0111-KDIB1-2.4010.359.2017.1.ANK - Zakup kart na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego (tzw. multisport) w części finansowanej przez zakład pracy ze środków obrotowych jako koszt uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 października 2017 r. (data wpływu 25 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zakup kart na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego tzw. multisport w części finansowanej przez zakład pracy ze środków obrotowych będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 25 października 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zakup kart na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego tzw. multisport w części finansowanej przez zakład pracy ze środków obrotowych będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej także: "Wnioskodawca") będąca producentem tkanin technicznych oraz komponentów dla przemysłu motoryzacyjnego jest również zakładem pracy i pracodawcą. W ramach pozapłacowych składników wynagrodzenia Spółka zamierza wprowadzić dla swoich pracowników karnety na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego tzw. karty multisport. Powyższe mają być częściowo finansowane ze środków obrotowych pracodawcy, a w pozostałej części przez samych pracowników. Możliwość finansowania kart jako pozapłacowych świadczeń na rzecz pracowników będzie wynikać z obowiązującego w firmie regulaminu wynagradzania. Świadczenia te będą dostępne dla wszystkich pracowników bez względu na zajmowane stanowisko, sytuację materialną czy rodzinną - zatem wydatki te nie spełnią kryterium wydatków socjalnych. Dodatkowo w części finansowanej przez pracodawcę będą one traktowane jako przychody pracownika ze stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zakup kart na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego tzw. multisport w części finansowanej przez zakład pracy ze środków obrotowych będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki racjonalnie i gospodarczo uzasadnione związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Tym samym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na karty multisport można będzie zakwalifikować do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, ponieważ ich zakup będzie wynikać z wewnętrznego regulaminu wynagradzania, dodatkowo wydatek ten ma na celu docenienie i zmotywowanie pracowników oraz stworzenie w miejscu pracy dobrej atmosfery, a także zacieśnienie więzi pomiędzy pracownikami i pracodawcą, co w konsekwencji przekłada się na zwiększenie zadowolenia wśród załogi oraz na efektywność pracy. Tym samym pośrednio przyczynia się do zwiększenia przychodów Spółki. Jednocześnie karty multisport nie zostały wskazane w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że zakup kart multisport w części finansowanej ze środków obrotowych będzie stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p.").

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, mając na celu docenienie i zmotywowanie pracowników oraz stworzenie w miejscu pracy dobrej atmosfery a także zacieśnienie więzi pomiędzy pracownikami a pracodawcą, w ramach pozapłacowych składników wynagradzania, zamierza wprowadzić dla swoich pracowników karnety na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego tzw. kary multisport. Zakup kart będzie wynikał z wewnętrznego regulaminu wynagradzania oraz finansowany będzie ze środków obrotowych pracodawcy. Dodatkowo w części finansowanej przez pracodawcę wydatki te będą traktowane jako przychody pracownika ze stosunku pracy.

Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wskazać również należy, że to na podatniku, jako podmiocie odnoszącym ewidentne korzyści z zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (zmniejszenie podstawy opodatkowania), spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek stanowi koszt podatkowy. Na podstawie prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń musi wynikać ponad wszelką wątpliwość, że dany wydatek jest celowy i racjonalnie uzasadniony.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze, które obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness oraz opłaty za korzystanie z innych obiektów sportowych. Świadczenie to bowiem jest związane ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą.

W każdej sytuacji jednakże trzeba sprawdzić, jaki jest cel poniesionego wydatku. Nie ulega wątpliwości, że zapewnienie pracownikom, wstępu na obiekty oraz zajęcia sportowe i rekreacyjne w ramach kart multisport zostały poniesione przez Spółkę w trosce o swoich pracowników. W istocie wpływa to na poprawę zdrowia, a przez to na efektywność i jakość wykonywanej pracy. Ponadto, korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, sprzyja zwiększeniu efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, zakup kart na siłownię oraz inne formy wypoczynku ruchowego tzw. multisport w części finansowanej przez zakład pracy ze środków obrotowych Spółki spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., jednocześnie nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1, zatem stanowią one koszty uzyskania przychodów Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.