Taborowski Maciej, Skutki wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzającego nieważność dyrektywy - uwagi na tle wyroku Digital Rights Ireland

Sytuacja, w której Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) stwierdza nieważność dyrektywy (w całości albo w części), należy do stosunkowo rzadkich. Historycznie najczęściej miało to miejsce w trybie skargi bezpośredniej na nieważność aktu prawa UE w trybie art. 263 TFUE (kilkanaście przypadków). Stwierdzenie nieważności dyrektywy 2006/24 w sprawie zatrzymywania danych w połączonych sprawach C-293/12 i C-594/12 Digital Rights Ireland nastąpiło na skutek pytań prejudycjalnych sadów krajowych (z Irlandii i Austrii) w trybie art. 267 TFUE, co jest wyjątkowo rzadkim wydarzeniem (kilka przypadków). Z tego powodu, w orzecznictwie TSUE nie odnajdziemy kompleksowych wytycznych dotyczących skutków tego typu wyroków prejudycjalnych - zarówno co do obowiązywania dyrektywy na płaszczyźnie systemu prawa UE, jak też konsekwencji stwierdzenia nieważności dyrektywy dla środków implementujących dyrektywę w krajowym systemie prawa. Sprawa Digital Rights Ireland stworzyła także precedensową konstelację prawną na tle Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (KPP UE). Z tego powodu problemy, które powstają w związku z podjęciem próby oceny pod kątem KPP UE prawa krajowego implementującego dyrektywę, uznaną przez TSUE za nieważną, nie mają jednoznacznego rozwiązania. Jakie są formalne skutki prawne tego wyroku?