0111-KDIB2-1.4010.4.2020.2.PB - Nabycie nieruchomości w drodze zasiedzenia.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 grudnia 2019 r. (data wpływu 3 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 17 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie określenia, czy w związku z nabyciem w drodze zasiedzenia wskazanych we wniosku nieruchomości, Wnioskodawca uzyskał przychód podlegający opodatkowaniu - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 stycznia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie określenia, czy w związku z nabyciem w drodze zasiedzenia wskazanych we wniosku nieruchomości, Wnioskodawca uzyskał przychód podlegający opodatkowaniu.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 28 lutego 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.4.2020.1.PB wezwano do jego uzupełnienia co też nastąpiło 17 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółdzielnia nabyła nieruchomość od kopalni w dniu 8 lipca 1985 r. poprzez przekazanie protokołem zdawczo-odbiorczym budynku wraz z terenem. Budynek ma powierzchnię 651,23 m², grunt 1037 m². Otrzymany budynek nadawał się do kapitalnego remontu, do którego Spółdzielnia przystąpiła 11 maja 1990 r. poprzez podpisanie umowy z wykonawcą, Spółdzielnią Remontowo-Budowlaną. Remont ukończono w 1993 r. i przyjęto budynek do ewidencji środków trwałych. Grunt nie został zaewidencjonowany.

Urząd Miasta w 2017 r. zakwestionował własność Spółdzielni i chciał przymusić ją do podpisania umowy dzierżawy/najmu, kierując się zasadą "czyj grunt, tego budynek na nim posadowiony", wobec czego Spółdzielnia postanowiła złożyć pozew do Sądu Rejonowego o zasiedzenie ww. nieruchomości wraz z działką. Sąd wydał postanowienie z dnia 9 grudnia 2019 r., stwierdzające, że Wnioskodawca nabył przez zasiedzenie z dniem 15 marca 2014 r. prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę gruntową (...) oraz działkę (...), na których posadowiony jest budynek.

Spółdzielnia z dniem 19 stycznia 2020 r. zleci wykonanie operatu szacunkowego dla ww. działek celem ustalenia wartości zasiedzianych nieruchomości. Po otrzymaniu operatu szacunkowego z ustaloną wartością rynkową, działki zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wobec zaistniałej sytuacji Spółdzielnia podlega obowiązkowi zapłacenia podatku dochodowego od wartości zasiedziałych działek?

Zdaniem Wnioskodawcy, od zaistniałego stanu faktycznego Spółdzielnia nie powinna zapłacić podatku dochodowego, gdyż faktyczne nabycie nieruchomości wraz z działkami miało miejsce w 1985 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), w brzmieniu obowiązującym w 2014 r., przychodem z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (...).

Nabycie nieruchomości przez zasiedzenie jest formą nieodpłatnego przysporzenia majątkowego, a wartość nieruchomości nabytej przez zasiedzenie należy traktować jako wartość otrzymanej nieodpłatnie rzeczy. Tym samym, nabycie poprzez zasiedzenie nieruchomości, będzie stanowiło przysporzenie majątkowe, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 12 ust. 5 u.p.d.o.p., wartość otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Stosownie do art. 27 ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Dla oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu nabycia własności działki w drodze zasiedzenia istotne jest ustalenie momentu nabycia własności. W celu prawidłowego określenia, kiedy następuje nabycie nieruchomości w drodze zasiedzenia należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm., dalej: "k.c.").

W myśl art. 172 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie trzydziestu lat posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Z powyższego przepisu wynika, że na skutek zasiedzenia dotychczasowy posiadacz samoistny, czyli ten, który faktycznie włada rzeczą jak właściciel ex lege nabywa własność na skutek upływu czasu i może żądać, aby stwierdził to sąd w orzeczeniu. Nabycie własności jest tu tzw. nabyciem pierwotnym, a orzeczenie sądu ma charakter deklaratoryjny i stanowi podstawę wpisu nowego właściciela do księgi wieczystej. Orzeczenie sądu nie jest warunkiem nabycia prawa własności, nabywa się je bowiem po spełnieniu przesłanek określonych w przepisach kodeksu cywilnego. Orzeczenie sądu stanowi jednak dowód takiego nabycia, na który będzie się można powołać w celu wykazania prawa własności rzeczy.

Przechodząc do kwestii przedawnienia zobowiązania podatkowego w pierwszej kolejności należy wskazać, iż zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania.

W myśl art. 59 § 1 pkt 9 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek przedawnienia.

Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 8 lipca 1985 r. w drodze przekazania protokołem zdawczo-odbiorczym otrzymał od kopalni nieruchomości gruntowe wraz ze znajdującym się na nich budynkiem. Budynek ma powierzchnię 651,23 m², grunt 1037 m². Otrzymany budynek nadawał się do kapitalnego remontu, do którego Spółdzielnia przystąpiła 11 maja 1990 r. poprzez podpisanie umowy z wykonawcą. Remont ukończono w 1993 r. i przyjęto budynek do ewidencji środków trwałych. Grunt nie został zaewidencjonowany. Urząd Miasta w 2017 r. zakwestionował własność Spółdzielni i chciał przymusić ją do podpisania umowy dzierżawy/najmu, wobec czego Spółdzielnia postanowiła złożyć pozew do Sądu Rejonowego o zasiedzenie ww. nieruchomości wraz z działką. W dniu 9 grudnia 2019 r. Sąd wydał postanowienie, stwierdzające, że Wnioskodawca nabył przez zasiedzenie z dniem 15 marca 2014 r. prawo własności nieruchomości działek, na których posadowiony jest budynek.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nabycie własności wskazanej we wniosku nieruchomości nastąpiło, w drodze zasiedzenia w dniu wskazanym w postanowieniu Sądu, tj. 15 marca 2014 r. Wartość tej nieruchomości stanowi nieodpłatne przysporzenie majątkowe stanowiące dla Spółdzielni przychód podatkowy, mający wpływ na dochód Wnioskodawcy za rok podatkowy 2014.

Wnioskodawca był zatem zobowiązany wykazać ww. przychód w zeznaniu podatkowym o wysokości dochodu (straty) za 2014 r., składanym do końca marca 2015 r. i w tym terminie wpłacić należny podatek. Zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2014 r. zgodnie z cytowanym art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa przedawni się z upływem 2020 r., o ile nie wystąpią okoliczności, o których mowa w art. 70 § 2-8 Ordynacji podatkowej.

W konsekwencji zobowiązanie Wnioskodawcy w podatku dochodowym od osób prawnych nie uległo przedawnieniu, a zatem na Wnioskodawcy nadal ciąży obowiązek zapłacenia podatku dochodowego wynikający z nabycia przedmiotowych nieruchomości.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.