0111-KDIB2-1.4010.486.2018.1.EN - Obowiązek złożenia korekty deklaracji CIT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku opatrzonym datą 13 sierpnia 2018 r. (data wpływu do Organu 20 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku złożenia korekty deklaracji CIT za lata 2012-2015 r. - jest prawidłowe.

W dniu 20 listopada 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku złożenia korekty deklaracji CIT za lata 2012-2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka w 2010 r. nabyła niezabudowaną nieruchomość, którą zaliczyła do rzeczowych aktywów trwałych. W roku 2010 Spółka poniosła koszty wytworzenia na zakupioną nieruchomość, m.in. na koncepcje podziału działek, wydzielenie działek, projekty domów, mapy, operaty. Poniesione nakłady podwyższyły wartość gruntów. Na pokrycie zakupu nieruchomości i późniejszych nakładów Spółka zaciągnęła kredyt, od którego odsetki zostały również odniesione na podwyższenie wartości gruntów, aż do momentu ich ostatecznego podziału na docelowe działki, co nastąpiło w kwietniu 2012 r. Po tym okresie Spółka wydatki dotyczące przedmiotowych gruntów odnosiła w koszty bieżące. W grudniu 2012 r. Spółka otrzymała decyzję dotyczącą naliczenia opłaty adiacenckiej. Opłatę tą Spółka odniosła w koszty w 2012 r. W bieżące koszty Spółka odnosiła również kwoty pobranych odsetek od kredytu, dotyczące okresu po kwietniu 2012 r. (po ostatecznym podziale działek). Na dzień 31 grudnia 2016 r. przedmiotowe grunty spółka przekwalifikowała do nieruchomości inwestycyjnych. Po przeprowadzeniu wewnętrznego audytu Spółka uznała, że przedmiotowe grunty nie zostały do dnia dzisiejszego oddane do użytkowania, w związku z czym poniesione po kwietniu 2012 r. wydatki na ulepszenie i dostosowanie nieruchomości oraz odsetki od kredytu powinny być także odniesione na zwiększenie wartości, a nie w koszty w dacie poniesienia.

Ponadto:

6. Spółka rozważa różne scenariusze dotyczące planów związanych z przedmiotową nieruchomością, jednak na dzień dzisiejszy ostateczna decyzja nie została podjęta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w nawiązaniu do interpretacji indywidualnej 0111-KDIB1-1.4010.11.2018.3.BS z 22 marca 2018 r., Spółka ma obowiązek złożenia korekty CIT za lata 2012-2015?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia "przekazania środka trwałego do używania" zarówno w odniesieniu do środków trwałych podlegających amortyzacji, jak też niepodlegających jej.

Zgodnie z art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

W opinii Wnioskodawcy, przedmiotowe grunty do dnia dzisiejszego nie zostały przekazane do używania i stanowią podatkowo środki trwałe w budowie. Spółka uważa, iż w związku z błędnym przyjęciem momentu przekazania gruntów do używania w kwietniu 2012 r., powinna złożyć korektę CIT za lata 2012-2015, w wyniku której koszty podatkowe zostaną pomniejszone o nakłady modernizacyjne, opłatę adiacencką i odsetki od kredytu, a wartość korekty kosztów Spółka odniesie na podwyższenie wartości środków trwałych w budowie.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w firmowej polityce rachunkowości:

(...)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.), podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Kwestię złożenia korekty zeznania rocznego regulują przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa.

W myśl art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach - rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Stosownie do art. 81b § 1 Ordynacji podatkowej, uprawnienie do skorygowania deklaracji:

Prawo do skorygowania deklaracji przysługuje podatnikowi także w toku postępowania podatkowego, o którym mowa w art. 119g, przed wydaniem decyzji w pierwszej instancji, w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o wyznaczeniu terminu, o którym mowa w art. 200 § 3. Ponowne skorygowanie deklaracji po zakończeniu postępowania podatkowego nie wywołuje skutków prawnych w zakresie, w jakim wcześniej dokonana korekta przewidywała cofnięcie skutków unikania opodatkowania (art. 81b § 1a Ordynacji podatkowej - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.).

W myśl art. 81b § 2 Ordynacji podatkowej, korekta złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych. Organ podatkowy zawiadamia pisemnie składającego korektę o jej bezskuteczności.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej.

Skorygowanie deklaracji polega, więc na ponownym (poprawnym już) wypełnieniu formularza podatkowego z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Korekta może dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji.

Zauważyć należy, że przy korekcie deklaracji należy uwzględnić przepisy dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego wynikające z Ordynacji podatkowej.

Na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w 2010 r. nabyła niezabudowaną nieruchomość, którą zaliczyła do rzeczowych aktywów trwałych. W roku 2010 Spółka poniosła koszty wytworzenia na zakupioną nieruchomość, m.in. na koncepcje podziału działek, wydzielenie działek, projekty domów, mapy, operaty. Poniesione nakłady podwyższyły wartość gruntów. Na pokrycie zakupu nieruchomości i późniejszych nakładów Spółka zaciągnęła kredyt, od którego odsetki zostały również odniesione na podwyższenie wartości gruntów, aż do momentu ich ostatecznego podziału na docelowe działki, co nastąpiło w kwietniu 2012 r. Po tym okresie Spółka wydatki dotyczące przedmiotowych gruntów odnosiła w koszty bieżące. W grudniu 2012 r. Spółka otrzymała decyzję dotyczącą naliczenia opłaty adiacenckiej. Opłatę tą Spółka odniosła w koszty w 2012 r. W bieżące koszty Spółka odnosiła również kwoty pobranych odsetek od kredytu, dotyczące okresu po kwietniu 2012 r. (po ostatecznym podziale działek). Na dzień 31 grudnia 2016 r. przedmiotowe grunty spółka przekwalifikowała do nieruchomości inwestycyjnych. Po przeprowadzeniu wewnętrznego audytu Spółka uznała, że przedmiotowe grunty nie zostały do dnia dzisiejszego oddane do użytkowania, w związku z czym poniesione po kwietniu 2012 r. wydatki na ulepszenie i dostosowanie nieruchomości oraz odsetki od kredytu powinny być także odniesione na zwiększenie wartości, a nie w koszty w dacie poniesienia.

Mając na uwadze powyższe, w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że w wyniku rozpatrzenia wniosku Spółki z 22 marca 2018 r., wydana została powołana w pytaniu interpretacja indywidualna Znak: 0111-KDIB1-1.4010.11.2018.3.BS, w której w szczególności wskazano, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę po kwietniu 2012 r. na ulepszenie i dostosowanie nieruchomości do momentu przekazania jej do użytku będą zwiększały wartość początkową tej nieruchomości (inwestycji). Natomiast w przypadku odsetek od kredytu, który został zaciągnięty w części na zakup gruntu a w części na późniejsze nakłady poniesione na tym gruncie będą zwiększać w odpowiedniej części (w jakiej zostały przeznaczone na zakup gruntu i na realizację inwestycji) wartość początkową gruntu oraz wartość początkową środków trwałych wytworzonych w ramach inwestycji. (...). Ponadto, opłata adiacencka, poniesiona została w związku z posiadanymi przez Wnioskodawcę gruntami, które zostały nabyte w celu zwiększenia majątku Spółki i stanowią one środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, które nie zostały oddane do używania. Zatem, opłata ta będzie zwiększać wartość początkową środka trwałego gdyż dotyczy ona środków trwałych i została poniesiona przed oddaniem ich do używania. Z powyższej interpretacji indywidualnej wynika zatem, że Spółka nieprawidłowo zaliczyła do kosztów podatkowych wskazane we wniosku wydatki w dacie ich poniesienia.

W konsekwencji, zeznania podatkowe złożone przez Wnioskodawcę za lata 2012-2015 nie odzwierciedlały stanu faktycznego co oznacza, że sporządzone były nieprawidłowo. Tym samym, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że winien on dokonać korekty złożonych rocznych zeznań podatkowych za lata 2012-2015.

Zauważyć jednakże należy, że termin płatności podatku dochodowego od osób prawnych za rok podatkowy przypada na dzień 31 marca po roku poprzednim, tym samym w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych podatnik mógł do końca 2018 r. składać korekty deklaracji CIT-8 za 2012 rok (termin zapłaty podatku z tej deklaracji przypadł na 31 marca 2013 r.). Skorygowanie deklaracji/zeznania za kolejne lata podatkowe możliwe jest do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego za dany rok.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zastrzec należy, że niniejsza interpretacja wywołuje skutki podatkowe jedynie gdy nie ulegną zmianie przepisy będące przedmiotem wydanej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.