0111-KDIB2-3.4011.103.2017.1.AB - Przychód po stronie pracowników w związku z udostępnieniem sauny w siedzibie spółki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 23 czerwca 2017 r. (data wpływu 6 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udostępnienia pracownikom w siedzibie Spółki sauny wraz z wyposażeniem i związanych z tym obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 6 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udostępnienia pracownikom w siedzibie Spółki sauny wraz z wyposażeniem i związanych z tym obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmując się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie (np. tworzy narzędzia do śledzenia ruchu internetowego oraz doboru odpowiedniej reklamy kontekstowej).

Spółka jest - jako tzw. "zakład pracy" - płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm., dalej: "ustawa o p.d.o.f."), obowiązanym do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób przez nią zatrudnionych.

Świadczenia Spółki na rzecz pracowników będące przedmiotem niniejszego wniosku.

Pracownicy branży informatycznej, w tym również pracownicy Spółki, są narażeni na szereg niekorzystnych dla zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami. Branża ta jest szczególnie narażona na schorzenia związane z układem krążenia, wadami postawy, znaczącym pogorszeniem się wzroku, jak również na wysoki poziom stresu związany z pracą pod presją czasu (w związku z terminami narzuconymi przez klientów odnośnie realizacji zamówionych projektów), mocną konkurencją w branży etc. Powyższe czynniki mają bezpośredni wpływ na zdrowie fizyczne jak i psychiczne pracowników, co z kolei przekłada się na spadek ich produktywności.

Dlatego też Spółka, w ramach propagowania zdrowego stylu życia i dbałości o kulturę fizyczną osób w niej zatrudnionych, wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną, obniżenie poziomu stresu, zachowanie dobrego stanu zdrowia - zarówno fizycznego jak i psychicznego. Działania te - będące w istocie świadczeniami ze stosunku pracy lub pokrewnego - z perspektywy Spółki służą także utrzymaniu pracowników w odpowiedniej kondycji psychofizycznej, co przekłada się na ich lepszą wydajność w pracy, zmniejszoną podatność na wszelkiego rodzaju choroby oraz stres. Innymi słowy, programy wdrożone przez Spółkę służą zarówno samym pracownikom, jak również w sposób pośredni pracodawcy.

Jedną z inicjatyw wdrożonych przez Spółkę w tym zakresie jest zapewnienie pracownikom w siedzibie Spółki sauny wraz z wyposażeniem. Prawo do korzystania z tego typu świadczenia jest uregulowane w "Regulaminie Benefitów", stanowiącym wewnętrzną regulację dotyczącą korzyści pracowniczych (jako załącznik do regulaminu wynagradzania).

Pracownicy mogą korzystać z sauny w każdej chwili, zwłaszcza w przypadkach spadku wydajności w pracy, wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami (np. stresem). Korzystanie z tego pomieszczenia jest całkowicie dobrowolne i odbywa się w miarę potrzeb indywidualnych pracowników. Każdy pracownik jest obowiązany korzystać z sauny w zakresie umożliwiającym wykonanie powierzonych mu zadań, a czas pracy nie może przekroczyć wymiaru, o którym mowa w obowiązującym w Spółce regulaminie pracy.

Spółka nie monitoruje w żaden sposób, którzy pracownicy skorzystali z sauny, czy w ogóle z niej skorzystali, jak często to robią, względnie jak długo tam przebywają. Trudno zresztą byłoby wyobrazić sobie takiego pracodawcę, który by w ten sposób monitorował (kontrolował, czy wręcz nadzorował) swoich podwładnych. Ostatecznie pracownicy i tak są rozliczani z efektów swojej pracy (np. na podstawie zakończonych z sukcesem projektów), a nie z liczby godzin w niej spędzonych.

Z perspektywy Spółki korzystanie z sauny ma na celu przede wszystkim dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników, w tym przypadku rozchodzi się zarówno o sferę fizyczną, jak również i psychiczną (działanie relaksacyjne, antystresowe). Korzystanie z sauny wpływa korzystnie na samopoczucie pracowników poprzez zmniejszenie, czy wręcz zniwelowanie stresu wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami. Podejmując decyzję o urządzeniu i wyposażeniu sauny w siedzibie Spółki kierowano się następującymi, udowodnionymi naukowo, czynnikami:

* kilkunastominutowy seans w pomieszczeniu nagrzanym nawet do 100° C, rozgrzewa ludzką skórę do 42° C, a temperaturę całego ciała podnosi o jeden stopień. W wyniku tego organy wewnętrzne odczuwają niewielką "gorączkę". Taki stan wzmaga produkcję ciałek odpornościowych we krwi, które skutecznie zabijają wirusy i bakterie. Korzystanie z sauny wpływa zatem korzystnie na układ immunologiczny (odpornościowy),

* skorzystanie z sauny, a następnie z zimnego prysznica, doskonale aktywizuje ukrwienie oraz rozluźnia mięśnie. Tym samym korzystanie z sauny pomaga zapobiegać typowym dla branży informatycznej schorzeniom układu krążenia, jak również bólom mięśni (z uwagi na wielogodzinną pracę przed monitorami w niezmiennej pozycji),

* niejako efektem ubocznym ww. dobroczynnych skutków korzystania z sauny jest działanie relaksacyjne, pozwalające na zmniejszenie, czy wręcz zniwelowanie stresu typowego dla pracowników branży informatycznej. Korzystanie z sauny pozwala zatem skutecznie zredukować codzienny stres i zmęczenie.

W ocenie Wnioskodawcy, pracownik utrzymujący dobrą kondycję fizyczną oraz psychiczną jest bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest potencjalnie mniej konfliktowy, ma lepszy kontakt z zespołem. Zatem kadra zarządzająca Spółki uznała taki wydatek za w pełni uzasadniony, wpisujący się ponadto w filozofię propagowania zdrowego stylu życia (zarówno w kontekście zdrowia fizycznego jak i psychicznego).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy korzystanie przez pracowników z sauny skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu ze stosunku pracy, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy o p.d.o.f. i czy powoduje to, że na Spółce ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie?

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracowników z sauny zlokalizowanej w siedzibie Spółki nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy o p.d.o.f., a w konsekwencji na Spółce nie ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie.

Po pierwsze, tak w ocenie Wnioskodawcy, pracownicy korzystają z ww. sauny co prawda w pełni dobrowolnie, natomiast świadczenie to jest spełnianie zarówno w interesie samych pracowników, jak również i pracodawcy, ponieważ ma się to przełożyć na lepszą kondycję psychofizyczną pracowników, a tym samym poprawę jakości i wydajności pracy (o czym była mowa na wstępie).

Po drugie nie sposób jest mówić w tym przypadku o jakiejkolwiek korzyści majątkowej pracowników w postaci, czy to bezpośredniego przysporzenia majątkowego (powiększenia aktywów), czy też zaoszczędzenia wydatków (świadczenia rzeczowego albo w formie usługi). Nie można bowiem zakładać, że pracownicy korzystający z sauny unikają w ten sposób wydatku, który i tak musieliby ponieść z własnych środków.

Po trzecie, co najważniejsze, nie ma możliwości przypisania konkretnym pracownikom przysporzenia majątkowego o indywidualnie określonej wartości, co jest warunkiem koniecznym rozpoznania po stronie pracowników przychodu z "innych nieodpłatnych świadczeń" w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ust. 2a ustawy o p.d.o.f. (Spółka nie monitoruje, którzy pracownicy i jak często oraz jak długo korzystają z sauny, zatem nie sposób byłoby ustalić indywidualną korzyść danego pracownika w ściśle określonej wartości wyrażonej w pieniądzu).

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy:

Uwagi wstępne - przepisy prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca sprecyzował w dalszych ustępach art. 11 cyt. ustawy, jak należy obliczać wartość pieniężną świadczeń w naturze oraz wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust, 2 ustawy o p.d.o.f., wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 2a ustawy o p.d.o.f., wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 2b ustawy o p.d.o.f., jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o p.d.o.f., wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z powyższych przepisów wynika, że przychodami ze stosunku pracy mogą być wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy. Z uwagi na fakt, że katalog świadczeń stanowiących przychód ze stosunku pracy jest otwarty, niektóre świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy mogą być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o p.d.o.f.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 7/13:

Wobec bardzo dużych rozbieżności w praktyce stosowania cyt. powyżej przepisów, zarówno jeśli chodzi o ich stosowanie przez organy podatkowe, jak również o ich interpretację i wykładnię przez sądy administracyjne, cyt. powyżej przepisy zostały zaskarżone do Trybunału Konstytucyjnego przez Prezydenta Konfederacji X.

W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. poz. 947) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji. Kwestionowane przepisy były podstawą wydania wielu, czasem odmiennych, rozstrzygnięć przez sądy administracyjne, co mogłoby prowadzić do wniosku, że nie spełniają one podstawowego warunku stawianego przez Konstytucję przepisom podatkowym, a mianowicie należytej precyzji i określoności. Jednak uchylenie przepisów powinno być rozwiązaniem stosowanym tylko w sytuacji, gdy brak jest możliwości dokonania ich prokonstytucyjnej wykładni. W niniejszej sprawie - zdaniem Trybunału - taka możliwość jednak istnieje.

Zdaniem Trybunału przede wszystkim należy ustalić, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: i) prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, ii) albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o p.d.o.f. jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Trybunał podkreślił, że "inne nieodpłatne świadczenia" na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o p.d.o.f. tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie - z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek.

Jednak, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy - po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Kolejnym elementem kontroli konstytucyjności było ustalenie zasad objęcia innego nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia - w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych - są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są "otrzymane", co ma wskazywać na bezwzględnie - w odniesieniu do tego przychodu - wymagany realny charakter świadczenia.

W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi: wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika. Jest oczywiste, że kwota ta stanowi korzyść pracownika. Natomiast - w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń - bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

W konsekwencji, zdaniem Trybunału przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. Za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które:

Świadczenia Wnioskodawcy w kontekście wykładni dokonanej przez TK:

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z korzystaniem przez pracowników z sauny zlokalizowanej w siedzibie Spółki, przychód po stronie pracowników nie powstanie, ponieważ nie zostały spełnione wszystkie warunki pozwalające na uznanie takiego "przysporzenia" za przychód ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Cyt. powyżej wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który ma charakter interpretacyjny (zaskarżone przepisy są tylko wówczas zgodne z Konstytucją, jeżeli będą interpretowane we wskazany przez Trybunał sposób) zawiera jasne wytyczne odnośnie tego, co może być uznane za przychód pracownika, pod jakimi warunkami, a co przychodem być nie powinno (Trybunał w uzasadnieniu cyt. wyroku wprowadził swoisty "test" na to, czy dane świadczenie będzie stanowiło przychód ze stosunku pracy, czy też nie).

Ad. 1)

Korzystanie przez pracowników z ww. sauny jest co prawda w pełni dobrowolne (ma miejsce za zgodą pracowników), natomiast - tak w ocenie Wnioskodawcy - nie zachodzą pozostałe przesłanki warunkujące kwalifikację nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy jako przychodu podlegającego opodatkowaniu, o czym szczegółowo będzie mowa poniżej.

Ad. 2)

W dalszej kolejności należy stwierdzić, że świadczenie to jest spełnianie zarówno w interesie samych pracowników, jak również i pracodawcy.

Z perspektywy Spółki korzystanie z sauny ma na celu przede wszystkim dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników, w tym przypadku chodzi zarówno o sferę fizyczną, jak również i psychiczną (działanie relaksacyjne, antystresowe). Korzystanie z sauny wpływa korzystnie na samopoczucie pracowników poprzez zmniejszenie, czy wręcz zniwelowanie stresu wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami. Podejmując decyzję o urządzeniu i wyposażeniu sauny w siedzibie Spółki kierowano się następującymi, udowodnionymi naukowo, czynnikami:

* kilkunastominutowy seans w pomieszczeniu nagrzanym nawet do 100° C, rozgrzewa ludzką skórę do 42° C, a temperaturę całego ciała podnosi o jeden stopień. W wyniku tego organy wewnętrzne odczuwają niewielką "gorączkę". Taki stan wzmaga produkcję ciałek odpornościowych we krwi, które skutecznie zabijają wirusy i bakterie. Korzystanie z sauny wpływa zatem korzystnie na układ immunologiczny (odpornościowy),

* skorzystanie z sauny, a następnie z zimnego prysznica, doskonale aktywizuje ukrwienie oraz rozluźnia mięśnie. Tym samym korzystanie z sauny pomaga zapobiegać typowym dla branży informatycznej schorzeniom układu krążenia, jak również bólom mięśni (z uwagi na wielogodzinną pracę przed monitorami w niezmiennej pozycji),

* niejako efektem ubocznym ww. dobroczynnych skutków korzystania z sauny jest działanie relaksacyjne, pozwalające na zmniejszenie, czy wręcz zniwelowanie stresu typowego dla pracowników branży informatycznej. Korzystanie z sauny pozwala zatem skutecznie zredukować codzienny stres i zmęczenie.

W ocenie Wnioskodawcy pracownik utrzymujący dobrą kondycję fizyczną oraz psychiczną jest bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest potencjalnie mniej konfliktowy, ma lepszy kontakt z zespołem.

Reasumując, pierwsza z dwóch przesłanek wskazanych w pkt 2 uzasadnienia cyt. wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie jest spełniona, ponieważ urządzenie sauny zlokalizowanej w siedzibie Spółki służy nie tylko samym pracownikom (ich kondycji fizycznej oraz pośrednio lepszemu samopoczuciu), lecz przede wszystkim pracodawcy (Spółce), w ocenie którego korzystanie z opisanego pomieszczenia ma bezpośredni wpływ na wydajność pracowników poprzez utrzymanie ich w lepszym ogólnym stanie zdrowia oraz zmniejszenie poziomu napięcia nerwowego. To zaś powinno przełożyć się bezpośrednio na lepszą jakość i wydajność w pracy.

Natomiast odnośnie drugiej przesłanki wskazanej w pkt 2 uzasadnienia cyt. wyroku TK w sprawie o sygn. akt K 7/13, to nie sposób jest mówić w tym przypadku o korzyści majątkowej pracowników w postaci, czy to bezpośredniego przysporzenia majątkowego (powiększenia aktywów), czy też zaoszczędzenia wydatków (świadczenia rzeczowego albo w formie usługi). Nie można mianowicie zakładać, że pracownicy korzystający z sauny unikają w ten sposób wydatku, który i tak musieliby ponieść z własnych środków. Ponadto, kategorycznie nie można przyjąć, iż tego rodzaju wydatek pracownicy musieliby (w kategorii obowiązku, wydatku koniecznego z punktu widzenia potrzeb życiowych) ponieść. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w cyt. wyroku, aby mówić o powstaniu korzyści po stronie pracownika w przypadku tzw. zaoszczędzenia wydatków, musi to być takiego rodzaju wydatek, odnośnie którego w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy, pracownik musiałby (w kategorii imperatywu) ten wydatek ponieść.

Ad. 3)

Przede wszystkim jednak, nawiązując do pkt 3 "testu" skonstruowanego przez TK w cyt. wyroku, korzyść pracowników nie jest wymierna i nie może zostać przypisana indywidualnemu pracownikowi (jest ponadto dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Nie ma zatem możliwości przypisania konkretnym pracownikom przysporzenia majątkowego o indywidualnie określonej wartości, co jest - tak zdaniem Trybunału Konstytucyjnego - warunkiem koniecznym rozpoznania po stronie pracowników przychodu z "innych nieodpłatnych świadczeń" w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ust. 2a ustawy o p.d.o.f. (przepisy te muszą być interpretowane w sposób wskazany przez Trybunał, aby zachować ich zgodność z Konstytucją).

Podkreślić należy, że Spółka nie monitoruje w żaden sposób, którzy pracownicy skorzystali z sauny, czy w ogóle z niej skorzystali, jak często to robią, względnie jak długo tam przebywają. Trudno zresztą byłoby wyobrazić sobie takiego pracodawcę, który by w ten sposób monitorował (kontrolował, czy wręcz nadzorował) swoich podwładnych. Ostatecznie pracownicy i tak są rozliczani z efektów swojej pracy (np. na podstawie zakończonych z sukcesem projektów), a nie z liczby godzin w niej spędzonych. Dlatego Wnioskodawca udostępnia saunę pracownikom, regulując to świadczenie w sposób możliwie ogólny w "Regulaminie Benefitów" natomiast nie narzuca pracownikom odgórnie jakichkolwiek ograniczeń w korzystaniu z niej, nie monitorując - jak już wspomniano - kto i jak długo z tej sauny w praktyce korzysta.

Podsumowując, zgodnie z cyt. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ust. 2a ustawy o p.d.o.f. nie mogą być interpretowane w sposób, który pozwalałby na uznanie, że po stronie pracowników powstaje przychód ze stosunku pracy z uwagi na korzystanie przez nich z sauny zlokalizowanej w siedzibie Spółki. Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków - w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.