0111-KDIB2-1.4010.161.2020.1.PB - Koszty uzyskania przychodów banku.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 6 lipca 2020 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB2-1.4010.161.2020.1.PB Koszty uzyskania przychodów banku.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2020 r. (data wpływu 20 kwietnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy realizowane aktualnie oraz w przyszłości proporcjonalne wypłaty prowizji pobranych od klientów Banku w okresach podlegających przedawnieniu w świetle regulacji podatkowych, w przypadku przedterminowej spłaty kredytu przez klienta w związku z okolicznościami przedstawionymi w stanie faktycznym, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy realizowane aktualnie oraz w przyszłości proporcjonalne wypłaty prowizji pobranych od klientów Banku w okresach podlegających przedawnieniu w świetle regulacji podatkowych, w przypadku przedterminowej spłaty kredytu przez klienta w związku z okolicznościami przedstawionymi w stanie faktycznym, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską spółką akcyjną, bankiem prowadzącym działalność bankową w rozumieniu ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 2187 z późn. zm., dalej: "prawo bankowe"), w ramach której oferuje dla szerokiego kręgu odbiorców różnego rodzaju usługi finansowe. Bank posiada siedzibę w Polsce oraz jest polskim rezydentem podatkowym (podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

Przedmiotem działalności Banku jest oferowanie kompleksowego zakresu usług bankowych zarówno dla klientów krajowych, jak i zagranicznych. Zakres przedmiotowy działalności Banku obejmuje m.in. prowadzenie rachunków bankowych, emitowanie bankowych papierów wartościowych oraz prowadzenie skupu i sprzedaży wartości dewizowych, jak również usługi maklerskie oraz doradztwa i pośrednictwa finansowego. W ramach prowadzonej działalności Bank oferuje swoim klientom również szeroki katalog kredytów i pożyczek, w tym kredyty konsumenckie, o których mowa w ustawie z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2018 r. poz. 993, z późn. zm., dalej jako: "ustawa o kredycie konsumenckim"). Wskazana ustawa stanowi transpozycję do polskiego systemu prawnego Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.Urz.UE.L Nr 133/66, dalej: "dyrektywa 2008/48").

Przy udzielaniu kredytów konsumenckich ("kredyt") Bank pobierał różnego rodzaju opłaty i prowizje. Zdarzały się przypadki, gdy kredytobiorcy spłacali kredyt w całości przed terminowym zakończeniem okresu spłaty. W takiej sytuacji Bank na bieżąco lub w procedurze reklamacyjnej dokonywał obniżenia sumy kredytu o sumę odsetek doliczanych do każdej raty spłaty kapitału, za okres, o który obowiązywanie umowy uległo skróceniu. Bank nie zwracał klientom pobranych jednorazowo przy zawarciu umowy opłat i prowizji. Jako, że nie były one zależne od czasu obowiązywania umowy kredytu konsumenckiego, nie podlegały one obniżeniu w związku z wcześniejszą spłatą kredytu powodującą skrócenie okresu umowy. Powyższe znajdowało uzasadnienie w brzmieniu art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim i stanowiło jednolitą praktykę podmiotów sektora bankowego.

Przepis art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi implementację do polskiego porządku prawnego art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48. Zgodnie z tym przepisem, "w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą".

W myśl art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48 konsument ma prawo w każdym czasie spłacić w całości lub w części swoje zobowiązania wynikające z umowy o kredyt. W takich przypadkach jest on uprawniony do uzyskania obniżki całkowitego kosztu kredytu, na którą składają się odsetki i koszty przypadające na pozostały okres obowiązywania umowy.

11 września 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE" lub "Trybunał"), odpowiadając na pytanie zadane w trybie prejudycjalnym przez Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku, wydał wyrok w sprawie C-383/18 Lexitor sp. z o.o., w którym wskazał, że "Artykuł 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta". Tym samym Trybunał potwierdził, że prawo konsumenta do zwrotu całkowitego kosztu kredytu rozciąga się również na wszelkie inne koszty, które zostały nałożone na konsumenta niezależnie od tego, czy dotyczą okresu obowiązywania kredytu czy też zostały poniesione z chwilą zawarcia umowy, czym niejako wymusił w tym zakresie zmianę stanowiska m.in. sądów oraz sektora bankowego w Polsce.

Przyjmując interpretację art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim zaprezentowaną w powyższym wyroku, wspieraną także stanowiskiem wyrażanym przez m.in. Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wielu wystąpieniach oraz Rzecznika Praw Obywatelskich w piśmie skierowanym do Związku Banków Polskich (V.7224.49.2019.BA), Bank zwraca/będzie zwracać klientom, którzy dokonali i będą dokonywać w przyszłości wcześniejszej spłaty kredytu, opłaty i prowizje pobrane przy zawieraniu umów o kredyt konsumencki w części obliczonej proporcjonalnie do pozostałego okresu obowiązywania umowy, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tak obliczonej kwoty.

Rozliczenia Banku z klientami następują w następujący sposób:

1. W przypadku klientów Banku, którzy dokonali w przeszłości przedterminowej spłaty kredytu, Bank, na wniosek klienta zgłoszony z wykorzystaniem procedury reklamacyjnej lub na wniosek Klienta zgłoszony z wykorzystaniem dyspozycji wypłaty, wypłaci prowizje i opłaty w części przypadającej na pozostały czas obowiązywania umowy (wraz z ewentualnymi odsetkami).

2. W przypadku klientów, którzy w przyszłości dokonają przedterminowej spłaty kredytu, Bank zwróci proporcjonalną część prowizji i opłat na bieżąco wszystkim klientom, którzy dokonają takiej przedterminowej spłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy realizowane aktualnie oraz w przyszłości proporcjonalne wypłaty prowizji pobranych od klientów Banku w okresach podlegających przedawnieniu w świetle regulacji podatkowych, w przypadku przedterminowej spłaty kredytu przez klienta w związku z okolicznościami przedstawionymi w stanie faktycznym, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów Banku, stosownie do art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do uznania za koszt uzyskania przychodów Banku, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), proporcjonalnych wypłat prowizji pobranych od klientów Banku w okresach podlegających przedawnieniu w świetle regulacji podatkowych, w przypadku przedterminowej spłaty kredytu przez klienta w związku z okolicznościami przedstawionymi w stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów stanowią koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w negatywnym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. oraz pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, zaś ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodów, względnie zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

W konsekwencji powyższego, kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (jest definitywny);

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

* został właściwie udokumentowany;

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Regulacje u.p.d.o.p. przewidują możliwość rozpoznania wydatków jako koszty podatkowe pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodu bądź w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

W ocenie Wnioskodawcy nie budzi wątpliwości, że dokonywane przez Bank wypłaty pozostają w ścisłym związku z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą. Obowiązek dokonania wypłat wiąże się bowiem z działalnością prowadzoną przez Bank w zakresie udzielania kredytów, co stanowi jeden z elementów działalności bankowej. Czynności polegające na udzielaniu kredytów konsumenckich podejmowane są przez Bank w celu osiągnięcia przychodów z tytułu świadczenia tych usług, w tym obejmujących prowizje. Podkreślić należy, że Bank, dokonując wypłat na rzecz klientów w związku ze złożoną dyspozycją i/lub reklamacją będzie wykonywał ustawowy obowiązek wynikający z przywoływanego już art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Prawidłowa wykładnia tego przepisu musi zostać dokonana z uwzględnieniem orzeczenia TSUE w sprawie C-383/18. W orzeczeniu tym Trybunał wprost wskazał na prawidłową wykładnię art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48 oraz skonkretyzował prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu, wskazując że to prawo rozciąga się na wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta. Jak już wskazywano, powołane orzeczenie zmienia więc dotychczasową wykładnię art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Nie ulega zatem wątpliwości, że orzeczenie to ma istotny wpływ na działalność Banku.

W przypadku dokonania wypłaty na rzecz klienta taki wydatek zostanie poniesiony przez Bank i zostanie odpowiednio udokumentowany, a ciężar ekonomiczny tego wydatku nie zostanie w żaden sposób przeniesiony na inny podmiot.

Podkreślić także należy, że Bank, dokonując na rzecz klienta przedmiotowych wypłat, ma na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów oraz realizację obowiązku ustawowego. Gdyby bowiem Bank nie zdecydował się na ten krok, narażałby się na prowadzenie sporów sądowych z klientami, które z dużym prawdopodobieństwem doprowadziłyby do tego samego efektu - konieczności dokonywania wypłaty na rzecz klientów wraz z odsetkami za opóźnienie (z uwagi na wydłużony przez postępowanie sądowe okres zwłoki w zapłacie świadczenia) oraz poniesienie dodatkowych kosztów sądowych prowadzonych postępowań i kosztów zastępstwa procesowego.

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, tego rodzaju wydatki nie powinny spełniać przesłanek do uznania ich za koszty wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., a w szczególności przesłanek określonych w pkt 22 tego przepisu. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p., kosztów uzyskania przychodów nie stanowią wydatki z tytułu kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie (winno być: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach) w interpretacji z 15 lutego 2017 r. sygn. 2641-IBPB-1-2.4510.1076.2016.l.BKD "(...) jeżeli Spółka działała przy zachowaniu zasad należytej staranności, a naliczona kara wynika z okoliczności, na które Spółka nie miała wpływu i jest związana z uzyskiwanym przez nią przychodem w ramach prowadzonej działalności, to zapłaconą karę umowną będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów".

Podkreślić należy, że konieczność dokonania wypłat, obejmujących również uiszczone przy zawieraniu umowy kredytowej kwoty prowizji, nie wynika z nienależytego działania czy zaniechania Banku. Obowiązek dokonania wypłaty wynika z zaistnienia obiektywnej, niezależnej od Banku przesłanki, jaką jest nowe zdarzenie w postaci przedterminowej spłaty kredytu przez klienta. Na konieczność zwrotu tych kwot wskazuje bezpośrednio zaprezentowana przez TSUE, odmienna od przyjmowanej w przeszłości, wykładnia postanowień dyrektywy 2008/48 w zakresie rozumienia użytego w art. 16 ust. 1 tej dyrektywy pojęcia "całkowity koszt kredytu", a tym samym zmiana podejścia w zakresie interpretacji przepisu art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Dokonanie wypłat nie powinno być zatem traktowane jak kara umowna w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p., ponieważ nie wiąże się ona z wadliwością działania Banku, lecz stanowi immanentny element i koszt prowadzenia działalności bankowej. Odwołując się do literalnego brzmienia art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Dyspozycja tego przepisu nie wskazuje w żaden sposób, by zachowanie lub bezczynność Banku konstytuowały zwłokę lub wadliwość wykonania umowy kredytowej. Wcześniejsze podejście Banku uzasadnione było ukształtowaną linią orzeczniczą, nie było wyrazem indywidualnego podejścia prezentowanego przez Bank. Bank działał w zaufaniu, że postępuje prawidłowo i w myśl przepisów prawa. Co więcej, dokonanie wypłat jest związane właśnie z prawidłowym i niewadliwym wykonaniem umowy o kredyt konsumencki.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Wnioskodawca jest zdania, że dokonywane przez Bank przedmiotowe wypłaty prowizji na rzecz klientów spełniają przesłanki z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i na podstawie tego przepisu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Banku.

W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz przez wzgląd na ekonomiczne i biznesowe uwarunkowania dokonywania wypłaty na rzecz klienta, przedmiotowa wypłata powinna zostać uznana za koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, o którym mowa w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. Koszty pośrednie potrącalne są w dniu ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., tj. w dniu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych.

Ponoszone przez Bank wydatki mające na celu zabezpieczenie i zachowanie źródła osiąganego przychodu będą w praktyce niemożliwe do odniesienia bezpośrednio do osiągniętego przychodu Banku. Taki wydatek ma funkcję zapobiegawczą i ochronną. Bank dokonuje uszczuplenia swojego majątku, by w późniejszym czasie móc osiągać z danego źródła przychody. Innymi słowy, Bank poniesie koszt wypłat z tytułu przedterminowej spłaty kredytu, by zapobiec i ochronić się przed możliwymi sporami sądowymi oraz utratą reputacji i zaufania wśród klientów. Doraźnym celem poniesienia takiego wydatku jest wykonanie ustawowego obowiązku ciążącego na Wnioskodawcy w odpowiedzi na nowe zdarzenie, jakim jest przedterminowa spłata kredytu przez klienta, a co wynika z wyroku TSUE.

Dodatkowo, jeżeli klient spłaci swoje zobowiązania kredytowe przed zakończeniem okresu obowiązywania umowy, Bank będzie w stanie udzielić kolejnych kredytów i generować nowe przychody (z tytułu odsetek, prowizji i innych opłat). Nie można jednak bezpośrednio i precyzyjnie wskazać w jakim zakresie środki pochodzące z przedterminowo spłaconego kredytu, wygenerują przychody podatkowe od nowych kredytów. Cechą konstytuującą dany koszt za koszt pośrednio związany z przychodem jest brak jego wyraźnego (bezpośredniego) odniesienia do uzyskanego przychodu. Oznacza to, że dokonując uszczuplenia swojego majątku, Bank nie jest w stanie powiązać poniesionego wydatku z konkretnym osiągniętym przychodem.

W szczególności, koszty wypłaty prowizji klientowi nie powinny być uznawane za koszty związane z przychodami z tych prowizji rozpoznanymi w poprzednich latach podatkowych. W ocenie Wnioskodawcy bowiem, to analizowana wypłata jest skutkiem i wynikiem tego przychodu, a nie na odwrót. Nie sposób uznać, że poniesienie kosztu w bieżącym okresie przyczynić się może do przychodu, który już uprzednio powstał w przeszłości.

Zatem, z uwagi na brak mierzalnego przychodu, do osiągnięcia którego można byłoby przypisać poniesienie wydatku z tytułu dokonywanych wypłat, zdaniem Wnioskodawcy, wydatek taki powinien stanowić koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, o którym mowa w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. Stosownie do dyspozycji tego przepisu, koszty takie potrącalne są w dniu ich poniesienia, czyli zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., w dniu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych.

Podkreślenia wymaga także, że pobrane przy zawarciu umowy prowizje związane były z procesem uruchomienia samego kredytu i w ocenie Banku nie są związane z okresem trwania umowy kredytu. Biorąc jednak pod uwagę dokonanie wcześniejszej spłaty kredytu przez klienta oraz jego wystąpienie z roszczeniem o proporcjonalny zwrot prowizji, Bank będzie zobowiązany do poniesienia wydatku na rzecz klienta, który jednak nie jest związany z tym, że zmianie uległa cena usług świadczonych przez Bank w zakresie prowizji. Konieczność poniesienia wydatku wynika wyłącznie z regulacji prawnych w tym zakresie (zgodnie z ich bieżącą wykładnią).

Jednocześnie, zdaniem Banku, przedmiotowa wypłata nie powinna stanowić dla Banku korekty przychodów podatkowych, o których mowa w przepisach art. 12 ust. 3j-3I u.p.d.o.p. Zgodnie z definicją ze Słownika Języka Polskiego PWN "korekta" to usuwanie błędów, nieprawidłowości. Analizowany zwrot prowizji nie jest związany z tym, że przychód podatkowy rozpoznany był uprzednio w niewłaściwej wysokości. Przychód ten był wtedy Bankowi należny w wysokości całkowitej kwoty prowizji. Okoliczność, w której klient dokonuje przedterminowej spłaty kredytu i uzyskuje częściowy zwrot prowizji nie powinna być także rozpatrywana jako zmiana ceny usługi (zmiana wysokości prowizji Banku), lecz jako odrębne zdarzenie kreujące obowiązek poniesienia określonego wydatku. Powyższe w szczególności dotyczy sytuacji, kiedy klient dokonał przedterminowej spłaty kredytu w przeszłości, i zgodnie z wówczas stosowanym podejściem Bank nie dokonał zwrotu prowizji, jako niezwiązanej z okresem trwania umowy, a obecnie klient ten w związku z powoływanym wyrokiem TSUE i zmianą wykładni przepisów w tym zakresie, zwróci się do Banku o taki zaległy zwrot. W takich przypadkach, źródła wydatku, jaki poniesie Bank można upatrywać w samym wyroku TSUE zmieniającym rzeczywistość prawną w tym zakresie. Będzie to również dotyczyć sytuacji przyszłych, gdy Bank na bieżąco dokonywał będzie zwrotów pobieranych obecnie prowizji w sytuacji przedterminowej spłaty zobowiązań.

W konsekwencji nie znajdzie tu więc także zastosowania art. 12 ust. 31 pkt 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którym określonych w art. 12 ust. 3j i 3k zasad dotyczących korygowania przychodów nie stosuje się do korekty dotyczącej przychodu związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Przyjęcie odmiennej od powyższej interpretacji, skutkowałoby w niektórych przypadkach definitywnym brakiem możliwości rozpoznania skutków podatkowych po stronie Banku w związku z przedawnieniem, w okolicznościach, na które Bank nie posiada możliwości wpływu. W praktyce bowiem umowy kredytowe niejednokrotnie zawierane są na okresy dłuższe niż termin przedawnienia podatkowego, sięgające nawet kilkunastu, kilkudziesięciu lat. Wcześniejsza spłata kredytu przez klienta może wystąpić w dowolnym momencie trwania umowy kredytowej. Przykładowo, w przypadku przedterminowej spłaty przez klienta swoich zobowiązań kredytowych wobec Banku w siódmym roku trwania umowy kredytu, Bank zobligowany byłby zwrócić proporcjonalną część pobranych prowizji, ale pozbawiony byłby możliwości rozpoznania takiego zwrotu dla celów podatkowych, z uwagi na termin przedawnienia zobowiązania podatkowego za rok, w którym uprzednio rozpoznany został przychód podatkowy z tytułu należnej Bankowi prowizji. Jednocześnie, gdyby taka przedterminowa spłata tego samego kredytu nastąpiła w piątym roku trwania umowy, Bank miałby jeszcze prawo do korekty przychodów na podstawie art. 12 ust. 3j u.p.d.o.p. Przyjęcie więc takiego podejścia prowadziłoby do sytuacji, w której takie samo zdarzenie, powstałe niezależnie od Banku, w zależności od tego, w którym momencie trwania umowy kredytowej wystąpi, wywoływałoby po stronie Banku odmienne konsekwencje podatkowe.

Powyższe stawiałoby Bank w niekorzystnej pozycji podatkowej w przypadku przedterminowej spłaty kredytu przez klienta po upływie co do zasady sześciu lat od zawarcia umowy kredytowej przez klienta. W przypadku długoterminowej umowy kredytu, jego przedterminowa spłata przez klienta jest tak samo prawdopodobna i klient jest do niej tak samo uprawniony zarówno w ciągu pierwszych sześciu lat trwania umowy kredytowej, jak i w kolejnych latach. W ocenie Wnioskodawcy, wywodzenie odmiennych skutków prawno-podatkowych w odniesieniu do w istocie tego samego zdarzenia, jakim jest przedterminowa spłata kredytu przez klienta jest nieuzasadnione.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe, dokonane przez Bank wypłaty na rzecz kredytobiorców, którzy dokonali wcześniejszej spłaty kredytu, nie powinny być kwalifikowane jako podstawa do dokonania korekty przychodów, lecz jako niezależny wydatek, konieczność poniesienia którego wynika bezpośrednio z okoliczności wcześniejszej spłaty zaciągniętego kredytu przez klienta. W konsekwencji, w ocenie Banku, takie wydatki uznać należy za koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.

z zastosowaniem art. 119a;

2.

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3.

z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl