Wyrok
z dnia 17 stycznia 2006 r.
III SA/Kr 266/04
UZASADNIENIE
Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia NSA Piotr Lechowski.
Sędziowie: AWSA Dorota Dąbek sprawozdawca, NSA Wiesław Kisiel.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2006 r. sprawy ze skargi Zakładu Energetycznego (...) S.A. w (...) na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w (...) z dnia (...) 2004 r. Nr: (...) w przedmiocie nałożenia obowiązków sanitarnych
uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji,
orzeka, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane,
zasądza od Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w (...) na rzecz strony skarżącej "(...)" Spółka Akcyjna w (...) kwotę (...) zł ((...) złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania
Uzasadnienie faktyczne
Decyzją z dnia (...) 2003 r. Powiatowy Inspektor Sanitarny w (...) nakazał w punkcie I zapewnić umywalkę do mycia rąk w gabinecie stomatologicznym i umywalkę i zlewozmywak w pokoju śniadań do dnia (...) 2004 r., zaś w punkcie III dostosować obiekt do wymogów rozporządzenia MZiOS z 21 września 1992 r. w sprawie wymagań jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej w terminie do (...).2004 r. Jako podstawę prawną decyzji wskazano art. 27 ust. 1 Ustawy o Inspekcji Sanitarnej i art. 104 k.p.a., w uzasadnieniu zaś powołano się ogólnie na naruszenie przepisów ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 września 1992 r. w sprawie wymagań jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej.
Od decyzji tej wniósł odwołanie Zakład Energetyczny (...) S.A. w (...) zarzucając naruszenie art. 107 § 1 i 3 oraz art. 6, 7, 8, 9 i 11 k.p.a. oraz przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 września 1992 r. w sprawie wymagań jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej.
W wyniku rozpatrzenia odwołania decyzją z dnia (...)2004 r., nr (...), Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w (...) uchylił zaskarżoną decyzję w części dot. punktu II i w jego miejsce zarządził wygospodarować pomieszczenie na składzik. Jako podstawę prawną powołano art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. W uzasadnieniu ogólnie (bez wskazywania konkretnych artykułów) powołano przepisy prawne stanowiące podstawę prawną do nałożenia poszczególnych obowiązków sanitarnych.
W skardze na tę decyzję Zakład Energetyczny (...) S.A. w (...) kwestionując zasadność nałożonych na niego obowiązków powtórzył argumentację zawartą w odwołaniu.
W odpowiedzi na skargę organ administracyjny wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumenty zawarte w uzasadnieniu decyzji. Wskazano, ze wymogi nałożone zaskarżoną decyzją wynikają z obowiązujących przepisów prawnych.
Uzasadnienie prawne
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Jak wynika z przedłożonego do akt odpisu z KRS, następcą prawnym skarżącego Zakładu Energetycznego (...) S.A. w (...) jest (...) Spółka Akcyjna w (...)
Analizując akta przedmiotowej sprawy Sąd doszedł do wniosku, że w przedmiotowej sprawie doszło do naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie tej sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 litera c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Na wstępie należy zauważyć, że zaskarżona decyzja nie wskazuje w sposób prawidłowy podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Powołano się w niej na art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., z którego wynika kompetencja organu odwoławczego do utrzymania zaskarżonej decyzji w mocy. Tymczasem zaskarżona decyzja uchyla w części decyzję organu I instancji. Nieprawidłowe jest też samo wyrzeczenie decyzji, organ administracyjny bowiem uchylił decyzję organu I instancji w części dotyczącej punktu II (mylnie zresztą oznaczonego, bo w decyzji I instancji nie ma punktu I) i w tym zakresie orzekł merytorycznie, natomiast brak w decyzji wyraźnej formuły o utrzymaniu w mocy pozostałej części decyzji. Już zatem z tego powodu należy uznać, że zaskarżona decyzja wydana została z istotnym naruszeniem przepisów procesowych (art. 138 k.p.a.). Należy też podkreślić, że w zaskarżonej decyzji ograniczono się do wskazania jedynie podstaw procesowych, tj. art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej oraz przywołanego już art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. Brak natomiast powołania materialnoprawnej podstawy zaskarżonej decyzji. Brak zaś powołania podstawy prawnej stanowi istotny brak formalny decyzji, naruszając art. 107 § 1 k.p.a. Wprawdzie w uzasadnieniu decyzji organu I instancji wymieniono różne akty prawne, z których zdaniem organu wynikają obowiązki nałożone decyzją, niemniej jednak organ ograniczył się jedynie do ogólnego wskazania tych aktów bez powołania konkretnych przepisów, czego nie można uznać za prawidłowe i wystarczające.
Analogiczne braki w zakresie podstawy prawnej zawiera też decyzja organu I instancji. W podstawie prawnej ograniczono się jedynie do powołania podstawy prawa procesowego, natomiast w uzasadnieniu jedynie ogólnie wskazano na naruszenie przepisów ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 września 1992 r. w sprawie wymagań jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej. Także zatem decyzja organu I instancji wydana została z naruszeniem art. 107 § 1 k.p.a.
Zastrzeżenia budzą również niewystarczające uzasadnienia decyzji organu I i II instancji, które nie spełniają wymogów art. 107 § 3 k.p.a. Uzasadnienie organu I instancji jest zaledwie jednozdaniowe, organ ograniczył się jedynie do ogólnego wskazania dwóch aktów prawnych. W żaden sposób nie można uznać, że uzasadnienie to w sposób pełny i przekonywujący uzasadnia treść nałożonych decyzją obowiązków. Niewystarczające jest też uzasadnienie organu II instancji.
Z treści zatem decyzji obu instancji i ich uzasadnień nie wiadomo dokładnie, na jakiej podstawie i z jakich powodów organ administracyjny wydał tej treści rozstrzygnięcie. Co więcej, wobec przywołanych powyżej błędów w podstawie prawnej i treści zaskarżonej decyzji nie wiadomo nawet dokładnie jakie obowiązki i w jakim terminie ma skarżący wykonać.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że decyzje organów obu instancji zapadły bez należytego wyjaśnienia sprawy, co naruszyło art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. Przeprowadzone zatem w przedmiotowej sprawie postępowanie administracyjne było dotknięte wadami. Stwierdzone przez Sąd uchybienia proceduralne mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 litera c tej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi" stanowiąc podstawę do uchylenia decyzji obu instancji.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy administracyjne winny w sposób prawidłowy i wyczerpujący wskazać podstawę prawną swego rozstrzygnięcia oraz należycie je uzasadnić, uwzględniając przy wydawaniu tego rozstrzygnięcia zawarte powyżej wskazówki Sądu. Dopiero takie rozstrzygnięcie będzie się nadawało do dokonania oceny jego zgodności z prawem materialnym.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Na koszty składają się: wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie (...) zł, koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie (...) zł oraz zwrot wpisu w kwocie (...) zł