0111-KDIB1-2.4010.177.2020.1.AW - Opodatkowanie przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem.

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 kwietnia 2020 r. (data wpływu 28 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczania na podstawie art. 24b u.p.d.o.p. podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem w odniesieniu do Komina - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 kwietnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczania na podstawie art. 24b u.p.d.o.p. podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem w odniesieniu do Komina.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w Polsce, na której znajduje się centrum logistyczne (dalej: "Centrum"), jak również właścicielem posadowionego na nieruchomości obiektu komina (dalej: "Komin"), który stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności.

Wnioskodawca prowadzi działalność deweloperską na terenie Centrum, poszukuje najemców, finansowania i generalnych wykonawców robót budowlanych, w celu realizacji projektów logistycznych, magazynowych i produkcyjnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wynajmuje powierzchnie Centrum na rzecz najemców.

Na podstawie umowy najmu zawartej przez Spółkę Akcyjną (dalej: "Dzierżawca"), Spółka oddała Dzierżawcy do używania część nieruchomości (dalej: "Nieruchomość") wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami, tj. Kominem. Zgodnie z Umową, Dzierżawca może korzystać z Nieruchomości w celu zainstalowania i eksploatacji urządzeń oraz instalacji systemu łączności radiowej, telekomunikacyjnych, sprzętu nadawczo-odbiorczego, łączności bezprzewodowej i urządzeń zasilających, urządzeń reklamowych i urządzeń technicznych.

Inwestycja budowy Komina nie została zakończona, a Spółka nie posiada dokumentów oddania do używania budynku Komina.

Komin został wprowadzony przez Spółkę do ewidencji środków trwałych jako budynek zakwalifikowany do grupowania 104 Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: "KŚT"), tj. zbiorniki, silosy i budynki magazynowe. Komin spełnia definicję budynku w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (dalej: "Prawo budowlane").

Powierzchnia użytkowa Komina wynosi 457,81 m² (kondygnacja naziemna i podziemna razem). Faktycznie Najemca wykorzystuje jednak część powierzchni zewnętrznej Komina, gdzie instaluje anteny. Kubatura komina wynosi 57.226 m³.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy na podstawie art. 24b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka powinna rozliczać podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem w odniesieniu do Komina?

2. Jeżeli stanowisko przedstawione przez Spółkę w pytaniu 1 zostanie uznane za nieprawidłowe, w jaki sposób powinna zostać określona podstawa opodatkowania Komina podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem?

Zdaniem Wnioskodawcy:

PYTANIE 1:

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "u.p.d.o.p.") podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem (dalej "podatek od budynków") dotyczy budynków, które spełniają łącznie następujące przesłanki:

u.p.d.o.p. nie zawiera definicji słowa "budynek", wobec czego należy sięgnąć do definicji zawartej Prawie budowlanym. Stosownie do brzmienia art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony został z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (analogiczną definicję budynku można znaleźć również w ustawie z 12 stycznia 2011 r. o podatkach i opłatach lokalnych). Jak wyjaśniono w opisie stanu faktycznego, Komin spełnia niniejszą definicję budynku i - konsekwentnie - został wpisany przez Spółkę do ewidencji środków trwałych jako "budynek" zakwalifikowany do grupowania 104 KŚT.

Tym samym, Komin stanowi budynek w rozumieniu art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 grudnia 2018 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.414.2018.1.DP, zgodnie z którą:

"Artykuł 24b ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. odnosi się do pojęcia budynku. W ocenie Organu kluczowe dla uznania danego środka trwałego za budynek jest jego zaklasyfikowanie w ewidencji środków trwałych. W ewidencji środków trwałych podatnik jest bowiem zobowiązany do prawidłowego przyporządkowania danemu środkowi trwałemu symbolu KŚT, co jednocześnie jest powiązane ze stosowaniem odpowiedniej stawki amortyzacyjnej. Zakwalifikowanie danego środka trwałego w ewidencji środków trwałych zgodnie z symbolem KŚT jako budynku determinuje, po spełnieniu pozostałych przesłanek z art. 24b ustawy o CIT, opodatkowanie podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem".

Ponadto, jak wyjaśniono w opisie stanu faktycznego, Komin jest własnością Spółki, jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a na podstawie umowy najmu Spółka oddała do używania Nieruchomość wraz z posadowionym na niej Kominem.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, w stosunku do Komina spełnione zostały przesłanki wynikające z art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p.

Aby ustalić jednak, czy Komin stanowi budynek, od którego Spółka powinna rozliczać podatek od budynków, należy dodatkowo przeanalizować postanowienia art. 24b ust. 3 i ust. 6 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 24b ust. 3 u.p.d.o.p. przychód, o którym mowa w art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p., stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, przy czym - zgodnie z art. 24b ust. 6 u.p.d.o.p. - w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Z powyższych regulacji wynika, że oddanie do używania, o którym mowa w art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p., odnosi się do oddanej do używania powierzchni użytkowej budynków.

Jak wyjaśniono w opisie stanu faktycznego, Spółka udostępniła Dzierżawcy Komin w celu zainstalowania i eksploatacji urządzeń oraz instalacji systemu łączności radiowej, telekomunikacyjnych, sprzętu nadawczo-odbiorczego, łączności bezprzewodowej i urządzeń zasilających, urządzeń reklamowych i urządzeń technicznych. Powierzchnia użytkowa Komina wynosi 457,81 m² (kondygnacja naziemna i podziemna razem), jednak Najemca nie wykorzystuje faktycznie powierzchni użytkowej Komina, a jedynie pewną część powierzchni zewnętrznej Komina, gdzie instaluje anteny i tym podobne urządzenia (powierzchnia użytkowa Komina nie ma przełożenia na faktyczne używanie przez Dzierżawcę). Całkowita kubatura Komina wynosi 57.226 m³.

Powyższe oznacza, że oddana do używania na rzecz Dzierżawcy została wyłącznie część powierzchni zewnętrznej Komina, której powierzchnia określana jest w m³. Zdaniem Spółki, nie jest zatem możliwe ustalenie realnie oddanej do używania powierzchni użytkowej Komina (należałoby w tym celu dokonać fikcyjnego przeliczenia wykorzystywanej przez Dzierżawcę część zewnętrznej kubatury Komina na m²).

Tym samym, zdaniem Spółki, nie ma również możliwości obliczenia proporcji udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej Komina. Konsekwentnie, zdaniem Spółki, nie jest możliwie obliczenie podatku od budynków, które byłoby dokonane zgodnie z obowiązującymi regulacjami.

Podsumowując. Spółka stoi na stanowisku, że nie powinna rozliczać podatku od budynków w odniesieniu do Komina.

PYTANIE 2:

Biorąc pod uwagę art. 24b ust. 3 i ust. 6 u.p.d.o.p., w przypadku uznania przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że Spółka powinna rozliczać podatek od budynków w odniesieniu do Komina (tj. uznania przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że stanowisko zaprezentowane przez Spółkę w pytaniu 1 jest nieprawidłowe). Spółka stoi na stanowisku, że podatek od budynków powinien być obliczony przez Spółkę proporcjonalnie do faktycznej część kubatury oddanej do używania przez Spółkę na rzecz Dzierżawcy (po jej przeliczeniu na m²).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na mocy ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 1291 z późn. zm.), z dniem 1 stycznia 2019 r. zmianie uległo brzmienie art. 24b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p. (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.) podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - zwany dalej "podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

W myśl art. 24b ust. 2 u.p.d.o.p. zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.Urz.UE.L 7 z 11.01.2012, str. 3).

Stosownie do art. 24b ust. 3 u.p.d.o.p. przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 5 u.p.d.o.p. w przypadku gdy budynek stanowi:

W przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3 (art. 24b ust. 6 u.p.d.o.p.).

W myśl art. 24b ust. 7 u.p.d.o.p., nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Zgodnie z art. 24b ust. 9 u.p.d.o.p., podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

W przypadku gdy podatnik posiada udział w kapitale innego podmiotu w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 w zakresie, o którym mowa w art. 11a ust. 2 pkt 1, kwotę, o której mowa w ust. 9, ustala się w takiej proporcji, w jakiej przychód, o którym mowa w ust. 1, pozostaje do ogólnej kwoty takich przychodów podatnika oraz podmiotów z nim powiązanych (art. 24b ust. 10 u.p.d.o.p.).

Wskazać należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od dnia 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości - budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto zmiana dotyczy progu 10.000.000 zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu, na 10.000.000 zł "kwoty wolnej" przypadającej na podatnika. Zatem podstawą opodatkowania będzie suma wartości początkowej poszczególnych środków trwałych - budynków ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Powyższe wynika również z treści uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy 2291-A), zgodnie z którym: "Na podstawie ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. poz. 2175) do ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej "ustawa PIT") oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej "ustawa CIT") zostały wprowadzone regulacje dotyczące tzw. minimalnego podatku dochodowego. Rozwiązanie to skierowane jest do podatników posiadających określone nieruchomości komercyjne w postaci budynków biurowych oraz budynków handlowo-usługowych, których wartość początkowa przekracza 10 mln zł. Przepisy te zaczęły obowiązywać od dnia 1 stycznia 2018 r. Regulacje dotyczące minimalnego podatku dochodowego są przedmiotem postępowania przed Komisją Europejską (KE) w przedmiocie badania, czy nie stanowią niedozwolonej pomocy publicznej.

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez stronę polską z KE obowiązujące w Polsce przepisy wymagają zmian w kierunku:

Proponowane w autopoprawce zmiany wychodzą naprzeciw ww. oczekiwaniom KE. W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako "podatek od przychodów z budynków"), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). W przypadku podatników podatku PIT podatek minimalny nie będzie dotyczył umów najmu zawieranych poza działalnością gospodarczą (tzw. najem prywatny). Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta. Z zakresu tego podatku zostaną wyłączone te budynki mieszkalne, które zostaną oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, pod warunkiem iż takie zwolnienie będzie stanowiło rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków".

Jak wynika z wniosku Spółka jest właścicielem posadowionego na nieruchomości obiektu komina (dalej: "Komin"), który stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wynajmuje powierzchnie na rzecz najemców.

Na podstawie umowy najmu zawartej ze Spółką Akcyjną, Spółka oddała Dzierżawcy do używania część nieruchomości wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami, tj. Kominem. Zgodnie z Umową, Dzierżawca może korzystać z Nieruchomości w celu zainstalowania i eksploatacji urządzeń oraz instalacji systemu łączności radiowej, telekomunikacyjnych, sprzętu nadawczo-odbiorczego, łączności bezprzewodowej i urządzeń zasilających, urządzeń reklamowych i urządzeń technicznych.

Inwestycja budowy Komina nie została zakończona, a Spółka nie posiada dokumentów oddania do używania budynku Komina.

Komin został wprowadzony przez Spółkę do ewidencji środków trwałych jako budynek zakwalifikowany do grupowania 104 Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: "KŚT"), tj. zbiorniki, silosy i budynki magazynowe. Komin spełnia definicję budynku w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (dalej: "Prawo budowlane").

Powierzchnia użytkowa Komina wynosi 457,81 m² (kondygnacja naziemna i podziemna razem). Faktycznie Najemca wykorzystuje jednak część powierzchni zewnętrznej Komina, gdzie instaluje anteny. Kubatura komina wynosi 57.226 m³.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie powinien on rozliczać podatku od budynków w odniesieniu do Komina.

Stanowisku temu przeczy wprost brzmienie wyżej wskazanego art. 24 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., z którego wynika, że samo oddanie budynku w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, czy dzierżawy rodzi obowiązek podatkowy. Bez znaczenia jest przy tym nazwa danej umowy - Wnioskodawca zamiennie posługuje się pojęciami charakterystycznymi dla umowy najmu i dla umowy dzierżawy.

Jak wynika z art. 659 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, który może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Natomiast zgodnie z art. 693 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Cechą charakterystyczną obu wskazanych powyżej umów jest więc ich odpłatność.

W doktrynie prawa wskazuje się natomiast, że umowami o charakterze podobnym do mowy najmu i dzierżawy są m.in. umowy użyczenia i leasingu. Cechą wspólną ww. umów nazwanych jest ich przedmiot, tj. korzystanie z rzeczy lub praw (zob. J. Panowicz-Lipska (w:) System prawa prywatnego, t. 8, s. 17-22; J. Jezioro (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz, 2013, s. 1174-1176; M. Potiuk, Umowa najmu, Mon. Praw. 2001, nr 13, s. 7095-710).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedmiotem zawartej przez Wnioskodawcę umowy najmu jest część Nieruchomości z posadowionymi na niej budynkami i budowlami, w tym Kominem. Nie oznacza to zatem, że oddana do użytkowania została część Komina, lecz część Nieruchomości, stąd należy stwierdzić, iż przedmiotem zawartej umowy jest cały Komin zaklasyfikowany jako budynek w rozumieniu art. 24b u.p.d.o.p.

Nie ma zatem powodu, by opodatkowaniu miała podlegać tylko jego część, z której korzysta Dzierżawca, bowiem Wnioskodawca oddał Dzierżawcy do użytkowania całość budynku. Dla opodatkowania przychodu z budynków istotna jest zatem treść wiążącej strony umowy, a nie faktyczne obecne wykorzystywanie budynku (jego całości lub części), gdyż na podstawie umowy Dzierżawca ma prawo do korzystania z całości budynku i za to prawo Wnioskodawca pobiera stosowny czynsz.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że opisany stan faktyczny świadczy o spełnieniu wszystkich przesłanek niezbędnych dla opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków przychodu pochodzącego z wynajęcia Komina, gdyż:

1. Komin jest budynkiem,

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytanie 1 - jest nieprawidłowe.

W konsekwencji, przy określeniu powierzchni oddanej do używania, w celu obliczenia podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p. Wnioskodawca powinien uwzględnić całą powierzchnię oddaną do używania na podstawie umowy najmu.

Jak więc stanowi art. 24b ust. 3 u.p.d.o.p. przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

W przedmiotowej sytuacji nie będzie miał zastosowania przepis art. 24b ust. 6 u.p.d.o.p., zgodnie z którym w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3, gdyż nie ma przesłanek do proporcjonalnego ustalania przychodu od budynku będącego przedmiotem umowy najmu w całości. Przepis ów traktuje bowiem o sytuacji wynajęcia części budynku, a taka nie ma miejsca w opisanym we wniosku stanie faktycznym.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytanie 2 - jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.