Wyrok
z dnia 22 lutego 2019 r.
IV SA/Wa 3325/18
Zakwalifikowanie zużytego sprzętu zgodnie z katalogiem odpadów a uznanie sprzętu za zużyty.
UZASADNIENIE
Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Wykowski.
Sędziowie Asesor, WSA: Paweł Dańczak (spr.), Jarosław Łuczaj.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lutego 2019 r. sprawy ze skargi (...) Sp. z o.o. z siedzibą we (...) na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia (...) września 2018 r. nr (...) w przedmiocie wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej oddala skargę
Uzasadnienie faktyczne
Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z (...) września 2018 r., nr (...), Główny Inspektor Ochrony Środowiska, po rozpatrzeniu odwołania spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowanej przez pełnomocnika, od decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z (...) czerwca 2017 r. nr (...), wymierzającej spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., ul. (...), (...)-(...) W., karę pieniężną w wysokości (...) ((...)) złotych za niedopełnienie obowiązku przedłożenia Prezydentowi Miasta W., w terminie 30 dni od dnia podjęcia działalności, informacji zawierającej nazwę oraz adres siedziby zbierającego zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny i adresy punktów zbierania zużytego sprzętu, z wyłączeniem punktów sprzedaży sprzętu oraz punktów serwisowych, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Stan niniejszej sprawy przedstawia się następująco.
(...) Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska decyzją z (...) czerwca 2017 r., nr (...), wymierzył spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. karę pieniężną w wysokości (...) ((...)) złotych za niedopełnienie obowiązku przedłożenia Prezydentowi Miasta W., w terminie 30 dni od dnia podjęcia działalności, informacji zawierającej nazwę oraz adres siedziby zbierającego zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny i adresy punktów zbierania zużytego sprzętu, z wyłączeniem punktów sprzedaży sprzętu oraz punktów serwisowych. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że w dniach od 8 do 20 grudnia 2016 r. przeprowadzono kontrolę miejsca działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę (...) Sp. z o.o. w W. przy ul. (...), gdzie prowadzona jest Stacja Przeładunkowa Odpadów Komunalnych w W. W protokole kontroli nr (...) podano, że ta stacja funkcjonuje od 1 listopada 2016 r. Ustalono także, że spółka prowadzi działalność w zakresie zbierania odpadów komunalnych, w tym odpadów zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego na podstawie decyzji Prezydenta Miasta W. z (...) listopada 2016 r., nr (...), zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów na terenie Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych w W. położonej przy ul. (...). Organ wskazał, że w trakcie oględzin terenu zakładu, które miały miejsce w dniu (...) grudnia 2016 r., stwierdzono obecność odpadów zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (odpady o kodach 20 01 35 - zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne; 20 01 23 - urządzenia zawierające freony oraz 20 01 36 - zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne inne niż wymienione w 20 01 21, 20 01 23, 20 01 35 - zawierające niebezpieczne składniki) o łącznej masie 13 500 kg. Jak wynika z protokołu kontroli odpady te pochodziły ze zbiórki odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości na terenie Gminy W. Ponadto w trakcie kontroli ustalono również, że spółka nie przedłożyła Prezydentowi Miasta W., w terminie 30 dni od dnia podjęcia działalności w zakresie zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego na kontrolowanym terenie, informacji wymaganych art. 45 u.o.z.s.e.e. W tym stanie rzeczy (...) WIOŚ pismem z 16 stycznia 2017 r. zawiadomił Spółkę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej w związku z nieprzedłożeniem Prezydentowi Miasta W. w terminie 30 dni od dnia podjęcia działalności informacji zawierającej nazwę oraz adres siedziby zbierającego zużyty sprzęt oraz adres punktu zbierania zużytego sprzętu. W odpowiedzi spółka pismem z 23 stycznia 2017 r. poinformowała, że taka informacja została przekazana do Prezydenta Miasta W. w dniu 19 stycznia 2017 r. Z kopii tej informacji, załączonej do przesłanego pisma, wynika, że Spółka poinformowała Prezydenta W., że zbieranie odpadów zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego odbywa się pod adresem Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych, ul. (...), (...)-(...) W. Pismem z 13 marca 2017 r. (...) WIOŚ wezwał Spółkę na rozprawę administracyjną, której przeprowadzenia zaplanowano na (...) kwietnia 2017 r. W trakcie rozprawy Spóła zgłosiła zastrzeżenia, że Stacja Przeładunkowa Odpadów Komunalnych swą działalność podjęła nie od 1 listopada 2016 r., ale od 20 listopada 2016 r. Następnie pismem z 19 maja 2017 r. Organ wskazał, iż zgodnie z art. 10 § 1 k.p.a. strona może zapoznać się ze zgromadzonym materiałem dowodowym w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego zawiadomienia. Spółka nie skorzystała jednak z możliwości zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym. (...) WIOŚ podkreślił, że Spóła przekazała Prezydentowi Miasta W. pismem z 10 stycznia 2017 r. (data wpływu do Biura Obsługi Klienta Urzędu Miejskiego w W. 19 stycznia 2017 r.) informację, o której mowa art. 45 u.o.z.s.e.e., jednak nie zmienia to faktu, że zrobiła to z przekroczeniem ustawowego terminu, tj. w terminie dłuższym niż 30 dni od podjęcia działalności. W ocenie Organu, nie dało to podstaw do odstąpienia od wymierzenia kary administracyjnej w wysokości (...) ((...)) złotych. (...) WIOŚ podkreślił, że przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej wzięto pod uwagę rodzaj naruszenia, brak negatywnego wpływu naruszenia na środowisko i okres trwania naruszenia.
Odwołanie od decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z (...) czerwca 2017 r. wniosła Spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie art. 77 § 1, art. 80, art. 86 i art. 7 k.p.a. oraz przepisów prawa materialnego, tj. art. 91 pkt 33 i art. 45 ust. 1 u.o.z.s.e.e.
Główny Inspektor Ochrony Środowiska decyzją z (...) września 2018 r. nr (...), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję (...) WIOŚ z (...) czerwca 2017 r. W uzasadnieniu decyzji podkreślono, że spółka nie neguje ustaleń z kontroli, będących podstawą do przeprowadzenia postępowania w sprawie administracyjnej kary pieniężnej, a jedynie nie zgadza się z interpretacją Organu I instancji dotyczącą naruszenia art. 45 u.o.z.s.e.e. GIOŚ nie podzielił przy tym oceny spółki, że na kontrolowanym terenie, tj. terenie Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych przy ul. (...) w W. nie jest prowadzone zbieranie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, a jedynie jego magazynowanie. GIOŚ podkreślił, że w protokole kontroli wskazano, że odpady zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego znajdujące się w trakcie kontroli w Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych w W. zebrane zostały z terenu Gminy W. Co więcej, odpady te spółka zebrała na podstawie zezwolenia wydanego przez Prezydenta Miasta W. z (...) listopada 2016 r., nr (...), w którym określono m.in. kody odpadów, które Spółka może zbierać oraz w punkcie drugim wskazano jako miejsce zbierania tych odpadów teren działki nr (...), obręb S., czyli adres Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych w W., ul. (...), (...)-(...) W. W ocenie GIOŚ, oznacza to, że już sama decyzja zezwalająca na zbieranie odpadów określa miejsce - punkt, gdzie odpady te mogą być zbierane. Zbieranie z terenu Gminy W. oraz magazynowanie na terenie Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych w W. odpadów zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego potwierdzono kilkakrotnie w protokole kontroli (...) WIOŚ. W ocenie GIOŚ, należy także przyjąć, że odpady zużytego sprzętu przed przekazaniem ich do zakładu przetwarzania były na terenie przy ul. (...) w W. tymczasowo magazynowane. Miejscem więc, gdzie zbierany jest zużyty sprzęt nie jest teren Gminy W., a teren Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych przy ul. (...) w W., gdzie Spółka wypełnia wszystkie przesłanki odpowiadające definicji zbierania odpadów: gromadzi odpady zużytego sprzętu przed ich transportem do miejsc przetwarzania, w tym wstępnie sortuje odpady, nie powodując zmiany ich klasyfikacji oraz tymczasowo je magazynuje. GIOŚ wyjaśnił, że sam sposób pozyskania tych odpadów, czy to poprzez zorganizowane akcje edukacyjne, wystawienie kontenera, popularne "wystawki" lub dostarczenie sprzętu przez klienta nie ma wpływu na to, że Spóła prowadzi miejsce zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego przy ul. (...) w W.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z (...) września 2018 r. nr (...) wniosła Spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 77 § 1 i art. 7 k.p.a., poprzez rozpatrzenie materiału dowodowego w sposób niewystarczający do wydania rozstrzygnięcia, w szczególności przez dokonanie ustaleń sprzecznych z prawdą, jakoby na Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych w W. prowadzona była zbiórka zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego; wyciągnięcie błędnych i sprzecznych wniosków z pisma z 19 stycznia 2017 r., a w konsekwencji błędne ustalenia stanu faktycznego, oraz naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 91 pkt 32 u.o.z.s.e.e., poprzez jego zastosowanie, pomimo braku podstawy do ukarania skarżącej Spółki karą administracyjną za nieterminowe udzielenie informacji Prezydentowi Miasta W. zawierającej adres i nazwę siedziby zbierającego zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny, a także niepodleganie przez skarżącą Spółkę wskazanemu obowiązkowi; art. 45 ust. 1 u.o.z.s.e.e., poprzez zastosowanie przepisu mimo okoliczności, że skarżąca spółka nie podlega obowiązkowi określonemu w tym przepisie, a na Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych w W. nie była prowadzona zbiórka zużytego sprzętu elektrycznego oraz elektronicznego, a zgromadzone odpady nie były elektroodpadami.
W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Ochrony Środowiska wniósł o oddalenie skargi i potrzymał stanowisko dotychczas reprezentowane w sprawie.
Uzasadnienie prawne
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej co oznacza, że Sąd w zakresie dokonywanej kontroli bada, czy organ administracji orzekając w sprawie nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Należy dodać, że zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.; dalej p.p.s.a.) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Sąd w składzie orzekającym, dokonując kontroli legalności zaskarżonego rozstrzygnięcia - w oparciu o powołane przepisy i w granicach sprawy - doszedł do przekonania, że skarga Spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jest niezasadna. Podniesione w niej argumenty nie zasługiwały bowiem na uwzględnienie, a Sąd działając z urzędu, nie stwierdził istnienia wad, które powinny skutkować wyeliminowaniem zaskarżonego rozstrzygnięcia z obrotu prawnego. Jednocześnie Sąd w składzie orzekającym przyjął za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Organy obu instancji, wobec czego za zbędne uznał ich ponowne przytaczanie.
Przedmiotem sądowej kontroli była decyzja Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z (...) września 2018 r. (...), utrzymująca w mocy decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z (...) czerwca 2017 r. nr (...), o wymierzeniu,półce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., ul. (...) (...)-(...) W., karę pieniężną w wysokości (...) ((...)) złotych za niedopełnienie obowiązku przedłożenia Prezydentowi Miasta W., w terminie 30 dni od dnia podjęcia działalności, informacji zawierającej nazwę oraz adres siedziby zbierającego zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny i adresy punktów zbierania zużytego sprzętu, z wyłączeniem punktów sprzedaży sprzętu oraz punktów serwisowych.
Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 11 września 2015 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1688). Zgodnie z art. 45 ust. 1 cyt. ustawy, zbierający zużyty sprzęt jest obowiązany do przekazania wójtowi, burmistrzowi albo prezydentowi miasta, właściwemu ze względu na miejsce wykonywania działalności gospodarczej, w terminie 30 dni od dnia podjęcia działalności, informacji zawierającej:
1) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby zbierającego zużyty sprzęt;
2) adresy punktów zbierania zużytego sprzętu, z wyłączeniem punktów sprzedaży sprzętu oraz punktów serwisowych.
Treścią obowiązku z art. 45 u.o.z.s.e.e. jest przekazywanie informacji o zbierającym zużyty sprzęt i o prowadzonych przez niego punktach zbierania oraz uaktualnienie tych informacji poprzez informowanie o zmianach danych oraz o zakończeniu działalności. Przepis ten wskazuje również termin wykonania obowiązku. Nie wskazuje natomiast, w jakiej formie powinna być przekazana informacja. Informacja może zatem być przekazana w dowolnej formie, chociaż zbierający zużyty odpady powinien móc udokumentować wykonanie obowiązku przekazania wójtowi, burmistrzowi albo prezydentowi miasta informacji o powadzonej działalności, tym bardziej że niewykonania obowiązku jest sankcjonowane. Zgodnie bowiem z art. 91 pkt 32 cyt. ustawy, administracyjnej karze pieniężnej podlega ten, kto brew przepisom art. 45 nie przekazuje wójtowi, burmistrzowi albo prezydentowi miasta informacji, o których mowa w tych przepisach.
Lektura przytoczonych przepisów prowadzi do wniosku, że obciążenie karą administracyjną, wynikającą z art. 91 pkt 32 u.o.z.s.e.e., uzależnione jest od uprzedniego stwierdzenia naruszenia przez zbierającego zużyty sprzęt regulacji, o której stanowi art. 45 ust. 1 cyt. ustawy. Istota sporu w sprawie sprowadza się więc do oceny, czy skarżąca spółka spełnia przesłanki do uznania ją za zbierającego zużyty sprzęt.
Nadmienić przy tym należy, że podstawę faktyczną wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowiły wyniki kontroli przeprowadzonej w dniach od (...) do (...) grudnia 2017 r. przez (...) Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, a więc przez ten sam organ, który wydał decyzję w I instancji. Zaznaczyć również należy, że kontrola ta została przeprowadzona w związku z przesłaniem do Inspektoratu wniosku o podjęcie interwencji w sprawie przestrzegania przepisów ochrony środowiska przez skarżąca spółkę, prowadzącą bazę transportowo-magazynową. Przeprowadzona kontrola objęła więc wyłącznie zakres złożonego w Inspektoracie wniosku interwencyjnego. W trakcie oględzin Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych w W. stwierdzono m.in., że na terenie obiektu w wewnątrz hali magazynowej bezpośrednio na posadzce magazynowane były w pryzmach odpady w postaci zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (odpady o kodach 20 01 35 - zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne; 20 01 23 - urządzenia zawierające freony oraz 20 01 36 - zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne inne niż wymienione w 20 01 21, 20 01 23, 20 01 35 - zawierające niebezpieczne składniki) wymieszane z odpadami wielogabarytowymi, pochodzące ze zbiórki odpadów od mieszkańców obsługiwanego rejonu. W protokole kontroli wskazano zaś, że skarżąca spółka nie przedłożyła Prezydentowi Miasta W. informacji, o której mowa w art. 45 ust. 1 u.o.z.s.e.e.
W ocenie Sądu, w tym miejscu wymaga przypomnienia, że z kolei podstawę prawną do przeprowadzenia kontroli i sporządzenia protokołu z niej stanowiły art. 9 i art. 11 ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska. Zgodnie zaś z ugruntowanym już stanowiskiem, protokół sporządzony na podstawie upoważnienia ustawowego, w przewidzianej prawem formie i przez legitymowanych do tego rodzaju czynności pracowników organu administracji publicznej stanowi dokument urzędowy na okoliczność tego, co zostało w tym dokumencie stwierdzone (por. art. 76 § 1 k.p.a.). Istota protokołu z kontroli wyraża się w tym, że dokument ten odzwierciedla i potwierdza istniejący w momencie kontroli stan faktyczny, a nie stan prawny. Kwestionowanie takiego protokołu kontroli jest nieskuteczne, dopóki domniemanie jego zgodności z prawdą nie zostanie obalone stosownym dowodem przeciwnym (por. art. 76 § 3 k.p.a.), co jednak nie miało miejsca w niniejszej sprawie. Zarówno protokół z oględzin, jak również sam protokół z kontroli, został przez skarżącą spółkę podpisany bez żadnych zastrzeżeń, mimo pouczenia o prawie do odmowy jego podpisania oraz prawie wniesienia do niego umotywowanych zastrzeżeń i uwag przed jego podpisaniem. Informacje zawarte w protokole z kontroli, dotyczące zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego zostały również potwierdzone w protokole z rozprawy administracyjnej przeprowadzonej w dniu (...) kwietnia 2017 r. Skarżąca spółka podniosła wówczas jedynie zastrzeżenia odnośnie daty rozpoczęcia przez nią funkcjonowania Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych w W., a więc również daty rozpoczęcia zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Skoro zaś skarżąca spółka tego nie uczyniła, to należy uznać, że ustalenia kontroli w zakresie prowadzonej przez nią działalności i poczynionego naruszenia były zgodne z zastaną sytuacją faktyczną. Sąd działając z urzędu nie powziął bowiem wątpliwości co do wiarygodności przedstawionego protokołu kontroli.
Zgodnie z art. 4 pkt 13 u.o.z.s.e.e. pod pojęciem "sprzętu" rozumie się urządzenie, którego prawidłowe działanie jest uzależnione od dopływu prądu elektrycznego lub od obecności pól elektromagnetycznych, oraz urządzenie mogące służyć do wytwarzania, przesyłu lub pomiaru prądu elektrycznego lub pól elektromagnetycznych, które są zaprojektowane do użytku przy napięciu elektrycznym nieprzekraczającym 1000 V dla prądu przemiennego oraz 1500 V dla prądu stałego". Z kolei pod pojęciem "zużyty sprzęt" (por. art. 4 pkt 24 u.o.z.s.e.e.) rozumie się sprzęt stanowiący odpady w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, łącznie ze wszystkimi częściami składowymi, podzespołami i materiałami eksploatacyjnymi stanowiącymi część sprzętu w momencie pozbywania się go. Zgodnie zaś z przywołaną ustawą, odpadem jest każda substancja lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany. Oznacza to, że przedmioty, które można zakwalifikować jako odpad, a więc te których posiadacz się wyzbył, a których działanie jest uzależnione od dopływu prądu elektrycznego lub od obecności pól elektromagnetycznych, oraz urządzenie mogące służyć do wytwarzania, przesyłu lub pomiaru prądu elektrycznego lub pól elektromagnetycznych, które są zaprojektowane do użytku przy napięciu elektrycznym nieprzekraczającym 1000 V dla prądu przemiennego oraz 1500 V dla prądu stałego stanowią zużyty sprzęt elektryczny lub elektroniczny. Co więcej, za zużyty sprzęt uznaje się sprzęt w całości lub części, a więc także elementy które nie są z nim związane w czasie kiedy staje się odpadem ale które stanowiły wcześniej element tego sprzętu. Za takim rozumieniem pojęcia zużyty sprzęt elektryczny lub elektroniczny przemawia treść art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy o odpadach w zw. z art. 4 pkt 24 omawianej ustawy, który to przepis w sposób nie budzący wątpliwości jako sprzęt zużyty wskazuje sprzęt jako całość ale i jego części składowe i podzespoły, co oznacza, że każdy element który wcześniej (przed staniem się przez niego odpadem) był jego częścią składową - mieści się w pojęciu zużytego sprzętu elektrycznego lub elektronicznego. Dla takiej kwalifikacji nie ma również znaczenia, w jaki sposób odpady te zostały zebrane. Nawet bowiem, gdy zużyty sprzęt zostanie zmieszany z innymi odpadami, to cały czas jest zużytym sprzętem w rozumieniu przepisów u.z.s.e.e. Ponadto, zakwalifikowanie zużytego sprzętu zgodnie z katalogiem odpadów lub nawet wbrew temu katalogowi nie zmienia faktu, że każdy sprzęt, który stał się odpadem jest zużytym sprzętem.
Mając to względzie, Sąd uznał, że ustalenia poczynione w sprawie prowadzoną do konkluzji, że skarżąca spółka magazynowała zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny. Organy obu instancji prawidłowo ustaliły, więc że skarżąca spółka nie dopełniła obowiązku z art. 45 ust. 1 u.o.z.s.e.e., w konsekwencji zasadnie została na nią nałożona sankcja z art. 91 pkt 32 cyt. ustawy. Zgodnie bowiem z tym, co zostało wyjaśnione wcześniej, skarżąca spółka była zbierającym zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny, gdyż posiadała stosowną decyzję na zbieranie odpadów - zezwolenia wydane przez Prezydenta Miasta W. z (...) listopada 2016 r., nr (...), w którym wskazano m.in. kody odpadów 20 01 35* - zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne inne niż wymienione w 20 01 21i 20 01 23 zawierające niebezpieczne składniki; 20 01 36 - zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne inne niż wymienione w 20 01 21, 20 01 23, 20 01 35. W ocenie składu orzekającego, już sam fakt, że skarżąca spółka uzyskała zezwolenia na zbieranie odpadów zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego powoduje, że spełnia definicję zbierającego zużyty sprzęt, którym zgodnie z art. 4 pkt 23 u.o.z.s.e.e. - jest podmiot wykonujący działalność gospodarczą, polegającą na zbieraniu zużytego sprzętu, który posiada decyzję w zakresie gospodarki odpadami, zezwalającą na zbieranie zużytego sprzętu. Niezasadny okazał się więc zarzut naruszenia art. 45 ust. 1 u.o.z.s.e.e. Nawet bowiem, gdyby uznać - czego Sąd nie czyni, że skarżąca spółka nie prowadzi w miejscu Stacji Przeładunkowej Odpadów Komunalnych w W. miejsca zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, choć zebrany w sprawie materiał dowodowy świadczy o czymś innym, to i tak sam fakt, że skarżąca spółka spełnia definicję zbierającego zużyty sprzęt i rozpoczęła zbieranie tego zużytego sprzętu, obligowała ją do przesłania stosownej informacji do Prezydenta Miasta W.
Przypomnieć bowiem należy, że skarżącą spółka rozpoczęła działalność w dniu (...) listopada 2016 r., a informacja o zbieraniu zużytego sprzętu została złożona pismem z (...) stycznia 2017 r., czyli 20 dni po wymaganym prawem terminie. Skarżąca spółka zresztą temu nie przeczy. Na uwzględnienie nie zasługiwał zatem również zarzut naruszenia art. 91 pkt 32 u.o.z.s.e.e. W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że obowiązek nałożony w art. 45 ust. 1 cyt. ustawy nierozerwalnie wiąże się z wykonywaniem obligatoryjnych zadań własnych gminy w zakresie utrzymania czystości i porządku w gminach. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 2 pkt 9 lit. e ustawy z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku gminy, gminy zapewniają czystość i porządek na swoim terenie i tworzą warunki niezbędne do ich utrzymania, a w szczególności udostępniają na stronie internetowej urzędu gminy oraz w sposób zwyczajowo przyjęty informacje o zbierających zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny pochodzący z gospodarstw domowych, o których mowa w ustawie z dnia 11 września 2015 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym. Zamieszczenie na stronie internetowej lub podanie w inny sposób przez organ informacji o danym podmiocie zbierającym odpady jest odbierane przez użytkowników sprzętu jako potwierdzenie działania zgodnie z prawem przez ten podmiot. Odstąpienie zatem od nałożenia na skarżącą spółkę kary administracyjnej w przypadku wypełnienia się dyspozycji art. 91 pkt 32 u.o.z.s.e.e. stawiałoby ją w uprzywilejowanej pozycji w stosunku do podmiotów podlegających tym samym obowiązkom. Takie zaś działanie jest nie do zaakceptowania w państwie prawa, ponieważ niewątpliwie prowadziłoby do naruszenia konstytucyjnej zasady równości podmiotów. Jednakże nie godzi to w interes skarżącej spółki, która została obciążona najniższą karą, jaka była przewidziana w ustawie o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym przed nowelizacją z 3 sierpnia 2018 r. Nałożona sankcja miała więc mieć charakter dyscyplinujący, a nie represyjny.
Organy obu instancji właściwe zatem oraz zgodnie z zasadami ustawowymi, określiły wysokość nałożonej kary, nie naruszając przy tym przepisów proceduralnych. Ponadto, uwzględniły przy jej wymierzaniu wszystkie istotne okoliczności sprawy, co znalazło odzwierciedlenie w treści uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.