0111-KDIB2-3.4015.10.2020.2.BD - Podatek od spadków i darowizn - nieodpłatne zniesienie współwłasności lokalu mieszkalnego obciążonego hipoteką.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 15 stycznia 2020 r. (data wpływu - 23 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 26 lutego 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego obciążonego hipoteką:

* w części dotyczącej zaliczenia hipoteki jako ciężaru przedmiotu nabycia - jest prawidłowe,

* w pozostałej części - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 stycznia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego obciążonego hipoteką.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z tym w piśmie z 19 lutego 2020 r. znak: 0111-KDIB2-3.4015.10.2020.1.BD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 26 lutego 2020 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w dniu 26 października 2017 r. wraz z osobą należącą do III grupy podatkowej, w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn (ówczesnym narzeczonym, z którym nie zawarła związku małżeńskiego), nabyła udział w nieruchomości lokalowej, w udziale wynoszącym po 1/2 części. Wartość nabytej nieruchomości, zgodnie z aktem notarialnym wynosiła 255.000 zł.

Na zakup nieruchomości Wnioskodawczyni wraz z drugim współwłaścicielem w części równej zaciągnęła wspólnie kredyt hipoteczny. Nieruchomość obciążona jest hipoteką umowną w kwocie 209.820 zł na rzecz Banku, zabezpieczającą należność główną z tytułu kredytu. W chwili całkowitej spłaty kredytu spłacona wartość wynosić będzie 359.883,82 zł (przy spłacie przez 360 miesięcy). Hipoteka została wpisana do księgi wieczystej. Wartość hipoteki nie przekroczy całości wartości nabywanego udziału w nieruchomości.

Zamiarem Wnioskodawczyni i drugiego współwłaściciela - zgodnie z umową przedwstępną z 10 stycznia 2020 r. - jest zniesienie współwłasności nieruchomości poprzez przeniesienie na Wnioskodawczynię przez drugiego współwłaściciela przysługującej mu 1/2 części w nieruchomości, przy czym odbyłoby się to bez obowiązku dokonywania jakichkolwiek spłat ze strony Wnioskodawczyni (nieodpłatnie). Wnioskodawczyni przejmie na siebie w całości wszelkie obciążenia związane z zaciągniętym kredytem bankowym. Nieodpłatne zniesienie współwłasności nastąpi w 2020 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, które w uzupełnieniu wniosku zostały doprecyzowane:

1. Czy hipotekę zalicza się do ciężaru, który obciąża wartość udziału w nieruchomości nabytej na podstawie nieodpłatnego zniesienia współwłasności i w konsekwencji będzie ona miała wpływ na wysokość podstawy opodatkowania w podatku od spadków i darowizn?

2. Czy w sytuacji, w której wartość hipoteki, którą została obciążona przedmiotowa nieruchomość jest niższa niż wartość nabytej nieruchomości, to podatek regulowany ustawą po podatku od spadków i darowizn będzie równy 0 zł? Jeżeli nie, to ile będzie wynosiła jego wysokość, która podlegałaby zapłacie?

Zdaniem Wnioskodawczyni - ustanowiona na nieruchomości hipoteka w wysokości proporcjonalnej do wielkości udziału przypadającego zbywcy (współwłaścicielce nieruchomości) przed zniesieniem współwłasności stanowi obciążenie, które będzie można zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Skoro, jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego (winno być zdarzenia przyszłego), wartość hipoteki przypadająca na nabywany przez Wnioskodawczynię udział przekroczy wartości ww. nabywanego udziału w nieruchomości, to podstawa opodatkowania - stanowiąca czystą wartość udziału w nieruchomości wyniesie zero. Tym samym w związku z opisanym we wniosku zniesieniem współwłasności, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn.

W myśl art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn - przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Natomiast zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ww. ustawy podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Ustawodawca nie podaje definicji długów i ciężarów, co oznacza, iż długi i ciężary w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowią katalog otwarty. Pojęcie "długów" w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia, do których poniesienia zobowiązany jest nabywca. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jego wartości. "Ciężarem" natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. hipoteka. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

Zgodnie z art. 244 § 1 Kodeksu cywilnego - hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe, obciążające nieruchomość.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni przywołała interpretacje indywidualne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w części dotyczącej zaliczenia hipoteki jako ciężaru przedmiotu nabycia jest prawidłowe, natomiast w pozostałej części jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2019 r. poz. 1813) - podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W związku z tym, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji współwłasności, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 195 ustawy - Kodeks cywilny przez współwłasność należy rozumieć stan, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. To oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługują wszystkie atrybuty prawa własności (tzn. wszystkie uprawnienia składające się na własność). Z kolei niepodzielność oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie do jej części odpowiadającej udziałowi.

W myśl art. 210 § 1 zdanie pierwsze Kodeksu cywilnego - każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej przywołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w przypadku braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

Zniesienie współwłasności dokonane poprzez przyznanie rzeczy (nieruchomości) jednemu ze współwłaścicieli bez spłat i dopłat podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn - obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy - obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności - z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Natomiast podstawę opodatkowania - w myśl art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn - przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Przepis ten powinien być stosowany łącznie z przepisem art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze, w myśl którego podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Pojęcie "długów" w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od wartości przedmiotu nabycia. "Ciężarem" natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jej/jego wartość rynkową, np. hipoteka.

Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

Ustalenie podstawy opodatkowania składa się więc z dwóch etapów. W pierwszym należy określić wartość rzeczy lub praw majątkowych, których dotyczy zniesienie współwłasności, według zasady generalnej wyrażonej w art. 7 ust. 1 ustawy (czysta wartość, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego). W drugim etapie ustala się udział, jaki przysługiwał dotychczas współwłaścicielowi i jego wartość. Podatkowi podlega bowiem nadwyżka wartości udziału.

Wskazać również należy, że wartość nieruchomości przy zniesieniu współwłasności przyjmuje się z dnia powstania obowiązku podatkowego, tzn. z chwili zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

W oparciu o art. 8 ust. 1 ww. ustawy - wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (...).

Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych - zgodnie z art. 8 ust. 3 ww. ustawy - określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 244 § 1 Kodeksu cywilnego, hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe. Hipotekę regulują odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2019 r. poz. 2204).

W myśl art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece - w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w 2017 r. wraz z osobą należącą do III grupy podatkowej, nabyła udział w nieruchomości lokalowej, w udziale wynoszącym po 1/2 dla każdego ze współwłaściciela. Wartość nabytej nieruchomości, zgodnie z aktem notarialnym wynosiła 255.000 zł. Na zakup nieruchomości Wnioskodawczyni wraz z drugim współwłaścicielem w części równej zaciągnęła wspólnie kredyt hipoteczny. Nieruchomość obciążona jest hipoteką umowną w kwocie 209.820 zł na rzecz Banku, zabezpieczającą należność główną z tytułu kredytu. Hipoteka została wpisana do księgi wieczystej. Wartość hipoteki nie przekroczy całości wartości nabywanego udziału w nieruchomości. Zamiarem Wnioskodawczyni i drugiego współwłaściciela - zgodnie z umową przedwstępną z 10 stycznia 2020 r. - jest zniesienie współwłasności nieruchomości poprzez przeniesienie na Wnioskodawczynię przez drugiego współwłaściciela przysługującej mu 1/2 części w nieruchomości, przy czym odbyłoby się to będzie bez obowiązku dokonywania jakichkolwiek spłat ze strony Wnioskodawczyni (nieodpłatnie). Wnioskodawczyni przejmie na siebie w całości wszelkie obciążenia związane z zaciągniętym kredytem bankowym. Nieodpłatne zniesienie współwłasności nastąpi w 2020 r.

Biorąc pod uwagę wyżej przywołane przepisy i przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że skoro - jak wskazała sama Wnioskodawczyni - dokonana zostanie czynność prawna w postaci nieodpłatnego zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego, bez obowiązku spłat i dopłat, to czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podstawę opodatkowania tej czynności należy ustalić zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 i 6 tej ustawy.

Ustanowiona na nieruchomości hipoteka w wysokości proporcjonalnej do wielkości udziału przypadającego zbywcy (drugiemu współwłaścicielowi) przed zniesieniem współwłasności stanowi obciążenie, które należy zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy.

W analizowanej sprawie wartość udziału w nieruchomości nabyta przez Wnioskodawczynię w drodze zniesienia współwłasności powinna być pomniejszona o część kwoty hipoteki przypadającą na przeniesiony na Wnioskodawczynię udział. Wartość nabytego udziału będzie zatem pomniejszona o kwotę samej hipoteki przypadającą na ten udział, gdyż to hipoteka stanowi ciężar w myśl przywołanych powyżej regulacji. Skoro bowiem w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni nabędzie udział 1/2 w nieruchomości (ponieważ - jest już właścicielem pozostałego udziału w nieruchomości), to tylko o tę część kwoty hipoteki należy pomniejszyć wartość przedmiotu nabycia czyli udział 1/2 w nieruchomości.

Zatem, jak słusznie stwierdziła Wnioskodawczyni, hipoteka stanowi ciężar, który obciąża nabyty przez nią udział w lokalu mieszkaniowym.

Wobec powyższego, w tej części stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Dla kwestii ustalenia podstawy opodatkowania nie ma znaczenia jaka kwota kredytu pozostała do spłacenia i jaka jest wartość zadłużenia. Istotna jest kwota hipoteki, którą została obciążona opisana we wniosku nieruchomość.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że wartość hipoteki nie przekroczy całości nabywanego udziału w nieruchomości; będzie więc mniejsza od wartości przedmiotu nabycia.

Skoro, w rozpatrywanej sprawie wartość 1/2 hipoteki przypadającej na nabywany udział - wbrew temu co twierdzi w stanowisku Wnioskodawczyni - nie przekroczy wartość nabywanego udziału w nieruchomości (wynoszącego 1/2 nieruchomości), to podstawę opodatkowania będzie stanowić różnica pomiędzy wskazanymi parametrami, czyli wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego - tak, jak stanowi przywołany wyżej art. 7 ust. 1 i 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podatkowi podlega bowiem nadwyżka wartości udziału, który przysługiwał przed zniesieniem współwłasności.

Kwota podatku zostanie ustalona według zasad poniżej wskazanych.

Stosownie do art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902,00 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.

Przy obliczeniu podatku od nabycia tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności ma także zastosowanie zasada kumulacji nabytych od tej samej osoby wartości rzeczy i praw majątkowych w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie (art. 9 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ww. ustawy - wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy - zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Stosownie do art. 14 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy - do III grupy podatkowej zalicza się innych nabywców (innych niż wymienieni w pkt 1 i 2 cyt. ustawy).

Stawka podatku od nabywców zaliczonych do III grupy podatkowej została uregulowana w art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Według tego przepisu od nabywców zaliczonych do III grupy podatkowej podatek oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku (w analizowanej sytuacji ponad kwotę 4.902,00 zł), według następującej skali:

* do kwoty 10.278 zł - podatek wynosi 12%;

* ponad 10.278 zł do 20.556 zł - podatek wynosi 1.233 zł 40 gr i 16% od nadwyżki ponad 10.278 zł;

* ponad 20.556 zł - podatek wynosi 2.877 zł 90 gr i 20% od nadwyżki ponad 20.556 zł.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 ww. ustawy - przy ustalaniu wysokości podatku przyjmuje się kwoty wartości rzeczy i praw majątkowych określone w art. 4 ust. 1 pkt 5 i w art. 9 ust. 1 oraz skale podatkowe określone w ust. 1 obowiązujące w dniu powstania obowiązku podatkowego, z zastrzeżeniem ust. 4.

Przepis art. 17a ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że podatnicy podatku są zobowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowego o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru (SD-3). Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Obowiązek składania zeznań podatkowych nie dotyczy przypadków, w których podatek jest pobierany przez płatnika (art. 17a ust. 2 ww. ustawy). Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy notariusze są płatnikami podatku od dokonanej w formie aktu notarialnego umowy nieodpłatnego zniesienia współwłasności lub ugody w tym przedmiocie.

Reasumując należy stwierdzić, iż nabycie udziału w nieruchomości w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy będzie podlegał opodatkowaniu, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zatem, jeżeli wartość rynkowa nabytego udziału w nieruchomości, po odliczeniu kwoty hipoteki przypadającej proporcjonalnie na ten udział będzie wyższa niż kwota wolna określona w art. 9 ww. ustawy, to wówczas Wnioskodawczyni będzie zobowiązana zapłacić podatek według skali określonej w art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Kwota podatku zostanie wyliczona przez płatnika - jeśli zniesienie współwłasności nastąpi w drodze umowy lub ugody notarialnej lub też - w przypadku gdy zniesienie to nastąpi w orzeczeniu sądu czy też ugody zawartej przed sądem - zostanie ustalona w decyzji naczelnika urzędu skarbowego, po złożeniu przez Wnioskodawczynię zeznania na druku SD-3.

Tym samym, z uwagi na przedstawienie w opisie zdarzenia przyszłego, że kwota hipoteki jest niższa niż wartość udziału, który Wnioskodawczyni ma nabyć przez nieodpłatne zniesienie współwłasności - nie można było potwierdzić stanowiska Wnioskodawczyni, że kwota podatku wyniesie 0 zł.

Końcowo Organ interpretacyjny pragnie wskazać, że z tytułu braku stosownych uprawnień, w interpretacji indywidualnej Organ nie dokonuje obliczenia wysokości należnego podatku; takie uprawnienia posiada wyłącznie naczelnik urzędu skarbowego, wydając w tym zakresie stosowną decyzję. Organ interpretacyjny może jedynie wydać interpretację w zakresie wyjaśnienia treści przepisów i płynących z nich obowiązków podatkowych na tle przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. W przedmiotowej interpretacji nie można więc wyliczyć konkretnej wysokości kwoty podatku jaką Wnioskodawczyni będzie musiała uiścić z tytułu nabycia udziału w nieruchomości w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał Wnioskodawczyni.

Wobec powyższego, w tej części stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:/KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.