0111-KDIB2-1.4010.66.2017.1.BJ - Wydatki na zakup karnetów sportowych dla pracowników jako koszty podatkowe.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 maja 2017 r. (data wpływu 9 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup karnetów sportowych dla pracowników spółki komandytowej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem - jest prawidłowe.

W dniu 9 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup karnetów sportowych dla pracowników spółki komandytowej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej także "Spółka") prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług informatycznych. Wnioskodawca jest polskim podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca pełni również funkcję komplementariusza w spółce komandytowej z siedzibą w X. Wnioskodawca na bieżąco rozpoznaje u siebie przychody i koszty podatkowe w momencie, gdy spółka komandytowa osiągnie przychody lub poniesie koszty, a od ustalonego za dany miesiąc dochodu Wnioskodawca odprowadza zaliczkę na podatek dochodowy od osób prawnych. Końcowego rozliczenia Wnioskodawca dokonuje w rocznym zeznaniu podatkowym. Wnioskodawca rozpoznaje przychody i koszty według proporcji, w jakiej zgodnie z umową spółki komandytowej uczestniczy w zyskach. Spółka komandytowa planuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wprowadzenie pozapłacowych świadczeń na rzecz swoich pracowników w postaci karnetów sportowych (karty multisport), które mają być częściowo (w wysokości 50%) finansowane ze środków obrotowych spółki komandytowej i częściowo (w wysokości 50%) przez pracowników. Pozapłacowe świadczenia na rzecz pracowników wynikać będą z obowiązującego w spółce komandytowej regulaminu wynagradzania. Ze świadczeń będą mogli skorzystać wszyscy chętni pracownicy bez względu na ich sytuację materialną, życiową czy rodzinną.

W rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozapłacowe świadczenia stanowić będą przychody podatkowe pracowników ze stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych (w odpowiedniej proporcji), zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki poniesione na zakup (ze środków obrotowych spółki komandytowej) karnetów sportowych, tj. w postaci karnetów na siłownię i inne formy wypoczynku ruchowego (karty multisport)?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na zakup takich karnetów mogą stanowić u niego koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zakup karnetów sportowych przez spółkę komandytową ma na celu stworzenie dobrej atmosfery w pracy, poprawę komunikacji i kontaktów pomiędzy pracownikami, zwiększenie integracji pracowników i integracji pracowników z pracodawcą. Te czynniki przekładać się będą na zwiększenie efektywności pracy pracowników pracujących w zespołach/grupach/przy projektach, w których dopiero wkład wszystkich pracowników przynosi wymierne efekty. Powyższe wpływa natomiast na wysokość osiąganych przez spółkę komandytową przychodów. Ponadto zakup karnetów wynikać będzie z przepisów wewnętrznych obowiązujących w spółce komandytowej.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone z tego tytułu wydatki są związane w sposób pośredni z uzyskiwanymi przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej i należy uznać, iż zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p.").

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wskazać również należy, że to na podatniku, jako podmiocie odnoszącym ewidentne korzyści z zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (zmniejszenie podstawy opodatkowania), spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek stanowi koszt podatkowy. Na podstawie prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń musi wynikać ponad wszelką wątpliwość, że dany wydatek jest celowy i racjonalnie uzasadniony.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze, które obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness oraz opłaty za korzystanie z innych obiektów sportowych, jednakże każdorazowo należy przeanalizować, jaki jest cel takiego przedsięwzięcia.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca - Sp. z o.o. jest wspólnikiem (komplementariuszem) spółki komandytowej, która planuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wprowadzenie pozapłacowych świadczeń na rzecz swoich pracowników w postaci karnetów sportowych (karty multisport), które mają być częściowo (w wysokości 50%) finansowane ze środków obrotowych spółki komandytowej i częściowo (w wysokości 50%) przez pracowników. Pozapłacowe świadczenia na rzecz pracowników wynikać będą z obowiązującego w spółce komandytowej regulaminu wynagradzania. Ze świadczeń będą mogli skorzystać wszyscy chętni pracownicy bez względu na ich sytuację materialną, życiową czy rodzinną.

Dokonując oceny charakteru wydatków związanych z zakupem świadczeń sportowych dla pracowników należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Mając na względzie przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu świadczeń (karnetów) sportowych ponoszone przez Spółkę komandytową ze środków obrotowych, są pośrednio związane z prowadzoną przez tę Spółkę działalnością. Korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez tę Spółkę przychodów. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów Spółki komandytowej.

Reasumując, koszty poniesione przez Spółkę komandytową w związku z zakupem karnetów na siłownię i inne formy wypoczynku ruchowego (karty multisport) w części sfinansowanej ze środków obrotowych tej Spółki należy uznać za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Oznacza to zarazem, że stosowna (proporcjonalna do udziału Wnioskodawcy w Spółce komandytowej) część wydatków Spółki komandytowej z ww. tytułu, będzie stanowić dla Wnioskodawcy, jako wspólnika tej Spółki koszt podatkowy. W myśl bowiem art. 5 ust. 1 i 2 u.p.d.o.p., przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.