0111-KDIB2-3.4010.6.2018.1.PB - Zaliczenie zakupu karnetów na siłownię do kosztów podatkowych spółki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 7 lutego 2018 r. (data wpływu 12 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy zakup karnetów na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego tzw. kart "M" w części finansowanej przez zakład pracy ze środków obrotowych będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 12 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy zakup karnetów na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego tzw. kart "M" w części finansowanej przez zakład pracy ze środków obrotowych będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

"X" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej "Spółka") jako zakład naprawczy i produkcyjny w sektorze kolejowym jest jednocześnie pracodawcą. Spółka mając na celu troskę o zdrowie pracowników, zmotywowanie oraz stworzenie w miejscu pracy dobrej atmosfery a także zacieśnienie więzi pomiędzy pracownikami a Spółką, w ramach pozapłacowych składników wynagrodzenia zamierza wprowadzić tzw. karty "M". Spółka zamierzając zapewnić swoim pracownikom możliwość korzystania z usług sportowo - rekreacyjnych na terenie Polski przy wykorzystaniu karty "M" (dalej "Usługi sportowe") planuje w tym celu zawrzeć umowę z firmą pośredniczącą, która ma zapewnić dostęp do usług sportowych.

Zgodnie z ustaleniami Spółka będzie otrzymywać karnety, które następie będzie przekazywać pracownikom. Karnety te będą mogły być nabywane po różnych cenach, w zależności od limitu i zakresu Usług sportowych (według wyboru pracownika). Spółka planuje finansować część opłaty za karnety swoich pracowników w wysokości ok. 20 - 50 zł miesięcznie dla każdego pracownika, po otrzymaniu pisemnej zgody. Pozostała część opłaty będzie potrącana z pensji pracownika po otrzymaniu pisemnej zgody. Udział w programie będzie dobrowolny.

Spółka będzie finansować Usługi sportowe ze środków obrotowych. Ostateczna wysokość dofinansowania będzie uzależniona od liczby chętnych pracowników do skorzystania z Usług sportowych i sytuacji finansowej Spółki aktualnej w chwili finalizowania zasad współpracy z firmą pośredniczącą. Możliwość finansowania Usług sportowych jako pozapłacowych świadczeń na rzecz pracowników będzie wynikać z regulaminu wynagradzania obowiązującego w Spółce. Świadczenia te będą dostępne dla wszystkich pracowników bez względu na zajmowane stanowisko, sytuację materialną czy rodzinną - zatem wydatki te nie spełnią kryterium wydatków socjalnych. Dodatkowo w części finansowanej przez Spółkę będą one traktowane jako przychody pracownika ze stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zakup usług sportowych (karnetów na siłownię oraz innych form wypoczynku ruchowego tzw. kart "M") w części finansowanej przez Spółkę jako zakład pracy ze środków obrotowych będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki racjonalnie i gospodarczo uzasadnione związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Tym samym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami. Należy zauważyć, że kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze, które obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne.

Jednakże tzw. koszty pracownicze, w ocenie Spółki, mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness oraz opłaty za korzystanie z innych obiektów sportowych. Świadczenia te bowiem są związane ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą.

Zdaniem Spółki wydatki potencjalnie poniesione na Usługi sportowe można będzie zakwalifikować do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Nie ulega wątpliwości, iż zapewnienie pracownikom wstępu na obiekty sportowe i rekreacyjne w ramach Usług sportowych zostanie poniesione w trosce o zdrowie pracowników. W istocie wpłynie to na poprawę zdrowia, a przez to na efektywność i jakość wykonywanej pracy. Ponadto, korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń będzie służyć integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej, będzie sprzyjać zwiększeniu efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników ze Spółką, co w konsekwencji przełoży się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Zakup Usług sportowych będzie wynikać z regulaminu wynagradzania obowiązującego w Spółce, dodatkowo w części finansowanej przez Spółkę wydatki te będą traktowane jako przychody pracownika ze stosunku pracy.

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, że zakup Usług sportowych w części finansowanej ze środków obrotowych Spółki spełnia przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p.").

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie więc taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w ramach pozapłacowych składników wynagrodzenia zamierza wprowadzić tzw. karty "M". Motywem tej inicjatywy jest troska o zdrowie pracowników. Zabieg taki ma także na celu zmotywowanie pracowników, stworzenie w miejscu pracy dobrej atmosfery oraz zacieśnienie więzi pomiędzy pracownikami a Spółką. Spółka zamierza finansować usługi sportowe ze środków obrotowych. W części finansowanej przez Spółkę będą one traktowane jako przychody pracownika ze stosunku pracy.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy zakup usług sportowych (karnetów na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego tzw. kart "M") w części finansowanej przez Spółkę jako zakład pracy ze środków obrotowych będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wskazać również należy, że to na podatniku, jako podmiocie odnoszącym ewidentne korzyści z zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (zmniejszenie podstawy opodatkowania), spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek stanowi koszt podatkowy. Na podstawie prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń musi wynikać ponad wszelką wątpliwość, że dany wydatek jest celowy i racjonalnie uzasadniony.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze, które oprócz wynagrodzenia zasadniczego mogą również obejmować inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników np. w postaci zakupu karnetów sportowych. Świadczenie to bowiem jest związane ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą.

W każdej sytuacji jednakże trzeba sprawdzić, jaki jest cel poniesionego wydatku. Nie ulega wątpliwości, że wydatki poniesione przez Spółkę na dostęp do korzystania z usług sportowo - rekreacyjnych poprzez zapewnienie pracownikom wstępu na obiekty sportowe i rekreacyjne w ramach kart "M" będą wynikały z troski o zdrowie pracowników. W istocie wpłynie to nie tylko na poprawę ich zdrowia, ale także na efektywność i jakość wykonywanej pracy. Ponadto, korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służyć będzie integracji i poprawie komunikacji między pracownikami, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji może przełożyć się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, zakup kart na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego tzw. "M" w części finansowanej przez zakład pracy ze środków obrotowych Spółki spełnia warunki umożliwiające zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wynikające z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., nie podlegając jednocześnie wyłączeniu na podstawie art. 16 ust. 1. Stwierdzić zatem należy, że wydatek ten stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.