Lasiński-Sulecki Krzysztof, Wewnątrzwspólnotowa dostawa towaru. Omówienie do wyroku TS z dnia 14 czerwca 2017 r., C-26/16

Artykuł 138 ust. 2 lit. a dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – dalej dyrektywa 2006/112 – sprzeciwia się temu, by przepisy krajowe uzależniały zastosowanie zwolnienia wewnątrzwspólnotowej dostawy nowego środka transportu od przesłanki posiadania przez nabywcę tego środka transportu siedziby lub miejsca zamieszkania w państwie członkowskim przeznaczenia rzeczonego środka transportu.

Artykuł 138 ust. 2 lit. a dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie można odmówić zwolnienia dostawy nowego środka transportu w państwie członkowskim dostawy z tego tylko względu, że ów środek transportu był jedynie tymczasowo zarejestrowany w państwie członkowskim przeznaczenia.

Artykuł 138 ust. 2 lit. a dyrektywy 2006/112 sprzeciwia się temu, by sprzedawca nowego środka transportu, przetransportowanego przez nabywcę do innego państwa członkowskiego i tymczasowo zarejestrowanego w tym państwie, był później zobowiązany do uiszczenia podatku od wartości dodanej, gdy nie jest wykazane, że rejestracja tymczasowa wygasła i że ów podatek został lub zostanie uiszczony w państwie członkowskim przeznaczenia.

Artykuł 138 ust. 2 lit. a dyrektywy 2006/112 oraz zasady pewności prawa, proporcjonalności i ochrony uzasadnionych oczekiwań sprzeciwiają się temu, by sprzedawca nowego środka transportu, przetransportowanego przez nabywcę do innego państwa członkowskiego i tymczasowo zarejestrowanego w tym państwie, był później zobowiązany do uiszczenia podatku od wartości dodanej w przypadku oszustwa podatkowego popełnionego przez nabywcę, chyba że w oparciu o obiektywne okoliczności zostanie wykazane, że ów sprzedawca wiedział lub powinien był wiedzieć, iż transakcja stanowiła część składową oszustwa popełnionego przez nabywcę i że nie podjął on wszelkich racjonalnych środków znajdujących się w jego mocy w celu uniknięcia udziału w tym oszustwie. Do sądu odsyłającego należy weryfikacja, czy ma to miejsce na podstawie ogólnej oceny wszystkich dowodów i okoliczności faktycznych sprawy w postępowaniu głównym.