskodawczyni nie posiada innych nieruchomości, które mogłyby być przeznaczone w przyszłości do sprzedaży. Wnioskodawczyni nie zamierza podejmować żadnych czynności o charakterze marketingowych zmierzających do zwiększania atrakcyjności budowanych nieruchomości, w tym ogłoszeń w mediach i Internecie. Nieruchomości są w trakcie budowy wobec czego w żaden sposób nie są i nie mogą być udostępniane osobom trzecim.

Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy odpłatne zbycie wytworzonych nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wskazano powyżej, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle przywołanych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przywołane przepisy, orzecznictwo oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie wystąpią okoliczności, które łącznie wskazują, że sprzedaż lokali mieszkalnych wyodrębnionych w przedmiotowej nieruchomości, należy uznać za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W rozpatrywanej sprawie zaistniały bowiem przesłanki świadczące o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia nieruchomości, która będzie porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Z opisu sprawy wynika, że środki finansowe ze sprzedaży nieruchomości w postaci domu w Niemczech Wnioskodawczyni zainwestowała w budowę czterech domów mieszkalnych. Początkowo wybudowane domy miały być przedmiotem wynajmu, a więc z tego tytułu Wnioskodawczyni osiągałaby w sposób systematyczny zyski. Jednakże z powodu znikomych możliwości wynajmu mieszkań Wnioskodawczyni podjęła decyzję, że cztery wyodrębnione mieszkania zostaną sprzedane (odpłatne zbycie) po ich wykończeniu w 2019 r. W dalszej kolejności zostaną zbyte jeszcze dwa, a dwa zostaną przeznaczone na własne potrzeby mieszkaniowe. Okoliczności takie wskazują faktycznie na lokowanie kapitału w celu osiągnięcia zysku i stanowią powiązany ze sobą ciąg zdarzeń, potwierdzający uznanie Wnioskodawczyni za profesjonalny podmiot zajmujący się budową i sprzedażą nieruchomości. W związku z tym czynności sprzedaży nieruchomości należy uznać za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz przywołane orzeczenia TSUE w sprawach: C-291/92, C-180 i C-181 należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni przez cały okres posiadania wskazanej we wniosku nieruchomości nie wykazywała zamiaru wykorzystywania jej wyłącznie do celów osobistych. Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawczyni zainwestowała uzyskane ze sprzedaży domu w Niemczech środki pieniężne w budowę czterech budynków. Pierwotnie rozważała wynająć przedmiotowe mieszkania, natomiast powzięcie zamiaru sprzedaży ww. nieruchomości nastąpiło w wyniku znikomej możliwości wynajmu przedmiotowych lokali mieszkalnych. Powyższe wskazuje na zamiar prowadzenia profesjonalnej działalności gospodarczej, bowiem prace budowlane związane z budową budynku nie były przez Wnioskodawczynię prowadzone w celach osobistych (zamieszkania) lecz w celach, pierwotnie najmu tych lokali, a w konsekwencji ich sprzedaży - najpierw czterech wyodrębnionych mieszkań, a w dalszej kolejności zbycia kolejnych dwóch lokali. Powyższe wskazuje na aktywne działanie Wnioskodawczyni w zakresie obrotu nieruchomościami oraz świadczy o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

W związku z powyższym, w ocenie tutejszego organu, sprzedaż czterech wyodrębnionych mieszkań, a w dalszej kolejności zbycie kolejnych dwóch lokali, nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, gdyż okoliczności sprawy przesądzają o wykorzystywaniu ww. nieruchomości dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo TSUE należy stwierdzić, że obiektywne okoliczności przedstawione we wniosku wskazują, że dokonując sprzedaży nieruchomości składających się z trzech domów w zabudowie szeregowej z zaplanowanymi i wydzielonymi odrębnymi mieszkaniami po dwa w każdym z domów, Wnioskodawczyni wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. W konsekwencji dostawa przedmiotowych mieszkań podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Informuje się, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawczynię interpretacje indywidualne są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto, nie kwestionując orzecznictwa jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego (o czym już wspominano wyżej) - należy stwierdzić, że wyroki sądów administracyjnych wiążący charakter mają w konkretnej sprawie i ściśle określonym stanie faktycznym. Tylko do tych konkretnych elementów odnosi się moc wiążąca orzeczenia sądu administracyjnego. W konsekwencji, odniesienie jakiegokolwiek orzeczenia sądowego, czy też uzasadnienia wyroku do innej sytuacji, nie nadaje powołanej sytuacji mocy wiążącej orzeczenia. Nie można zatem w szeregu orzeczeń sądowych ich rozstrzygnięć odnosić do własnej sprawy, bowiem dotyczą one konkretnych powstałych już zdarzeń.

Z kolei w kwestii powołanego przez Wnioskodawczynię wyroku TSUE C-180/10 oraz wyroku TSUE C-291/92 tutejszy organ chciałby wskazać, że rozstrzygnięcie tutejszego organu w przedmiotowej sprawie pozostaje w zgodzie z tezami zawartymi w ww. orzeczeniu

.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.