0111-KDIB2-1.4010.45.2020.1.AT - Przychód i koszty podatkowe w związku z podatkiem od wartości dodanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 4 lutego 2020 r. (data wpływu 6 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* możliwości pomniejszania przychodów i kosztów podatkowych o równowartość podatku od wartości dodanej, analogicznie jak w przypadku podatku od towarów i usług, w sytuacji gdy Wnioskodawca jest zarejestrowany za granicą na potrzeby podatku od wartości dodanej - jest prawidłowe,

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości brutto rachunków/ faktur wraz z podatkiem od towarów i usług wystawionych w państwach, w których Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej oraz zaliczania do przychodów podatkowych zwrotu podatku od wartości dodanej z krajów, w których Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 lutego 2020 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* możliwości pomniejszania przychodów i kosztów podatkowych o równowartość podatku od wartości dodanej, analogicznie jak w przypadku podatku od towarów i usług, w sytuacji gdy Wnioskodawca jest zarejestrowany za granicą na potrzeby podatku od wartości dodanej,

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości brutto rachunków/ faktur wraz z podatkiem od towarów i usług wystawionych w państwach, w których Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej oraz zaliczania do przychodów podatkowych zwrotu podatku od wartości dodanej z krajów, w których Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Spółka z siedzibą w Polsce wykonuje usługi przewozu osób na terenie krajów Unii Europejskiej i poza nią. Zleceniodawcami są zarówno osoby fizyczne, firmy polskie, jak i firmy zagraniczne. Miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, z uwzględnieniem pokonanych kilometrów. Firma jest zarejestrowana na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytoriach krajów członkowskich Unii Europejskiej. Firma jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych na terenie Polski. Wystawia faktury za przewóz osób zgodnie z art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. odcinek Polski wykazuje na fakturze ze stawką obniżoną 8%, natomiast odcinek poza terytorium kraju wykazuje jako niepodlegający opodatkowaniu zgodnie z art. 28f. Na odcinek usług świadczonych poza terytorium kraju mogą się składać kilometry pokonane na terenie kilku państw członkowskich, w tym państw w których firma jest zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej i z tego tytułu składa deklaracje i rozlicza się na zasadach analogicznych jak w Polsce. Odprowadza podatek od wartości dodanej z tytułu przewozów na terenie danego kraju proporcjonalnie do przejechanych kilometrów oraz po stawce podatku obowiązującej w danym państwie członkowskim. Analogicznie ma prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej z tytułu zakupów na terenie danego Państwa (np. paliwa, opłat za autostrady).

Ewidencja księgowa faktury wystawionej za przewóz krajowy i zagraniczny odbywa się analogicznie dla polskiego podatku od towarów i usług, jak i zagranicznego podatku od wartości dodanej, tj. wyodrębnione zostają wartości netto, podatku oraz wartości brutto faktury.

W państwach, w których nie ma obowiązku rejestracji i rozliczania podatku od wartości dodanej, Spółka raz do roku (w określonych przepisami terminach) składa za pośrednictwem polskich organów skarbowych wnioski o zwrot podatku od wartości dodanej od zakupów dokonanych na ich terenie. Z uwagi na fakt, iż każdy kraj wprowadził określone ograniczenia i limity, w tym kwoty minimalne, możliwe są sytuacje, w których pomimo poniesienia określonych kosztów, nie będzie możliwe złożenie wniosku o zwrot podatku bądź wniosek taki zostanie rozpatrzony negatywnie. W związku z tym Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów wartość brutto rachunków/ faktur za zakupy dokonane na terenie państw, w których nie jest zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej, natomiast ewentualne zwroty podatku od wartości dodanej zalicza do przychodów podatkowych.

Spółka w dniu 13 stycznia 2016 r. uzyskała interpretację indywidualną Znak: IBPB-1-3/4510-556/15/WLK, z której wynikało, iż nie można utożsamiać zagranicznego podatku od wartości dodanej z polskim podatkiem od towarów i usług. Uznano wówczas, że brak jest podstaw prawnych aby uzyskane na terytorium krajów członkowskich przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej i tym samym Spółka powinna rozpoznawać przychód należny bez pomniejszania go o ten podatek.

W związku z powyższym, mimo iż Spółka księgowo ewidencjonuje faktury zakupu i sprzedaży na terenie krajów, gdzie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej analogicznie jak faktury polskie, dla celów podatku dochodowego, podatek od wartości dodanej zalicza do przychodów dopiero w momencie jego faktycznego zwrotu na rachunek bankowy podatnika, bądź do kosztów w sytuacji gdy podatek ten jest płacony na rachunek zagranicznych organów podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy polski podmiot zarejestrowany za granicą na potrzeby podatku od wartości dodanej, zobowiązany do składania deklaracji, w której wykazuje podatek należny od sprzedaży i naliczony od zakupu, może pomniejszać przychód i koszt podatkowy o równowartość tego podatku, analogicznie jak w przypadku podatku od towarów i usług?

2. Czy polski podmiot ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wartość brutto rachunków/faktur wraz z podatkiem od towarów i usług wystawionych w państwach, w których nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej? I czy tym samym powinien zaliczać do przychodów podatkowych zwrot podatku od wartości dodanej z krajów, w których nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej?

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1 i 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, przez podatek od wartości dodanej rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Zdaniem Spółki, aktualne stanowisko Ministerstwa Finansów w zakresie podatku od wartości dodanej pozwala uznać go za tożsamy z podatkiem od towarów i usług. Tym samym fakt zapłaty bądź otrzymania zwrotu podatku od wartości dodanej z kraju członkowskiego Unii Europejskiej, w którym podmiot jest zarejestrowany na potrzeby tego podatku, nie powinien mieć wpływu na samo rozliczenie podatkowe.

W sytuacji gdy podmiot jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej, składa stosowne deklaracje/zeznania podatkowe w krajach Unii Europejskiej:

W sytuacji gdy podmiot/podatnik nie jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terenie państwa Unii Europejskiej a jedynie może mieć w określonych sytuacjach i przy założeniu spełnienia określonych w każdym z tych państw różnych warunków prawo do otrzymania zwrotu tego podatku:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p.).

Stosownie do art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 u.p.d.o.p. wynika, że pojęcie "przychodu" jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Jednocześnie stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Przepisy u.p.d.o.p. nie definiują pojęcia "podatek od towarów i usług". Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 4a pkt 7 u.p.d.o.p., ilekroć mowa jest o "ustawie o podatku od towarów i usług" rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm., dalej: "uptu"). Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b u.p.d.o.p., należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 uptu, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 uptu, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca wykonuje usługi przewozu osób na terenie krajów Unii Europejskiej i poza nią. Zleceniodawcami są zarówno osoby fizyczne, firmy polskie, jak i firmy zagraniczne. Miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, z uwzględnieniem pokonanych kilometrów. Firma jest zarejestrowana na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytoriach krajów członkowskich Unii Europejskiej. Firma jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych na terenie Polski. Wystawia faktury za przewóz osób zgodnie z art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. odcinek Polski wykazuje na fakturze ze stawką obniżoną 8%, natomiast odcinek poza terytorium kraju wykazuje jako niepodlegający opodatkowaniu. Na odcinek usług świadczonych poza terytorium kraju mogą się składać kilometry pokonane na terenie kilku państw członkowskich, w tym państw w których firma jest zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej i z tego tytułu składa deklaracje i rozlicza się na zasadach analogicznych jak w Polsce. Odprowadza podatek od wartości dodanej z tytułu przewozów na terenie danego kraju proporcjonalnie do przejechanych kilometrów oraz po stawce podatku obowiązującej w danym państwie członkowskim. Analogicznie ma prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej z tytułu zakupów na terenie danego Państwa (np. paliwa, opłat za autostrady). Ewidencja księgowa faktury wystawionej za przewóz krajowy i zagraniczny odbywa się analogicznie dla polskiego podatku od towarów i usług, jak i zagranicznego podatku od wartości dodanej, tj. wyodrębnione zostają wartości netto, podatku oraz wartości brutto faktury. W państwach, w których nie ma obowiązku rejestracji i rozliczania podatku od wartości dodanej, Spółka raz do roku (w określonych przepisami terminach) składa za pośrednictwem polskich organów skarbowych wnioski o zwrot podatku od wartości dodanej od zakupów dokonanych na ich terenie. Z uwagi na fakt, iż każdy kraj wprowadził określone ograniczenia i limity, w tym kwoty minimalne, możliwe są sytuacje, w których pomimo poniesienia określonych kosztów, nie będzie możliwe złożenie wniosku o zwrot podatku bądź wniosek taki zostanie rozpatrzony negatywnie. W związku z tym Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów wartość brutto rachunków/ faktur za zakupy dokonane na terenie państw, w których nie jest zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej, natomiast ewentualne zwroty podatku od wartości dodanej zalicza do przychodów podatkowych. W związku z powyższym, mimo iż Spółka księgowo ewidencjonuje faktury zakupu i sprzedaży na terenie krajów, gdzie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej analogicznie jak faktury polskie, dla celów podatku dochodowego, podatek od wartości dodanej zalicza do przychodów dopiero w momencie jego faktycznego zwrotu na rachunek bankowy podatnika, bądź do kosztów w sytuacji gdy podatek ten jest płacony na rachunek zagranicznych organów podatkowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy może pomniejszać przychody i koszty podatkowe o równowartość podatku od wartości dodanej, analogicznie jak w przypadku podatku od towarów i usług oraz czy ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wartość brutto rachunków/faktur wraz z podatkiem od towarów i usług wystawionych w państwach, w których nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej, a tym samym czy w przypadku otrzymania zwrotu podatku od wartości dodanej powstanie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11: "mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez "podatek od wartości dodanej" rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako "podatek od wartości dodanej", podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie "podatek od towarów i usług". Ddefinicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. Tym samym należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie "podatek od wartości dodanej" (...)".

Tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r., sygn. akt 926/16, w którym stwierdzono, że "definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. (...) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym".

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: "nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy "podatek od towarów i usług" oraz "podatek od wartości dodanej" nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o "podatku od wartości dodanej", odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako "podatek od towarów i usług". Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT".

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Mając na uwadze powyższe, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy zgodnie z którym, w kontekście zapłaty bądź otrzymania zwrotu podatku od wartości dodanej z kraju członkowskiego Unii Europejskiej, w którym Wnioskodawca jest zarejestrowany na potrzeby tego podatku, podatek ten należy uznać za tożsamy z podatkiem od towarów i usług.

Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy wedle którego w przypadku, gdy Wnioskodawca nie jest zarejestrowany w określonym kraju członkowskim dla potrzeb podatku od wartości dodanej, kosztem uzyskania przychodu powinna być wartość brutto zakupu towarów i usług, a więc z uwzględnieniem podatku od wartości dodanej, a zwrot podatku od wartości dodanej na rachunek podatnika stanowić będzie przychód podatkowy w momencie jego otrzymania.

Należy bowiem wskazać, że dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Wnioskodawca powinien uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wartość faktur/ rachunków dokumentujących poniesione koszty w kwocie netto, gdyż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyklucza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług oraz tożsamego z nim podatku od wartości dodanej nakładanego na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Analogicznie należy postępować w przypadku przyjętych rozwiązań w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych regulujących kwestię przychodów podatkowych. Stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Zatem w sytuacji opisanej we wniosku, Wnioskodawca nie ma możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartości brutto faktur/rachunków, a w przypadku otrzymania zwrotu podatku od wartości dodanej nie powstanie z tego tytułu dla Wnioskodawcy przychód podatkowy. Kwestia rejestracji w określonym kraju członkowskim dla potrzeb podatku od wartości dodanej jest tutaj bez znaczenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

* możliwości pomniejszania przychodów i kosztów podatkowych o równowartość podatku od wartości dodanej, analogicznie jak w przypadku podatku od towarów i usług, w sytuacji gdy Wnioskodawca jest zarejestrowany za granicą na potrzeby podatku od wartości dodanej - jest prawidłowe,

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości brutto rachunków/ faktur wraz z podatkiem od towarów i usług wystawionych w państwach, w których Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej oraz zaliczania do przychodów podatkowych zwrotu podatku od wartości dodanej z krajów, w których Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.