0111-KDIB1-1.4010.185.2020.1.BK - Składka członkowska z tytułu uczestnictwa w Polskiej Radzie Biznesu jako koszt podatkowy.

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 maja 2020 r., który w tym samym dniu wpłynął do Organu za pośrednictwem platformy ePUAP, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy składka członkowska z tytułu uczestnictwa prokurenta reprezentującego Wnioskodawcę w Polskiej Radzie Biznesu działającej na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach, w ramach której Wnioskodawca ma dostęp do materiałów informacyjnych stanowiących wsparcie w toku prowadzenia działalności gospodarczej stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy, w ramach limitu dla składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c w związku z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 maja 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy składka członkowska z tytułu uczestnictwa prokurenta reprezentującego Wnioskodawcę w Polskiej Radzie Biznesu działającej na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach, w ramach której Wnioskodawca ma dostęp do materiałów informacyjnych stanowiących wsparcie w toku prowadzenia działalności gospodarczej stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy, w ramach limitu dla składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c w związku z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca otrzymuje faktury z tytułu składki członkowskiej za uczestnictwo swojego udziałowca będącego jednocześnie prokurentem Wnioskodawcy w Polskiej Radzie Biznesu. Członkostwo w tej organizacji jest dobrowolne, natomiast Polska Rada Biznesu jest stowarzyszeniem działającym na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach. Jak stanowi statut stowarzyszenia członkami tej organizacji mogą być tylko osoby fizyczne spełniające określone wymogi, w szczególności, gdy osoba fizyczna kieruje przedsiębiorstwem zatrudniającym co najmniej 100 pracowników, a przychód ze sprzedaży przekracza kwotę 50 MLN PLN. Członkostwo prokurenta Wnioskodawcy jest możliwe tylko, dlatego że kieruje przedsiębiorstwem spełniającym określone w statucie warunki. Polska Rada Biznesu zrzesza przedsiębiorców i pracodawców z całej Polski, a osoby fizyczne będącymi członkami tej organizacji są tylko reprezentantami tych spółek, dzięki którym osoby te mogą uczestniczyć w strukturach stowarzyszenia. To oznacza, że stowarzyszenie jest organizacją zrzeszającą przedsiębiorców i pracodawców działającą na podstawie odrębnej w stosunku do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawy, a mianowicie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach. W ramach składki członkowskiej prokurent otrzymuje świadczenie wzajemne w postaci dostępu do materiałów informacyjnych, w szczególności o polskiej i światowej gospodarce, rynku pracy, trendach konsumenckich, zmianach w prawie podatkowym, które przekazywane są Wnioskodawcy. Materiały udostępniane przez Polską Radę Biznesu stanowią pomoc w prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Dotychczas Wnioskodawca zaliczał ten wydatek do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, natomiast z uwagi na pojawiające się wątpliwości, Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o wydanie wiążącej interpretacji podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy składka członkowska z tytułu uczestnictwa prokurenta reprezentującego Wnioskodawcę w Polskiej Radzie Biznesu działającej na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach, w ramach której Wnioskodawca ma dostęp do materiałów informacyjnych stanowiących wsparcie w toku prowadzenia działalności gospodarczej stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy, w ramach limitu dla składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c w związku z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, składka członkowska, o której mowa w stanie faktycznej na rzecz Polskiej Rady Biznesu może stanowić koszt uzyskania przychodu w ramach limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "ustawa CIT"), z uwagi na fakt, że jest to składka dobrowolna, lecz na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców.

Ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach stanowi ustawę odrębną w rozumieniu 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ posiada taką cechę względem ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która normuje ten przepis, a ustawodawca nie definiuje tego pojęcia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na rzecz organizacji, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa, z wyjątkiem składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, działających na podstawie odrębnych ustaw - do wysokości łącznie nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty odpowiadającej 0,25% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym, stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Aby zatem składki członkowskie na rzecz Polskiej Rady Biznesu stanowiły koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy to muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki - wydatek:

W związku z art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy CIT muszą zostać spełnione również dodatkowe przesłanki:

W uznaniu Wnioskodawcy wszystkie powyżej wskazane przesłanki są spełnione, a składka członkowska jest kosztem podatkowym do wysokości limitu.

Celem Polskiej Rady Biznesu jest:

Stowarzyszenie realizuje swoje cele poprzez:

Uczestnictwo prokurenta w Polskiej Radzie Biznesu ułatwia uzyskiwanie aktualnych informacji gospodarczych dla Wnioskodawcy, co przekłada się na bardziej efektywne prowadzenie działalności gospodarczej poprzez dostęp do wyników raportów i analiz wybitnych ekspertów głównie z dziedziny ekonomii. Z racji, iż ustawodawca nie wskazał, co należy rozumieć pod pojęciem "organizacji działającej na podstawie odrębnych ustaw" przez to pojęcie należy rozumieć wszystkie ustawy odrębne w stosunku do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które umożliwiają powołanie organizacji zrzeszających pracodawców i przedsiębiorców, a do tego katalogu zaliczyć należy również ustawę Prawo o stowarzyszeniach. Reasumując Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty składki członkowskiej na rzecz Polskiej Rady Biznesu mogą stanowić koszt uzyskania przychodu do limitu odpowiadającego 0,25% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym, stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...)

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Z powyższego wynika zatem, że aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą podmiotu.

Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Jedną z kategorii kosztów ponoszonych przez przedsiębiorcą nie stanowiących kosztów podatkowych są określone w art. 16 ust. 1 pkt 37 ustawy o CIT są składki na rzecz organizacji, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa.

Jednakże wskazany przepis zawiera również wyjątki od tej zasady.

Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. a i c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na rzecz organizacji, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa, z wyjątkiem:

Poddając analizie zacytowany przepis należy zauważyć, że generalnie (co do zasady) składki członkowskie, które podatnik ponosi na rzecz organizacji, do których przynależność nie jest obowiązkowa (a więc taka, która zależy od woli podatnika) nie można uznać za koszty uzyskania przychodów. Jest to reguła. Jednak od tej reguły ustawodawca przewidział dwa wyjątki. Polegają one na tym, że odstępuje się od zasady generalnej i po spełnieniu szczegółowo określonych przesłanek, tj. poprzez ścisłe ich zastosowanie - można zaliczyć określone składki na rzecz organizacji, do których podatnik należy w sposób dobrowolny - do kosztów uzyskania przychodów.

Jednym z wyjątków od zasady niezaliczania do kosztów uzyskania przychodów składek w organizacjach, w których członkostwo jest fakultatywne, są zatem składki (w określonym tym przepisem limicie) na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, działających na podstawie odrębnych ustaw. Aby więc wydatek na opłacenie przedmiotowych składek na rzecz organizacji zrzeszającej przedsiębiorców mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, poza wskazanymi na wstępie warunkami, organizacja ta działać musi na podstawie odrębnej ustawy (właściwej ze względu na wskazaną w przepisie cechę przynależności do danej kategorii).

Powołany powyżej przepis wskazuje, iż co do zasady składki członkowskie płacone na rzecz organizacji, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Ponieważ wskazany w art. 16 ust. 37 lit. c ustawy o CIT zapis dot. składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, działających na podstawie odrębnych ustaw, to wyjątek od ogólnej reguły zapisanej ww. art. 16 ust. 37 tej ustawy, musi być interpretowany ściśle. Nie można przy tym utożsamiać możliwości przynależności do organizacji (stowarzyszenia) z obowiązkiem regulowania na jego rzecz składek członkowskich.

Niezależnie bowiem od działalności prowadzonej przez stowarzyszenie, podmioty które zrzesza mają obowiązek płacenia na jego rzecz składek członkowskich.

Z ww. przepisu wynika, że aby móc zaliczyć składki na rzecz organizacji, do których przynależność nie jest obowiązkowa do kosztów podatkowych koniecznym jest by:

* wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* organizacja, na rzecz której ponoszone są składki, zrzesza przedsiębiorców i pracodawców,

* organizacja ta działa na podstawie odrębnych ustaw.

Bez wątpienia w okolicznościach przedstawionych we wniosku dwie pierwsze przesłanki zostały spełnione, albowiem w ramach składki członkowskiej prokurent otrzymuje świadczenie wzajemne w postaci dostępu do materiałów informacyjnych, w szczególności o polskiej i światowej gospodarce, rynku pracy, trendach konsumenckich, zmianach w prawie podatkowym, które przekazywane są Wnioskodawcy, materiały udostępniane przez Polską Radę Biznesu stanowią natomiast pomoc w prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, a podmiot do którego Wnioskodawca wpłaca składki jest podmiotem zrzeszającym przedsiębiorców i pracodawców.

Jednakże nie spełniony został ostatni z wymogów, tj. warunek, że organizacja winna działać na podstawie odrębnej ustawy, albowiem wskazany przepis, jako wyjątek od zasady, nie dotyczy jakiejkolwiek ustawy na podstawie, której działa podmiot, na rzecz którego dokonuje się wpłat, lecz ustawy która reguluje działanie tylko określonej grupy podmiotów w konkretnym i jednoznacznym zakresie. Nie jest w tym względzie przesłanką wystarczającą do zastosowania wyjątku, że w ramach prowadzonej działalności podmiot umownie określi zakres swojej działalności, jeżeli inne podmioty działające na podstawie tej samej ustawy mogą również umownie określić inny zakres.

Zdaniem tut. Organu odrębnymi ustawami, o których mowa w powołanym przepisie, jest np. ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1809 z późn. zm.), czy też inne ustawy regulujące działalność samorządowych organizacji przedsiębiorców. Zatem organizacjami, o których mowa w owianym przepisie są zasadniczo te z nich, które ze swej natury mogą zrzeszać tylko przedsiębiorców i pracodawców, jak np. organizacje przewidziane w ustawie z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1267 z późn. zm.), ustawie z dnia 30 maja 1989 r. o izbach gospodarczych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 579.), ustawie z dnia 30 maja 1989 r. o samorządzie zawodowym niektórych przedsiębiorców (Dz. U. Nr 35, poz. 194 z późn. zm.).

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że podstawą działania Polskiej Rady Biznesu - podmiotu, do której przystąpił Wnioskodawca i na rzecz którego uiszcza składki - jest ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 713 z późn. zm.).

Zdaniem tut. Organu ww. ustawa nie mieści się w "katalogu" ustaw spełniających warunki do uznania za ustawę, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ww. ustawy.

Prawo o stowarzyszeniach nie jest bowiem odrębną, zindywidualizowaną ustawą dla kategorii podmiotów, o których mowa w powołanym przepisie. Ustawa Prawo o stowarzyszeniach jest zbiorem regulacji prawnych skierowanym do ogółu społeczeństwa, stwarzającym warunki do realizacji gwarantowanej przepisami Konstytucji wolności zrzeszania się.

Jak wynika bowiem z art. 1 ust. 1 ustawy - Prawo o stowarzyszeniach, obywatele polscy realizują prawo zrzeszania się w stowarzyszeniach, zgodnie z przepisami Konstytucji oraz porządkiem prawnym określonym w ustawach.

Natomiast samo stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych (art. 2 ust. 1 ww. ustawy).

Przy czym, stosownie do treści art. 2 ust. 2 cyt. ustawy, stowarzyszenie samodzielnie określa swoje cele, programy działania i struktury organizacyjne oraz uchwala akty wewnętrzne dotyczące jego działalności.

Zauważyć jednocześnie należy, że prawo tworzenia stowarzyszeń przysługuje obywatelom polskim mającym pełną zdolność do czynności prawnych i nie pozbawionym praw publicznych (art. 3 ust. 1 ww. ustawy). Członkiem stowarzyszenia mogą być również małoletni, o których mowa w art. 3 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym małoletni w wieku od 16 do 18 lat, którzy mają ograniczoną zdolność do czynności prawnych, mogą należeć do stowarzyszeń i korzystać z czynnego i biernego prawa wyborczego, z tym że w składzie zarządu stowarzyszenia większość muszą stanowić osoby o pełnej zdolności do czynności prawnych (art. 3 ww. ustawy).

Dobrowolność oznacza brak jakiegokolwiek przymusu prawnego, co do zakładania i przynależności do stowarzyszeń. Samorządność stowarzyszeń to swoboda w kształtowaniu struktury organizacyjnej, określania kryterium członkostwa, wyznaczania sobie zadań, przyjmowania dowolnych metod funkcjonowania. Wymóg trwałości nie pozwala na zakwalifikowanie jako stowarzyszeń tych organizacji, które skupiają osoby w celu realizacji jednorazowego zadania, zadania stowarzyszeń muszą być zadaniami długoterminowymi. Stowarzyszenia od organizacji gospodarczych najbardziej odróżnia niezarobkowy cel działalności. Każde stowarzyszenie podlega obowiązkowej rejestracji w rejestrze stowarzyszeń prowadzonym przez Krajowy Rejestr Sądowy (art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Skarbowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1500 z późn. zm.).

W świetle powyższego, w ocenie Organu niezależnie od faktu, że spektrum działalności Stowarzyszenia Polska Rada Biznesu jest szerokie, przez co w ramach statutowych mieści się również działalność charakterystyczna dla organizacji przedsiębiorców i umownie stowarzyszenie to ogranicza członkowstwo w swoich szeregach wyłącznie do przedsiębiorców i pracodawców z całej Polski, a osoby fizyczne będącymi członkami tej organizacji są tylko reprezentantami tych spółek, dzięki którym osoby te mogą uczestniczyć w strukturach stowarzyszenia, brak jest podstaw do przyjęcia twierdzenia, że Stowarzyszenie to jest organizacją przedsiębiorców na podstawie ustawy regulującej zawiązywanie takich organizacji. Takiego wniosku nie można również wysnuć z postanowienia Sądu Rejestrowego, które przesądza o możliwości dokonania wpisu organizacji do Krajowego Rejestru Sądowego, nie przesądza natomiast o tym, czy Stowarzyszenie jest organizacją pracodawców.

Podnieść należy, że zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami, wykładnia gramatyczna jest metodą podstawową, a pozostałe rodzaje wykładni mogą być stosowane w sytuacji, gdy wykładnia językowa prowadzi do wątpliwości interpretacyjnych. Jak uznał Sąd Najwyższy "w procesie wykładni pierwszeństwo mają dyrektywy językowe. Oznacza to, że odwoływanie się do innych reguł wykładni dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy wykładnia językowa nie daje jednoznacznego wyniku, tzn. gdy z językowego punktu widzenia możliwe jest co najmniej dwojakie rozumienie tekstu prawnego." (wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004 r., sygn. akt V KK 337/03).

Według internetowego Słownika języka polskiego (sjp.pwn.pl) "odrębny" oznacza różniący się od innych, a "odrębnie" - inaczej, oddzielnie. W konsekwencji stwierdzić należy, że wykładnia językowa daje jednoznaczny wynik, tzn. z językowego punktu widzenia możliwe jest jednoznaczne rozumienie przedmiotowego tekstu prawnego. We wskazanym przepisie w przypadku "działania organizacji na podstawie odrębnych ustaw", pojęcie to obejmuje te z nich, które ze swej natury mogą zrzeszać tylko przedsiębiorców i pracodawców.

Zgodnie z ogólnie przyjętymi regułami interpretacji prawa, wykładnia wyrażenia "organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, działających na podstawie odrębnych ustaw" nie budzi najmniejszych wątpliwości interpretacyjnych. Zgodnie z definicją słownikową pojęcie odrębny oznacza osobny, odmienny, niezależny od innych. Zatem we wskazanym w przepisie przypadku mowa jest o organizacjach, które ze swej natury mogą zrzeszać tylko przedsiębiorców i pracodawców oraz działają na podstawie odrębnej dla określonej kategorii podmiotów ustawy, a nie ogólnej regulacji - ustawy - Prawo o stowarzyszeniach, skierowanej do ogółu społeczeństwa, gwarantującej wolność zrzeszania się.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku Wnioskodawca nie jest uprawniony do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych składek członkowskich z tytułu uczestnictwa prokurenta reprezentującego Wnioskodawcę w Polskiej Radzie Biznesu działającej na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach, w ramach limitu dla składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, albowiem ustawa na podstawie której działa ww. Stowarzyszenie nie stanowi ustawy określonej w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, warunkującej możliwość skorzystania z wyjątku określonego w tym przepisie.

Oczywiście tut. Organ nie kwestionuje, iż członkostwo w przedmiotowej organizacji można oceniać w aspekcie możliwości osiągnięcia z tego tytułu przez Wnioskodawcę przychodów, czy też zachowania lub zabezpieczenia ich źródła, jednak jednoznaczne postanowienia cytowanego przepisu przesądzają, że poniesione z tego tytułu składki nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z tej też przyczyny stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Na marginesie zauważyć należy, że stanowisko tut. Organu jest akceptowane w orzecznictwie, co potwierdza chociażby wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 4 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 799/10, w którym Sąd, akceptując stanowisko organu, w sposób jednoznaczny stwierdził, że (...) brak było podstaw do przyjęcia twierdzenia, że Stowarzyszenie jest organizacją przedsiębiorców działającą na podstawie ustawy regulującej zawiązywanie takich organizacji, gdyż jak wskazano powyżej funkcjonuje ono na podstawie ogólnej regulacji - ustawy prawo o stowarzyszeniach podobnie jak inne stowarzyszenia zrzeszające rozmaite grupy interesu. (...)

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.