Szwarc-Kuczer Monika, Zasada bezpośredniej skuteczności prawa wspólnotowego - wprowadzenie i wyrok ETS z 26.10.1982 r. w sprawie 104/81 Główny Urząd Celny w Moguncji przeciwko C.A. Kupferberg & Cie KG a.A.

Zgodnie z art. 300 ust. 7 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (dalej jako TWE) umowy międzynarodowe, zawarte zgodnie z wymogami TWE, wiążą instytucje Wspólnoty i państwa członkowskie. Dla państw członkowskich oznacza to, że umowy zawarte przez Wspólnotę, jako źródło prawa europejskiego, wywołują również określone skutki w porządkach prawnych państw członkowskich. Natomiast w stosunku do podmiotów indywidualnych podlegających jurysdykcji państw członkowskich, przepisy umów międzynarodowych wywołują skutek bezpośredni, tzn. rodzą bezpośrednio prawa i obowiązki dla tych podmiotów, tylko jeżeli przewiduje to expressis verbis dana umowa. Nie jest jednak wykluczone, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej jako ETS lub Trybunał) w określonej sytuacji przyzna bezpośredni skutek przepisom umowy międzynarodowej zawartej przez Wspólnotę. Podobnie, jak w przypadku omawianych powyżej przepisów prawa wspólnotowego, również przepis umowy międzynarodowej musi spełniać przesłanki bezpośredniej skuteczności: musi być jasny, precyzyjny, bezwarunkowy i kompletny. Dodatkowo jednak Trybunał, dokonując tej analizy, bierze pod uwagę "ducha, układ i brzmienie" całej umowy, czyli w praktyce nie tylko sam przepis, lecz również ogólny kontekst umowy, w szczególności jej cele.