0111-KDIB1-3.4016.1.2017.1.JKT - Status podatnika podatku od niektórych instytucji finansowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 31 maja 2017 r. (data wpływu 6 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych w przypadku:

* rozłożenia na raty płatności należności za fakturę dokumentującą wykonane usługi osobom fizycznym niezwiązane bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą bez naliczenia dodatkowych opłat z tytuły wydłużenia terminu płatności,

* rozłożenia na raty płatności należności za fakturę dokumentującą wykonane usługi osobom fizycznym niezwiązane bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą lub zawodową z naliczeniem dodatkowych opłat z tytuły wydłużenia terminu płatności

- jest prawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2017 r., wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych w przypadku:

* rozłożenia na raty płatności należności za fakturę dokumentującą wykonane usługi osobom fizycznym niezwiązane bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą bez naliczenia dodatkowych opłat z tytuły wydłużenia terminu płatności,

* rozłożenia na raty płatności należności za fakturę dokumentującą wykonane usługi osobom fizycznym niezwiązane bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą lub zawodową z naliczeniem dodatkowych opłat z tytuły wydłużenia terminu płatności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i dystrybucja energii cieplnej i elektrycznej. Spółka jest na etapie budowania wraz z władzami lokalnymi na terenie, na którym prowadzi swoją działalność, programu ograniczenia niskiej emisji wpisując się w akcję walki ze smogiem. W ramach programu Spółka zamierza wychodzić z propozycją budowy ekologicznych źródeł ciepła między innymi do osób fizycznych posiadających nieruchomości, do których nie ma możliwości podłączenia ciepła systemowego. Spółka w ramach programu przyjmie na siebie obowiązek zaprojektowania i wybudowania kotłowni spełniających normy ekologiczne, natomiast finansowanie będzie po stronie osoby fizycznej, która podpisze ze Spółką umowę na budowę kotłowni. Spółka skalkuluje wartość wykonanych usług w oparciu o poniesione koszty plus marża stosowana przez Spółkę przy świadczeniu tego typu usług.

Spółka rozważa możliwość, na prośbę kontrahenta, rozłożenia na raty płatności wynikającej z faktury dokumentującej wykonanie przedmiotowej usługi. Z uwagi na wprowadzone przepisy ustawą z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych Spółka ma wątpliwości, czy w przypadku rozłożenia na raty płatności osobie fizycznej za wykonane usługi nie związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą lub zawodową, może doliczyć koszty związane z odroczonym terminem płatności, czy też nie powinna doliczyć dodatkowych opłat z uwagi na konsekwencje wynikające z ww. ustawy. Spółka przewiduje, że tego typu sprzedaż z odroczonym terminem będzie miała charakter incydentalny w całej działalności spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z rozłożeniem na raty płatności należności za fakturę dokumentującą wykonane usługi osobom fizycznym niezwiązane bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą bez naliczenia dodatkowych opłat z tytuły wydłużenia terminu płatności, Spółka będzie podlegała ustawie z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych i miała obowiązek uiszczenia podatku w wysokości określonej w art. 7 ww. ustawy?

2. Czy w związku z rozłożeniem na raty płatności należności za wykonane osobom fizycznym usługi niezwiązane bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową z naliczeniem dodatkowych opłat z tytuły wydłużenia terminu płatności, Spółka będzie podlegała ustawie z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych i miała obowiązek uiszczenia podatku w wysokości określonej w art. 7 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatkach i opłatach lokalnych, podatnikami podatku są między innymi instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2014 r. poz. 1497 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim (dalej "U.k.k.") kredytodawca to przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej "k.c."), który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu. Natomiast, zgodnie z art. 5 pkt 2a U.K.K instytucja pożyczkowa to kredytodawca inny niż:

Spółka w swoim statucie zapisała jako przedmiot działalności również finansową działalność usługową, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych (PKD 64).

Przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się zgodnie z art. 3 U.k.k. umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł. Natomiast, za konsumenta należy uważać osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową (art. 221 k.c.).

Do umów o kredyt konsumencki zalicza się w szczególności:

* umowy pożyczki zgodnie z art. 720 § 1 k.c.,

* umowy kredytowe zgodnie z art. 69 ust. 1 Prawa Bankowego,

* umowy o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia.

Natomiast, wyłączeniu stosowania przepisów ustawy o kredycie konsumenckim zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 podlegają umowy, w których konsument nie jest zobowiązany do zapłaty oprocentowania oraz innych kosztów związanych z udzieleniem lub spłatą kredytu konsumenckiego.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli Spółka rozłoży na raty konsumentowi (osobie fizycznej) zapłatę za wykonane usługi niezwiązane z jej działalnością gospodarczą lub zawodową i nie doliczy w związku z tym dodatkowych kosztów finansowych związanych z odroczeniem terminu zapłaty, wówczas nie będzie podlegała ustawie z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych i nie będzie zobligowana do zapłaty podatku z niej wynikającego.

Natomiast, jeżeli Spółka zdecyduje się na doliczenie dodatkowych kosztów związanych z odroczeniem terminu zapłaty osobie fizycznej należności za wykonane usługi niezwiązane z jej działalnością gospodarczą czy zawodową, wówczas będzie podlegała ww. ustawie o podatku od niektórych instytucji finansowych i będzie zobowiązana do zapłacenia podatku nałożonego tą ustawą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 68 z późn. zm., dalej: "Ustawa PIF"), podatnikami tego podatku są m.in. instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1528 z późn. zm., dalej: "Ustawa o kredycie konsumenckim").

Wskazany przepis oznacza, że dla ustalenia, czy dany podmiot jest instytucją pożyczkową, a tym samym podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, kluczowe jest dokonanie wykładni przepisów Ustawy o kredycie konsumenckim.

Regulacja art. 5 pkt 2a Ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że instytucją pożyczkową jest kredytodawca inny niż bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej, spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo - Kredytowa a także podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.

Z kolei pojęcie kredytodawcy zostało wyjaśnione w art. 5 pkt 2 Ustawy o kredycie konsumenckim. Zgodnie z tym przepisem, kredytodawcą jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm., dalej: "Kodeks cywilny"), który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu. Przez konsumenta, zgodnie z art. 5 pkt 1 Ustawy o kredycie konsumenckim w związku z art. 221 Kodeksu cywilnego, należy rozumieć osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o kredycie konsumenckim, za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności:

Za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się natomiast umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy (art. 3 ust. 3 Ustawy o kredycie konsumenckim).

Ponadto, na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 Ustawy o kredycie konsumenckim, przepisów tej ustawy nie stosuje się do umów, w których konsument nie jest zobowiązany do zapłaty oprocentowania oraz innych kosztów związanych z udzieleniem lub spłatą kredytu konsumenckiego

Mając na uwadze wskazane regulacje Ustawy o kredycie konsumenckim, należy uznać, że aby dany podmiot mógł być kwalifikowany jako instytucja pożyczkowa w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumenckim, powinny być spełnione następujące warunki:

* podmiot musi być przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego;

* w zakresie działalności gospodarczej lub zawodowej takiego podmiotu jest udzielanie konsumentowi kredytu bądź też udzielanie przyrzeczenia udzielenia takiego kredytu;

* podmiot ten nie jest bankiem lub innym podmiotem wskazanym w wyłączeniu zawartym w art. 5 pkt 2a Ustawy o kredycie konsumenckim;

* udzielane w ramach działalności gospodarczej lub zawodowej kredyty mieszczą się w zakresie pojęcia kredyt konsumencki, tym samym nie mogą podlegać włączeniom wskazanym w art. 4 Ustawy o kredycie konsumenckim.

W świetle powyższego wydaje się, że kluczową przesłanką dla uznania danego przedsiębiorcy za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a Ustawy o kredycie konsumenckim, jest, aby "w zakresie jego działalności gospodarczej lub zawodowej" mieściło się udzielanie bądź przyrzeczenie udzielania konsumentowi kredytu.

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza podjąć się wybudowania ekologicznych źródeł ciepła osobom fizycznym posiadającym nieruchomości i dodatkowo zamierza dokonywać rozłożenia płatności należności za wykonywane usługi, zgodnie z zapisem w statucie Spółki dotyczącym prowadzenia finansowej działalności usługowej, oraz mając na uwadze, że Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki akcyjnej to jest instytucją pożyczkową w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumenckim, a co za tym idzie jest kredytodawcą w rozumieniu Ustawy PIF, zatem może zostać objęty jej zastosowaniem.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

* Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych w przypadku rozłożenia na raty płatności należności za fakturę dokumentującą wykonane usługi osobom fizycznym niezwiązane bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą bez naliczenia dodatkowych opłat z tytuły wydłużenia terminu płatności,

* Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych w przypadku rozłożenia na raty płatności należności za fakturę dokumentującą wykonane usługi osobom fizycznym niezwiązane bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą lub zawodową z naliczeniem dodatkowych opłat z tytuły wydłużenia terminu płatności

- jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.