0111-KDIB1-2.4010.229.2020.1.ANK - Prowizje stanowiące dodatkowy element wynagrodzenia pracowników (zatrudnionych na podstawie umowy o pracę) wypłacane w terminie wynikającym z umowy, z tytułu pozyskania nowych klientów jako koszt uzyskania przychodu spółki w miesiącu, za który są należne.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 kwietnia 2020 r. (data wpływu 23 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prowizje stanowiące dodatkowy element wynagrodzenia pracowników (zatrudnionych na podstawie umowy o pracę) wypłacane w terminie wynikającym z umowy, z tytułu pozyskania nowych klientów stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu w miesiącu, za który są należne (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy prowizje stanowiące dodatkowy element wynagrodzenia pracowników (zatrudnionych na podstawie umowy o prace) wypłacane w terminie wynikającym z umowy, z tytułu pozyskania nowych klientów stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu w miesiącu, za który są należne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej jako: "Spółka" lub "Wnioskodawca") prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży energii elektrycznej oraz gazu ziemnego na rzecz przedsiębiorców (osób fizycznych oraz osób prawnych), a także osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Zasadniczo, Spółka posiada dwa kanały za pomocą których pozyskuje klientów w toku prowadzonej działalności gospodarczej - pośredni, na podstawie zawartych umów agencyjnych oraz bezpośredni (tzw. sprzedaż własna). Pierwszy z nich, polega na pozyskaniu klientów na skutek działalności partnerów handlowych (dalej jako: "partnerzy"). Jako, że partnerzy są podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, łączą ich ze Spółką zawarte umowy o współpracę (tzw. B2B). Umowy określają zasady i warunki świadczenia przez partnerów usług pozyskiwania klientów na rzecz Wnioskodawcy, a także ustalenie wysokości przysługującego im wynagrodzenia z tego tytułu.

W ramach zawartych umów, których celem jest intensyfikacja sprzedaży, partnerzy wykonują na rzecz Spółki następujące czynności wchodzące w zakres świadczonej usługi:

Partnerzy posiadają stosowne pełnomocnictwo do zawierania w imieniu i na rzecz Spółki umów sprzedaży energii elektrycznej oraz umów kompleksowych i sprzedaży paliwa gazowego z klientami na całym terenie Rzeczpospolitej Polskiej, jak również do podpisywania aneksów do ww. umów.

Tym samym, czynności agenta w związku z pozyskaniem klienta, kończą się na dostarczeniu umów oraz innych stosownych dokumentów umożliwiających zmianę sprzedawcy energii elektrycznej, co w konsekwencji pozwala Spółce na rozpoczęcie świadczenia usług energetycznych. Za pozyskanie nowych umów dla Spółki, agentowi przysługuje wynagrodzenie prowizyjne. Wynagrodzenie należne agentowi jest mu wypłacane na podstawie przekazanej Spółce faktury VAT. Co do zasady, obejmuje ono wynagrodzenie z tytułu zawarcia umów z kilkoma klientami.

Po dostarczeniu kompletnej dokumentacji przez konkretnego agenta, Spółka dokonuje jej weryfikacji. W przypadku pozytywnej weryfikacji - a co za tym idzie - umożliwieniu Spółce pozyskania nowego klienta, wynagrodzenie w postaci prowizji wypłacane jest agentowi jednorazowo ("z góry"). Po zawarciu umowy z nowym klientem, zdarzają się sytuacje w których dojdzie do rozwiązania umowy z klientem przed końcem jej trwania (np. rezygnacja, zakończenie działalności klienta czy też śmierć - w przypadku osób fizycznych). W takim wypadku, prowizja należna agentowi nie jest w żaden sposób zwracana, natomiast w sposób proporcjonalny fakt ten uwzględnia się przy wypłacie kolejnego wynagrodzenia lub przy ostatecznym rozliczeniu prowizji należnej z danej umowy.

Co do zasady, podpisanie umowy z klientem wchodzą w życie po upływie określonego czasu. Fakt ten jest spowodowany koniecznością oczekiwania na zakończenie okresu wypowiedzenia umowy pomiędzy klientem, a jego dotychczasowym dostawcą energii elektrycznej lub gazu ziemnego. Zdarzają się przypadki, w których umowy pozyskane w związku z działalnością agenta, zaczynają obowiązywać po upływie okresu przekraczającego rok kalendarzowy od momentu podpisania umowy.

Prowizja kalkulowana jest w oparciu o szacunkowe zużycie (energii elektrycznej lub gazu ziemnego) - deklarowane przez klienta - w okresie obowiązywania przyszłej umowy. Zasadniczo, umowy zawierane są na czas określony. Na ogół jest to okres 24 miesięcy, niemniej jednak umowy mogą być również zawarte na czas dłuższy. Na podstawie raportów z pomiarów przedstawiających faktyczne zużycie danego klienta po upływie ustalonego okresu na jaki dana umowa była zawarta, kwota należnej prowizji agenta jest korygowana. Kwota stanowiąca różnice w porównaniu z uwzględniona na wstępie wartością szacunkową, brana jest pod uwagę przy bieżącym rozliczaniu prowizji agenta.

Drugim kanałem dystrybucyjnym, o którym mowa na wstępie jest sprzedaż własna. Pracownicy Spółki, również otrzymują wynagrodzenie z tytułu pozyskania nowych klientów. Na podstawie zawartych umów o pracę, stanowi ono dodatkowy element wynagrodzenia. W przypadku sprzedaży własnej, proces pozyskiwania klientów wygląda analogicznie, jak w sprzedaży partnerskiej.

Spółka wydatki z tytułu wypłaty prowizji na rzecz handlowców z tytułu pozyskiwania umów, na gruncie prawa bilansowego ujmuje w księgach jako rozliczenia międzyokresowe kosztów (czynne).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prowizje stanowiące dodatkowy element wynagrodzenia pracowników (zatrudnionych na podstawie umowy o prace) wypłacane w terminie wynikającym z umowy, z tytułu pozyskania nowych klientów stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu w miesiącu, za który są należne? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki z tytułu prowizji dla pracowników, wypłacane w terminie wynikającym z umowy łączącej Spółkę z pracownikiem, stanowią koszty podatkowe w miesiącu za które są należne.

Zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p., należności z tytułów, o których mowa m.in. w art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub podstawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawego łączącego strony.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychody ze stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności, wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jako również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze fakt, że prowizje dla pracowników stanowią dodatkowy element wynagrodzenia, a Wnioskodawca wypłaca je w terminie wynikającym z umów o pracę, stanowią ona koszty podatkowe dla Spółki w miesiącu za które są należne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn zm., dalej: "ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, koszty podatkowe można podzielić na: bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód), inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu "bezpośredniego" oraz kosztu "pośredniego" - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, świadczenia na rzecz pracowników. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie do art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

W myśl art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o CIT).

Podkreślenia wymaga, że przepisy ustawy o CIT zawierają szczegółowe unormowania odnośnie potrącalności wynagrodzeń pracowników. I tak, zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o CIT, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, z zastrzeżeniem ust. 4ga, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 4h ustawy o CIT, składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy, Solidarnościowy Fundusz Wsparcia Osób Niepełnosprawnych oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.

Oznacza to, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają ww. należności mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne (czyli na zasadzie memoriałowej). Dopiero w przypadku niedotrzymania terminu wypłaty wynagrodzenia lub opłacenia narzutów, powyższe regulacje prawne odsyłają do art. 16 ust. 1 pkt 57 i pkt 57a ustawy o CIT.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 996, 1000, 1290, 1669 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 534), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 57a Ustawy o CIT wynika natomiast, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Z unormowań tych wynika więc, że wynagrodzenia, ponoszone na rzecz pracownika mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, jednak pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Podobnie w przypadku narzutów na te wynagrodzenia.

Odnosząc wyższej cytowane przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że w związku z tym iż prowizje dla pracowników stanowią dodatkowy element wynagrodzenia, a Wnioskodawca wypłaca je w terminie wynikającym z umów o pracę, stanowią one koszty podatkowe dla Spółki w miesiącu za które są należne.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 i nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.