0111-KDIB1-1.4010.207.2020.1.ŚS - Ustalenie kursu dla płatności kartą płatniczą.

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 maja 2020 r. (data wpływu do Organu 28 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy przy wycenie transakcji powstałych w związku z zakupem towarów np. książek do biblioteki i usług przez Wnioskodawcę, gdzie płatność regulowana jest kartą płatniczą, Wnioskodawca może zastosować kursy faktycznie zastosowane przez bank obsługujący - jest prawidłowe.

W dniu 28 maja 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy przy wycenie transakcji powstałych w związku z zakupem towarów np. książek do biblioteki i usług przez Wnioskodawcę, gdzie płatność regulowana jest kartą płatniczą, Wnioskodawca może zastosować kursy faktycznie zastosowane przez bank obsługujący.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest instytucją o profilu analityczno-eksperckim. Wnioskodawca łączy w sobie funkcje think-tanku (...).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dokonuje transakcji zakupu towarów np. książek do biblioteki lub usług w walucie obcej, które to transakcje zdarza się, że regulowane są służbowymi kartami płatniczymi, które są połączone ze złotówkowym rachunkiem bankowym. Wnioskodawca nie posiada rachunków bankowych walutowych. Wnioskodawca przyjmuje, że wskutek zapłaty dokonanej kartą płatniczą, zobowiązanie wobec kontrahenta nie występuje, uregulowane jest w dniu zakupu.

Zobowiązania i koszty Wnioskodawcy wyceniane są zgodnie z zastosowanym faktycznym kursem walut stosowanym przez bank obsługujący, tj. z zastosowaniem kursu walutowego, po jakim bank zaksięgował transakcję na rachunku bankowym. W zestawieniu transakcji bankowych uwidoczniona jest kwota w walucie obcej, odpowiadająca jej kwota w walucie PLN i kurs, po jakim dokonano przeliczenia, tj. kurs faktycznie zastosowany.

W niniejszym stanie faktycznym Wnioskodawca ustala różnice kursowe na podstawie art. 15a u.o.p.d.o.p., w przypadku dokonywania zapłat w formie przelewów, co jest zgodne z polityką rachunkowości przyjętą u Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy wycenie transakcji powstałych w związku z zakupem towarów np. książek do biblioteki i usług przez Wnioskodawcę, gdzie płatność regulowana jest kartą płatniczą, Wnioskodawca może zastosować kursy faktycznie zastosowane przez bank obsługujący?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka dokonuje prawidłowego zastosowania przepisu art. 15a ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z poźn zm.; dalej: "u.o.p.d.o.p.") w zakresie przyjęcia kursu faktycznie zastosowanego przy przeliczaniu różnic kursowych, zgodnie z zapisami przyjętej i stosowanej przez siebie polityki rachunkowości.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 9b ust. 1 u.o.p.d.o.p., podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

W niniejszym stanie faktycznym, Wnioskodawca ustala różnice kursowe na podstawie art. 15a u.o.p.d.o.p., przy czym zasady przeliczania w księgowości walut obcych i ustalania różnic kursowych w tym zakresie pokrywają się z równolegle obowiązującymi zasadami określonymi w ustawie o rachunkowości.

Zasady wyceny w ciągu roku obrotowego operacji gospodarczych opiewających na waluty obce, w celu wprowadzenia ich do ksiąg, określają przepisy art. 30 ust. 2 ustawy z dania 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 351 z późn. zm., dalej: "ustawa o rachunkowości").

Zgodnie z ww. przepisem ujęcie w księgach rachunkowych operacji gospodarczych wyrażonych w walutach obcych następuje po ich przeliczeniu na złote za pomocą:

Zgodnie art. 15a ust. 4 u.o.p.d.o.p., przy obliczaniu różnic kursowych, o których mowa w ust. 2 i 3, uwzględnia się kursy faktycznie zastosowane w przypadku sprzedaży lub kupna walut obcych oraz otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań. W pozostałych przypadkach, a także gdy do otrzymanych należności lub zapłaty zobowiązań nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, stosuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień.

Zdarzenia, z którymi ustawodawca wiąże skutki w postaci wystąpienia podatkowych różnic kursowych wymienione zostały w art. 15a ust. 2 (dodatnie różnice kursowe) i ust. 3 (ujemne różnice kursowe) u.p.d.o.p.

Dodatnie różnice kursowe powstają m.in., jeżeli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia (art. 15a ust. 2 pkt 2 u.p.d.o.p.). O ujemnych różnicach kursowych można mówić w analogicznej sytuacji jak opisana powyżej, ale gdy przy zastosowaniu tak zdefiniowanej metody podatnik poniesie stratę ekonomiczną (art. 15a ust. 3 u.p.d.o.p.).

W ocenie Wnioskodawcy "faktycznie zastosowany kurs waluty" to taki kurs, na którego podstawie, w oparciu o wyrażoną w nim cenę waluty, w istocie doszło do przeprowadzenia operacji finansowej przewalutowania, czyli do wyrażenia w danej walucie wartości pieniężnej określonej pierwotnie w innej walucie. Taka sytuacja ma miejsce przy zakupie towarów i usług, gdzie płatność regulowana jest za pomocą kart płatniczych, które są połączone ze złotówkowym rachunkiem bankowym.

Przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2011 r. (sygn. akt II FSK 1682/09, LEX nr 784846) stwierdzono, iż: "w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego dokonując wykładni pojęcia "faktycznie zastosowany kurs waluty", której istotą jest wyjaśnienie znaczenia terminu "faktycznie", wobec nieistnienia jego legalnej definicji odwołać się należy do dyrektywy interpretacyjnej języka potocznego i przypisać definiowanemu terminowi takie znaczenie, jakie ma on w języku potocznym (...). A zatem "faktycznie zastosowany kurs waluty" to taki kurs, który był w istocie, rzeczywiście, naprawdę zastosowany. Mógł on być rzeczywiście i naprawdę zastosowany tylko wtedy, gdy na jego podstawie, w oparciu o wyrażoną w nim cenę waluty, doszło do przeprowadzenia operacji finansowej przewalutowania, czyli do wyrażenia w danej walucie wartości pieniężnej określonej pierwotnie w innej walucie. Cechy "faktycznego zastosowania" kursu nie można odnieść do sytuacji, gdy w istocie nie dochodzi do operacji przewalutowania w następstwie sprzedaży lub zakupu określonej waluty, ponieważ w takiej sytuacji nie następuje rzeczywiste wyrażenie w określonej walucie wartości pieniężnej wyrażonej pierwotnie w innej walucie; można tu jedynie mówić o zastosowaniu kursu do potencjalnej oceny wartości zawartej w określonej jednostce pieniężnej, a więc o potencjalnym zastosowaniu danego kursu, ale nie o jego zastosowaniu rzeczywistym, które musi odnosić się do rzeczywistej, naprawdę przeprowadzonej transakcji".

Kurs faktycznie zastosowany to taki, po jakim dokonuje się wyceny w danym dniu transakcji walutowej (przeliczenia waluty obcej).

W praktyce, przy operacjach bankowych dokonywanych za pomocą karty płatniczej w celu ustalenia różnic kursowych, dokonuje się przeliczenia waluty obcej po kursie bankowym, który jest wówczas kursem faktycznie zastosowanym.

Brzmienie art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p. jednoznacznie wskazuje, iż przy obliczaniu różnic kursowych kurs faktyczny ma zastosowanie, oprócz sytuacji, w której dochodzi do zbycia lub nabycia waluty obcej, również w przypadku otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań.

Przy podatkowej metodzie ustalania różnic kursowych ramach faktycznie zastosowanego kursu walut uwzględniane mogą być różne kursy walutowe, w tym m.in. bankowe. Ustalenie podatkowych różnic kursowych w oparciu o kurs bankowy, pełniący funkcję kursu faktycznie zastosowanego stanowi obecnie podstawę uwzględnienia różnic kursowych. Dopiero, jeżeli nie byłoby możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty, wówczas możliwe jest zastosowanie kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dokonanie operacji na rachunku walutowym.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, przy wycenie zobowiązań/kosztów powstałych w związku z zakupem towarów i usług przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności, gdzie płatność regulowana jest kartą płatniczą, Wnioskodawca prawidłowo uwzględnia kursy faktycznie zastosowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z poźn zm.; dalej: "u.p.d.o.p."), podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

W związku z tym, że rachunkowość prowadzona jest w złotych, a podatnik może ponosić koszty lub uzyskiwać przychody także w walutach obcych, zachodzi konieczność stosowania odpowiednich przeliczeń celem ustalenia rzeczywiście poniesionego kosztu bądź osiągniętego przychodu. Jak wynika z powołanego przepisu sposób rozliczania według reguł określonych w art. 15a u.p.d.o.p. jest obowiązujący dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych, chyba, że spełniając przesłanki ustawowe dokonają oni wyboru metody według przepisów o rachunkowości.

Zgodnie z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym Wnioskodawca stosuje podatkową metodę rozliczania różnic kursowych określoną w art. 15a ww. ustawy.

Różnice kursowe, jako kategoria ekonomiczna, najogólniej oznaczają różnice wynikające z wartości walut obcych wyrażonych w walucie polskiej w różnych momentach czasu.

Powstają na skutek wahań kursów (kurs - cena jednej waluty w jednostkach innej waluty) kupna i sprzedaży waluty krajowej w stosunku do walut obcych, wzajemnych zmian poziomów kursów innych walut oraz wystąpienia odchyleń między kursem średnim walut obcych, ogłaszanym przez bank centralny (NBP) a faktycznymi, najczęściej bankowymi kursami sprzedaży lub zakupu poszczególnych walut.

W zależności od wzajemnych relacji pomiędzy kursami walut mogą więc występować dodatnie lub ujemne różnice kursowe.

W myśl art. 15a ust. 1 u.p.d.o.p., różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

W myśl art. 15a ust. 2 pkt 2 u.p.d.o.p., dodatnie różnice kursowe powstają m.in., jeżeli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.

Zgodnie z art. 15a ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.p., ujemne różnice kursowe powstają m.in., jeżeli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.

W związku z powyższym, zauważyć należy, że w przypadku różnic kursowych, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 i ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niezbędne jest poniesienie kosztu w walucie obcej (tj. faktura, rachunek lub inny dowód w przypadku braku faktury lub rachunku został wystawiony w walucie obcej), a następnie jego zapłata (również w walucie obcej lub w wyniku potrącenia). Poniesiony koszt przeliczony jest na złote wg kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Następnie w dacie zapłaty koszt ten podlega ponownemu przeliczeniu wg kursu faktycznie zastosowanego. Różnica na obu wartościach stanowi dodatnie lub ujemne różnice kursowe.

Stosownie do art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p., przy obliczaniu różnic kursowych, o których mowa w ust. 2 i 3, uwzględnia się kursy faktycznie zastosowane w przypadku sprzedaży lub kupna walut obcych oraz otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań. W pozostałych przypadkach, a także gdy do otrzymanych należności lub zapłaty zobowiązań nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, stosuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień.

Brzmienie przepisu art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p., wprowadza swego rodzaju "ograniczenie" do uwzględniania dla celów obliczania różnic kursowych kursu faktycznie zastosowanego do konkretnych przypadków wymienionych w pierwszym zdaniu tego przepisu, tj. sprzedaży waluty obcej, kupna waluty obcej, otrzymania należności lub zapłaty zobowiązania w walucie obcej, czyli do sytuacji, w których dojdzie w rzeczywistości do zastosowania konkretnego, faktycznego kursu walutowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest instytucją o profilu analityczno-eksperckim. Wnioskodawca łączy w sobie funkcje think-tanku (...).W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dokonuje transakcji zakupu towarów np. książek do biblioteki lub usług w walucie obcej, które to transakcje zdarza się, że regulowane są służbowymi kartami płatniczymi, które są połączone ze złotówkowym rachunkiem bankowym. Wnioskodawca nie posiada rachunków bankowych walutowych. Wnioskodawca przyjmuje, że wskutek zapłaty dokonanej kartą płatniczą, zobowiązanie wobec kontrahenta nie występuje, uregulowane jest w dniu zakupu.

Zobowiązania i koszty Wnioskodawcy wyceniane są zgodnie z zastosowanym faktycznym kursem walut stosowanym przez bank obsługujący, tj. z zastosowaniem kursu walutowego, po jakim bank zaksięgował transakcję na rachunku bankowym. W zestawieniu transakcji bankowych uwidoczniona jest kwota w walucie obcej, odpowiadająca jej kwota w walucie PLN i kurs, po jakim dokonano przeliczenia, tj. kurs faktycznie zastosowany.

W niniejszym stanie faktycznym Wnioskodawca ustala różnice kursowe na podstawie art. 15a u.o.p.d.o.p., w przypadku dokonywania zapłat w formie przelewów, co jest zgodne z polityką rachunkowości przyjętą u Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy przy wycenie transakcji powstałych w związku z zakupem towarów np. książek do biblioteki i usług przez Wnioskodawcę, gdzie płatność regulowana jest kartą płatniczą, Wnioskodawca może zastosować kursy faktycznie zastosowane przez bank obsługujący.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy przy wycenie transakcji powstałych w związku z zakupem towarów np. książek do biblioteki i usług przez Wnioskodawcę, gdzie płatność regulowana jest kartą płatniczą, Wnioskodawca może zastosować kursy faktycznie zastosowane przez bank obsługujący, w pierwszej kolejności wskazać należy, że następstwem poniesienia kosztu w walucie obcej jest przeliczenie go na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Zaś zapłata zakupu towarów w walucie obcej, które to transakcje regulowane są służbowymi kartami płatniczym, które są połączone ze złotówkowym rachunkiem bankowym pociąga za sobą dokonaną przez bank wymianę (sprzedaż) walut. W efekcie zlecenie przelewu w walucie obcej wiąże się z zakupem tej waluty od banku, a następnie przesłaniem przez bank waluty odbiorcy.

Zatem w przypadku regulowania płatności wyrażonych w walucie obcej, za pośrednictwem konta złotówkowego, bank, z którego usług korzysta Wnioskodawca, w momencie realizacji transakcji dokonuje w istocie sprzedaży Wnioskodawcy (w przypadku zapłaty za otrzymane przez niego faktury) waluty obcej, po wskazanym przez bank kursie. W wyniku tak przeprowadzonych transakcji, rachunek Wnioskodawcy zostaje obciążony wartością środków walutowych przelanych przez bank na konto kontrahenta. Zatem zapłata za wystawione w walucie obcej faktury, mimo że Wnioskodawca dysponuje jedynie złotówkami, następuje w rzeczywistości w walucie obcej. Dlatego też w przypadku dokonywania wskazanych we wniosku transakcji za pośrednictwem konta złotówkowego mogą wystąpić podatkowe różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dopiero przy obliczaniu różnic kursowych możliwe jest uwzględnienie kursu faktycznie zastosowanego w przypadku sprzedaży lub kupna walut obcych oraz otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań. Natomiast w przypadkach, gdy do zapłaty zobowiązań dla wyliczenia różnic kursowych nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, stosuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień (art. 15a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Zatem, w przypadku zapłaty z rachunku złotówkowego kwoty w euro, kurs wymiany w banku, z którego płatność jest dokonywana, należy potraktować jako kurs faktycznie zastosowany. Faktyczny obrót walutą (zbycie lub nabycie) pociąga, bowiem za sobą zastosowanie kursu, który podczas tej transakcji został użyty.

Różnice kursowe korygujące koszty uzyskania przychodów powstają wówczas, gdy istnieje rozbieżność między datą zarachowania kosztu wyrażonego w walucie obcej, a datą dokonania zapłaty za zakup. Dotyczą one, zatem również transakcji bezgotówkowych.

Do transakcji bezgotówkowych należy zaliczyć m.in. zakupy dokonywane przy użyciu karty płatniczej. Wnioskodawca w sytuacji, gdy płaci za towar służbową kartą płatniczą jest zobowiązany do ustalenia różnicy kursowej, między datą zarachowania kosztu (np. - z tytułu zakupu), a datą obciążenia konta Wnioskodawcy w związku z jego zapłatą kartą płatniczą, różnica taka może bowiem wystąpić.

Różnice kursowe powstaną, jeśli wartość tak obliczonego kosztu (zakupionych towarów i usług) w dniu zapłaty będzie inna niż wartość tego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień jego poniesienia.

Reasumując koszty poniesione przez Wnioskodawcę w dniu ich zarachowania należy wycenić według średniego kursu NBP dla danej waluty obcej z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, ustalić różnice kursowe, jakie powstaną między wyceną danego kosztu według tego kursu i wyceną według kursu sprzedaży danej waluty obcej zastosowanego przez bank obsługujący podatnika do jego zapłaty, tj. według kursu faktycznie zastosowanego przez bank.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym,

w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.