0111-KDIB1-3.4010.13.2020.1.IZ - Zaliczenie do kosztów podatkowych wydatków związanych z postępowaniem sądowym.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 stycznia 2020 r. (data wpływu 10 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

* wydatki związane z prowadzonym postępowaniem przed sądem powszechnym (w szczególności zasądzone koszty procesu oraz wydatki na zastępstwo procesowe, doradztwo prawne oraz obsługę prowadzonego postępowania w szczególności w zakresie zlecanych ekspertyz) stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami - jest prawidłowe,

* wydatki na wypłatę zasądzonego przez Sąd Apelacyjny wynagrodzenia dla Twórców stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie zajęcia przez komornika sądowego środków na rachunku bankowym Spółki - jest nieprawidłowe,

* wydatki na wypłatę zasądzonych przez Sąd Apelacyjny odsetek od wynagrodzenia dla Twórców stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty (tj. dacie zajęcia przez komornika sądowego) - jest nieprawidłowe,

* w przypadku ewentualnego pozytywnego dla Spółki rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego oraz zwrotu kwot wypłaconych Twórcą na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości uzyskanych zwrotów w dacie ich otrzymania-jest nieprawidłowe.

W dniu 10 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

* wydatki związane z prowadzonym postępowaniem przed sądem powszechnym (w szczególności zasądzone koszty procesu oraz wydatki na zastępstwo procesowe, doradztwo prawne oraz obsługę prowadzonego postępowania w szczególności w zakresie zlecanych ekspertyz) stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami;

* wydatki na wypłatę zasądzonego przez Sąd Apelacyjny wynagrodzenia dla Twórców stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie zajęcia przez komornika sądowego środków na rachunku bankowym Spółki;

* wydatki na wypłatę zasądzonych przez Sąd Apelacyjny odsetek od wynagrodzenia dla Twórców stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty (tj. dacie zajęcia przez komornika sądowego);

* w przypadku ewentualnego pozytywnego dla Spółki rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego oraz zwrotu kwot wypłaconych Twórcą na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości uzyskanych zwrotów w dacie ich otrzymania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

X S.A. oraz określone spółki od niej zależne (dalej łącznie: "Spółki"), na podstawie zawartej Umowy, tworzą podatkową grupę kapitałową Y (w rozumieniu przepisów ustawy o CIT, dalej: "PGK Y"). Rokiem podatkowym PGK Y jest rok kalendarzowy, zaś spółką reprezentującą PGK Y jest X S.A. jako spółka dominująca.

Podstawa opodatkowania PGK Y jest obliczana zgodnie z art. 7a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"), w związku z art. 7 ust. 1 -3 tej ustawy.

X S.A. (dalej: "Spółka") prowadzi działalność podstawową w zakresie wydobycia rud miedzi i produkcji (z tych rud) metali, m.in. miedzi i innych metali, które są przedmiotem sprzedaży i uzyskiwanych przychodów, podlegających opodatkowaniu CIT. Produkcja metali realizowana jest w hutach Spółki, m.in. w hucie w G. Z uwagi na fakt, że znaczna część metali produkowanych i sprzedawanych przez Spółkę jest notowana na światowych giełdach towarowych (np. Cu, Ag, Au), ceny tych metali są uzależnione bezpośrednio od notowań giełdowych, co uniemożliwia dowolność w kształtowaniu ich cen sprzedaży (w szczególności bezpośrednie uzależnienie ceny sprzedaży od ponoszonych kosztów produkcji). W konsekwencji Spółka, dążąc do osiągania dochodu, jest zainteresowana wszelkimi rozwiązaniami, które pozwolą realizować określone poziomy produkcji przy zachowaniu wymagań jakościowych, zachować konkurencyjność na rynku, a jednocześnie umożliwią redukcję kosztów produkcji metali.

Od maja 1997 r. w Spółce obowiązywały "Zasady funkcjonowania wynalazczości w X S.A." (dalej: "Zasady"). Zgodnie z Zasadami, twórcom innowacyjnych rozwiązań, które mogą być wykorzystane w Spółce, przysługuje wynagrodzenie określane w umowach z twórcami. Jednocześnie Zasady przewidywały, że za projekty zgłaszane bez wcześniejszych umów, twórcom przysługuje wynagrodzenie w wysokości 10% efektów ekonomicznych uzyskiwanych w okresie pierwszych pięciu lat korzystania z wynalazku lub w wysokości 3% efektów ekonomicznych uzyskiwanych w okresie pierwszych trzech lat korzystania z projektu racjonalizatorskiego.

Zgodnie z zasadami funkcjonowania wynalazczości w Spółce rozwiązania zgłoszone przez twórców mogły być uznane przez jednostki organizacyjne Spółki, za "Projekty racjonalizatorskie". Komórka Wynalazczości, w której zgłoszenie projektu zostało zarejestrowane, miała koordynować postępowanie w fazie przygotowawczo-opiniodawczej celem dokonania oceny zgłoszonego projektu pod względem przydatności technicznej i organizacyjnej rozwiązania dla Spółki, przewidywanych korzyści, jakie Spółka osiągnie z rozwiązania, uznania rozwiązania za projekt, przewidywanej zdolności patentowej/ochronnej, rozwiązania oraz ustalenia sytuacji prawnej projektu. W dalszej kolejności Komórka Wynalazczości konsultowała projekt z właściwymi jednostkami organizacyjnymi Spółki.

17 maja 1997 r. Spółka zawarła z 3 pracownikami umowę o wykonanie projektu racjonalizatorskiego, zgodnie, z którą zobowiązali się oni opracować projekt racjonalizatorski pt. "Sposób zwiększenia zdolności produkcyjnej wydziałów elektrorafinacji (...)". Według umowy za dokonany zgodnie z umową projekt wykonawcom przysługiwało wynagrodzenie autorskie naliczane przez okres pierwszych pięciu lat stosowania projektu, płatne w terminie dwóch miesięcy po upływie każdego roku uzyskiwania korzyści z projektu, w wysokości 15% efektów uzyskiwanych przez zamawiającego. Ponadto, w świetle umowy, jeżeli współautorami projektu poza wykonawcami będą również inne osoby wskazane przez wykonawców to osoby te również partycypują w wynagrodzeniu w części zadeklarowanej w arkuszu zgłoszenia projektu. Schemat obliczania efektu dla potrzeb wyliczenia wynagrodzenia był określony w umowie, zgodnie z tym schematem efekt projektu równa się przyrostowi zdolności produkcyjnej miedzi katodowej i jej sprzedaży z tytułu zastosowania projektu razy zysk ze sprzedaży jednej tony miedzi katodowej minus koszty realizacji projektu.

Ostatecznie przy zgłoszeniu projektu racjonalizatorskiego zostało wskazanych 21 twórców (dalej: "Współtwórców" lub "Twórcy"). W zgłoszeniu określono szczegółowo ich udziały w projekcie.

Projekt został przyjęty do realizacji. Istotą projektu było zwiększenie zdolności produkcyjnej wydziałów na drodze zwiększenia powierzchni czynnej elektrod bez zwiększenia gęstości prądowej i tym samym bez obniżenia, jakości produktu finalnego. Autorzy projektu zaproponowali zróżnicowane sposoby zwiększenia powierzchni czynnej elektrod dla Wydziału (...) i Wydziału (...).

Projekt jest stosowany przez Spółkę od 1999 r. W piątym roku stosowania projektu (2003) osiągnięto zakładany w projekcie poziom produkcji, co stanowiło przyrost produkcji miedzi o ok. 8-10%. Zastosowanie projektu pozwoliło na całkowite wykorzystanie zdolności produkcyjnych kopalń i części ogniowej.

Twórcy projektu w 2003 r., po przeanalizowaniu wyników jego stosowania w latach 1999-2003, opracowali program pozwalający na praktyczne wykorzystanie zdobytej wiedzy w ww. zakresie i wdrożenie rozwiązań pozwalających na dalszą poprawę efektywności zastosowania projektu. W konsekwencji zawarto aneks do umowy, w którym przewidziano, że za dokonany zgodnie z umową projekt wykonawcy otrzymają wynagrodzenia naliczane przez okres pierwszych ośmiu lat stosowania projektu. W ramach aneksu wprowadzono 4 nowych współtwórców i odpowiednio zmieniono udziały w projekcie.

Za pierwsze siedem lat stosowania projektu Spółka wypłaciła Twórcom wynagrodzenie zgodnie z przyjętą w umowie metodologią (tj. od wyliczonego efektu ekonomicznego). Wypłacone wynagrodzenie było przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z regulacjami obowiązującymi w momencie jego wypłaty.

W 2006 r. nastąpił znaczny wzrost cen miedzi na światowych rynkach, co skutkowało m.in. wzrostem efektów ekonomicznych projektu. Jednocześnie Spółka nie wypłaciła wynagrodzenia Twórcą za ósmy rok stosowania projektu.

Pismem z dnia 29 czerwca 2007 r. Twórcy wezwali Spółkę do wypłaty wynagrodzenia za ósmy rok stosowania projektu (tj. 2006). Spółka odmówiła wypłaty wynagrodzenia, podając w tym zakresie m.in. szereg argumentów prawnych uzasadniających jej stanowisko.

W roku 2007 Twórcy odwołali się w ww. zakresie do właściwego sądu okręgowego, żądając wypłaty należnego im (a nie wypłaconego) wynagrodzenia. Spółka złożyła powództwo wzajemne o zwrot wynagrodzenia wypłaconego za szósty i siódmy rok stosowania projektu.

Przedmiotem sporu pomiędzy Spółką a Twórcami była w szczególności zasadność wypłaty wynagrodzenia za szósty, siódmy oraz ósmy rok stosowania projektu, jak również szczegółowa metodologia wyliczenia efektów ekonomicznych projektu. Spółka w szczególności podnosiła zarzuty, co do:

* nieprawidłowości przy zawarciu umowy,

* wpływu Twórców na treść zawartej umowy oraz na wyliczenie wartości wynagrodzenia za poszczególne okresy,

* braku kauza aneksu,

* braku racjonalizatorskiego charakteru projektu.

W wyniku wieloletnich procesów, ww. zarzuty Spółki zostały uznane przez sąd za niezasadne. W zakresie zarzutu, co do braku racjonalizatorskiego charakteru projektu nie znalazł on uzasadnienia w świetle opinii sporządzonych przez powoływanych biegłych w trakcie postępowań sądowych. W konsekwencji, właściwy sąd okręgowy, wyrokiem z 25 września 2018 r. oddalił powództwa wzajemne Spółki o zwrot wynagrodzenia, jednocześnie zasądził wypłatę przez Spółkę części wynagrodzenia dochodzonego przez Twórców za ósmy rok stosowania projektu wraz z odsetkami. Dodatkowo Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu i kosztach sądowych (zostały one podzielone pomiędzy stronami).

Obie strony postępowania złożyły apelację od przedmiotowego wyroku. Sąd apelacyjny wyrokiem z 12 czerwca 2019 r., uznał, że apelacje zarówno powodów/pozwanych wzajemnie (tj. Twórców) jak i Spółki pozostawały niezasadne. Jednocześnie Sąd Apelacyjny zmienił rozstrzygniecie, co do kosztów procesowych i kosztów sądowych. W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny potwierdził stanowisko Sądu Okręgowego, co do ważności umów zawartych pomiędzy stronami (w tym aneksu wydłużającego okres, za który należne jest twórcą wynagrodzenie), jak również zaakceptowanej przez Sąd szczegółowej metodologii wyliczenia efektu ekonomicznego projektu. Jednocześnie ostateczna wartość zasądzonego wynagrodzenia należnego Twórcom była niższa od pierwotnych roszczeń zgłaszanych wobec Spółki.

Wyrok Sądu Apelacyjnego podlegał wykonaniu. W 2019 r. komornik sądowy dokonał zajęcia komorniczego rachunku bankowego Spółki. Zajęcie dotyczyło m.in. zasądzonej kwoty wynagrodzenia wraz z odsetkami jak i wszelkich kosztów komorniczych. W konsekwencji Spółka wystawiła na rzecz Twórców stosowane informacje PIT-11. Przychody Twórców zostały zakwalifikowane do przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie rozliczenie z właściwym urzędem skarbowym z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych powinno być zrealizowane bezpośrednio przez Twórców.

Niezależnie od powyższego Spółka skorzystała z przysługującego jej prawa i złożyła skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, co nie wstrzymało wykonania wyroku Sądu Apelacyjnego.

Spółka w ramach prowadzonego postępowania ponosiła i będzie ponosić koszty z tym związane w szczególności w postaci: wydatków na zastępstwo procesowe, doradztwo prawne oraz obsługę prowadzonego postępowania w szczególności w zakresie zlecanych przez Spółkę ekspertyz. Przedmiotowe wydatki są i będą dokumentowane zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami.

W powyższym zakresie należy dodatkowo wskazać, że co do prawidłowości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych już wynagrodzeń, w wyniku przeprowadzonej kontroli prawidłowości deklarowania zobowiązania w podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r. organy podatkowe zakwestionowały prawidłowość tego zaliczenia, poprzez wydanie decyzji z 2011 r., w której oparto się wyłącznie na stanie sprawy istniejącym w 2011 r. Nie zgadzając się z przedmiotowym rozstrzygnięciem Spółka odwołała się do sądu administracyjnego. W tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 19 grudnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 2775/11) uznał, że "co się tyczy wątpliwości odnośnie wydatków na wynagrodzenia za rzekomy projekt racjonalizatorski trzeba wskazać, że również w tym przypadku twierdzenia samej strony skarżącej przemawiają przeciwko możliwości uznania tych wydatków za koszty uzyskania przychodów. Skoro bowiem skarżąca prowadzi spór przed sądem powszechnym, domagając się zwrotu - jak twierdzi - bezpodstawnie wypłaconych wynagrodzeń za opracowanie (...) nie może jednocześnie w postępowaniu podatkowym skutecznie podnosić twierdzeń przeciwnych". W konsekwencji przedmiotowe wydatki nie zostały przez Spółkę uwzględnione, jako koszty uzyskania przychodu za 2003 r.

W świetle powyższego należy podkreślić, że uzyskanie przez Twórców orzeczenia Sądu Apelacyjnego, które podlega wykonaniu i zobowiązuje Spółkę do wypłaty wynagrodzenia jest nową okolicznością. Dlatego, też Wnioskodawca wystąpił z przedmiotowym wnioskiem w celu potwierdzenie prezentowanego poniżej stanowiska.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki związane z prowadzonym postępowaniem przed sądem powszechnym (w szczególności zasądzone koszty procesu oraz wydatki na zastępstwo procesowe, doradztwo prawne oraz obsługę prowadzonego postępowania w szczególności w zakresie zlecanych ekspertyz) stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami?

2. Czy wydatki na wypłatę zasądzonego przez Sąd Apelacyjny wynagrodzenia dla Twórców stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie zajęcia przez komornika sądowego środków na rachunku bankowym Spółki?

3. Czy wydatki na wypłatę zasądzonych przez Sąd Apelacyjny odsetek od wynagrodzenia dla Twórców stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty (tj. dacie zajęcia przez komornika sądowego)?

4. Czy w przypadku ewentualnego pozytywnego dla Spółki rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego oraz zwrotu kwot wypłaconych Twórcą na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości uzyskanych zwrotów w dacie ich otrzymania?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1

Wydatki związane z prowadzonym postępowaniem przed sądem powszechnym (w szczególności zasądzone koszty procesu, wydatki na zastępstwo procesowe, doradztwo prawne oraz obsługę prowadzonego postępowania w szczególności w zakresie zlecanych ekspertyz) stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wydatki na obsługę prowadzonego postępowania są ponoszone przez Spółkę i ekonomicznie obciążają jego majątek. Wnioskodawca ponosi te wydatki w sposób definitywny, bowiem nie podlegają one zwrotowi na rzecz Spółki.

Powyższe wydatki pozostają również w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Celem przedmiotowych wydatków była ochrona przed sądem stanowiska Spółki, co do niezasadności wypłaty dodatkowych wynagrodzeń na rzecz Twórców, a tym samym ochrona przed dodatkowymi wydatkami związanymi z prowadzoną działalnością (w tym w związku decyzją organu podatkowego). Na możliwość zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów nie ma wpływu fakt, że na obecnym etapie postępowania Wnioskodawca przegrał spór i został zobowiązany do wypłaty świadczeń wraz z odsetkami. Istotne jest, że Spółka w momencie ponoszenia wydatków mogła spodziewać się, że przyczynią się one do zabezpieczenia przychodu, w postaci ochrony Spółki przed koniecznością ponoszenia dodatkowych wydatków.

Aby wydatki zostały uznane za związane z przychodami, nie muszą one skutkować uzyskaniem konkretnego identyfikowalnego przychodu Spółki. Jednak celowość ich poniesienia przejawia się w przypadku Spółki chęcią wykazania, że istnieją prawnie uzasadnione podstawy do niewypłacania wynagrodzenia Twórcom. Tym samym poniesienie wydatków związanych z prowadzonym postępowaniem było przejawem ochrony uzasadnionych interesów Spółki.

Z powyższych względów nie ulega wątpliwości, że ww. Wydatki powinny być uznane za zmierzające do zabezpieczenia/zachowania źródła przychodów Spółki.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wydatki są właściwie udokumentowane. Jednocześnie nie znajdują się one w grupie kosztów, które zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, wydatki związane z prowadzonym postępowaniem przed sądem powszechnym, spełniają wszystkie warunki niezbędne do uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Ad. 2

Wydatki na wypłatę zasądzonego przez Sąd Apelacyjny wynagrodzenia dla Twórców stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie zajęcia przez komornika sądowego środków na rachunku bankowym Spółki.

Mając na uwadze wskazane powyżej warunki, dla uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodu należy podkreślić, że uzyskane orzeczenie Sądu Apelacyjnego potwierdziło, że wydatki na wynagrodzenia Twórców mają związek z działalnością gospodarczą Spółki. Sąd potwierdził, że projekt realizowany przez Twórców miał i dalej ma pozytywne efekty dla Spółki, w konsekwencji Twórcom należne jest wynagrodzenie w wysokości określonej przez Sąd. Tym samym nie powinno już budzić wątpliwości, że przedmiotowe wydatki są związane z przychodami Spółki.

Odnosząc się do wyroku Naczelnego Sądy Administracyjnego z 19 grudnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 2775/11), w którym pierwotnie zakwestionowano możliwość zaliczania w ciężar kosztów wydatków na wynagrodzenia Twórców, należy wskazać, że ostatecznie Sąd Apelacyjny odrzucił zarzuty podnoszone przez Spółkę jako niezasadne, w konsekwencji na gruncie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego aktualnego na dzień złożenia przedmiotowego wniosku, tezy i stanowisko w nim zawarte nie będzie miało dłużej zastosowania do Spółki.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodu niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 996, 1000, 1290, 1669 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 534), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 15 ustawy o CIT. W tym zakresie w odniesieniu do wynagrodzeń wypłacanych z tytułu umów o dzieło lub umów zlecenia zawieranych z osobami fizycznymi niepro wadzący mi działalności gospodarczej art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT przewiduje kwalifikowanie takich wydatków do kosztów podatkowych w oparciu o kryterium faktycznej wypłaty (pozostawienia środków finansowych do dyspozycji osoby fizycznej). Jednocześnie ustawa o CIT nie zawiera innych przepisów, które pozwalałyby rozpoznać wskazane powyżej wynagrodzenia jako koszt podatkowy w okresach innych niż w dacie ich wypłaty.

W świetle powyższego, w przypadku Spółki wynagrodzenie należne Twórcom zostało wypłacone poprzez zajęcie komornicze rachunku Spółki, tym samym będzie ono stanowiło koszt podatkowy w momencie dokonania jego zajęcia - tj. moment pozostawienia do dyspozycji wypłaty.

Co istotne należy podkreślić, że do kwoty wynagrodzenia zajętego przez komornika nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 17 ustawy o CIT, który wyłącza z kosztów uzyskania przychodów jedynie koszty egzekucyjne związane z niewykonaniem zobowiązań. Przepis ten będzie miał zastosowanie jedynie do zajętych kosztów komorniczych, które tym samym nie będą stanowiły dla Spółki kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji pozostałe kwoty zajęte przez komornika sądowego mogą zostać zaliczone przez Spółkę w ciężar kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym, wydatki poniesione na zasądzone przez Sąd Apelacyjny wynagrodzenie Twórców, spełniają w ocenie Wnioskodawcy wszystkie warunki niezbędne do uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu a dacie ich wypłaty zrealizowanej poprzez zajęcie komornicze.

Ad. 3

Wydatki na wypłatę zasądzonych przez Sąd Apelacyjny odsetek od wynagrodzenia dla Twórców stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty odsetek (tj. w dacie zajęcia przez komornika sądowego).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskanych przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Tym samym możliwość zaliczania odsetek do kosztów podatkowych warunkowana jest faktem ich zapłaty. Tym samym zasądzone odsetki stanowią koszt uzyskania przychodu w momencie ich faktycznej zapłaty.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie prawa podatkowego. Przykładowo w komentarzu do ustawy o CIT wskazuje się, że,.odsetki naliczane od zobowiązań rozliczane są metodą kasową, czyli stają się kosztem podatkowym z chwilą ich zapłaty. Jest to logiczną konsekwencją zapisu w art. 12 ust. 4 pkt 2 u.p.d.o.p., zgodnie z którym nie stanowią przychodów naliczone, lecz niezapłacone odsetki. Stają się one odpowiednio kosztem i przychodem w momencie zapłaty" (zob. Małecki Paweł, Mazurkiewicz Małgorzata, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. X, WKP 2019).

Ad.4

W przypadku ewentualnego pozytywnego dla Spółki rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego oraz zwrotu kwot wypłaconych Twórcom na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości uzyskanych zwrotów w dacie ich otrzymania.

W świetle art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14 są w szczególności otrzymane pieniądze i wartości pieniężne.

W związku z powyższym, uzyskanie ewentualnego pozytywnego rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego oraz zwrot na rzecz Spółki kwot wypłaconych Twórcom na podstawie orzeczenia Sądu Apelacyjnego, stanowić będzie przychód podatkowych w dacie zwrotu przedmiotowych kwot (kasowe rozpoznanie przychodu w oparciu o art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT).

Co istotne data zarachowania w księgach rachunkowych ewentualnego pozytywnego dla Spółki rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego nie stanowi podstawy do uznania, że w tej dacie należy rozpoznać przychód podatkowy, gdyż ww. regulacje ustawy o CIT, wiążą datę rozpoznania przychodu z datą otrzymania przez Spółkę zapłaty, nie zaś zarachowania przychodu należnego w księgach rachunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie przywołanego art. 12 ust. 1 ww. ustawy można stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych obejmuje swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe powstałe przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a także otrzymane z innych tytułów. Jednocześnie stwierdzić należy, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

W myśl art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą przychodem są zatem również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN przez "należny" rozumie się "przysługujący komuś lub czemuś". O przychodach należnych można więc mówić w sytuacji, gdy podatnikowi przysługuje uprawnienie do ich otrzymania. Łączna literalna wykładnia ww. przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, co do których podatnikowi przysługuje uprawnienie do ich otrzymania i które jednocześnie są w danym momencie trwałe i definitywne.

Przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalania dochodu podatnika podlegającego opodatkowaniu, wymienia przepis art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p., dokonując ich wyczerpującego wyliczenia. W wyniku tej regulacji przepis ten tworzy zamknięty katalog, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu poprzez stosowanie analogii, czy wykładni rozszerzającej.

W związku z tym, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów (art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p.). Przepis ten odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 wyżej wymienionej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii "innych wydatków", o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. konieczne jest, by "wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów" w rozumieniu przepisu art. 16 u.p.d.o.p., oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony a następnie zwrócony podatnikowi, przy czym wydatek poniesiony był odpowiednikiem wydatku zwróconego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Co do zasady, podatnik ma więc możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodów każdego wydatku, który spełnia następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Natomiast, z punktu widzenia rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek winien być uznany za koszt podatkowy (potrącalność), istotny jest wprowadzony ustawą podział kosztów na bezpośrednio i inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c u.p.d.o.p.),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d-4e u.p.d.o.p.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu "bezpośredniego" oraz kosztu "pośredniego" - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast, do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c (regulujących szczególne przypadki rozpoznawania tego typu kosztów podatkowych).

Z kolei, na podstawie art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4 h (tj. regulacji dotyczących kosztów prac rozwojowych, kosztów zaniechanych inwestycji, należności pracowniczych oraz składek na ubezpieczenia społeczne), uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.).

W myśl natomiast art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (...).

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.p. wynika ponadto, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Ad.1.

Odnosząc się do pytania oznaczonego nr 1 tj. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pośrednio związanych z przychodami wydatków związanych z prowadzonym postepowaniem przed sądem powszechnym (w szczególności zasądzonych kosztów procesu oraz wydatków na zastępstwo procesowe, doradztwo prawne oraz obsługę prowadzonego postępowania w szczególności w zakresie zlecanych ekspertyz) stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Wydatki te pozostają w związku z całokształtem prowadzonej przez Spółkę działalności, ponieważ zostały poniesione w celu ochrony jej interesów. Ponadto, koszty związane z udziałem w postępowaniu sądowym mają na celu ochronę Spółki przed uszczupleniem jej majątku, wykorzystywanego w działalności gospodarczej prowadzonej w celu osiągania przychodów. Uznać zatem należy, że ww. wydatki miały swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i służyły zachowaniu źródła przychodów Spółki.

Ad. 2 i 3

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania nr 2 i 3 nie można zgodzić się z Wnioskodawcą.

W przedstawionym we wniosku opisie Wnioskodawca wskazał m.in. że Spółka skorzystała z przysługującego jej prawa i złożyła skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, co nie wstrzymało wykonania wyroku Sądu Apelacyjnego.

Jak wynika z cytowanych powyżej przepisów art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., aby wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi mieć charakter definitywny (rzeczywisty, bezzwrotny). W sytuacji złożenia przez Wnioskodawcę skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego nie można uznać, że wydatek ma charakter definitywny. Ponadto, skoro Wnioskodawca kwestionuje na drodze sądowej zasadność poniesienia wydatków na wynagrodzenia Twórców to nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że wydatki te spełniają przesłanki wskazane w art. 15 u.p.d.o.p., tj. zostały poniesione w celu uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy przytoczyć powołany przez Spółkę wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z 19 grudnia 2012 r. (sygn. II FSK 2775/1) potwierdzający stanowisko Organu z którego wynika, że Co się tyczy wątpliwości odnośnie wydatków na wynagrodzenia za rzekomy projekt racjonalizatorski trzeba wskazać, że również w tym przypadku twierdzenia samej strony skarżącej przemawiają przeciwko możliwości uznania tych wydatków za koszty uzyskania przychodów. Skoro bowiem skarżąca prowadzi spór przed sądem powszechnym, domagając się zwrotu - jak twierdzi - bezpodstawnie wypłaconych wynagrodzeń za opracowanie, które projektem racjonalizatorskim nie było oraz zwalczając żądania wypłacenia dalszych wynagrodzeń, a nawet zawiadamiając organy ścigania o popełnionym na jej szkodę oszustwie, nie może jednocześnie w postępowaniu podatkowym skutecznie podnosić twierdzeń przeciwnych, wywodząc, że zapłacone wynagrodzenia za projekt - jednak - racjonalizatorski wykazują związek z osiągniętymi przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zatem, wydatki na wypłatę zasądzonego przez Sąd Apelacyjny wynagrodzenia dla Twórców oraz wydatki na wypłatę zasądzonych przez Sąd Apelacyjny odsetek od wynagrodzenia dla Twórców nie stanowią dla Spółki kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 4.

W pytaniu oznaczonym nr 4 wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia, czy w przypadku ewentualnego pozytywnego dla Spółki rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego oraz zwrotu kwot wypłaconych Twórcą na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości uzyskanych zwrotów w dacie ich otrzymania.

W związku ze stanowiskiem Organu dotyczącym pytań oznaczonych nr 2 i 3 w którym Organ uznał, że wydatki na wypłatę zasądzonego przez Sąd Apelacyjny wynagrodzenia dla Twórców oraz wydatki na wypłatę zasądzonych przez Sąd Apelacyjny odsetek od wynagrodzenia dla Twórców nie stanowią dla Spółki kosztów uzyskania przychodów, ich ewentualny zwrot nie będzie stanowił przychodów podatkowych na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

* wydatki związane z prowadzonym postępowaniem przed sądem powszechnym (w szczególności zasądzone koszty procesu oraz wydatki na zastępstwo procesowe, doradztwo prawne oraz obsługę prowadzonego postępowania w szczególności w zakresie zlecanych ekspertyz) stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami jest prawidłowe,

* wydatki na wypłatę zasądzonego przez Sąd Apelacyjny wynagrodzenia dla Twórców stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie zajęcia przez komornika sądowego środków na rachunku bankowym Spółki jest nieprawidłowe,

* wydatki na wypłatę zasądzonych przez Sąd Apelacyjny odsetek od wynagrodzenia dla Twórców stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty (tj. dacie zajęcia przez komornika sądowego) jest nieprawidłowe,

* w przypadku ewentualnego pozytywnego dla Spółki rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego oraz zwrotu kwot wypłaconych Twórcą na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości uzyskanych zwrotów w dacie ich otrzymania jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.