0111-KDIB1-1.4010.474.2019.1.NL - Przychód i koszty podatkowe z tytułu sprzedaży środka trwałego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 października 2019 r. (data wpływu za pomocą platformy e-PUAP w tym samym dniu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca prawidłowo zaliczył do:

* przychodów z działalności gospodarczej kwotę uzyskaną ze sprzedaży środka trwałego (ładowarki) w wysokości 61.000,00 zł - jest prawidłowe,

* kosztów uzyskania przychodu wydatki na nabycie środka trwałego w kwocie 162.192,68 zł - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 października 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca prawidłowo zaliczył do przychodów z działalności gospodarczej kwotę uzyskaną ze sprzedaży środka trwałego (ładowarki) w wysokości 61.000,00 zł oraz do kosztów uzyskania przychodu wydatki na nabycie środka trwałego w kwocie 162.192,68 zł.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzi działalność rolniczą oraz działalność gospodarczą polegającą na wynajmie pomieszczeń dla jednostek handlowych i usługowych. Ewidencja księgowa prowadzona jest elektronicznie w programie.... Na kontach analitycznych ewidencji księgowej wyodrębniono:

Składniki majątku zaliczane są do środków trwałych według kryteriów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Środki trwałe wykorzystywane wyłącznie do działalności rolniczej są amortyzowane wg ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - miesięczne odpisy amortyzacyjne zaliczane są do kosztów działalności rolniczej.

W 2011 r. Wnioskodawca zakupił i wprowadził do ewidencji środków trwałych ładowarkę przegubową AL506 Mustang za cenę nabycia netto 162.192,68 zł. Ładowarka wykorzystywana była wyłącznie do działalności rolniczej. Miesięczne odpisy amortyzacyjne Wnioskodawca księgował w koszty działalności rolniczej. We wrześniu 2018 r. środek trwały został zamortyzowany w 100%. W dniu 9 września 2019 r. ładowarka została sprzedana za kwotę 61.000,00 zł netto. Kwotę 61.000,00 zł ze sprzedaży Wnioskodawca zaliczył do przychodów z działalności gospodarczej i zaksięgował na koncie 760 "Pozostałe przychody operacyjne".

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo zaliczył do działalności gospodarczej przychód uzyskany ze sprzedaży środka trwałego (ładowarki) w wysokości 61.000,00 zł oraz do kosztów uzyskania przychodu wydatki na nabycie środka trwałego w kwocie 162.192,68 zł?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód ze sprzedaży środka trwałego nie został określony w art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dlatego nie można zaliczyć go do działalności rolniczej, lecz do działalności gospodarczej, w kwocie 61.000,00 zł. Określając koszty uzyskania przychodów, w związku ze sprzedażą środka trwałego (wykorzystanego do działalności rolniczej), należy zaliczyć wydatki na jego nabycie w wysokości 162.192,68 zł do kosztów działalności gospodarczej. W efekcie na powyższej sprzedaży ładowarki Wnioskodawca poniósł stratę w wysokości 101.192,68 zł, która pomniejszy dochód wykazany z działalności gospodarczej za rok 2019.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej.

Pojęcie działalności rolniczej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zostało określone w art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym działalnością rolniczą w rozumieniu ust. 1 pkt 1 jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

4. 2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt - licząc od dnia nabycia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacja art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, iż przychody z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej zostały wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Zawarty w tym przepisie zwrot normatywny "przychodów z działalności rolniczej" oznacza, że ustawodawca odwołuje się w nim do efektów działalności rolniczej (jej przychodów), a nie do działalności rolniczej jako takiej. W związku z tym, omawianym wyłączeniem, którego zakresu nie można interpretować rozszerzająco, objęte są tylko te czynności (zdarzenia gospodarcze), które zostały wprost wymienione w art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że ustawodawca precyzuje wyraźnie, co dla celów podatku dochodowego od osób prawnych należy rozumieć przez działalność rolniczą, a wyliczenie dokonane w ww. art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ma charakter wyczerpujący. W konsekwencji, przychody uzyskane z czynności wykraczających poza ustawowo zdefiniowany zakres działalności rolniczej należy traktować jako "pozarolnicze" i tym samym podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych według zasad określonych w ustawie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, m.in. że Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzi działalność rolniczą oraz działalność gospodarczą polegającą na wynajmie pomieszczeń dla jednostek handlowych i usługowych. Składniki majątku zaliczane są do środków trwałych według kryteriów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Środki trwałe wykorzystywane wyłącznie do działalności rolniczej są amortyzowane wg ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - miesięczne odpisy amortyzacyjne zaliczane są do kosztów działalności rolniczej. W 2011 r. Wnioskodawca zakupił i wprowadził do ewidencji środków trwałych ładowarkę przegubową AL506 Mustang za cenę nabycia netto 162.192,68 zł. Ładowarka wykorzystywana była wyłącznie do działalności rolniczej. Miesięczne odpisy amortyzacyjne Wnioskodawca księgował w koszty działalności rolniczej. We wrześniu 2018 r. środek trwały został zamortyzowany w 100%. W dniu 9 września 2019 r. ładowarka została sprzedana za kwotę 61.000,00 zł netto. Kwotę 61.000,00 zł ze sprzedaży Wnioskodawca zaliczył do przychodów z działalności gospodarczej i zaksięgował na koncie 760 "Pozostałe przychody operacyjne".

Mając na uwadze powyższe, w pierwszej kolejności należy wskazać, że sprzedaż środka trwałego, o którym mowa we wniosku, pomimo że jest związany z wykonywaną przez Wnioskodawcę działalnością rolniczą, nie stanowi przychodu z działalności rolniczej, lecz jedynie przychód z tą działalnością związany. Przymiot "związania" z określonym źródłem przychodu nie oznacza pochodzenia z tego źródła. Powyższe oznacza więc, że nie można potraktować przychodu ze sprzedaży ww. środka trwałego jako wyłączonego z przedmiotowego zakresu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i tym samym zastosować należy zasady ogólne wynikające z regulacji powołanej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika z kolei, że dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W świetle powyższego, dochód podatkowy będzie stanowić różnicę pomiędzy osiągniętym przychodem a kosztami jego uzyskania. Dochód podatkowy ustalany jest wyłącznie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Wpływ na wysokość dochodu podatkowego mają bowiem tylko wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przychody i koszty uzyskania przychodów, zasady przypisywania ich do danego roku podatkowego oraz przewidziane w tej ustawie zwolnienia i ulgi podatkowe.

W tym miejscu wskazać także należy, że taka, a nie inna konstrukcja przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powoduje, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym mają: po pierwsze - przychód, a po drugie - koszty jego uzyskania.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę na przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej. Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy, praw majątkowych lub usług określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami, prawami lub usługami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca zbycia albo świadczenia (art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz stan faktyczny przywołany przez Wnioskodawcę, wskazać należy, że sprzedaż środka trwałego, o którym mowa we wniosku powoduje konieczność rozpoznania przychodu podatkowego w wartości wyrażonej w cenie określonej w umowie sprzedaży, jeżeli cena ta bez uzasadnionych przyczyn nie odbiega od wartości rynkowej. Jeżeli zatem kwota 61.000,00 zł, za którą został sprzedany ww. środek trwały została określona w umowie sprzedaży i nie odbiega ona bez uzasadnionych przyczyn od wartości rynkowej tego środka trwałego to ww. kwota stanowić będzie przychód z prowadzonej działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na nabycie środka trwałego, o którym mowa we wniosku, wskazać należy, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 16 ust. 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Artykuł 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionych powyżej przepisów wynika, że przy sprzedaży środka trwałego wartością stanowiącą koszty uzyskania przychodów będą wydatki na nabycie tego środka trwałego, które pomniejszane są o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego czy odpisy amortyzacyjne stanowiły wcześniej koszt uzyskania przychodu (koszt podatkowy), czy też nie stanowiły kosztu uzyskania przychodu (koszt bilansowy).

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, stwierdzić należy, że podstawę opodatkowania (dochód) w analizowanej sprawie kształtuje wartość przychodu uzyskana ze sprzedaży ładowarki, o której mowa we wniosku pomniejszona o wydatki na nabycie ładowarki, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych. Skoro zatem jak wynika z opisu stanu faktycznego ww. środek trwały został zamortyzowany w 100% to przychód uzyskany ze sprzedaży środka trwałego nie będzie mógł zostać pomniejszony o koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca prawidłowo zaliczył do:

* przychodów z działalności gospodarczej kwotę uzyskaną ze sprzedaży środka trwałego (ładowarki) w wysokości 61.000,00 zł uznano za prawidłowe,

* kosztów uzyskania przychodu wydatki na nabycie środka trwałego w kwocie 162.192,68 zł uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.