Borkowski Grzegorz, Wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2008 r., II FPS 6/07

Jak bumerang powróciły na wokandy sądów administracyjnych sprawy związane z podatkowymi następstwami sprzedaży akcji Banku Handlowego nabytych w toku prywatyzacji tego banku z puli przewidzianej dla pracowników. Liczna grupa osób sprzedających akcje, od których pobrano podatek od uzyskanego z tego tytułu dochodu, wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty. Mimo że w sprawach tych trzeba było rozstrzygnąć skomplikowane problemy prawne związane z odpowiednim stosowaniem pojęć zdefiniowanych w ustawie z 22.03.1991 r. - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych, orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego było jednolite. Wszystkie skargi zostały oddalone. Przyjmowano - w skrócie rzecz ujmując - że oferta adresowana do pracowników na szczególnych (preferencyjnych) zasadach nie miała charakteru publicznego. Ta jednolita linia orzecznictwa spotkała się zarówno z aprobatą, jak i krytyką w piśmiennictwie. Przeważały głosy krytyczne. Na jednej z konferencji "podatkowych" niekwestionowany autorytet w tej dziedzinie określił to jako największy "błąd w sztuce" w całym okresie sądowej kontroli decyzji podatkowych. Mocne słowa, więc gdy pojawiła się kolejna fala tych spraw, wywołana wzmożoną aktywnością organów podatkowych spowodowana terminami przedawnienia, pojawił się wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (nieprawomocny) oparty na odmiennym od dotychczas prezentowanego poglądzie prawnym. Niestety, w uzasadnieniu tego wyroku nie odniesiono się w ogóle do wcześniejszych orzeczeń, co nasuwa przypuszczenie, że nie były one składowi orzekającemu znane. Cóż - to jedna z nieuniknionych konsekwencji reorganizacji sądownictwa i związanych z nią zmian kadrowych. Inne sądy wojewódzkie trzymały się konsekwentnie dotychczasowej linii. Powyższa rozbieżność, pogłębiona głosami doktryny, dała asumpt do wystąpienia przez skład orzekający NSA ze stosownym pytaniem prawnym - o wyjaśnienie "istotnej wątpliwości". Jednak skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego uznał, że takiej wątpliwości nie ma. Niemniej jednak, by "podeprzeć" dotychczasową linię orzecznictwa, przejął sprawę do rozpoznania, oddalając skargę kasacyjną podatnika. Rozbudzone nadzieje tej grupy podatników okazały się więc płonne.