0111-KDIB2-3.4014.69.2019.3.BB - Ustalenie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 grudnia 2019 r. (data wpływu - 12 grudnia 2019 r.), uzupełnionym 14 lutego 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu - jest prawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym w piśmie z 5 lutego 2020 r., znak: 0111-KDIB2-3.4014.69.2019.2.BB wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 14 lutego 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Spółka ma zamiar przystąpić do grupowej umowy faktoringowej. Celem przystąpienia do umowy faktoringu jest szybsze otrzymywanie środków pieniężnych z tytułu własnych wierzytelności. Faktor jest bankiem mającym siedzibę w Luksemburgu. Jednocześnie faktor jest podmiotem zarządzającym transakcją faktoringu, tzw. administratorem transakcji, za co pobiera dodatkowe wynagrodzenie. Z informacji posiadanych przez Wnioskodawcę faktor nie prowadzi na terytorium kraju działalności poprzez zakład na potrzeby podatku dochodowego, ani nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na potrzeby podatku od towarów i usług.

Zgodnie z umową faktoringu Wnioskodawca nieodwołalnie i bezwarunkowo zobowiązuje się oferować oraz sprzedawać własne wierzytelności, a faktor zobowiązuje się do przyjmowania ofert i nabywania, bez prawa regresu, wierzytelności Spółki. Faktor będzie miał pełny tytuł własności i udział w nabytych wierzytelnościach, będzie miał pełną i wyłączną kontrolę nad nabytymi należnościami, a w szczególności będzie mógł swobodnie zbyć nabytą należność według własnego uznania. Ponadto faktor będzie obsługiwał proces nabywania i zbywania wierzytelności, monitorował i administrował proces spłaty przedmiotowych wierzytelności. Wysokość wypłaconych środków z tytułu nabytych przez faktora wierzytelności Spółki ustalona jest na podstawie umownego wzoru obejmującego wiele elementów składowych.

Przeniesienie jakiejkolwiek wierzytelności następuje w drodze cesji (przelewu) w rozumieniu art. 509 i nast. Kodeksu cywilnego.

Wnioskodawca w zamian za usługi świadczone przez faktora będzie wypłacał faktorowi wynagrodzenie, która wartość jest ustalana na podstawie umownego wzoru obejmującego wielu elementów składowych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że przeniesienie wierzytelności będzie odbywało się na podstawie umowy faktoringu, tj. na podstawie tytułu prawnego niewymienionego w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem - po przeformułowaniu - zadano m.in. następujące pytanie:

Czy na Wnioskodawcy w związku z opisywaną transakcją ciążą jakiekolwiek obowiązki na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych?"

Zdaniem Wnioskodawcy, na Wnioskodawcy nie będą ciążyły jakiekolwiek obowiązki na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności podlegających podatkowi od czynności cywilnoprawnych (art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych). Wśród wskazanych tam czynności cywilnoprawnych nie ma umowy faktoringu. Natomiast wymienione zostały w tym przepisie jako podlegające opodatkowaniu umowy sprzedaży praw majątkowych. Oznacza to, że opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają - co do zasady - umowy cesji wierzytelności.

Wskazać należy, że umowa faktoringu nie może być utożsamiana z typową umową cesji wierzytelności, gdyż umowa faktoringu ma bardziej złożony charakter a świadczenia faktora są kompleksowe. W związku z tym, skoro umowa faktoringu nie została wskazana w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych jako podlegająca opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, oznacza to, że zawarcie tej umowy, a także czynności wykonywane na jej podstawie nie powodują obowiązku zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretacje indywidualne.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji, przywołano powyżej tylko tę część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do zagadnienia dotyczącego podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy zajęta na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1519, z późn. zm.) podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

* umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

* umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

* umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

* umowy dożywocia,

* umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

* ustanowienie hipoteki,

* ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

* umowy depozytu nieprawidłowego,

* umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził więc zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W myśl art. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży:

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że Wnioskodawca ma zamiar przystąpić do grupowej umowy faktoringowej. Zgodnie z umową faktoringu Wnioskodawcza nieodwołalnie i bezwarunkowo zobowiązuje się oferować oraz sprzedawać własne wierzytelności, a faktor zobowiązuje się do przyjmowania ofert i nabywania, bez prawa regresu, wierzytelności Spółki.

Wnioskodawca w zamian za usługi świadczone przez faktora będzie wypłacał faktorowi wynagrodzenie. Przeniesienie wierzytelności następuje w drodze cesji (przelewu) w rozumieniu art. 509 i nast. Kodeksu cywilnego, na podstawie umowy faktoringu.

Mając na uwadze opis zdarzenia - w szczególności informację, że Wnioskodawca będzie podmiotem oferującym oraz sprzedającym własne wierzytelności, a więc będzie de facto występował po stronie zbywającej wierzytelności - nie będą ciążyły na nim jakiekolwiek obowiązki na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jak bowiem wynika z treści art. 4 cyt. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży co do zasady na stronie nabywającej (np. kupującym).

W tym kontekście nie jest ani zasadnym, ani celowym ustosunkowywanie się do tej części stanowiska, która odnosi się do oceny czy opisana czynność podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Bez względu bowiem na rozstrzygnięcie, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie żaden obowiązek w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu opisanej umowy faktoringu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.