Janczukowicz Krzysztof, Znikomość społecznej szkodliwości zbrodni

Art. 1 § 2 k.k. pozwala na uznanie, że czyn, który wyczerpuje wszystkie znamiona czynu zabronionego, nie stanowi jednak przestępstwa ze względu na znikomość społecznej szkodliwości. Z formalnego punktu widzenia przepis ten może być zastosowany do każdego typu przestępstwa, ale z praktycznego punktu widzenia niewątpliwe jest stwierdzenie, że im cięższy jest rodzaj przestępstwa, które wchodzi w grę, tym trudniej uzasadnić zastosowanie art. 1 § 2 k.k. Czy wobec tego jest w ogóle możliwe zastosowanie tego przepisu do czynu wyczerpującego znamiona zbrodni, a więc zagrożonego karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3 (art. 7 § 2 k.k.)? Przykładowo, czy można uznać, że stopień społecznej szkodliwości konkretnego zabójstwa jest znikomy? Jak daleko może sięgać rozbieżność pomiędzy oceną stopnia społecznej szkodliwości w ujęciu abstrakcyjnym, wyrażaną wysokością ustawowego zagrożenia karą za typ przestępstwa, a oceną w ujęciu konkretnym, wyrażaną przez sąd w wyroku?