0111-KDIB1-2.4010.499.2019.4.ANK - Ograniczenia ze względu na sposób płatności w zaliczaniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 grudnia 2019 r. (data wpływu 13 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku:

* płatności realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Wynajmujących po dniu 31 grudnia 2019 r., do płatności tych nie znajdzie zastosowania art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. i w konsekwencji płatności te stanowią koszty uzyskania przychodów - jest prawidłowe,

* kolejnych płatności realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Pozostałego wynajmującego po dniu 31 grudnia 2019 r. na rachunek bankowy inny niż wskazany w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, w celu skorzystania z dyspozycji art. 15d ust. 4 ustawy o CIT wystarczające jest jednokrotne złożenie Zawiadomienia, o ile nie ulegną zmianie informacje takie jak: numer identyfikacyjny, firma; (nazwa) oraz adres siedziby Wnioskodawcy; numer identyfikacyjny, nazwa albo imię i nazwisko oraz adres Pozostałego wynajmującego; numer rachunku Pozostałego wynajmującego, na który dokonano zapłaty należności - jest prawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2019 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku:

* płatności realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Wynajmujących po dniu 31 grudnia 2019 r., do płatności tych nie znajdzie zastosowania art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., i w konsekwencji płatności te stanowią koszty uzyskania przychodów,

* kolejnych płatności realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Pozostałego wynajmującego po dniu 31 grudnia 2019 r. na rachunek bankowy inny niż wskazany w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, w celu skorzystania z dyspozycji art. 15d ust. 4 ustawy o CIT wystarczające jest jednokrotne złożenie Zawiadomienia, o ile nie ulegną zmianie informacje takie jak: numer identyfikacyjny, firma; (nazwa) oraz adres siedziby Wnioskodawcy; numer identyfikacyjny, nazwa albo imię i nazwisko oraz adres Pozostałego wynajmującego; numer rachunku Pozostałego wynajmującego, na który dokonano zapłaty należności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka"), jest spółką prawa polskiego zarejestrowaną jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług gastronomicznych w wielu lokalizacjach znajdujących się w różnych częściach kraju. W celu prowadzenia wyżej opisanej działalności, Spółka wynajmuje liczne lokale, w których to obiektach Spółka prowadzi restauracje i świadczy usługi gastronomiczne.

Podmioty wynajmujące lokale na rzecz Spółki dzielą się na dwie grupy:

A. Osoby fizyczne mające status czynnego podatnika VAT, nie wpisane do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (dalej: "CEIDG"), które nie złożyły wniosku o wpis do CEIDG (dalej: "Wynajmujący").

B. Podmioty mające status czynnego podatnika VAT, prowadzące działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG lub Krajowego Rejestru Sądowego (dalej: "Pozostali wynajmujący").

Wynagrodzenie płatne przez Spółkę z tytułu najmu lokali w przypadku każdego z Wynajmujących przekracza kwotę, o której mowa w art. 19 Prawa przedsiębiorców.

Biorąc pod uwagę, iż Wynajmujący - jako podmioty nie wpisane do CEIDG - nie posiadają rachunków firmowych, czynsz za najem danego lokalu jest płatny przez Spółkę poprzez przelew wskazanej na fakturze VAT kwoty na rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy danego Wynajmującego nie wskazany w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT.

W 2020 r. może również dojść do przypadków, w których Pozostali wynajmujący wskażą na fakturze dokumentującej czynsz najmu rachunek bankowy inny niż wskazany w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT. W takich przypadkach Wnioskodawca zamierza składać zawiadomienia, o których mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej (dalej: "Zawiadomienia").

Jak wskazano wyżej, Wnioskodawca wynajmuje lokale od Wynajmujących na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i ponosi je w celu osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a kwoty czynszu najemnego płacone przez Wnioskodawcę na rzecz Wynajmujących do tej pory były rozpoznawane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku płatności realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Wynajmujących po dniu 31 grudnia 2019 r., do płatności tych nie znajdzie zastosowania art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.; dalej: "ustawa o CIT") w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., i w konsekwencji płatności te stanowią koszty uzyskania przychodów?

2. Czy w przypadku kolejnych płatności realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Pozostałego wynajmującego po dniu 31 grudnia 2019 r. na rachunek bankowy inny niż wskazany w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, w celu skorzystania z dyspozycji art. 15d ust. 4 ustawy o CIT wystarczające jest jednokrotne złożenie Zawiadomienia, o ile nie ulegną zmianie informacje takie jak: numer identyfikacyjny, firma; (nazwa) oraz adres siedziby Wnioskodawcy; numer identyfikacyjny, nazwa albo imię i nazwisko oraz adres Pozostałego wynajmującego; numer rachunku Pozostałego wynajmującego, na który dokonano zapłaty należności?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

W przypadku płatności realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Wynajmujących po dniu 31 grudnia 2019 r., do płatności tych nie znajdzie zastosowania 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., i w konsekwencji płatności te stanowią koszty uzyskania przychodów.

Ad 2.

W przypadku kolejnych płatności realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Pozostałych wynajmujących, wynajmując po dniu 31 grudnia 2019 r. na rachunek bankowy inny niż wskazany w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, w celu skorzystania z dyspozycji art. 15d ust. 4 ustawy o CIT wystarczające jest jednokrotne złożenie Zawiadomienia, o ile nie ulegną zmianie informacje takie jak: numer identyfikacyjny, firma; (nazwa) oraz adres siedziby Wnioskodawcy; numer identyfikacyjny, nazwa albo imię i nazwisko oraz adres Pozostałego wynajmującego; numer rachunku Pozostałego wynajmującego, na który dokonano zapłaty należności.

UZASADNIENIE do stanowiska nr 1

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztów w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT - w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

Na mocy art. 96b ust. 1 ustawy o VAT Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

Zgodnie z przywołanym art. 19 Prawa przedsiębiorców dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

Ustawodawca podatkowy konstruując normę art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT odwołał się do przepisów innej gałęzi prawa, zatem dokonując wykładni ww. przepisu ustawy o CIT należy uwzględnić przepisy również przepisów ustawy - Prawo przedsiębiorców.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo:

a. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 maja 2019 r. (II FSK 3789/18) uznał, że: "(...) ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego należy podkreślić, że dopuszczenie w postępowaniu w przedmiocie interpretacji indywidulanej do interpretacji innych aniżeli przepisy prawa podatkowego norm prawnych dotyczy jednak takich przepisów, które współkształtują daną instytucję podatkowego prawa materialnego. (...)".

b. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 marca 2017 r. (II FSK 475/15) stwierdził, iż: "(...) Podobnie przedmiot interpretacji określa J. Brolik (Urzędowe interpretacje prawa podatkowego, Warszawa 2010, s. 19 i 42), stwierdzając, że przedmiotem interpretacji mogą być wprawdzie wyłącznie przepisy bądź unormowania materialnego prawa podatkowego, jednak jeżeli w interpretowanych unormowania prawa podatkowego uczestniczą pojęcia wynikające z regulacji prawnych innych gałęzi prawa, wówczas podlegają interpretacji o tyle, o ile uczestniczą w interpretowanych unormowaniach podatkowych. (...)".

c. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 listopada 2013 r. (II FSK 27/12) wskazał, że: "(...) Przedmiotem interpretacji przepisów prawa podatkowego są materialnoprawne regulacje tego prawa. Jeżeli pojęcia z przepisów prawnych innych dziedzin prawa zostały uwzględnione, wykorzystane w określonych unormowaniach prawa podatkowego, które się do nich bezpośrednio lub w sposób dorozumiany odwołują, to i tak do zobowiązań podatkowych zastosowanie znajdują normy prawa podatkowego, a nie współtworzące je tylko pojęcia z pozostałych gałęzi prawa zaczerpnięte. Norma prawnopodatkowa będzie wówczas jednak zbudowana nie tylko z określonych przepisów ustawy podatkowej ale i z regulacji prawnych innych dziedzin prawa. (...)".

d. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia z 14 listopada 2014 r. (II FSK 2524/12) uznał, że: "(...) W ocenie NSA, nie można obowiązku udzielania przez organ podatkowy pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zawężać wyłącznie do ustaw zawierających w tytule pojęcie prawa podatkowego, ponieważ nie tylko w tych ustawach uregulowano elementy, od których zależy opodatkowanie i jego wysokość. Prawo podatkowe w kontekście wymogów dotyczących wydawania jego indywidualnych interpretacji, należy określić jako ogół przepisów regulujących zasady powstawania, ustalania oraz wygasania zobowiązań podatkowych oraz obowiązki podatników, płatników i inkasentów poszczególnych podatków oraz traktujących także o obowiązujących procedurach, które powinny być przestrzegane przez organy podatkowe oraz strony w trakcie postępowania podatkowego i wykonywania innych czynności zmierzających do ustalenia prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego i skutecznego poboru podatku. Pod pojęciem prawa podatkowego należy więc rozumieć wszelkie normy prawne, które regulują elementy konstrukcyjne, tj. podmiotowe i przedmiotowe podatku, zatem także normy prawne nie znajdujące się w ustawach podatkowych. (...)".

W związku z powyższym, dla wykładni art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., konieczne jest określenie znaczenia pojęcia przedsiębiorcy na gruncie Prawa przedsiębiorców.

Zgodnie z art. 4 Prawa przedsiębiorców, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną wykonująca działalność gospodarczą.

Natomiast na mocy art. 3 Prawa przedsiębiorców działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

Z kolei, art. 17 Prawa przedsiębiorców określa moment dopuszczalności rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej - można ją podjąć w dniu złożenia wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

W związku z powyższym w sytuacji gdy Wynajmujący:

to Wynajmujący nie posiadają statusu przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 19 Prawa przedsiębiorców.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku płatności realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Wynajmujących po dniu 31 grudnia 2019 r., do płatności tych nie znajdzie zastosowania 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r.

Co więcej, zdaniem Wnioskodawcy, płatności realizowane przez Wnioskodawcę na rzecz Wynajmujących - jako że są ponoszone w celu osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów - stanowić będą koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

UZASADNIENIE do stanowiska nr 2

Zgodnie z art. 15d ust. 4 ustawy o CIT, przepisów ust. 1 pkt 2 i ust. 2 nie stosuje się, w przypadku gdy podatnik dokonujący płatności dokonał zapłaty należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, i złożył zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

Artykuł 117ba § 3 Ordynacji podatkowej stanowi że przepisów § 1 i § 2 nie stosuje się, w przypadku gdy podatnik dokonujący płatności dokonał zapłaty należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, i złożył zawiadomienie o zapłacie należności na ten rachunek do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

W świetle art. 117 ba § 4 Ordynacji podatkowej treść Zawiadomienia powinna zawierać:

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku braku zmiany danych takich jak:

3. numer rachunku, na który dokonano zapłaty należności; - nie ma uzasadnienia dla składania kolejnych zawiadomień wskazujących identyczne informacje dotyczące podatnika dokonującego zapłaty należności oraz podatnika będącego wystawcą faktury.

Z kolei, wskazanie w Zawiadomieniu wysokości należności zapłaconej przelewem na rachunek oraz daty przelewu nie pełni żadnej funkcji identyfikacyjnej odbiorcy płatności.

Należy zauważyć, że ustawodawca podatkowy w ustawie o CIT jako ogólną zasadę wprowadził zasadę opodatkowania dochodu - z tego wynika, że instytucja kosztów uzyskania przychodu stanowi konstrukcyjny element podstawy opodatkowania.

W związku z tym, wszelkie ograniczenia zastosowania instytucji kosztów uzyskania przychodu nie mogą być intepretowane rozszerzająco zgodnie z zasadą, - Exceptiones non sunt extendendae (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 193). W związku z powyższym dokonując wykładni art. 15d ust. 1 pkt 2 wraz ust. 4 ustawy o CIT należy uwzględnić, że ograniczenie dotyczące kosztów uzyskania przychodów powinno mieć charakter wyjątku.

Głównym celem wprowadzenia tzw. białej listy jest usprawnienie procesu weryfikacji kontrahenta i wynikająca z niego eliminacja nadużyć podatkowych. Tym samym celem ustawodawcy jest uzyskanie stanu transparentności podmiotów działających na rynku oraz dokonywanych przez nich transakcji, co ma zostać osiągnięte poprzez wpisanie ich do jawnego wykazu, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT.

Dalsze przeprowadzanie transakcji z pominięciem obowiązkowej weryfikacji kontrahentów na białej liście, będzie wiązało się dla przedsiębiorcy z negatywnymi konsekwencjami, do których należy między innymi brak możliwości zakwalifikowania danej zapłaty w ramach transakcji jako koszt uzyskania przychodu. Natomiast w obliczu braku możliwości zweryfikowania danego kontrahenta, z jakichkolwiek przyczyn, czy to intencjonalnego pomięcia ustawowego obowiązku, czy też zupełnie uzasadnionego braku możliwości wpisania danych podmiotu ustawodawca wskazuje możliwość uniknięcia sankcji poprzez złożenie odpowiedniego zawiadomienia o dokonaniu przelewu na rachunek niewystępujący w oficjalnym wykazie podatników VAT.

Rozwiązanie to z jednej strony nie zmusza przedsiębiorców do nagłego zerwania relacji handlowych z podmiotami niewystępującymi na białej liście, co skutkowałoby destabilizacją działalności wielu podmiotów gospodarczych, a jednocześnie zapewnia organom podatkowym dostęp do informacji o wszelkich podmiotach niewystępujących w rejestrze oraz pozostawia ich kompetencji dalsze wyjaśnienie przyczyny braku występowania w wykazie podmiotów z art. 96b ust. 1 ustawy o VAT.

Należy zatem podkreślić, że wszystkie cele regulacji wprowadzającej białą listę zostaną spełnione, w chwili gdy Wnioskodawca dokona zawiadomienia o przelewie na rachunek bankowy inny niż wskazany w oficjalnym wykazie, gdyż wówczas właściwe organy będę miały już wszelkie potrzebne im informację do weryfikacji zaistniałej sytuacji oraz ewentualnego wykrycia potencjalnych nadużyć. Bezcelowe wydaje się zatem każdorazowe zgłaszanie do organów zawiadomienia o dokonaniu kolejnego przelewu opiewającego na tę samą kwotę oraz na rzecz tego samego kontrahenta, o którym informacje zostały już należycie przekazane.

Warto również podkreślić, jak nieproporcjonalnym obciążeniem dla Wnioskodawcy byłoby uznanie konieczności każdorazowego zgłaszania wszystkich dokonanych przelewów wynikających z jednego zobowiązania. Wiązałoby się to ze znacznym zwiększeniem obowiązków administracyjnych przedsiębiorcy polegających na wielokrotnym raportowaniu identycznych informacji dotyczących jednego kontrahenta, które z punktu widzenia organu byłyby całkowicie bezużyteczne, gdyż byłby on w ich posiadaniu już przy pierwszym zgłoszeniu przelewu na rachunek inny niż występujący w wykazie z art. 96b ust. 1 ustawy o VAT.

Natomiast swoboda prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej zostałaby wyraźnie zakłócona bez żadnego uzasadnienia ustawowego, co jednoznacznie narusza art. 22 Konstytucji, który dopuszcza ograniczenie wolności gospodarczej jedynie ze względu na ważny interes publiczny, za który nie można uznawać stałego obowiązku zgłaszania informacji, które są podmiotowi publicznemu doskonale znane i może on już dalej procedować tak, aby ważny interes publiczny faktycznie urzeczywistniać.

Ponadto nie bez znaczenia pozostaje fakt, że wprowadzone regulacje dotyczące białej listy mają za zadanie wprowadzenie transparentnego obrotu profesjonalnego, zaś w przedstawionym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) Wynajmującym jest osoba fizyczna niebędąca przedsiębiorcą. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że ustawodawca dokonując licznych uszczelnień podatkowych, ma przede wszystkim na celu objęcie szczególnym nadzorem ustawowym tzn. branż wrażliwych, do których należą m.in. branża elektroniczna, samochodowa czy budowlana. Natomiast najem nieruchomości, będący podstawowym stosunkiem łączącym Wnioskodawcę i Wynajmującego w przedstawionym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), nigdy nie należał do dziedzin działalności gospodarczej, w których dochodziło do znacznych nadużyć oraz wymagających nadzwyczajnego nadzoru.

W związku z tym zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku powtarzających się okresowo płatności z umów najmu dla poszczególnych płatności na rachunek inny niż wskazany w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 wystarczające jest jednokrotne zgłoszenie rachunku - osiągnięty wówczas zostaje cel Nowelizacji - zidentyfikowanie podmiotu i jego konta przez organy podatkowe i nie będzie to prowadziło nadmiernych obciążeń zarówno Wnioskodawca jak organów podatkowanych (odbiorców Zawiadomień).

Jedynie w sytuacji gdy ulegną zmianie informacje takie jak

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.