0111-KDIB2-2.4015.101.2018.1.BFP - Podatek od spadków i darowizn - spłata rat kredytu przez rodziców.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 września 2018 r. (data wpływu 2 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu przez rodziców - jest prawidłowe.

W dniu 2 października 2018 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu przez rodziców.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zakupił mieszkanie za cenę 247.000,00 zł, na którą składa się wpłata ze środków własnych w kwocie 24.000,00 zł oraz kredytu mieszkaniowego hipotecznego w kwocie 222.300,00 zł. W związku z brakiem zdolności kredytowej Wnioskodawcy, kredyt został udzielony solidarnie trzem osobom, tj. Wnioskodawcy oraz E.F. i P.F. (rodzicom Wnioskodawcy). Wnioskodawca oraz rodzice są współkredytobiorcami. Mieszkanie od dnia zakupu jest własnością dziecka, tj. Wnioskodawcy, natomiast kredyt od chwili zaciągnięcia wraz z odsetkami jest spłacany przez rodziców czyli E.F. i P.F. Wnioskodawca złożył do urzędu skarbowego druk SD-Z2 na część otrzymanej od rodziców kwoty (środki własne 24.000,00 zł).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma obowiązek zgłaszania darowizny na formularzu SD-Z2 po każdej spłacie raty kredytu mieszkaniowego przez rodziców?

Zdaniem Wnioskodawcy, spłata kredytu na zakup mieszkania nie może być traktowana jako darowizna. Rodzice ¬- współkredytobiorcy - spłacając kredyt, dokonują zwolnienia z długu, nie zaś obdarowania dziecka, tj. darowizny. Tym samym dziecko, tj. Wnioskodawca nie ma obowiązku składania formularza SD-Z2. Takie stanowisko znajduje uzasadnienie bezpośrednio w regulacjach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 366 § 1 i § 2, dotyczącym zasady solidarności dłużników: wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna. Zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych z długu. Do tego czasu wszyscy dłużnicy ponoszą solidarną odpowiedzialność za cały dług. Z istoty tej odpowiedzialności wynika solidarna odpowiedzialność za całość długu, a nie tylko jego część. Zatem, gdy jeden z dłużników spłaca całość zadłużenia (np. wynikającego z kredytu mieszkaniowego) i nie wykazuje przy tym chęci obdarowania kogokolwiek, nie dochodzi do takiego obdarowania. Następuje natomiast zwolnienie z długu. Dłużnik solidarny reguluje bowiem jedynie własny dług, nie cudze zobowiązanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, solidarna spłata kredytu nie wiąże się z obowiązkiem zapłaty podatku od spadków i darowizn. Zgodnie z jednolitym stanowiskiem izb skarbowych, wynikającym z ich interpretacji, spłata kredytu na zakup mieszkania nie może być traktowana jako darowizna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 644) - podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny.

Jak stanowi art. 5 ww. ustawy - obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy - przy nabyciu w drodze darowizny obowiązek podatkowy powstaje - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia "darowizna", dlatego w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego - przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zakupił lokal mieszkalny za cenę 247.000,00 zł, na którą składa się wpłata ze środków własnych w kwocie 24.000,00 zł oraz kredytu mieszkaniowego hipotecznego w kwocie 222.300,00 zł. W związku z brakiem zdolności kredytowej Wnioskodawcy, kredyt został udzielony solidarnie trzem osobom, tj. Wnioskodawcy oraz E.F. i P.F. (rodzicom Wnioskodawcy). Wnioskodawca oraz rodzice są współkredytobiorcami. Mieszkanie od dnia zakupu jest własnością dziecka, tj. Wnioskodawcy, natomiast kredyt od chwili zaciągnięcia wraz z odsetkami jest spłacany przez rodziców czyli E.F. i P.F. Wnioskodawca złożył do urzędu skarbowego druk SD-Z2 na część otrzymanej od rodziców kwoty (środki własne 24.000,00 zł).

Istota przedmiotowej sprawy sprowadza się do kwestii czy w przedstawionym stanie faktycznym spłata rat kredytu przez rodziców rodzi obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn po stronie Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy wskazać, że zgodnie z art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego - kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

W myśl natomiast § 2 tego przepisu - aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

Zatem w sytuacji, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym źródłem spłaty rat kredytu przez rodziców Wnioskodawcy jest umowa kredytu hipotecznego. Taka umowa stanowi odrębny od umowy darowizny stosunek zobowiązaniowy. Spłaty kredytu przez współkredytobiorcę, tj. dłużnika solidarnego z umowy kredytu, nie można zakwalifikować jako darowizny. Oznacza to, że powyższe nie będzie skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn. Tym samym z tytułu spłaty rat kredytu przez rodziców na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek składania zgłoszenia SD-Z2, które służy do zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny (weryfikacji) dołączanych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.