0111-KDIB1-1.4010.490.2023.2.AND - Amortyzacja hali magazynowej

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 września 2023 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia jaką stawkę amortyzacyjną powinna zastosować Spółka przy ustaleniu odpisów amortyzacyjnych dla hali magazynowej niezwiązanej trwale z gruntem oraz stóp fundamentowych i posadzki przemysłowej.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 6 listopada 2023 r. (wpływ za pośrednictwem platformy ePUAP tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka w roku 2023 zakończyła budowę hali będącej budynkiem gospodarczym.

Wykonano stopy fundamentowe oraz posadzkę przemysłową.

Do stóp fundamentowych śrubami przykręcono stalową konstrukcję nośną. Do konstrukcji nośnej przykręcone za pomocą śrub zostały arkusze blachy tworząc dach i ściany, przykręcono również świetliki i bramy wjazdowe.

Elementy hali zostały zakupione w zewnętrznej firmie, dostarczone na plac budowy i skręcone przez nią na miejscu. Hala została zbudowana w sposób umożliwiający jej demontaż i ponownie skręcenie w innym miejscu bez utraty właściwości poszczególnych elementów.

Hala nie posiada doprowadzonych instalacji wodnych, gazowych czy elektrycznych.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 6 listopada 2023 r., doprecyzowując opis stanu faktycznego i odpowiadając na zadane pytania, wskazali Państwo, że:

1. Hala magazynowa oraz stopy fundamentowe oraz posadzka przemysłowa zostały wykonane z środków firmy i stanowią jej własność i służą na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Hala posadowiona jest na gruncie przekazanym do użytkowania na podstawie bezterminowej umowy użyczenia.

2. W dniu przyjęcia do używania ww. składników majątku były kompletne i zdatne do użytku.

3. Okres użytkowania wymienionych we wniosku składników majątku będzie dłuższy niż rok.

4. Stopy fundamentowe oraz posadzka zostały ujęte jako jeden środek trwały, a hala jako osobny środek trwały, niemniej Spółka oczekuje odpowiedzi od GUS na złożony wniosek o nadanie symbolu klasyfikacyjnego.

5. Stopy fundamentowe oraz posadzka zostały ujęte jako jeden środek trwały KŚT 101, a hala jako osobny środek trwały KŚT 806, niemniej Spółka oczekuje odpowiedzi od GUS na złożony wniosek o nadanie symbolu klasyfikacyjnego.

Pytanie

Jaką stawkę amortyzacyjną powinna zastosować Spółka przy ustaleniu odpisów amortyzacyjnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Z opisu rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych, w ramach którego stosuje się 10% stawkę amortyzacji wynika, że obejmuje on różnego typu obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem.

Hala, będąca obiektem niezwiązanym trwale z gruntem, pomimo częściowego usytuowania na stopach fundamentowych, stanowi samodzielny środek trwały, gdyż można ją zdemontować bez utraty właściwości zdemontowanych elementów i zamontować w innym miejscu. Nie jest więc trwale związana z gruntem i nie posiada fundamentów niezbędnych przy budynkach i budowlach.

Mając powyższe na uwadze, Spółka uważa, że w stosunku do części niezwiązanej trwale z gruntem hali magazynowej, spełniającej kryteria samodzielnego obiektu, niezwiązanego w sposób trwały z gruntem oraz nieposiadającego fundamentów, należy zastosować 10% stawkę amortyzacyjną.

Z kolei w zakresie elementów w postaci stóp fundamentowych wraz z posadzką przemysłową, Spółka stoi na stanowisku, że należy zastosować stawkę amortyzacji 2,5%, tj. jak dla wyszczególnionych w grupie 1 Klasyfikacji Środków Trwałych, podgrupy 10, budynki niemieszkalne.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii kwalifikacji wskazanych we wniosku środków trwałych do odpowiedniej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Kwestia ta została przyjęta jako niepodlegający ocenie element opisu stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"),

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...).

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie

z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Jak wynika zatem z powyższego, kosztem uzyskania przychodów mogą być również odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy,

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

- zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie - muszą zostać przez podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

- stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,

- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,

- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

- nie są wymienione w katalogu środków trwałych wskazanym w art. 16c ustawy o CIT.

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne, umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT,

podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o CIT,

odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż

10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W myśl art. 16d ww. ustawy:

1. Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

2. Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji,

z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ww. ustawy,

odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka w 2023 r. zakończyła budowę hali, będącej budynkiem gospodarczym. Elementy hali zostały zakupione w zewnętrznej firmie. Hala została zbudowana w sposób umożliwiający jej demontaż i ponowne skręcenie w innym miejscu bez utraty właściwości poszczególnych elementów. Wykonano również stopy fundamentowe oraz posadzkę przemysłową. Do stóp fundamentowych śrubami przykręcono stalową konstrukcję nośną. Do konstrukcji nośnej przykręcono za pomocą śrub arkusze blachy tworząc dach i ściany, przykręcono również świetliki i bramy wjazdowe. Hala magazynowa, stopy fundamentowe oraz posadzka przemysłowa zostały wykonane ze środków firmy i stanowią jej własność oraz służą na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Hala posadowiona jest na gruncie przekazanym do użytkowania na podstawie bezterminowej umowy użyczenia. W dniu przyjęcia do używania ww. składniki majątku były kompletne i zdatne do użytku. Okres ich użytkowania będzie dłuższy niż rok. Stopy fundamentowe oraz posadzka zostały ujęte jako jeden środek trwały KŚT 101, a hala jako osobny środek trwały KŚT 806.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, jaką stawkę amortyzacyjną powinna zastosować Spółka przy ustaleniu odpisów amortyzacyjnych.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości, w pierwszej kolejności wskazać należy, że stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 773).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: "KŚT") jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383), nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji. Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Biorąc pod uwagę powyższe, skoro, jak wynika z opisu sprawy, hala magazynowa oraz stopy fundamentu wraz z posadzką przemysłową stanowią dwa odrębne środki trwałe w rozumieniu art. 16a ustawy o CIT, to w konsekwencji, Wnioskodawca ma prawo do odrębnej amortyzacji ww. środków trwałych (tj. odrębnie hala magazynowa i odrębnie stopy fundamentu wraz z posadzką) z zastosowaniem odpowiednich stawek amortyzacyjnych, zawartych w Załączniku 1 do ustawy o CIT i właściwych dla każdego z tych obiektów z osobna.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że stopy fundamentowe oraz posadzka zostały ujęte jako jeden środek trwały i zakwalifikowane do KŚT 101, a hala jako osobny środek trwały, zakwalifikowany do KŚT 806. Stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych zakwalifikowanych do grupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych wynosi 2,5%, natomiast dla środków trwałych zakwalifikowanych do grupy 806 Klasyfikacji Środków Trwałych wynosi 10%.

Reasumując, jeżeli w istocie, jak wskazano we wniosku, hala magazynowa oraz stopy fundamentowe wraz z posadzką stanowią odrębne środki trwałe Spółki i zostały prawidłowo zakwalifikowane przez Państwa Spółkę do odpowiednich grup Klasyfikacji Środków Trwałych (co nie podlega ocenie w niniejszej interpretacji i stanowi element stanu faktycznego), to prezentowane we wniosku stanowisko Spółki, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, będących przedmiotem decyzji wydanej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).