0111-KDIB1-1.4010.495.2022.1.SH - Amortyzacja lokali mieszkalnych

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 lipca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 czerwca 2022 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy: - ze względu na obowiązujący Wnioskodawcę rok podatkowy (i także rachunkowy) inny niż rok kalendarzowy, Wnioskodawca nie powinien mieć prawa do rozliczania amortyzacji podatkowej, także w okresie od 1 stycznia 2023 r. do 30 września 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej także jako: "A") prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie usług hotelowych i gastronomicznych, ale również w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania własnych budynków lub ich części, w tym także mieszkalnych, zarówno podmiotom gospodarczym jak i osobom fizycznym nie prowadzącym działalności gospodarczej. Wnioskodawca własne środki trwale, w tym także obiekty mieszkalne, głownie wyodrębnione lokale mieszkalne, amortyzuje. Podkreślenia wymaga, że wynajmowane lokale mieszkalne Wnioskodawca nabył przed 1 stycznia 2022 r. Wnioskodawca ma od wielu lat przyjęty rok podatkowy i rok rachunkowy odmiennie niż rok kalendarzowy, to jest od 1 października danego toku kalendarzowego do 30 września roku następnego.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie może wystąpić następujące zdarzenie przyszłe:

Po 31 grudnia 2022 r. Wnioskodawca nadal, wykorzystując środki trwałe zaliczane do budynków mieszkalnych lub wyodrębnione lokale mieszkalne do własnej działalności gospodarczej, z których najmu będzie uzyskiwał przychody do opodatkowania, straci prawo do naliczania amortyzacji podatkowej tych składników majątkowych, pomimo, że w okresie od 1 stycznia 2023 r. do 30 września 2023 r. będzie w trakcie roku podatkowego, który rozpocznie się u niego w dniu 1 października 2022 r.

W związku z powyższym, Wnioskodawca chce uzyskać odpowiedź na pytanie wymienione poniżej.

Pytanie

Czy ze względu na obowiązujący Wnioskodawcę rok podatkowy (i także rachunkowy) inny niż rok kalendarzowy, (wśród większości podatników rok podatkowy jest zrównany z rokiem kalendarzowym), Wnioskodawca nie powinien mieć prawa do rozliczania amortyzacji podatkowej, także w okresie od 1 stycznia 2023 r. do 30 września 2023 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, należy uwzględnić jego bardzo indywidualną sytuację w odniesieniu do stosowania przepisu przejściowego w taki sposób, by przy zastosowaniu wykładni celowościowej również on mógł, jak większość podatników, korzystać przez pełny rok podatkowy z naliczania amortyzacji budynków lub lokali mieszkalnych.

Faktem jest, że zgodnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej literalnie: "podatnicy podatku dochodowego (...) od osób prawnych mogą nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.", a więc moment granicy wyznaczającej prawo stosowania odpisów amortyzacyjnych, został wskazany precyzyjnie. Jednakże odnosząc praktyczne zastosowanie tego przepisu do realnych skutków prawnych A zauważa, że jest on dla niego krzywdzący. Poszkodowanie Wnioskodawca uzasadnia w taki sposób, iż podatnicy rozliczający się w ramach roku podatkowego zrównanego z rokiem kalendarzowym, a tych jest zdecydowanie przeważająca liczba, z mocy zacytowanego przepisu, skorzystają z dobrodziejstwa naliczania odpisów amortyzacyjnych przez 12 miesięcy podczas, gdy A jedynie przez 3 miesiące, zatem jedynie 1/4 tego co większość podatników.

Porównanie jak wyżej w przekonaniu Wnioskodawcy, narusza zasadę równości wobec prawa, wynikającą z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r., to jest obecnie obowiązującej. Ponadto Wnioskodawca zwraca uwagę na kwestię spójności (współmierności) przychodów i kosztów podatkowych. Jeżeli więc przychody w roku podatkowym 1 października 2022 r. - 30 września 2023 r., Wnioskodawca będzie rozliczał według zasad obowiązujących w 2022 r. bo w nim rozpocznie się jego rok podatkowy, to nielogiczne i niezgodne z zasadą spójności przychodów i kosztów podatkowych będzie "odcięcie" określonych kosztów podatkowych, to jest amortyzacji obiektów mieszkalnych, nawet, gdy dotyczy to jednego typu kosztów, od 1 stycznia 2023 r. Inaczej mówiąc, dla przychodów A data 1 stycznia 2023 r. nie będzie mieć jakiegokolwiek znaczenia, dlaczego więc ma mieć znaczenie dla kosztów podatkowych?

Inną kwestią, chociaż w stosunku do przedmiotu niniejszego wniosku, jedynie uzupełniającą, jest w ogóle ocena prawna przerwania przez ustawodawcę możliwości kontynuacji rozpoczętej już amortyzacji budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych przed zrównaniem sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową tych składników majątkowych. Stoi to w sprzeczności m.in. z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 10 lutego 2015 r. sygn. akt P 10/11, zgodnie z którym pozbawienie podatnika prawa do pełnego zamortyzowania środków trwałych do ich wartości początkowej jest niezgodne z zasadą praw nabytych, a zwłaszcza zasady ochrony interesów w toku. Co prawda organ interpretacyjny w wydanej interpretacji indywidualnej z 16 lutego 2022 r., Znak: 0113-KDIPT2-1.4011.1223.2021.1.MGR, nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika powołującego w swoim wniosku powyższe dwie zasady, jako przemawiające za możliwością kontynuacji amortyzacji, aż do zrównania sumy amortyzacyjnej z wartością początkową środka trwałego, ale argumentacja tego organu, iż wartość rynkowa takich środków trwałych jest zdaniem Wnioskodawcy nietrafna i nieżyciowa. Gdyby tę argumentację rzeczywiście stosować, to w ogóle może należałoby znieść prawo do amortyzowania? Przecież na wartości w dłuższej perspektywie czasowej zyskują nie tylko obiekty mieszkalne, ale także użytkowe, a np. luksusowe samochody, czy komputery nie tracą na wartości rynkowej, aż tak jak wskazywałyby odpisy amortyzacyjne. Czy np. zespoły komputerowe po 2 lub 3 latach mają wartość rynkową zero?

Reasumując: ze względu na obowiązujący u Wnioskodawcy rok podatkowy, który kończyć będzie się nie w dniu 31 grudnia 2022 r. ale 30 września 2023 r. powinien mieć on prawo do amortyzowania budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych do zakończenia roku podatkowego, rozpoczynającego się w 2022 r. czyli właśnie do 30 września 2023 r., bowiem w przeciwnym razie nie zachowana zostanie konstytucyjna zasada równości wobec prawa, a naruszenie zasad ochrony praw nabytych i zasady ochrony interesów w toku będzie w stosunku do Wnioskodawcy jeszcze większe, niż w stosunku do podatników, którzy przyjęli rok kalendarzowy jako rok podatkowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie

z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o CIT:

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych

i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16 m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku

w dniu przyjęcia do używania:

c) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

amortyzacji nie podlegają:

lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie

mieszkaniowe,

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze

własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego

w spółdzielni mieszkaniowej,

i 2a,

5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności

gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności

gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym

przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu,

w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c ustawy o CIT został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej" "ustawa Polski Ład") i co do zasady ma zastosowanie do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez podatników wynajmujących podmiotom trzecim nieruchomości mieszkalne od 1 stycznia 2022 r.

Jednakże w celu zniwelowania negatywnych skutków powyższego przepisu ustawodawca wprowadził przepisy przejściowe umożliwiające dokonywanie ww. odpisów jeszcze do

31 grudnia 2022 r.

Jak wynika bowiem z art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład:

podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem

1 stycznia 2022 r.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa Polski Ład wprowadza zmiany w zakresie amortyzacji podatkowej, które polegają na wyłączeniu z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie budynków i lokali mieszkalnych począwszy od 1 stycznia 2022 r., nie będą zatem stanowiły kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z treścią art. 16c pkt 2a ustawy o CIT.

Jednocześnie, na podstawie przepisu art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład podatnicy będą mogli do końca 2022 r., zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego

w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Przepis ten pozwala na amortyzację budynków i lokali mieszkalnych jeszcze przez rok. Skorzystają z tej możliwości podatnicy, którzy są w trakcie takiej amortyzacji, oraz tacy, którzy przed 2022 r. byli właścicielami takich nieruchomości lub praw majątkowych i zaczną je amortyzować w 2022 r.

Zatem na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy jeszcze przez rok będą stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r.,

w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed

1 stycznia 2022 r. Z uwagi na brak stosownego wyłączenia, od 1 stycznia 2023 r. żaden podatnik nie będzie mógł już zaliczać do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych.

Jak wskazano bowiem w uzasadnieniu do ustawy Polski Ład (Druk sejmowy nr 1532),

w części określonej jako Zmiany w zakresie amortyzowania budynków i lokali mieszkalnych:

Proponowane zmiany zakładają wyłączenie z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Zmiany dotyczą zatem tych składników, których wartość nie spada, a zasadniczo wzrasta. Projektowane rozwiązanie będzie zbieżne w skutkach w podatku dochodowym z rozwiązaniami dotyczącymi gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów, które również nie podlegają amortyzacji.

Możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanych mieszkań, szczególnie z rynku wtórnego, powoduje, że dochody uzyskiwane z tego tytułu są w obowiązującym stanie prawnym, efektywnie bardzo często nieopodatkowane. Odpisy amortyzacyjne dokonywane od tych składników zmniejszają dochód do opodatkowania do takiego poziomu, że podatek dochodowy nie występuje.

(...) Budynki i lokale mieszkalne powinny zaspokajać przede wszystkim potrzeby mieszkaniowe obywateli. Tymczasem korzystne regulacje podatkowe powodują, iż bardzo opłacalnym obecnie, jest inwestowanie wolnych środków w rynek mieszkaniowy, co ma niewątpliwie wpływ na wzrost cen mieszkań. Zakłada się, że nieruchomości o charakterze mieszkalnym wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie tylko nie będą podlegały amortyzacji, ale również nie będą ujmowane w ewidencji środków trwałych.

W podatku CIT analogicznie jak w podatku PIT wyłącza się możliwość amortyzacji nieruchomości i praw o charakterze mieszkalnym.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, m.in., że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie usług hotelowych i gastronomicznych, ale również w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania własnych budynków lub ich części, w tym także mieszkalnych, zarówno podmiotom gospodarczym jak i osobom fizycznym nie prowadzącym działalności gospodarczej. Wnioskodawca własne środki trwale, w tym także obiekty mieszkalne, głównie wyodrębnione lokale mieszkalne, amortyzuje. Podkreślenia wymaga, że wynajmowane lokale mieszkalne Wnioskodawca nabył przed 1 stycznia 2022 r.

Państwa wątpliwości w sprawie, dotyczą ustalenia, czy ze względu na obowiązujący Wnioskodawcę rok podatkowy (i także rachunkowy) inny niż rok kalendarzowy, Wnioskodawca nie powinien mieć prawa do rozliczania amortyzacji podatkowej, także w okresie od 1 stycznia 2023 r. do 30 września 2023 r.

Mając na uwadze powyższe, w związku z literalnym brzmieniem art. 16c pkt 2a ustawy o CIT wprowadzonym od 1 stycznia 2022 r., z prawa do amortyzacji nie może skorzystać podatnik będący właścicielem budynku/lokalu mieszkalnego.

Jak wskazano wyżej, ustawodawca wprowadził przepis przejściowy (art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład), który uprawnia podatników do amortyzacji podatkowej środków trwałych będący budynkami/lokalami mieszkalnymi do 31 grudnia 2022 r., w stosunku do budynków/lokali które zostały wytworzone lub nabyte przed 1 stycznia 2022 r. Jest to jednak data graniczna, na którą nie ma wpływu wybór przez podatnika innego roku podatkowego niż kalendarzowy. Ustawodawca nie wprowadził innego przepisu przejściowego, który miałby odnosić się do podatników mających inny rok podatkowy niż kalendarzowy. Wprowadzając przepis przejściowy art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład wskazał konkretną datę do której podatnicy mogą amortyzować podatkowo środki trwałe wymienione w art. 16c pkt 2a ustawy o CIT i nie uzależnił tej daty od przyjętego przez podatnika roku podatkowego.

Zatem, w analizowanej sprawie mają Państwo prawo do zaliczania w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych wybudowanych przed 1 stycznia 2022 r., wyłącznie do 31 grudnia 2022 r., co stanowi realizację znowelizowanego art. 16c ust. 2a ustawy o CIT w zw. z art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład.

Natomiast po zakończeniu okresu przejściowego, niezamortyzowana wartość początkowa ww. budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych może jedynie stanowić koszt zbycia tych budynków na rzecz podmiotu trzeciego, nie może natomiast stanowić podstawy dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych od tych budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych.

W związku z powyższym, nawet ze względu na obowiązujący u Wnioskodawcy rok podatkowy, który kończyć się będzie 30 września 2023 r. nie będzie mieć on prawa do amortyzowania budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych dłużej niż do 31 grudnia 2022 r.

Zatem Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Wskazać przy tym należy, że w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 marca 2011 r., II FPS 8/10 podkreślono, że w procesie wykładni prawa interpretatorowi nie wolno całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej poprzez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. Wykładając dany przepis prawa, należy brać pod uwagę m.in. jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna).

Odnosząc się natomiast do wyrażonego we wniosku stanowiska Spółki wywodzonego

z zasady określonej w art. 2 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), należy zauważyć, że w toku postępowania interpretacyjnego organy podatkowe nie są władne do dokonywania kontroli zgodności unormowań polskiego prawa podatkowego z postanowieniami ww. aktu prawnego. Wydawane przez Organ interpretacje indywidualne nie mają charakteru aktu normatywnego, a jedynie przedstawiają pogląd Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na interpretowane zagadnienie podatkowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

* Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn. zm.; dalej: "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

* w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).