0111-KDIB1-2.4010.168.2022.1.DP - Podatek u źródła z tytułu polis ubezpieczeniowych

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz zagranicznych ubezpieczycieli z tytułu polis ubezpieczeniowych, zarówno w okolicznościach dokonywania płatności za daną polisę ubezpieczeniową za pośrednictwem podmiotów powiązanych, jak i w przypadku nabywania polis bezpośrednio od podmiotów niepowiązanych, stanowią zapłatę za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie czy Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest podmiotem z branży (...). Spółka należy do międzynarodowej grupy XYZ.

W związku z prowadzoną działalnością i ryzykami jakie się z tym wiążą, Spółka nabywa szereg usług w zakresie ubezpieczeń, w tym od podmiotów niemających siedziby ani zarządu na terytorium RP.

O ile jest to zasadne Spółka samodzielnie nabywa usługi ubezpieczeniowe bezpośrednio od ubezpieczycieli. Ubezpieczyciele nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką.

W niektórych przypadkach, uzasadnionych względami biznesowymi (np. gdy możliwe jest wynegocjowania korzystniejszych warunków), Wnioskodawca nabywa usługi ubezpieczeniowe za pośrednictwem podmiotów powiązanych. Jest to związane z dążeniami Grupy do jak najbardziej efektywnego zarządzania poprzez centralizację niektórych funkcji, co ma na celu minimalizację kosztów i zapewnienie przestrzegania standardów Grupy. Podmioty powiązane, za pośrednictwem których Spółka nabywa usługi ubezpieczeniowe, są podmiotami z siedzibą w Niemczech - X AG (dalej jako: "X AG") oraz Y GmbH ("Y GmbH").

X AG nabywa usługi ubezpieczeniowe (zawiera globalne polisy) od podmiotów trzecich. Ubezpieczenia te dotyczą ochrony prawnej, odpowiedzialności cywilnej, majątku, szkód, mienia i przerw w działalności gospodarczej. Natomiast Y GmbH jest odpowiedzialny za ubezpieczenia transportu (...). Wymienione podmioty powiązane pośredniczą w zawarciu polis ubezpieczeniowych z podmiotami trzecimi - towarzystwami ubezpieczeniowymi. Koszty ubezpieczenia refakturowane są na Wnioskodawcę. W niektórych przypadkach do kosztów ubezpieczenia doliczana jest marża podmiotu pośredniczącego w tej transakcji.

Pytanie

Czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz zagranicznych ubezpieczycieli z tytułu polis ubezpieczeniowych, zarówno w okolicznościach dokonywania płatności za daną polisę ubezpieczeniową za pośrednictwem podmiotów powiązanych, jak i w przypadku nabywania polis bezpośrednio od podmiotów niepowiązanych, stanowią zapłatę za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie czy Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy wydatki ponoszone na rzecz zagranicznych ubezpieczycieli z tytułu polis ubezpieczeniowych, nabywanych zarówno za pośrednictwem podmiotów powiązanych, jak i bezpośrednio od podmiotów niepowiązanych, nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dn. 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 t.j. z późn. zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

Jak natomiast wynika z art. 21 ust. 1 pkt 2a podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2. przychodów z tytułu świadczeń: doradczych księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

W treści art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawodawca użył sformułowania "świadczenia o podobnym charakterze", co wskazuje na otwarty katalog świadczeń objętych dyspozycją tego przepisu Określenie to wskazuje, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być inaczej nazwane.

Usługi ubezpieczeniowe nie zostały wymienione wprost w treści omawianego przepisu. Ustalenie zatem, czy podlegają one tzw. podatkowi u źródła, sprowadza się do oceny, czy usługi ubezpieczycieli niemających siedziby lub zarządu na terytorium Polski stanowią świadczenia podobne do świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Biorąc powyższe pod uwagę, świadczeniami porównywalnymi w analizowanym przypadku są gwarancja (jako świadczenie wymienione wprost w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT) oraz ubezpieczenie (jako świadczenie niewymienione we wskazanym przepisie).

Wykładnia językowa obu pojęć prowadzi do stwierdzenia, że gwarancja stanowi zapewnienie, że coś nastąpi, a także zobowiązanie producenta do naprawy lub wymiany nabytego towaru w przypadku ujawnienia jego wad. Ubezpieczenie jest natomiast umową zawartą z wyspecjalizowanym podmiotem, której celem jest otrzymanie odszkodowania tytułem szkody powstałej na skutek wystąpienia określonych zdarzeń.

Poszukując cech wspólnych ubezpieczenia i gwarancji można odwoływać się do podobieństwa na płaszczyźnie celowościowej. Orzecznictwo często odwołuje się w tym zakresie do umowy gwarancji ubezpieczeniowej, która, z uwagi na zabezpieczający charakter jest w pewnym stopniu bliska umowie ubezpieczenia. Faktem jest, że wspólną cechą zarówno umów ubezpieczenia, jak i umów gwarancji ubezpieczeniowych, jest obowiązek świadczenia przez gwaranta lub zakład ubezpieczeń w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia.

Jednakże zdaniem Wnioskodawcy cechy odróżniające te kategorie wykluczają traktowanie ich jako podobnych, przykładowo:

przy umowie ubezpieczenia ubezpieczyciel wyrównuje szkodę spowodowaną określonym zdarzeniem, natomiast w ramach gwarancji ubezpieczeniowej wypełnia on jedynie zobowiązanie polegające na wypłacie konkretnej sumy pieniężnej wobec braku spełnienia świadczenia przez dłużnika, zlecającego udzielenie tego typu zabezpieczenia;

cechą charakterystyczną umowy ubezpieczenia jest zobowiązanie się przez ubezpieczającego do opłacenia składki, co nie występuje w przypadku gwarancji;

umowa ubezpieczeniowa jest zawsze umową dwustronną, której stroną musi być firma ubezpieczeniowa, podczas gdy w umowie gwarancji mogą występować trzy podmioty (jej beneficjentem może być podmiot trzeci nie będący stroną umowy gwarancyjnej).

Na podobne różnice wskazują sądy administracyjne w licznych orzeczeniach, m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 22 stycznia 2020 r. (sygn. I SA/Bd 655/19)

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, skoro użycie pojęć niedookreślonych, takich jak "świadczenia o podobnym charakterze", wiąże się ze znacznym stopniem niepewności co do zakresu normy prawnej, to należy wykładać ją tak, aby w jak największym stopniu była ona dla podatnika przewidywalna i racjonalnie uzasadniona.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych. Na szczególną uwagę zasługuje wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dn. 17 sierpnia 2021 r. (sygn. akt II FSK 587/21). NSA słusznie zauważył, że: (...) posłużenie się przez prawodawcę katalogiem otwartym przy opisie zakresu okoliczności, których wystąpienie rodzi określone obowiązki na gruncie prawa podatkowego nie może stanowić usprawiedliwienia dla nadmiernej swobody przy jego wykładaniu przez organy oraz nadawaniu im nazbyt szerokich ram przy jego stosowaniu Skoro użycie pojęć niedookreślonych rodzi niepewność co do praw i obowiązków, jak również utrudnia przewidywanie skutków podatkowych podejmowanych działań, w celu wyeliminowania tych negatywnych zjawisk, wspomniane cechy muszą być istotne i mieć pewne podstawy. Wykładając i stosując art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o p. należy także mieć na uwadze zasadę zaufania do państwa i stanowionego prawa (...). Tym samym podatnikowi - czy też jak ma to miejsce w przypadku podatku u źródła, również płatnikowi - należy zapewnić możliwość racjonalnego rozumienia przepisu w oparciu o przyjęte w kulturze prawnej dyrektywy interpretacyjne. W świetle analizowanego stanu faktycznego należy wskazać, że w ocenie NSA związek pomiędzy gwarancją i ubezpieczaniem, oparty na funkcji i celu obu świadczeń, jest na tyle odległy, że nie uprawnia do stwierdzenia, iż w świetle art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT są to świadczenia o podobnym charakterze.

Wnioskodawca pragnie również zauważyć, że analizując intencje ustawodawcy w zakresie objęcia obowiązek poboru podatku u źródła poszczególnych świadczeń, nie sposób pominąć zbieżność zakresu przedmiotowego art. 21 ust. 1 pkt 2a z art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT (obowiązującym do dn. 1 stycznia 2022 r.) Przepis ten ograniczał wysokość zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów kosztów usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. Przepis ten, podobnie jak art. 21 ust. 1 pkt 2a, stanowił element uszczelniania systemu podatkowego i przeciwdziałania stosowania agresywnej optymalizacji podatkowej.

Podkreślenia wymaga, że w art. 15e ustawodawca wprost wskazał na ubezpieczenie, czego nie uczynił w przypadku art. 21. Tym samym, mając na uwadze cel obu przepisów, ich miejsce w systematyce ustawy oraz zbieżność zakresu przedmiotowego, wskazana różnica w katalogu świadczeń wymienionych w obu przepisach jest istotna i przemawia za tym, że ubezpieczenie nie jest świadczeniem o charakterze podobnym do gwarancji. Nawet gdyby przyjąć, że ustawodawca wymienił usługi ubezpieczeniowe w art. 15e, gdyż miał świadomość o wątpliwościach w zakresie kwalifikacji ubezpieczeń do katalogu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, to tym bardziej mógł on doprecyzować treść przepisów w zakresie podatku u źródła, czego nie uczynił.

Taką argumentację zastosował również NSA w przytoczonym wyżej orzeczeniu. Sąd stwierdził, iż w odróżnieniu od takich usług jak np. zarządzenie czy doradztwo, których zakres jest zmienny i trudny do uchwycenia, pojęcie ubezpieczenia ma swoje ugruntowane znaczenie. Tym bardziej zatem, skoro użycie zwrotu "świadczeń o podobnym charakterze" ma na celu uelastycznienie zakresu przedmiotowego normy prawnej z uwagi na międzynarodowy charakter świadczeń, których ona dotyczy oraz wykorzystywanie trudnych do zdefiniowania usług przy agresywnej optymalizacji podatkowej - przemilczenie przez ustawodawcę usługi ubezpieczenia zdaniem NSA należy uznać na znamienne.

W świetle tak przedstawionej argumentacji, zdaniem Wnioskodawcy umowa ubezpieczenia nie jest świadczeniem o podobnym charakterze do gwarancji w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a-a co za tym idzie Spółka nie ma obowiązku pobierać podatku u źródła od tych świadczeń.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"):

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 5 ww. ustawy:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl art. 21 ust. 1 ww. ustawy:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Z treści powyższych przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Jeżeli polski podatnik (płatnik) dokonuje wypłat należności z tytułu świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT na rzecz nierezydenta, mającego siedzibę lub zarząd w kraju, z którym Polska zawarła umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, pierwszeństwo mają przepisy tej umowy międzynarodowej. Natomiast w przypadku państw, z którymi Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie będą miały wprost przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie "świadczeń o podobnym charakterze". Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w związku z prowadzoną działalnością i ryzykami jakie się z tym wiążą, Wnioskodawca nabywa szereg usług w zakresie ubezpieczeń, w tym od podmiotów niemających siedziby ani zarządu na terytorium RP. O ile jest to zasadne Spółka samodzielnie nabywa usługi ubezpieczeniowe bezpośrednio od ubezpieczycieli. Ubezpieczyciele nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką. W niektórych przypadkach, uzasadnionych względami biznesowymi, Wnioskodawca nabywa usługi ubezpieczeniowe za pośrednictwem podmiotów powiązanych. Jest to związane z dążeniami Grupy do jak najbardziej efektywnego zarządzania poprzez centralizację niektórych funkcji, co ma na celu minimalizację kosztów i zapewnienie przestrzegania standardów Grupy. X AG nabywa usługi ubezpieczeniowe (zawiera globalne polisy) od podmiotów trzecich. Ubezpieczenia te dotyczą ochrony prawnej, odpowiedzialności cywilnej, majątku, szkód, mienia i przerw w działalności gospodarczej. Natomiast Y GmbH jest odpowiedzialny za ubezpieczenia transportu (...). Wymienione podmioty powiązane pośredniczą w zawarciu polis ubezpieczeniowych z podmiotami trzecimi - towarzystwami ubezpieczeniowymi.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz zagranicznych ubezpieczycieli z tytułu polis ubezpieczeniowych, zarówno w okolicznościach dokonywania płatności za daną polisę ubezpieczeniową za pośrednictwem podmiotów powiązanych, jak i w przypadku nabywania polis bezpośrednio od podmiotów niepowiązanych, stanowią zapłatę za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie czy Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy wskazać, że świadczenie usług ubezpieczeniowych uregulowane zostało w art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.), zgodnie z którym:

Przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

W oparciu o tę definicję można niewątpliwie wskazać, że usługa ubezpieczenia ma charakter podobny do gwarancji. Według wydania internetowego Słownika języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/) pojęcie "gwarancja" oznacza:

Istotą zawarcia umowy ubezpieczenia jest zagwarantowanie ubezpieczanemu przez ubezpieczyciela określonych świadczeń (działań) na wypadek wystąpienia określonych zdarzeń. Jakkolwiek niewątpliwie istnieją pewne różnice pomiędzy usługą ubezpieczenia a świadczeniem gwarancji, jednak różnice te nie są na tyle istotne, aby nie można nazwać obu usług świadczeniami o podobnym charakterze.

Ponadto wskazać należy, że w przypadku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel (jako osoba trzecia) przejmuje na siebie zobowiązanie ubezpieczonego do naprawienia szkody i wypłaty odszkodowania wynikającego z polisy. Z kolei zgodnie z definicją językową "gwarancja" oznacza odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela (Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1997, t. I, s. 670).

Jednym z rodzajów gwarancji jest gwarancja ubezpieczeniowa, a zawieranie umów gwarancji ubezpieczeniowych i umów ubezpieczenia należy do jednej kategorii czynności ubezpieczeniowych, jednakże są to odmienne pojęcia (por. art. 4 ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej). Gwarancja ubezpieczeniowa jest jedną z czynności ubezpieczeniowych - stanowi pisemne zobowiązanie gwaranta do wypłaty na rzecz beneficjenta (podmiotu, na rzecz którego została wystawiona gwarancja) określonej sumy pieniężnej, na jego żądanie i oświadczenie, w sytuacji, w której dłużnik (wnioskodawca gwarancji) nie realizuje swoich zobowiązań (określonych w gwarancji) wobec beneficjenta. Czynności ubezpieczeniowe można podzielić na związane z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych, co wyczerpuje pojęcie sensu stricte czynności ubezpieczeniowych oraz pozostałe czynności wykonywane przez ubezpieczyciela.

Skoro udzielanie gwarancji należy do czynności ubezpieczeniowych, to należy uznać, że świadczenia te mają podobny charakter (mimo iż pojęcie usług ubezpieczeniowych jest pojęciem znacznie szerszym od gwarancji). Istotą świadczenia zarówno ubezpieczyciela (w przypadku umów ubezpieczenia), jak i gwaranta (w przypadku umów gwarancji) jest obowiązek spełnienia określonego świadczenia (przez gwaranta lub firmę ubezpieczeniową), w związku z zaistnieniem wskazanego w umowie zdarzenia.

W konsekwencji powyższego wskazać należy, że o możliwości zaklasyfikowania usługi do świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym wystarczające jest, że usługa jest świadczeniem o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że usługi ubezpieczeniowe o których mowa we wniosku są usługami zbliżonymi do gwarancji, a źródło należności z tytułu świadczonych usług ubezpieczeniowych znajduje się na terytorium Polski, zatem Wnioskodawca co do zasady jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Nie ma przy tym znaczenia, czy płatność dokonywana jest przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz ubezpieczycieli, czy też za pośrednictwem podmiotów powiązanych. Ustawodawca nie uzależnia obowiązku pobrania podatku od tej okoliczności, lecz od wypłaty należności z określonego tytułu, tj. wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy sprowadzające się do twierdzenia, że wydatki ponoszone na rzecz zagranicznych ubezpieczycieli z tytułu polis ubezpieczeniowych, nabywanych zarówno za pośrednictwem podmiotów powiązanych, jak i bezpośrednio od podmiotów niepowiązanych, nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności, jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa wyroków, należy zauważyć, że orzeczenia sądowe wydawane są w indywidualnych sprawach w odzwierciedleniu do konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych i nie mają charakteru wiążącej wykładni prawa podatkowego. Powołane orzeczenia nie są źródłem prawa i nie mogą stanowić podstawy prawnej działań organów administracji. Organy administracji są związane oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w orzeczeniu sądu administracyjnego, jednakże to związanie istnieje tylko w ramach tej sprawy, która była rozpoznawana przez sąd administracyjny - zgodnie z art. 153 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).